DIAMOND HEAD
The Coffin Train
(Silver Lining/ADA)
Diederick RR9660
90
Het illustere verleden van Diamond Head en de enorme invloed die deze band op Metallica – en daarmee op metal in het algemeen – heeft gehad, is uitgebreid beschreven in onze editie van april. Essentieel leesvoer voor elke metalfan. Helemaal nu het nieuwe album ‘The Coffin Train’ trots bovenaan de Soundcheck van dit nummer eindigt. Het vorige, titelloze album uit 2016 klonk als een zeer geslaagd vervolg op het klassieke debuut, waarbij met name zanger Rasmus Bom Andersen in onze recensie werd bewierookt vanwege de gelijkenis met oorspronkelijk frontman Sean Harris. Dat was terecht, maar wacht maar tot je verderop leest hoe de man zich de laatste drie jaar ontwikkeld heeft. Opvallend is dat ‘The Coffin Train’ zeker geen reproductie is geworden van een oud recept, maar een nieuw en fris geluid laat horen. De focus op NWOBHM-riffs die de voorganger kenmerkte, is losgelaten en bandleider Brian Tatler heeft ditmaal gekozen voor veel meer gelaagdheid. Dat hoor je trouwens nog niet af aan „Belly Of The Beast” waarmee het album van start gaat; een snel nummer met agressieve zang en een refrein dat niet uit je kop gaat. En ook het swingende „Messenger Of Death” grijpt qua geluid nog terug naar de Diamond Head-oersound. Het is de minst opvallende song van ‘The Coffin Train’. Dat ligt overigens niet aan de song zelf, maar aan het titelnummer dat erop volgt. De eerste keer dat die song langskwam, moest ik echt even laten bezinken wat ik zojuist gehoord had. Alsof Chris Cornell herrezen is om de kroon te zetten op het succesvolle resultaat van een samenwerking tussen Led Zeppelin, Soundgarden en Metallica! Het was al duidelijk dat zanger Rasmus Bom Andersen wat in zijn mars had, maar wat hij hier laat horen is echt verbluffend. Hij heeft van Tatler de ruimte gekregen om zijn vleugels uit te slaan, pakt deze met beide handen aan en voegt daarmee een extra dimensie (of twee) toe aan Diamond Head. Andersen houdt de Cornell-vibe nog even vast op het relaxte – door een stuwende bas voortgedreven – „Shades Of Black” (met een ouderwets lekkere versnelling aan het einde). Inmiddels is wel duidelijk geworden dat ook de songwriterskwaliteiten van Tatler gegroeid zijn. En met uitzondering van het uptempo „Death By Design” laten de resterende vijf songs stuk voor stuk het hernieuwde Diamond Head horen. Het zijn pareltjes vol met subtiele verschuivingen in tempo en sfeer. Swingend, vol vuur en natuurlijk met die geweldenaar op zang. Er ontbreekt slechts één ding en dat is dat ene mijnheer Ulrich zich opnieuw door ‘DH’ laat inspireren om samen met zijn kompanen net zo begeesterd voor dag te komen!