10 maal Eremetaal in april 2022
AGATHODAIMON
The Seven
(Napalm Records)
Patrick de Sloover
80
De naam van deze band komt uit het Grieks en betekent zoveel als ‘welwillende demon’. Maar die had er tussen 2014 en 2020 even geen zin meer in, de welwillendheid was blijkbaar op. ‘The Seven’ toont echter dat de band terug is, sterker dan ooit bovendien. Even ben ik bevreesd dat een ontsporing nabij is als opener „La Haine” met de snelheid van een Shinkansen uit de startblokken schiet, maar dat ziet de band zelf gelukkig ook in. Het tempo varieert vervolgens constant en Agathodaimon schakelt vlot en met gevoel, waardoor voldoende variatie voorhanden is. Vanaf het tweede nummer „Ain’t Death Grand” zit er meer bombast en dreiging in de structuur en dat komt het album ten goede. Sfeervolle stukken, blastbeats en krijsende alsook fluisterende stemmen zorgen voor verschillende lagen en krikken de composities naar een hoger niveau. De stijl van de band is sinds de oprichting dan ook bijgestuurd van symfonische black metal naar een dynamischer en sfeervoller stijl. Er zijn gelijkenissen met Carach Angren in de griezelige momenten („Mother Of All Gods”) en ook grote broer Dimmu Borgir loert om de hoek. Agathodaimon bewijst dat een moment van bezinning een band goed doet; het klinkt fris en klaar voor een tweede leven.
DARK FUNERAL
We Are The Apocalypse
(Century Media Records)
Stephan Gebédi
83
Zelfs met een complete nieuwe ritmesectie en ook al is dit pas het tweede album met zanger Heljarmadr, laat de snelle opener „Nightfall” er geen twijfel over bestaan dat je zojuist het nieuwe album van Dark Funeral hebt aangezet. Gitarist Lord Ahriman bewaakt al vanaf 1993 de sound en stijl van de band uit Stockholm. Ook op ‘We Are The Apocalypse’ is het hem weer gelukt een aantal krachtige, directe en herkenbare black metalsongs af te leveren. De muziek van Dark Funeral zit vrij simpel in elkaar, maar zowel langzamere nummers als „Let The Devil In” als het snellere hak- en zaagwerk klinken uiterst effectief. En ofschoon Dark Funeral nog steeds keiharde black metal speelt, weten de Zweden toch prima melodielijnen in hun songs te stoppen. Ook met dit inmiddels zevende album is het vijftal daarom nog altijd een zeer relevante in de huidige black metalscene.
EXTINCTION A.D.
Culture Of Violence
(Unique Leader Records)
Metal Mike
80
Een originele noot zul je er niet tegenkomen, maar ‘Culture Of Violence’ is wel een perfecte mix van Bay Area thrash en New York hardcore. Het album bevat tien nummers die een moshpit gevaarlijker maken dan een wandeling door Kiev. De ritmesectie (bassist Tom Wood en drummer Mike Sciulara) houdt al het geweld superstrak bij elkaar. Door de gitaarsolo’s van Ian Cimaglia, wiens spel wel heel erg geïnspireerd is door dat van wijlen Darrell Abbott, komt ook Pantera regelmatig om de hoek kijken. Rick Jimenez’ zang heeft raakvlakken met Chuck Billy en Tommy Victor. Strafpunten moeten echter ook uitgedeeld worden aan de band vanwege „Behind The Times”, want de leidende riff is gewoon gejat van „Ride The Lightning”, maar al met al levert XAD een lekker album af.
