9maal Eremetaal januari/februari 2020

4 februari 2020 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

9 maal Eremetaal in januari/februari 2020

Deze editie zijn er 2 maand CD’s. De lijst met eremetaal is daardoor 1 album korter geworden dit keer.

ANNIHILATOR

Ballistic Sadistic

(Silver Lining)
Metal Mike
85

In de schaduw van ‘Never, Neverland’, zo luidde de kop boven het interview met bandleider/gitarist/zanger Jeff Waters in de vorige Aardschok. Voor het eerst in de Annihilator-geschiedenis liet meneer Waters de basis van een album door iemand anders dan hemzelf neerpennen, namelijk zijn drummer Fabio Ales­san­drini, een groot fan van Ray Hartmann. Precies, de drum­mer op ‘Never, Neverland’. „Armed To The Teeth” en „Psycho Ward” hadden qua stijl makkelijk op dat album uit 1990 gepast. De last van het schrij­ven lag ditmaal dus niet meer alleen op de schouders van Wa­ters. Misschien is zijn gitaarspel daarom wel vloeiender en spectaculairder dan op zijn voorgaande zestien albums. Of heeft het te maken met Waters’ verhuizing naar Engeland, alwaar een nieuwe liefde en een vanaf de grond opgebouwde hypermoderne studio werd gecreëerd? De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. John Gallagher van Raven verzorgt samen met Kat Shevil Gillham voor een extra zanglaag in de re­freinen, maar eerlijk gezegd is dat alleen in „Psycho Ward” goed te horen. Feit blijft dat ‘Ballistic, Sadistic’ een sterk album is, dat veel gitaristen zal frustreren. Het zijn vooral de watervlugge riffs en solo’s in „I Am Warfare”, „The Atti­tude” en „The End Of The Lie” die er bovenuit steken. Een lekkere metalplaat.

BONDED

Rest In Violence

(Century Media Records)
André Verhuysen
75

Lang verhaal kort: in 2018 worden gitarist Bernd ‘Bernemann’ Kost en drummer Markus ‘Makka’ Freiwald van de ene op de andere dag ontslagen bij Sodom. In plaats van bij de pakken neer te gaan zitten maken ze meteen een doorstart en richten Bonded op, samen met Assassin-zanger Ingo Bajonczak. Amper anderhalf jaar later hebben ze al een debuutalbum in elkaar gefabriekt. Het zal gezien de muzikale achtergrond van de heren niemand verbazen dat ‘Rest In Violence’ vol staat met thrash metal van Teutoonse snit. Dat wil zeggen: de riffs zijn crunchy maar niet heel oorspitsend, de drummer houdt degelijk de maat maar zijn spel verbleekt bij dat van Amerikaanse collega’s en de zanger schreeuwt hartstochtelijk maar zakt al zingend door het ijs. Kortom: Bonded zit vol goede bedoelingen, ‘Rest In Violence’ luistert ook lekker weg, maar er is nog genoeg ruimte voor verbetering. Positief is wel dat Bonded in tegenstelling tot veel collega-thrashers ook durft om eens te variëren in tempo en niet alles op standje plankgas te spelen. Het traag groovende „No Cure For Life” is dan ook meteen een van de betere songs. Absolute uitschieter is echter het furieuze door Overkills Blitz gezongen titelnummer. Leuke nieuwkomer!

