 OCEANS OF SLUMBER
Starlight And Ash
(Century Media Records)
Diederick RR 9660
83
Een waarschuwing vooraf: ‘Starlight And Ash’ is geen metalalbum! Het raakt de grenzen van metal wel, zoals de band dat zelf zo mooi verwoordt. Er zijn overstuurde gitaren te horen, maar slechts af en toe; ter ondersteuning, als het nummer erom vraagt. Op dit nieuwe album is meer dan ooit te horen dat drummer Dobber Beverly en zangeres Cammie samen de spil van Oceans Of Slumber zijn. Sterker nog: Cammie Gilbert gaat tegenwoordig als Cammie Beverly door het leven! Zang en drums staan centraal en de harde gitaren zijn naar de achtergrond verdreven. Wat wel onveranderd is: de donkere, broeierige sfeer die de twee weten op te wekken en waar altijd meer dan een vleugje Amerikaanse roots doorheen klinkt. Het zal voor veel fans wel even schrikken zijn, maar ik kan het risico dat de Beverly’s met deze verschuiving in sound nemen wel waarderen. Het geeft Oceans Of Slumber nóg meer een eigen gezicht en maakt dat de band de spanning vasthoudt. Gaat dit een permanente stijlwijziging zijn of niet? Het zorgt er in ieder geval voor dat Cammie alle ruimte krijgt om indruk te maken. Juist op de rustige momenten komt haar stem zoveel beter tot zijn recht en daar zijn er nu meer dan genoeg van. De overwegend trage tempo’s op ‘Starlight And Ash’ passen bij een sobere plaat als deze en zorgen er ook voor dat het extra lekker is wanneer het gaspedaal af en toe toch wordt ingetrapt. Het laveren tussen alternatieve singer-songwriter-achtige songs en metal met een duister sfeertje is enigszins vergelijkbaar met wat rA Perfect Circle doet, hoewel Oceans Of Slumber doomier en minder vernuftig klinkt. Tegenover het wat saaie „The Hanging Tree” en de niet zo geslaagde cover van het uitgekauwde „House Of The Rising Sun”, staan genoeg parels zoals „Hearts Of Stone” en vooral de kippenvel oproepende songs „Red Forest Roads” en „The Shipbuilder’s Son”. Wat ‘Starlight And Ash’ doet, is je weg laten dromen en tegelijkertijd bevestigen dat de Beverly-tandem nog veel moois en verrassends te geven heeft.
|
 DARKANE
Inhuman Spirits
(Massacre Records)
Robbie Woning
78
Toen de wereld nog niet zo heel lang geleden flink in de ban van terrorisme was, kwam ook de term ‘slapende cellen’ geregeld voorbij. Het ging dan om potentiële boosdoeners, die buiten het zicht van de buitenwereld allerlei plannen smeedden en in de toekomst ineens tevoorschijn konden komen om onverwacht toe te slaan. Als je er zo bij nadenkt, bestaan er binnen de metalscene ook best veel slapende cellen; bands die jaren niets van zich laten horen en dan ineens een comeback maken, alsof ze nooit zijn weggeweest. Als ik van één band nooit meer een album verwacht had, dan was het wel van Darkane. Een veelbelovende extreme Zweedse metalband, die eind jaren negentig met het veelgeroemde debuut ‘Rusted Angel’ een gouden toekomst tegemoet leek te gaan. Voor zanger Björn Strid die te druk was met Soilwork, werd al snel een goede vervanger gevonden, maar door enkele koerswijzigingen, een gematigder muziekstijl en het vele bijklussen door drummer Peter Wildoer vertraagde de opmars uiteindelijk toch. In 2013 verscheen nog een zesde album, ‘The Sinister Supremacy’ getiteld . Nu, negen jaar later, is er ineens ‘Inhuman Spirits’. Een plaat waarop behalve Strid alle bandleden van weleer gewoon weer van de partij zijn. Het is een interessant album geworden en zeker geen ‘typische’ Darkane-plaat. Dat komt allereerst door de nogal machinale en digitale klank van de drums en gitaren, die best even wennen is. In de muziek zelf hoor je nog altijd veel thrash en Zweedse melodieuze death metal, met daarnaast een duidelijke invloed uit de traditionele metal. Denk dan wel meer aan bands als Iced Earth en Nevermore dan aan bijvoorbeeld Priest of Maiden. Het nummers schrijven zijn de mannen trouwens niet verleerd. ‘Inhuman Spirits’ bevat met bijvoorbeeld „Awakening” en „Conspiracies Of The Flesh” een stel erg levendige en aanstekelijke tracks die het ook live prima zullen doen. Ook het gelaagde en soms razendsnelle „Mansion Of Torture” is een vette, veelzijdige track met een hoop cool gitaarwerk. Darkane is dus terug en heeft muzikaal nog iets te melden ook.
|
Waarom deze twee als albums van de maand terwijl in de erelijst Porcupine Tree met 92 (!!!!) punten staat?
Dat kun je zien in de SoundCheck: deze scoren beide gemiddeld 79; Porcupine Tree heeft een gemiddelde van 76.