10 maal Eremetaal in juni 2021
ATREYU
Baptiz
(Spinefarm Records)
Patrick Lamberts
75
Met het vertrek van voorman Alex Varkatzas is Atreyu begonnen aan een nieuw hoofdstuk. ‘Baptize’ (‘Dopen’) is dus een passende albumtitel voor de Amerikaanse band die een soort wedergeboorte heeft ondergaan en met een nieuwe opstelling schijnbaar onverstoord verdergaat. Slagwerker Brandon Saller verzorgt sinds jaar en dag de cleane vocalen en is nu van de drumkruk gesprongen om de rol van frontman annex toetsenist op zich te nemen. Bassist Mark McKnight is de huidige hofleverancier van de schreeuwvocalen en Kyle Rosa de nieuw aangetrokken drummer. Totaal anders klinkt Atreyu echter niet. Nog steeds is de mix van heavy metal, hardcore en punk in het bandgeluid springlevend. Ook de gastmuzikanten – zanger Jacoby Shaddix van Papa Roach („Untouchable”), drummer Travis Barker van Blink-182 („Warrior”) en zanger-gitarist Matt Heafy van Trivium („Oblivion”) – representeren deze uiteenlopende stijlen. Met een totaal van vijftien nummers lijkt ‘Baptize’ op het eerste gezicht een plaat van jewelste, maar de nummers zijn net onder en soms net boven de drie-minuten-grens. Deze energiebommetjes zullen live hun uitwerking wel weer hebben en sommige songs lijken zelfs puur vanuit liveparticipatie geschreven te zijn, zoals „Save Us”, „Underrated”, „Dead Weight” en „Fucked Up”. De soms angstaanjagend pakkende refreinen vragen om meegezongen te worden. Ook beeld je op sommige momenten automatisch de moshpits en meeklapmomenten al in. Een knap resultaat, zeker na zulke opvallende verschuivingen in de bandbezetting.
BLACKBERRY SMOKE
You Hear Georgia
(Thirty Tigers)
Stan Novak
88
Met een gemêleerde mix van rock, blues, country, folk en een vleugje funk ontstijgt Blackberry Smoke al jarenlang de classificatie southern rock, maar toch is dat het vakje waar de band steevast wordt weggezet. Het zal te maken hebben met het ontbreken van andere aansprekende namen in een genre dat werd grootgebracht door illustere acts als Allman Brothers Band, Lynyrd Skynyd en The Outlaws. Archetypisch southern rock is Blackberry Smoke echter nooit geweest. Daartoe ontbreken namelijk de langgerekte gitaaruitspattingen, een onmisbaar hoofdbestanddeel. Blackberry Smoke houdt het doorgaans kort en compact. Kleurrijke, sfeerverhogende liedjes maken kan de band uit Georgia echter als geen ander. Het is al zeven platen lang feest met deze gasten. Over ‘You Hear Georgia’ kan veel gezegd worden. Dat het de meest gevarieerde plaat is, bijvoorbeeld, of de best klinkende, met dank aan producer Dave Cobb. Of dat zanger/gitarist Charlie Starr blijft verbazen met zijn vindingrijkheid. Zijn bron van aanstekelijke melodieën lijkt maar niet op te drogen. Met tien songs is ‘You Hear Georgia’ ook de kortste plaat, maar elk nummer is raak en dat maakt het wellicht ook de beste. Qua muzikale diepgang ontstijgt het album bovendien al het eerder werk. Enkele prominente gasten zijn ook opgeroepen, al waren die per se niet nodig geweest. Warren Haynes is van de partij in het krachtige „All Rise Again” en in „ Lonesome For A Livin” verhoogt de Amerikaanse honkytonkcountryster Jamey Johnson het melancholische gehalte. Het zorgt weliswaar voor nog meer kleur, maar ook op eigen kracht staat Blackberry Smoke fier overeind.
