10 maal Eremetaal oktober 2020

17 september 2020 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10 maal Eremetaal in Oktober 2020

AMARANTHE

Manifest

Nuclear Blast
Robert Haagsma
78

Mocht de band ooit weer gaan optreden, dan zal het druk worden aan de rand van het podium. Amaranthe had al twee vocalisten in de personen van Elize Ryd en Henrik Englund Wilhelmsson. Die laatste zorgde met zijn vervaarlijke ge­grom op de voorgaande albums een mooi contrast met de loepzuivere zang van zijn vrouwelijke collega. In de aanloop naar dit zesde werkstuk werd Nils Molin ingelijfd, die voortaan verantwoordelijk is voor de cleane zangpartijen. Het heeft vanzelfsprekend allemaal een behoorlijk impact op het geluid van Amaranthe: alle drie de kopstukken worden in vrijwel elk nummer in stelling gebracht. De variatie is daarmee groot, maar het is soms ook wat veel. Wel mooi is dat de koortjes, die ook overal opduiken, krachtiger dan ooit klinken. In muzikaal opzicht biedt Amaranthe vooral de vertrouwde kwaliteit. Veel toegankelijke songs, gedomineerd door keyboards waarmee de gitaarpartijen zo’n beetje versmelten. Popliedjes vermomd als metalsongs. Alles raast voortvarend voorbij, met een krachtige productie waar de ervaren hand van Jacob Hansen in te herkennen is. De rustige momenten zijn daardoor extra sterk. Ballads als „Strong” en „Crystalline” horen zelfs tot de hoogtepunten van het album, vooral omdat Elize Ryd alle ruimte krijgt om te laten horen hoe goed ze kan zingen, alleen of met haar collega’s.

AYREON

Transitus

Music Theories Recordings
Liselotte Hegt
95

Terwijl iedereen de laatste drie jaar in de ban was van het Ayreon-livespektakel, blijkt Arjen Lucassen in alle rust gewerkt te hebben aan zijn nieuwe studioalbum, wederom een dubbelaar. Dit keer gooit hij het over een andere boeg met een ‘gothic ghost story’, die zich afspeelt rond 1884 in een wereld tussen leven en dood, genaamd Transitus. Bijgevoegd is een 25 pagina’s tellend stripboek, geïllustreerd door Felix Vega, waarin je de vocale cast in hun rol kunt ‘lezen’. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de absolute topper van dit schitterende muzikale hoorspel is Tom Baker (Doctor Who) die als verteller op magnifieke wijze de luisteraar meeneemt in het donkere, tragische liefdesverhaal van Daniel (Tommy Karevik van Kamelot) en Abby (Cammie Gilbert van Oceans Of Slumber). De spanning en beleving in zijn verhalende performance ligt heel dicht tegen het legendarische ‘War Of The Worlds’ aan. In de ruim tien minuten durende opener „Fatum Horrificum” wordt meteen een onheilspellende, spookachtige sfeer neergezet en Tom introduceert het verhaal in stijl, gevolgd door wisselende muzikale sferen, een waanzinnige gitaarsolo, dreigende koorzang en fantastische zangstemmen. Tussen dit alles hangt een subtiele zweem van oude horror en sciencefictionfilms. Ondanks de nieuwe insteek is het toch onmiskenbaar Ayreon. Een altijd graag gehoorde gast en inmiddels geen onbekende meer in de Ayreon-sound, is Simone Simons (Epica) die haar rol als The Angel Of Death glansrijk vertolkt. Verder stijgt Tommy Karevik boven zichzelf uit. Hij zingt volledig buiten zijn comfortzone en bewijst daarmee een van de beste zangers van dit moment te zijn. Luister maar naar „Two Worlds Now One”, dat aan ‘Jesus Christ Superstar’ doet denken en waarin Cammie Gilbert een sterke vocale metgezel is. In het prachtige „Hopelessly Slipping Away”, de parel van ‘Tran­situs’, zorgen ze beiden voor metershoog kippenvel. Dee Snider is gestrikt voor de rol van Father en drukt een belangrijke stempel op de in-your-face stamper „Get Out! Now!”. Naast al deze kopstukken schitteren ook Amanda Somer­ville, Dianne van Giersbergen, Paul Manzi en Michael Mills. In het koorwerk – The Villagers en The Furies – hoor je onder anderen Marcela Bovio, Caroline Westendorp en Jan Willem Ketelaers. De muziek is vanzelfsprekend weer hoogwaardig gecomponeerd, gearrangeerd en uitgevoerd, en er zijn sublieme gitaarsolo’s van Joe Satriani en Marty Friedman. Het ontrafelen van de nummers en teksten laat ik verder aan jou, de luisteraar. Doe de deur op slot, zet je koptelefoon op en laat je meezuigen in deze spannende nieuwe afslag van Ayreon!