DIRTY SHIRLEY

Dirty Shirley

(Frontiers Music)
Diederick RR9660
80

Gitarist George Lynch lijkt naarmate hij ouder wordt steeds productiever te worden. De stortvloed aan albums en samenwerkingen is bijna niet meer te volgen. Ga maar na: zowel van Dokken, Lynch Mob, KXM en Sweet & Lynch verschenen diverse albums en nu is het alweer tijd voor een nieuw project onder de – overigens afschuwelijke – naam Dirty Shirley. Dit keer heeft ‘Mr. Scary’ de handen ineengeslagen met zanger en rijzende ster Dino Jelusic (Animal Drive, TSO), de veelgevraagde drummer Will Hunt (o.a. Evanescence, Black label Society) en de voor mij onbekende Trevor Roxx op bas. De uitkomst? Hardrock in optima forma met af en toe een bluesy twist. Twee namen voeren de boventoon als het om referenties gaat: Whitesnake en (hoe kan het ook anders) Lynch Mob. Met Jelusic heeft de band een oorvanger van formaat in de gelederen. Ik zou ‘m zo aanraden bij de versleten David Coverdale als zijn eigen opvolger bij Whitesnake. Eerlijk is eerlijk: de muziek van vieze Shirley is niet bijster origineel, maar wat zou het? Als je zulke lekkere nummers als „Here Comes The King” en „Siren Song” schijnbaar achteloos uit je mouw schudt en door een topzanger laat inzingen, kan er weinig meer misgaan. Elf melodieuze hardrocksongs met een prima geluid; liefhebbers weten genoeg.

DELAIN

Apocalypse & Chill

(Napalm Records)
Liselotte Hegt
85

Zoals ik in mijn recensie van het laatste studioalbum ‘Moonbathers’ (2016) al zei: Delain komt per album sterker voor de dag. Dat geldt zeker ook voor ‘Apocalypse & Chill’. Het Nederlandse vijftal (gitariste Merel Bechtold is sinds juni afgelopen jaar niet meer van de partij) trapt af met „One Second”, een lekker vlot nummer met ondersteunende mannelijke vocalen. De tweede track laat horen dat Delain ook nieuwe muzikale invloeden heeft toegelaten. Naast de heavy sound zijn alternatieve, elektro-, synth- en dark poprockingrediënten („Live Is To Die”) op dit album aanwezig. Delain beheert de kunst van eigenzinnige maar pakkende nummers arrangeren en weet tegelijkertijd altijd weer verassend voor de dag te komen. Headbangers komen zeker niets tekort met deze nieuwe schijf, want veel nummers zijn gewoon lekker stevig, luister maar naar de single „Burning Bridges” en „Vengeance”, met daarin ook een glansrol voor Beast In Black-zanger Yannis Papadopoulos. ‘Apocalypse & Chill’ heeft veel verschillende gezichten. Zo klinkt „Creatures” dystopisch en dreigend, en het prachtige „Ghost House Heart” zeer dromerig. Ook de symfonische aankleding die de band kenmerkt is in een aantal nummers weer aanwezig. Charlotte Wessels weet bovendien telkens weer fris voor de dag te komen. Het gitaarspel van Timo Somers is subliem en komt tot een hoogtepunt in het instrumentale „Combustion”. Met ‘Apocalypse & Chill’ bevestigt Delain wederom zijn positie in de top, van zowel de Nederlandse als de internationale female fronted metalscene.

DYSCORDIA

Delete Rewrite

(Road Mark Productions)
Diederick RR9660
80

Met hun vorige album ‘Words In Ruin’ en de nieuwe plaat ‘Delete Rewrite’ heeft Dyscordia een eigen niche weten te creëren. De kruising tussen power- en progmetal met elementen uit de Gotenburgsound is namelijk best uniek. En wanneer een band het vervolgens zo overtuigend als onze zuiderburen doet, is dat een prestatie van formaat. Het duurde overigens even voordat ik het album op waarde kon schatten, waarschijnlijk omdat Dyscordia tegen het vrolijke aan klinkt, ondanks de regelmatig opduikende grunts. Voorbeelden hiervan zijn „Merry Go Round” en de afsluiter „Rise And Try”. Die laatste song is een volledig a capella gezongen (gruntloos) nummer van ruim twee minuten dat compleet afwijkt van de rest van het materiaal, maar desalniettemin erg leuk gedaan is. En dat stevig in je kop blijft hangen. „The Curse Of Mediocracy” is echter het nummer met de meeste eeuwigheidswaarde, waarbij ruige coupletten worden afgewisseld met een mega-pakkend refrein. Het is knap dat deze band de verschillende stijlen zo natuurlijk laat samenvloeien; dat het opgewekt kan klinken zonder te verzanden in happy metal en zich blijft ontwikkelen. De prima zangstem van Piet Overstijns is al net zo markant als de muziek en draagt alleen maar bij aan de ‘herkenningsfactor’ van een band die zich met z’n derde album bij de betere melodieuze metalbands uit de Lage Landen schaart!