EVIL INVADERS
Shattering Reflection
(Napalm Records)
Patrick de Sloover
82
Maar liefst vijf jaar duurde het om met nieuw werk op de proppen te komen, maar die rustperiode heeft Evil Invaders goed gedaan. De speed metal van de begindagen heeft meer diepgang gekregen. Zanger ‘Joe’ (Johannes Van Audenhove) bereikt nog altijd probleemloos de hoge regionen, maar doet het gelukkig niet voortdurend. De band heeft ook zijn donkere kant ontdekt, getuige bijvoorbeeld „Forgotten Memories”. Een band moet evolueren en meegaan met zijn tijd om het voor zichzelf én fans interessant te houden, en dat doet Evil Invaders. Variatie is troef op deze nieuwe schijf, getuige hiervan is de semi-ballad „In Deepest Black”; een vleugje W.A.S.P. tijdens het refrein en langzaam opbouwend naar een climax. Vurige speed metal is er ook in overvloed, met opener „Hissing In Crescendo” en navolger „Die For Me”, terwijl het hek helemaal losgaat met „Sledgehammer Justice”. Progressie en inventiviteit zonder de oervorm achterwege te laten, dat is waar het nieuwe album voor staat. En het best hebben de mannen voor laatst bewaard: „The Circle” omvat snelheid, agressie, talloze breaks (halverwege zit ook een mooi stukje Mercyful Fate) en uitgesponnen gitaarsolo’s. Conclusie: Evil Invaders heeft met ‘Shattering Reflection’ een reuzestap gezet naar internationaal succes.
FELSKINN
Enter The Light
(Rock Of Angels Records)
Liselotte Hegt
80
Liefhebbers vƒan melodieuze heavy metal zijn bij het Zwitserse Felskinn aan het juiste adres. Voor dit vierde album kan zanger en oprichter Andy Portmann rekenen op de tomeloze inzet van nieuwe bandleden: gitaristen Martin Rauber (Wolfpakk) en Tom Graber (ex-Crystal Balls), drummer Ronnie Wolf (Lunatica) en oudgediende, bassist Beat Schaub. Opener „Darkness In Your Eyes” maakt meteen duidelijk dat deze metalbroeders bruisen van de energie. Felskinn bundelt metalen krachtpatserij, een dun randje agressie en progressieve metal (à la Queensrÿche) met melodieuze componenten en loodst daarmee de luisteraar moeiteloos door de stevige en pompende ritmes, powerriffs, gierende gitaarsolo’s en vurig zangwerk. Portmann is gezegend met een overtuigend bereik, waarmee hij ook kleinere momenten naar zijn hand weet te zetten. Zo heeft de band met „World Will End” een knaller van een powerballad in handen en het grootste, euforische meezingrefrein geeft me zelfs een Avantasia-gevoel. Tussen de stoere metaltracks valt „Your Life Is Mine” op door de Ugly Kid Joe’s achtige coupletten (denk aan de grote hit „Everything About You”). Felskinn richt zich echter niet alleen op energieke headbangwaardige tracks, maar levert met bijvoorbeeld „The Final Reason” ook een heerlijke melodieuze ‘hit’ af. Kortom, afwisseling genoeg met daarbij de vraag: is Felskinn vernieuwend? Nee, absoluut niet, maar deze Zwitsers hebben het gewoon heel erg goed voor elkaar.
THE HELLACOPTERS
Eyes Of Oblivion
(Nuclear Blast)
Wouter Dielese
90
The Hellacopters groeide in veertien jaar uit van vuige garagerockband tot potente stadionrockact. De groep uit Stockholm maakte zeven zinderende rock-’n-rollplaten en hield in 2008 op te bestaan. Acht jaar later kwam de band rond Nicke Andersson (tevens Lucifer, Imperial State Electric, Death Breath, Entombed) weer bijeen. Na enkele reünieshows volgt nu een nieuw album: ‘Eyes Of Oblivion’. De lineup wijzigde op twee punten. Oud-lid Dregen verving de in 2017 overleden gitarist Robert Dahlqvist en bassist Dolf De Borst (The Datsuns) nam de plaats over van Kenny Håkansson. Stijlbepaling ‘high energy rock and roll’ is tien songs lang helemaal van toepassing. Vanaf pakkende single „Reap A Hurricane” blaakt The Hellacopters van het zelfvertrouwen. De gitaren scheuren, het tempo ligt hoog, de meerstemmige refreinen nodigen uit tot meezingen, de hooks struikelen haast over elkaar en de pianopartijen geven de muziek vuur. En als de plaat met krakers als „Eyes Of Oblivion”, „A Plow And A Doctor” en „The Pressure’s On” dreigt te bezwijken onder zijn eigen energie, trekken bluesy tranentrekker „So Sorry I Could Die” en boogienummer „Tin Foil Soldier” de balans recht. ‘High energy rock and roll’ dus, maar geen moment overdadig.
