SOILWORK
Övergivenheten
(Nuclear Blast)
Robbie Woning
90
Er zijn van die bands die keer op keer zo’n beetje dezelfde plaat maken. Motörhead en AC/DC zijn de klassieke voorbeelden, maar ook veel andere groepen in de metalscene spelen maar al te graag op safe. Daarnaast heb je ook bands als Soilwork, die zichzelf continu opnieuw blijven uitvinden en eigenlijk per album betere muziek gaan maken. De Zweden staan nog altijd te boek als melodieuze death metal, maar het nieuwste album ‘Övergivenheten’ klinkt zoveel geavanceerder en meer geëvolueerd, dat de omschrijving death metal eigenlijk een belediging is. Zeker, er staan de nodige snelle en woeste tracks op het album, met zware riffs en behoorlijk wat blastbeats. Maar de band flirt tussendoor ook gretig met jaren-zeventig-progrock en met invloeden van traditionelere bands als Michael Schenker Group en Savatage. Dat zit ‘m vaak in het gitaargeluid en de rol van de toetsen, maar soms ook gewoon in de riffs en solo’s zelf. In „Nous Sommes La Guerre” en „Death, I Hear You Calling” lijkt het bij vlagen wel alsof Criss Oliva in de Soilwork-gitaristen is gereïncarneerd. Het nummer „Electric Again” is de beste illustratie van de grote uitersten in de muziek. Het opent en eindigt op topsnelheid, maar valt halverwege terug naar een rustiger stuk dat op een album van Yes niet zou hebben misstaan. Ook „Is It In Your Darkness” en „Vultures” zijn keihard en kennen zo’n geweldige opbouw vol tempo- en sfeeromslagen. Wat Soilwork nog steeds het meest boven de massa uit tilt, zijn de zuivere en krachtige vocalen van Björn Strid. De ijzersterke refreinen van de man verbinden alle muzikale uitersten op de plaat tot twaalf krachtige metalsongs en Strid zet op dit nieuwste album misschien wel zijn beste zangprestaties ooit neer. Sowieso wordt er op ‘Övergivenheten’ met een zelfverzekerdheid, instrumentbeheersing en smakelijkheid gespeeld waar maar heel weinig bands aan kunnen tippen. Mijn album van het jaar tot nu toe.