GOD DETHRONED

Illuminati

(Metal Blade Records)
Robert Haagsma
85

God Dethroned is de Nederlandse death metalband die bestaat sinds 1991 en vooral in de eerste jaren naar hartenlust tegen heilige huisjes schopte – met name kerken. Na een kortstondige onderbreking kwam de band rond zanger en gitarist Henri Sattler in 2017 terug met het overtuigende ‘The World Ablaze’. God Dethroned liet daarop horen niet gezwicht te zijn voor trends of andere grillen, maar nog altijd vast te houden aan het stoere oer-geluid. Zoals dat ook geldt voor de opvolger van die comebackplaat: ‘Illuminati’. Toch vervalt de band allerminst in herhalingen. De sound van de band is wat verbreed dankzij een spaarzaam gebruik van keyboards, terwijl meerstemmige zangpartijen veel songs ook wat extra kleur geven. Een mooi voorbeeld daarvan is „Spirit Of Beelzebub”. Het nummer laat tegelijkertijd horen dat God Dethroned naar de fans geluisterd heeft en teruggegrepen heeft op de (anti-)religieuze thema’s van het vroege werk. Na een paar albums waarop het vooral draaide om oorlogen en veldslagen keert de band met nummers als „Book Of Lies” en „Satan Spawn” terug op bekend tekstueel terrein. Het resultaat is een werkstuk dat aan de ene kant vertrouwd klinkt, maar tegelijkertijd laat horen dat God Dethroned zich blijft ontwikkelen, ook na bijna dertig jaar.

THE FLEA-PIT

The Life And Times Of Doug Jaranski

(Painted Bass Records)
Gerrit Mesker
85

Al geruime tijd liepen drummer Wily van Haren (ex-Wicked Mystic) en gitarist/zanger Harald te Grotenhuis (Diggeth, ex-Wicked Mystic) met het idee om een album mét stripboek uit te brengen. Een gewaagd plan, want hoe verkoop je zoiets? Is dit een album voor stripliefhebbers of een stripboek voor muziekliefhebbers? Nu het resultaat klaar is blijkt dat deze combinatie beide groepen goed kan aanspreken. ‘The Life And Times Of Doug Jaranski’ vertelt het enigszins naargeestige verhaal van dichter Doug Ja­ran­ski, die de kroeg The Flea-Pit al jaren tot zijn werkplek gemaakt heeft. Naarmate er meer alcohol vloeit wordt de grens tussen werkelijkheid en fictie steeds vager en Jaranski belandt in een wereld die doet denken aan een bizarre LSD-trip. Dat is te danken aan Wily van Haren. Zijn tekenstijl in zwart-wit geeft het boek een rauw randje. Het past goed bij de ruige stijl die we op het album horen. Die muziek zit vol met progressieve thrash metal met af en toe een verrassende wending. Maar de rode draad is het vlotte tempo. Met het nummer „Throw A Bone” als bijzondere uitzondering. Venijnig bezingt Te Grotenhuis het drama dat zich in het hoofd van de hoofdpersoon afspeelt. Wellicht dat je de zanger/gitarist kent van Diggeth. Verwacht echter niet dat de muziek op dit album naadloos aansluit op wat we van die formatie gewend zijn. Hoewel er een hoop raakvlakken zijn is The Flea-Pit beduidend pittiger, maar ook lastiger te doorgronden. Je moet hier echt even voor gaan zitten terwijl je het boek doorneemt. Afzonderlijk van elkaar zijn ze ook zeer amusant, maar je mist dan een behoorlijk stuk context. Lees het boek en luister naar de muziek. En opeens valt alles op z’n plaats. Een knap en uniek staaltje werk!