IGNITE
Ignite
(Century Media Records)
Matthijs Kropff
85
Het waren grote schoenen die Eli Santana te vullen had toen hij medio 2021 werd aangekondigd als nieuwe frontman van Ignite. Ga er maar aan staan; zijn legendarische voorganger Zoli Teglas is zesentwintig jaar het gezicht van de band geweest. Maar het mag en móet gezegd worden, Santana kwijt zich zeer naar behoren van zijn taak met een stemgeluid dat dicht bij dat van Teglas ligt, maar geregeld ook doet denken aan dat van Face To Face-frontman Trevor Keith. En terwijl Teglas met zijn nieuwe band Ocean Hills een tegenvallend debuutalbum vol brave poprock heeft afgeleverd, is de samenwerking tussen Ignite en Santana wel een voltreffer. Vanaf opener en eerste single „Anti-Complicity Anthem” is het raak en blijkt er eigenlijk helemaal niet zo gek veel te zijn veranderd. Nog steeds grossiert de band in uptempo melodieuze hardcore met meerstemmige zang en strak gitaarwerk, daarbij ondersteund door de immer betrouwbare ritmesectie bestaande uit oudgedienden Brett Rasmusssen en Craig Andersen. Zoals bijvoorbeeld in „The River”, dat niet alleen een felle, hartverwarmende aanklacht tegen de tekortkomingen van het strenge Amerikaanse immigratiebeleid is, maar tevens één van de betere Ignite-nummers van de meest recente albums; sterke zang, fantastisch drumwerk en heerlijke solo’s. Of in het snelle „This Day”, over raciale spanningen onder de jeugd. Ongekend fel gaat het er aan toe in „Call Of The Dogs”, waarbij Santana in het middenstuk een paar keer dusdanig uithaalt dat menig metalcoreband er zomaar jaloers op zou kunnen worden. Fraai clean en open is het geluid op „State Of Wisconsin”, dat wel enigszins aan dat van ‘Our Darkest Days’ doet denken. Geheel toevallig is dat niet, aangezien beide albums (overigens net zoals het tussenliggende ‘A War Against You’) door Cameron Webb werden geproduceerd. Ook dit keer is hij er weer in geslaagd het album van een uitstekend geluid te voorzien. Het optimistische „After The Flood” is een passende afsluiter van een album waarmee Ignite z’n status als één van de toppers in het genre volledig waarmaakt. Wat zal het een genot zijn om de ‘nieuwe Ignite’ deze nieuwe nummers van de zomer live te zien spelen!