HERMAN FRANK
Two For A Lie
(AFM Records)
Robert Haagsma
80
Herman Frank speelde in de achterliggende decennia een indrukwekkend cv bij elkaar. Hij werd bekend als gitarist van Victory en Accept en manifesteerde zich als producer van albums van onder meer Saxon, Rose Tattoo en Molly Hatchet. De afgelopen jaren focuste de Duitser zich vooral op zijn solocarrière, die een vervolg krijgt met dit vijfde album. Net als op de voorgaande laat hij zich daarop bijstaan door zanger Rick Altzi, die we kennen van At Vance en Masterplan. De rest van de club bestaat uit Jaded Heart-bassist Michael Müller, gitarist Mike Pesin en drummer Kevin Kott. In het oog springend is vooral het vakmanschap dat tentoongespreid wordt. ‘Two For A Lie’ knalt uit de startblokken met „Teutonic Order”, een pakkend power metalnummer. De song steekt geweldig in elkaar en wordt superstrak neergezet. Het geluid is ook krachtig, iets waar de brede ervaring als producer van Herman Frank in terug te horen is. De openingssong is representatief voor de rest van het album, dat met songs als „Venom”, „Eye Of The Storm” en „Hail The New Kings” nog meer van die energieke metaltracks te bieden heeft. Met „Liar” en „Just A Second To Lose” schakelen Herman Frank en zijn kompanen even terug naar een lagere versnelling, maar ook hier schieten de flitsende akkoorden je om de oren. Een stoer metalalbum zonder ballads. Het zou bijna een aanbeveling zijn die de band op de hoes kan zetten.
INTERLOPER
Search Party
(Nuclear Blast)
Diederick RR9660
80
Interloper is een relatief nieuwe band die met slechts één EP op zak meteen mag debuteren bij een gevestigd label. Dan doe je iets goed. En dat blijkt gelukkig ook op ‘Search Party’ (met oogstrelende artwork). De band schotelt een portie moderne metal voor van hoge kwaliteit. De wortels zitten verankerd in een vorm van technische metal die tussen prog en death inhangt. De zang is grotendeels clean en dat is geen straf, want zanger/gitarist Andrew Virrueta heeft een erg prettig stemgeluid. Samen met Miles Dimitri Baker zorgt hij voor een sterk gitaargeoriënteerd album. Keyboards worden slechts ingezet om het geluid dicht te smeren. Althans, voor zover drummer/octopus Aaron Stechauner dat al niet doet. En daarin zit meteen de crux: hoe goed ‘Search Party’ ook is, als luisteraar snak je af en toe naar wat lucht middels een ingetogen moment. Het begin van „Cheshire”, wanneer er ruimte wordt geboden aan akoestische elementen, is zo’n moment. De Duran Duran-cover „Rio” tellen we gemakshalve niet mee, want dat is geen eigen song en niet representatief voor de rest van het album. Maar als de mannen op het titelnummer ineens de juiste balans vinden tussen intense uitspattingen en rustigere passages, blijkt pas echt hoe talentvol Interloper is. Deze band uit Californië mag nu al meer dan een belofte genoemd worden.
MAMMOTH WVH
Mammoth WVH
(EX1 Records)
Robert Haagsma
80
We leerden hem kennen als de vervanger van Michael Anthony in Van Halen. De naam van zijn eigen project is geënt op een vroege versie van zijn vaders band. Toch houden daar de muzikale connecties met Van Halen wel zo’n beetje op. Wolfgang van Halen speelde ook in de band van Mark Tremonti en de invloed daarvan is des te groter. Zijn solodebuut bevat vooral goed in het gehoor liggende songs in de stijl van Alter Bridge en Tremonti, terwijl ook Foo Fighters hoorbaar een belangrijke invloed is. Wat die laatste band betreft: net als Dave Grohl op het titelloze debuut van zijn band deed, speelde en zong Wolfgang van Halen alle instrumenten zelf in. Hij werd daarbij alleen geholpen door producer Michael ‘Elvis’ Baskette, die eerder werkte met onder meer Slash, Alter Bridge, Chevelle en Tremonti. De plaat kent eigenlijk geen zwakke punten. De energieke songs zitten vol pakkende akkoorden, stuwende tempo’s en meer dan prima zangpartijen. Aan het drumwerk is goed te horen dat dit zijn eerste grote liefde was. „Mr. Ed”, „Don’t Back Down”, „You’ll Be The One” en „Mammoth” zijn allemaal voorbeelden van heerlijke, erg Amerikaanse rocksongs. Zijn gitaarwerk staat vooral in dienst van de nummers, nooit is hij zo overmoedig om te proberen zijn beroemde vader naar de kroon te steken. Met „You’ll Be The One” en „Circles” laat Wolfgang van Halen horen zich ook thuis te voelen in iets ingetogener werk. Speciale vermelding verdient de bonustrack „Distance”, waarin hij vol weemoed vooruitblikt op een leven zonder zijn vader. Een ontroerend slotakkoord van een sterk album. Natuurlijk, de aandacht voor dit album zal in eerste instantie getriggerd worden door de connectie met Van Halen. Maar Wolfgang laat op dit debuut horen in muzikaal opzicht toch echt op eigen benen te staan.
