
Een dubbelnummer, dus ook 2 Maand CD’s!
CD van Maand Januari is SONS OF APOLLO met MMXX. In Februari gaat de eer naar SEPULTURA met Quadra
SONS OF APOLLOMMXX(InsideOut Music) ‘MMXX’ staat voor het jaar 2020, het eerste jaar van de nieuwe jaren twintig. Een jaar dat voor liefhebbers van (prog)metal met een daverende knal begint. Want met hun tweede album lost de band rond zanger Jeff Scott Soto, gitarist Ron ‘Bumblefoot’ Thal, toetsenist Derek Sherinian, bassist Billy Sheehan en drummer Mike Portnoy de belofte van superkwintet volledig in. Hoewel het debuutalbum ‘Psychotic Symphony’ uit 2017 beslist geen kattenpis was, hoor je op dit tweede studioalbum duidelijk dat de mannen als band flink doorgegroeid zijn. Met de progressieve monstersongs „King Of Delusion” (8:48) en „New World Today” (15:51) voorop, klinkt ‘MMXX’ over de gehele linie hechter en krachtiger dan het debuut. Met name de tweede helft is indrukwekkend. Met veel bombarie riep meneertje grootspraak Sherinian bij het debuut dat ze de progmetaltroon wel even zouden grijpen, maar daarvoor waren een aantal nummers gewoonweg niet inventief en proggy genoeg. De muzikale inventiviteit is anno 2020 opgeschroefd, overigens zonder dat ‘het liedje’ eronder lijdt. Met twee ex-Dream Theater-leden in de gelederen is het logisch dat SOA wordt afgezet tegen ‘de koning’. Ik hou het erop dat Portnoy en Sherinian met hun vazallen een mooi stuk land voor zichzelf hebben opgeëist. Ongetwijfeld zal er online door fans strijd gevoerd gaan worden over wie de troon toekomt, maar beide bands hebben topwerk geleverd met hun laatste albums. Sons Of Apollo klinkt echter net wat energieker. Luister maar eens naar die heerlijke thrashy versnelling in „New World Today” of het beukwerk van „Fall To Ascent”, dat geopend wordt door een furieuze drumfill van Portnoy. Op toetsen en gitaar vechten Sherinian en Thal verbeten duels uit, waarbij opvalt dat de solo’s van Bumblefoot beter in de songs passen dan op het debuut. De geweldige baspartijen van Sheehan geven extra schwung aan de muziek en hoewel de zang van ‘JSS’ met het jaar lager en rauwer wordt, blijft hij fier overeind tegen het muzikale geweld. Misschien is dat nog wel de sterkste troef van ‘MMXX’: het feit dat de muziek – ondanks alle instrumentale hoogstandjes – moeiteloos pakkend blijft. |
|