ENSLAVED

Utgard

Nuclear Blast
Stan Novak
87

Het Noorse Enslaved is altijd een bijzondere en eigenzinnige band geweest. Wars van conventies of trends is het vijftal steevast z’n eigen pad blijven bewandelen. Sfeer is altijd een belangrijk element geweest binnen de alsmaar rijker wordende sound en op dit inmiddels negentiende studioalbum is dat niet anders. Thematisch is ‘Utgard’ opnieuw geworteld in de rijke Noorse mythologie. Hoop en vrees zijn constant met elkaar in gevecht en dat leidt tot dynamische en krachtige songs. Ondanks de vele sfeer- en tempowisselingen klinkt de band nergens gekunsteld, daartoe is alles gewoonweg te weldoordacht. Er wordt strak gemusiceerd en de troefkaart van de contrasterende zangpartijen (woeste oerkrijsen versus serene tegenklanken) wordt opnieuw royaal uitgespeeld. Op ‘Utgard’ klinkt de band psychedelischer dan ooit tevoren. Luister maar eens naar het ambient middenstuk in „Sequen­ce” of het in Devin Townsend-sferen opgetrokken „Distant Seasons”. In ritmisch aspect gaat de band de diepte in op een manier die soms aan Mastodon doet denken. Het zijn ontwikkelingen die je van Enslaved mag verwachten, net zozeer als de behoefte aan bruut geweld. De band slaagt er ditmaal bijzonder goed in om alle tegenstellingen tot een kneedbaar geheel te maken. Er is slechts één stuk dat de wenkbrauwen doet fronsen: het elektronisch getinte „Urjoton”, dat pas tegen het einde op vertrouwd pad komt. Dankzij de breed uitgemeten ruimtelijke sound is ‘Utgard’ ook in sonisch opzicht een traktatie. Met inmiddels drie decennia op de teller lijkt Enslaved enkel aan relevantie te winnen.

HEATHEN

Empire Of The Blind

Nuclear Blast
Stan Novak
85

Om met de clou te beginnen: ‘Empire Of The Blind’ is een heerlijke, melodieuze thrash metalplaat die veel variatie biedt. Van alle Bay Area-bands heeft Heathen altijd voor de fraaiste gitaarsolo’s getekend en ook nu is dat niet anders. Schoonheid staat nog steeds boven agressie, wat overigens niet wil zeggen dat Heathen de thrashers in de kou laat staan. Verre van zelfs. Tracks als „The Blight”, „Blood To Be Let”, „The Gods Divide” en de titelsong zitten boordevol pakkende, veelal naar Exodus neigende hakriffs. Echt over-the-top gaat het vijftal daarbij niet; doorgaans is er altijd wel ergens een passage om op adem te komen. In „Shrine Of Apathy” herbergt Heathens vierde album zelfs een prima ballad en in „A Fine Red Mist” een enerverend instrumentaaltje vol flitsend gitaarwerk. De gitaristen Kragen Lum (hij scheef het album in zijn eentje!) en Lee Altus hebben het beste in zich bovengehaald en maken aanspraak op de titel ‘meest flitsende gitaartandem’. Ook David White heeft met zijn kenmerkende strot niets aan kracht en expressie ingeboet. Nieuw binnen het Heathen-kamp zijn bassist Jason Mirza en drummer James DeMaria. Laatstgenoemde kennen we van de huidige lineup van Toxik, maar ook bij Heathen houdt de New Yorker de boel strak in het gareel. Het moet raar lopen wil ‘Empire Of The Blind’ mijn jaarlijst niet halen.

