DREAM THEATER
A View From The Top Of The World
(InsideOut Music)
Diederick RR9660
90
De conclusie eerst: wat mij betreft is ‘A View From The Top Of The World’ het beste album dat Dream Theater heeft gemaakt sinds Mike Portnoy ruim tien jaar geleden de band verliet. Zijn vervanger Mike Mangini vervulde de taak achter de drumkit sindsdien naar behoren, maar tot nu toe vond ik hem erg nadrukkelijk op de door Portnoy geëffende paden blijven. Tot nu toe dus. Want Mangini krijgt (of pakt) eindelijk de ruimte om zijn ware stijl en klasse te tonen. Kortom: het beest is los! Koppel deze ontwikkeling aan de dikste sound die dit Theater ooit heeft gehad en je hebt twee belangrijke ingrediënten waarom dit album zo sterk is. Naast Mangini lijkt ook bij de andere bandleden het heilige vuur weer volop te branden. En daarmee komen we bij het derde ingrediënt: Dream Theater straalt weer plezier uit! ‘A View…’ klinkt alsof LaBrie, Petrucci, Myung en Rudess volledig op één lijn zitten en met een grote grijns terugkeren naar de stijl waarmee ze groot geworden zijn. Wat je te horen krijgt mag dan misschien vertrouwd klinken, het is wel verdomd goed gedaan. En reken maar dat er genoeg fraais te ontdekken is in de lange songs die bol staan van inventieve tempo- en sfeerwisselingen. Dat liet de eerste single „The Alien” al horen en het is indrukwekkend dat de heren dit hoge niveau de gehele speelduur volhouden. „Answering The Call”, „Sleeping Giant” en „Awaken The Master” zijn pareltjes die de luisteraar uitdagen door de tentoongespreide virtuositeit, maar tegelijk ook erg pakkend klinken. Kenmerken waar Dream Theater groot mee geworden is en die hier ten volste benut worden. Ook belangrijk: geen (zeik)ballad op dit album. De meest toegankelijke song is „Transcending Time”, dat op dit album een soortgelijke rol vervult als „Surrounded” op ‘Images And Words’ uit 1992. Ik had niet verwacht dat de band na ‘Distance Over Time’ uit 2019 nog zoveel sterker voor de dag zou kunnen komen, maar ze flikken het maar mooi.