RISE AGAINST
Nowhere Generation
(Loma Vista Recordings)
Wouter Dielesen
75
In zijn tweeëntwintigjarige bestaan veranderde Rise Against opvallend weinig aan zijn formule. Die bestaat sinds debuutplaat ‘The Unraveling’ uit levenslustige, melodieuze punkrock, activistische teksten, het hese stemgeluid van Tim McIlrath en een gezond gevoel voor melancholie. Al die elementen klinken ook op ‘Nowhere Generation’. Wat dat betreft verrast het negende studioalbum nauwelijks. De groep koos na een uitstapje naar Nick Raskulinecz voor voorganger ‘Wolves’ (2017) ook weer voor vaste producers Bill Stevenson en Jason Livermore. De elf nieuwe nummers ontlenen hun kracht vooral aan kundig songschrijven. Daarbij liet de frontman zich inspireren door het sombere toekomstperspectief van zijn twee dochters. Vandaar dat ‘Dark Nights: Death Metal’-soundtracknummer „Broken Dreams”, de titelsong, het emotionele „Talking To Ourselves” en het pakkende „Sooner Or Later” zo’n grote mate van urgentie ademen. Dat doet ook de semi-akoestische ballad „Forfeit” op het draaipunt van de plaat. Bijna alle nummers blijven vrijwel direct hangen, dankzij slimme opbouw en sterke refreinen. Dat maakt ‘Nowhere Generation’ even stijlvast als doeltreffend.
SILVER LAKE
Esa Holopainen
(Nuclear Blast)
Diederick RR9660
80
Esa Holopainen is oprichter, songschrijver en gitarist van Amorphis. Hij heeft het coronajaar 2020 aangegrepen om met de hulp van wat vrienden een soloalbum in elkaar te zetten. ‘Silver Lake’ heeft – ondanks de roerige periode waarin het album tot stand kwam – een wat lichtere en meer opgewekte toon dan je bij Amorphis hoort. Toch is met name het gitaarwerk van de man uit duizenden herkenbaar. Het zorgt ervoor dat de luisteraar die met zijn hoofdband bekend is, zich snel thuis zal voelen. Het instrumentale titelnummer opent het album filmisch en is de opmaat voor acht nummers waarin een stoet aan bekende gastzangers voorbijtrekt, zoals onze eigen Anneke van Giersbergen die „Fading Moon” voorziet van haar prachtige zang. Jonas Renkse (Katatonia) past perfect bij de muziek van Holopainen en is als enige op twee songs te horen, waarvan „Sentiment” één van de hoogtepunten van het album is. En wat te denken van Einar Solberg (Leprous) die met zijn markante en heldere stem weer eens laat horen waarom hij bij velen hoog op de verlanglijstjes staat. Daarnaast mag natuurlijk ook Esa’s maatje en Amorphis-zanger Tomi Joutsen niet ontbreken. Hij voorziet „In Her Solitude” van diepe grunts en gedragen zanglijnen. Zelfs het spokenwordnummer „Alkusointu” is door de mooie hobo-, gitaar- en keyboardsolo’s de moeite waard en zeer sfeervol. ‘Silver Lake’ is een kort (nog geen veertig minuten) maar zeer afwisselend album, waarmee Esa Holopainen als soloartiest erg sterk voor de dag komt.
TERRA ODIUM
Ne Plus Ultra
(Frontiers Music)
Diederick RR9660
75
Fans van technische metal kennen ongetwijfeld bands als Psychotic Waltz, Athiest en Watchtower. En met een beetje geluk gaat er ook een belletje rinkelen bij de naam Spiral Architect. Dit was een band uit Oslo die in 2000 het übercomplexe ‘A Sceptic’s Universe’ op de wereld losliet en daarna van het toneel verdween. Uit de as van Spiral Architect is nu Terra Odium verrezen. Zanger Øyvind Hægeland en drummer Asgeir Mickelson hebben de reïncarnatie op poten gezet en daarbij de hulp ingeroepen van gitarist Bollie Fredriksen, keyboardspeler Jon Phipps en bassist Steve DiGiorgio (Testament en een miljoen andere bands). ‘Ne Plus Ultra’ is een stuk rechtlijniger en eenvoudiger te verteren dan ‘A Sceptic’s Universe’; een plaat waarop de complexiteitmetertjes continu in het rood stonden. Terra Odium is anno nu een band die klinkt als het bastaardbroertje van Psychotic Waltz ten tijde van hun debuut. De muziek, de zanglijnen, de sound, alles ademt ‘A Social Grace’ uit 1990. Het is echter onmogelijk om dertig jaar later de magie van dat bijzondere album te laten herleven. Dat kan alleen als je iets volstrekt unieks aan het genre toevoegt, zoals Psychotic Waltz dat destijds deed. Niettemin heeft Terra Odium een sterk en nostalgisch aandoend album afgeleverd dat zijn weg naar fans van het genre wel gaat vinden.