PSYCHOTIC WALTZ

The God-Shaped Void

(InsideOut Music)
Diederick RR9660
82

Vier studioplaten tussen 1990 en 1996, plus wat obscure demo/verzamelalbums. Daarmee heb je de discografie van het Californische Psychotic Waltz wel gehad. Klein maar fijn in dit geval, want debuut ‘A Social Grace’, opvolger ‘Into The Everflow’ en ‘Bleeding’ zijn voor mij echte klappers in het genre (het derde album ‘Mosquito’ beviel me iets minder). Na 23 jaar verschijnt er in de vorm van ‘The God-Shaped Void’ dan eindelijk nieuw materiaal dat ongetwijfeld flink zal kraken onder de vergelijkingen met de indrukwekkende voorgangers. Mijn verwachtingen waren overigens flink getemperd door de wanprestatie van zanger Devon Graves op Progpower Europe 2019 en het vrij simpele nieuwe nummer „Back To Black” dat de mannen daar lieten horen. En hoewel de vernieuwing ontbreekt die van Psychotic Waltz in het begin van de jaren negentig zo’n spannende band maakte, valt er op ‘The God-Shaped Void’ nog veel te genieten. „Devils And Angels” opent het album met sterke riffs en subtiel verschuivende tempo’s. Je hoort ook meteen dat Graves de vocale acrobatiek van de eerste twee albums wijselijk achterwege laat, hoewel de hoge uithalen aan het einde van dit nummer vast en zeker voor oorpijn gaan zorgen bij liveoptredens. De tweede song „Stranded” is meer rechttoe rechtaan, maar ook zeker niet verkeerd. Daarna krijgen we de studioversie van het al genoemde „Back To Black” en de band klinkt op dit nummer zowaar opvallend strijdbaar. Ook de dwarsfluit wordt weer een aantal keren van stal gehaald. Natuurlijk voor de geslaagde ballad „De­mystified”, maar ook tijdens „Pull The String”, waarbij Graves het instrument gebruikt om een mooie tempoversnelling in te luiden. „Sisters Of The Dawn” is één van de beste songs van het album. Niet in de laatste plaats vanwege de jankende twinsolo van de gitaristen Dan Rock en Brian McAlpin. Het is een voor de fans van deze band befaamde troefkaart die Psychotic (koosnaam) gedurende het album een paar keer trekt. Gelukkig maar, want wat zou de band zijn zonder die zangerige gitaarpartijen? Hoewel ‘The God-Shaped Void’ niet in de buurt komt van de eerste twee albums, is het een mooi en erg sfeervol album dat goed aansluit bij het werkelijke prachtige artwork.

SYLOSIS

Cycle Of Suffering

(Nuclear Blast)
André Verhuysen
75

Sylosis is een neo-thrashband uit Reading, in Engeland. Ook op dit inmiddels vijfde album maakt het kwartet een modern klinkende hutspot van ouderwetse ingrediënten. Je hoeft niet bijzonder goed te luis­teren om te herkennen dat Sylosis de mosterd haalt bij Machine Head, Megadeth (circa ‘Peace Sells…’) en Testament (de zang van Josh Middleton lijkt akelig veel op die van Chuck Billy op ‘Low’). Ondanks al deze stokoude invloeden klinkt Sylosis nooit belegen, wat vooral toe te schrijven is aan de hoge gemiddelde snelheid van de songs, de talrijke tempowisselingen en de typisch nieuwerwetse (lees: digitale) productie. Behalve zingen kan Middleton bovendien ook nog een heel aardig potje gitaarspelen. Veel van zijn solo’s hebben een kop en een staart en bestaan niet alleen maar uit hersenloos notengeneuk. Minpunten zijn er ook. Sylosis probeert soms te veel ideeën in een nummer te stoppen. Dat komt de beluisterbaarheid ervan niet altijd ten goede. En Middletons stem is te eentonig om een hele plaat lang te blijven boeien. Ik vermoed dat hij vooral tegen wil en dank de zanger van Sylosis is, bij gebrek aan een betere. Op de eerste plaats is hij een begenadigd gitarist. Niet voor niets maakt hij sinds eind 2017 ook deel uit van het veel succesvollere Architects. Mocht het ooit zover komen dat hij tussen beide bands moet kiezen, dan zou hij gek zijn om niet voor Architects te gaan.