KATAKLYSM

Unconquered

Nuclear Blast
Robbie Woning
80

Bij gebrek aan concerten is de nieuwe Kataklysm een goede plaat om eens even helemaal los te gaan in je eigen woonkamer of mancave. Veertien albums zijn de Canadezen inmiddels onderweg. Begonnen als woeste death metalband, maar door de jaren heen kwam er meer melodie en groove in het bandgeluid, zonder dat dit ten koste is gegaan van de agressie en hardheid. ‘Unconquered’ is een bak massaal klinkende, woedende melodieuze death metal. De muziek staat sterk in dienst van de zang van Fabricio Iacono, maar bevat ook puike melodieuze passages en veel opzwepende breaks, riffs en grooves. Na enkele luisterbeurten komen uit de muziek bovendien de nodige extra lagen bovendrijven. Gitarist en belangrijkste schrijver JF Dagenais gebruikte voor het eerst een 7-snarige gitaar, wat het album nog eens wat extra diepgang geeft. Kataklysm kreeg de eigenlijk al gepensionieerde Britse producer Colin Richardson zo gek om de boel te mixen en die heeft ouderwets zijn best gedaan om alles in goede banen te leiden. Veel nummers zijn bovenal snel, woest en allesvermorzelend. Een aantal tracks is wat toegankelijker. Dat geldt bijvoorbeeld voor het op midtempo dreunende „The Way Back Home” en ook voor de gejaagde opener „The Killshot”. Ook in „Focus To Destroy You” werkt de schakeling tussen snelle en langzame riffs erg goed. In „Cut Me Down” gooit de band het muzikaal over een Scan­dina­vi­sche boeg en schuift de zanger van de Finse band Wolfheart aan voor de achtergrondvocalen. Afsluiter „When It’s Over” is een afwijkende track, met een melancholieke toonzetting, veel instrumentale riffs en een nogal duistere tekst.

KILL THE LIGHTS

The Sinner

Fearless Records
Metal Mike
90

Er zijn maar weinig metalbands die schreeuw- en melodieuze zang zo goed met elkaar combineren als Trivium, Demon Hunter, Meshiaak en Mutiny Within. De nieuwe ‘supergroep’ Kill The Lights kan daar nu aan toegevoegd worden. De band bestaat uit mannen die hun sporen al lang en breed verdiend hebben in de metalscene: James Clark (zang, Throw The Fight), Jordan Whelan (gitaar, Still Remains), Travis Mont­gomery (gitaar, Threat Signal), Michael Thomas (drums, Bullet For My Valentine) en Davey Richmond (bas, Glamour Of The Kill). Op ‘The Sinner’ staan elf tracks met veel agressie, veel melodie en magnifieke gitaarloopjes. De gitaarsolo’s zijn geen eindeloos gepiel, maar volgen de melodielijnen van elk nummer perfect. Het geluid staat als een huis, met dank aan producent Colin Richardson (Machine Head, Fear Factory). Om een goede indruk van Kill The Lights’ muziek te krijgen moet je even op YouTube naar hun nummer „The Faceless” zoeken. In een deze maand ijzersterk bezette Soundcheck geef ik ze de hoogste score. Mijn album van de maand, misschien wel van het jaar!

THE OCEAN COLLECTIVE

Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic

Metal Blade Records
Diederick RR9660
82

Twee jaar na ‘Phanerozoic I’ verschijnt deel twee van de ontdekkingsreis die The Ocean Collective langs de geschiedenis van onze planeet maakt. Het eerste deel was super, echt zo’n album dat bij elke luisterbeurt aan kracht won en waarbij sfeer, teksten en techniek samensmolten tot een enerverend geheel. Dat had ook voor deel twee kunnen opgaan, ware het niet dat de volgorde van de songs roet in het eten gooit. ‘Phanerozoic II’ trapt af met de twee langste songs, die overigens sterk in het verlengde liggen van deel één. „Tri­assic” zorgt voor de eerste negen bezwerende minuten. Maar het is track twee, het dertien minuten durende „Jurassic | Cretaceous”, die alles wegblaast. Een beest van een song die ervoor zorgt dat alles daarna als mosterd na de maaltijd aanvoelt. Niet dat de zes songs die volgen slecht zijn – integendeel – maar de balans van het album klopt (voor mij althans) niet, ook omdat die overige songs een stuk korter zijn en een wat experimenteler karakter hebben. Wat mij betreft was de cirkel beter rond geweest door de songs in een andere volgorde te zetten en dan te eindigen met die genoemde monstersong. ‘Phanerozoic II’ is mooi, maar neem je de moeite om de songs in een voor jou ideale volgorde te plaatsen, dan komt de vaak hypnotiserende muziek van dit originele collectief pas echt goed tot zijn recht.