VEXED
Culling Culture
(Napalm Records)
Jordan Stael
80
Megan Targett! Onthoud die naam. Want deze Engelse mevrouw heeft een strot als een marktkoopman en kan ‘tegelijkertijd’ zingen als een nachtegaal. Een beetje een mix van Anneke van Giersbergen en Caroline Westendorp (The Charm The Fury, ooit). Haar band Vexed claimt Meshuggah-achtige riffs te produceren. Da’s nou net weer een beetje te hoog gegrepen. Ja, het is voor een Engelse metalband een aardige kwaliteitsplaat, dit ‘Cunning Culture’, maar om je nou meteen te meten aan de allergrootsten in het genre… Wat na verloop van luistertijd wel binnenkomt is dat Vexed eigenlijk best wel klinkt als onze enige echte eigen djentpionier Textures. Alt-metal heet het overigens tegenwoordig. Wat dat nou weer betekent weet ik ook niet exact, maar de songs van het viertal passen af en toe ook wel op een Radiohead-plaat. Sferisch dan. Want vroeg of laat steekt de ongekend dikke grunt van Megan toch weer de kop op. Meestal tegelijk met scherpe en lijp strakke riffs. Dikke shit. Maar Meshuggah? Nee, dat niet. Hoeft ook niet, we hebben immers al een Meshuggah. Het is ook niet de muziek die je over de streep trekt. Het is Megan Targett. Onthoud die naam!
VOLA
Witness
(Mascot Records)
Patrick Lamberts
95
Nooit eerder deelde ik zo’n hoge score uit in Aardschok. De Deense band Vola heeft deze monsterscore te danken aan negen ijzersterke songs. All killer, no filler! In een ononderbroken luisterbeurt komen de nummers zowaar nóg beter tot hun recht. Over de flow van de plaat is namelijk scherp nagedacht. Het viertal, onder leiding van zanger-gitarist Asger Mygind, heeft zich hierbij vastgehouden aan zijn vaste formule. De combinatie van Meshuggah-achtige riffs met grootse, meezingbare refreinen en andere popelementen is niet voor iedereen weggelegd, maar voor de liefhebber is ‘Witness’ zo’n beetje het summum van deze eigentijdse sound. Knap hoe Vola ogenschijnlijk simpele en direct beklijvende melodieën weet te combineren met ingenieuze ritmes en tricky grooves – enkele van de belangrijkste pijlers van deze band. Die heerlijke hybride boordevol hard-zachtdynamieken hoor je onder meer terug in de meeslepende songs „Straight Lines”, „Head Mounted Sideways” en „Inside Your Fur” – wat een finale! Bovendien is de plaat over het algemeen een stukje steviger en daardoor energieker dan voorganger ‘Applause Of A Distant Crowd’ (2018). Met nummers als „Napalm” en „Stone Leader Falling Down” bevat het onweerstaanbaar headbangmateriaal, maar er komen ook ruimschoots voldoende krachtige melodieën en rustige, dromerige passages voorbij. „Freak” is bijvoorbeeld een fraaie ballad met een schitterende, melancholische gitaarsolo in David Gilmour-stijl, die uitblinkt in zijn eenvoud. ‘Witness’ is bovendien de best klinkende Vola-plaat tot nu toe, te danken aan Jacob Hansen. Dankzij diens mix knallen ook de riffs in het Korn-achtige „These Black Claws” – met verrassende rapvocalen van Shahmen – keihard uit je speakers. Afgespeeld en direct weer opnieuw beluisteren: dat is zo’n beetje het grootste compliment dat je aan een album en artiest kan geven. Ik ben dus maar wat blij om getuige van ‘Witness’ te zijn.