MESHUGGAH
Immutable
(Atomic Fire Records)
Ype TVS
80
Om met de deur in huis te vallen: ‘Immutable’ is niet het ultieme, allesovertreffende Meshuggah-album geworden waar ondergetekende als Meshuggener in hart en nieren al meerdere albums lang op hoopt. Net als ‘Koloss’ uit 2012 is het een onsamenhangend album met tracks die eilandjes zijn in plaats van een geheel te vormen. Het is een routinematig album van een band die zijn kunst beheerst, maar niet meer de urgentie heeft om écht diep te gaan en naar een meesterwerk te streven. Het album opent met het spannend opgebouwde „Broken Cog”, dat halverwege losbarst met een vrij generieke heavy riff en vervolgens door onder meer niet al te spannende leadpartijen helaas als een nachtkaars uitdooft. De single „The Abysmal Eye” is een van de betere nummers van het album dankzij een goede songstructuur met een duidelijke climax en nu wél een spannende leadpartij die daadwerkelijk een functie heeft in de compositie. Het volgende hoogtepunt is „Phantoms”, een goed opgebouwd nummer met een hypnotiserend en lomp einde. Ook „Ligature Marks” heeft een fijne vorm, maar de wederom niet al te hoogstaande leadpartijen (overigens niet afkomstig van Fredrik Thordendal, die slechts de vier gitaarsolo’s van dit album voor zijn rekening nam) doen helaas afbreuk aan het nummer. Het zou mij een goed idee lijken als Meshuggah eens met een externe producer zou werken die de kraakheldere formule begrijpt, maar de band binnen z’n zelfontworpen kaders naar een hoger niveau kan tillen en bovendien voorkomt dat Meshuggah nog luier wordt en de (te) makkelijke weg blijft kiezen. Dat klinkt gek voor een band die als sinds het begin alle wetten van de logica tart, maar juist daarom zou ik verwachten en hopen dat het concept zich zou blijven doorontwikkelen en verbeteren. Dat is echter niet wat er gebeurt op ‘Immutable’. Na zes jaar wachten zijn „The Abysmal Eye”, „Phantoms”, „God He Sees In Mirrors” en „Kaleidoscope” te weinig hoogtepunten. Om positief af te sluiten: de agressieve vocalen van Jens Kidman komen beter uit de verf dan op de vorige twee albums en Meshuggah is nog steeds een heersende natuurkracht met een unieke identiteit, die zelfs op halve kracht de vloer met de concurrentie aanveegt.
SATAN
Earth Infernal
(Metal Blade Records)
Stephan Gebédi
85
Al vanaf de eerste demo’s en single heb ik een zwak voor Satan. Hun debuutalbum ‘Court In The Act’ is voor mij nog altijd één van de absolute NWOBHM-klassiekers. In het midden van de jaren tachtig verloor ik de band door de talloze lineupwissels en naamswijzigingen uit het oog. Zo’n toen jaar terug maakte de band een doorstart met dezelfde lineup als het debuutalbum en sindsdien brengt het Britse vijftal om de paar jaar een lekker album vol snelle Britse heavy metal waarin met name de solo’s en het fraaie twingitaarwerk van het duo Russ Tippins/Steve Ramsey voor het nodige vuurwerk zorgen. Nummers als „A Sorrow Unspent” en „The Blood Ran Deep” hadden dan ook niet misstaan op ‘Court in the Act’. Het tempo van de meeste nummers ligt nog steeds lekker hoog en schuurt af en toe tegen speed metal aan. Het album klinkt vrij droog en heel eerlijk en dat past prima bij de in de jaren tachtig gewortelde stijl van Satan; een supervette, overgeproduceerde sound zou totaal niet bij deze band passen. Brian Ross zal nooit een grootse zanger worden, maar zijn stem past prima bij deze muziek. En Tippins en Ramsey komen ook anno 2022 nog steeds met heerlijke riffs en melodielijnen op de proppen. Hail Satan!
WOLF
Shadowlands
(Century Media Records)
André Verhuysen
80
Tot nu toe is 2022 een uitstekend jaar voor goudeerlijke, klassieke heavy metal zonder fratsen. Saxon verraste vorige maand met hun beste plaat sinds mensenheugenis. En nu is er deze van Wolf. Ik heb het al vaker gezegd: Wolf lijkt heel erg op Metal Church. Da’s niet erg, integendeel zelf, want het is maar helemaal de vraag of de mannen uit Seattle zich ooit nog herpakken na de dood van hun zanger Mike Howe. Wolf is in elk geval alvast een perfect alternatief. Maar Wolf is zeker geen kloon. De Zweedse band zoekt ook het avontuur. Een voorbeeld? De manier waarop in „Trial By Fire” de gitaarsolo’s je al om de oren vliegen voordat er ook nog maar een noot gezongen is doet heel erg denken aan Mercyful Fate. Heerlijk. Verder liggen de elf songs zonder uitzondering naadloos in het verlengde van de meest recente voorgangers, ‘Devil Seed’ (2014) en ‘Feeding The Machine’ (2020).Kortom, ‘Shadowland’ biedt alles wat je er als fan van Metal Church, en Wolf natuurlijk, van mag verwachten.