OCEANS OF SLUMBER

Oceans Of Slumber

Century Media Records
Diederick RR9660
80

Na het verschijnen van ‘The Banished Heart’ in 2018 rommelde het binnen Oceans Of Slumber; de helft van de band werd in 2019 vervangen. Deze schoonmaak is echter nauwelijks hoorbaar omdat de spil van de band intact is gebleven, te weten zangeres Cammie Gilbert en drummer Dobber Beverly. Opnieuw zijn ze verantwoordelijk voor alle composities en teksten. Oceans Of Slumber is een band met een sterk eigen geluid en daarmee heeft het de laatste jaren behoorlijk naam gemaakt. Toch blijft ook op dit vierde album – net zoals bij de voorgangers het geval was – de genadeklap uit. Cammie is een zangeres met een uniek stemgeluid, maar zo groot als haar zeggingskracht is in de rustige stukken, zo veel verliest haar zang aan emotie tijdens de hardere momenten. Om die reden komen de nummers die ingetogen stukken bevatten, opnieuw het best uit de verf. Mooi voorbeeld daarvan is het bloedstollende einde van „I Mount These Yellowed Leaves”. Wat ook onveranderd is gebleven, is het alom aanwezige gevoel van verdriet en somberheid. Er klinken nauwelijks sprankjes hoop, waardoor het album toch behoorlijk zwaar op de maag ligt. De twee instrumentale nummers duren bovendien veel te lang en omdat er amper wat in gebeurt hadden ze ook achterwege kunnen blijven. Het zal wel zijn om de sfeer te verhogen, maar voor mij zijn het slechts ooglidverzwaarders. En zo blijft Oceans Of Slumber voor mij een nogal frustrerend bandje: hoewel het voor de derde keer op rij een fijn album aflevert, houd ik toch weer het gevoel dat er meer in had gezeten.

RAVEN

Metal City

Steamhammer
Metal
Mikev85

In de vorige Aardschok en elders in deze lees je van alles over de New Wave Of British Heavy Metal, een subgenre waarvan Raven één van de protagonisten is. Maar waar veel van hun genregenoten inmiddels tot zelfparodie zijn verworden, klinkt Raven op ‘Metal City’ nog steeds ronduit overtuigend en relevant. Natuurlijk, de jonge honden van begin jaren tachtig zijn inmiddels heren van middelbare leeftijd geworden. Het spreekt echter voor die heren dat in hun muziek nog steeds een flinke dosis jeugdig enthousiasme doorklinkt. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan de komst (in 2017) van de relatief jonge drummer Mike Heller (38). Hij voorziet Raven van een welkome bloedtransfusie. Zijn felle, opzwepende stijl past de ‘athletic rock’ als gegoten. De muziek op ‘Metal City’ varieert van snelle en beukende heavy metalsongs tot midtempo meestampers en swingt weer als vanouds. John Gallagher haalt nog steeds moeiteloos de hoge noten en broer Mark tovert nog steeds lekkere riffs en mooie solo’s uit zijn gitaar. Door de vette, allerminst oubollige productie van Michael Wagener knallen de nummers bovendien heerlijk uit de speakers. ‘Metal City’ telt slechts tien songs, maar ze zijn alle tien raak. Kortom: beste Raven-plaat sinds ‘All For One’ uit 1983!

COREY TAYLOR

CMFT

Roadrunner Records
Robert Haagsma
78

Corey Taylor is natuurlijk de zanger die we kennen van Stone Sour en Slipknot. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ‘CMFT’ is precies het album dat je kunt verwachten van een artiest met zo’n gemêleerde achtergrond. „CMFT Must Be Stopped” is een furieus brok rapmetal met gastrollen voor Tech N9ne en Kid Bookie. ‘CMFT’ staat trouwens voor ‘Corey Mother Fucking Taylor’, dat je dat maar weet. Het allerlaatste nummer op de plaat heeft de curieuze titel „European Tour Bus Bathroom Song”. Het bezoek aan het toilet leverde een spijkerharde punkexplosie op; kort, krachtig en daarmee een mooi slotakkoord. De opener „HWY 666” is ook meteen een van de meer stevige nummers van de plaat. ‘CMFT’ biedt ook genoeg melodieuze momenten. „Black Eyes Blue” en „Kansas” zijn licht verteerbare rocksongs die zo op een plaat van Stone Sour hadden kunnen staan. Wat ook geldt voor het ingetogen „Silverfish”. De rest van de plaat wordt echter gedomineerd door stoere, niet al te gecompliceerde rocksongs, zoals „Meine Lux”. De variatie is daarmee groot, waarbij Taylor opnieuw laat horen zich in elke muzikale omgeving thuis te voelen. Het solodebuut laat dus niet alleen horen dat hij nog altijd een uitstekende zanger en songschrijver is, maar etaleert vooral zijn muzikale veelzijdigheid.