10 maal Eremetaal in maart 2023
ALL MY SHADOWS
Eerie Monsters
(Frontiers Music)
Liselotte Hegt
95
All My Shadows is een project van gitarist Stephan Lill en zanger Andy Kuntz, beiden van de progmetalgigant Vanden Plas, waarin ze hun liefde voor bands als Whitesnake, Ozzy Osbourne, Dokken en andere grootheden uit de jarenn tachtig, op eigen wijze vorm te geven. ‘Eerie Monsters’ is van begin tot eind een sensatie om naar te luisteren. De negen songs zijn dynamisch, zwaar gitaargeoriënteerd en kennen een heerlijke melodieuze gelaagdheid. De liefde voor de eighties komt ook sterk naar voren in de pompende ritmes en vette gitaarriffs, waarbij de inkleuring van de keyboards een extra duit in het zakje doet. Oubollig klinkt het echter nooit, vanwege de krachtige en heldere, hedendaagse productie. Het is indrukwekkend hoe Kuntz behendig en op natuurlijke wijze zijn zangkunsten weet aan te passen aan de intentie van de muziek en in zijn veelzijdigheid schuwt hij een theatrale rand niet. ‘Eerie Monsters’ is een must voor de headbanger die houdt van vurige, gitaargeoriënteerde metal met enige bombast. Ook fans van Vanden Plas moeten vanzelfsprekend gaan luisteren. Luistertips: „Silent Waters”, „A Boy Without A Name”, „Wolvernized” en „Devil’s Ride”.
AVATAR
Dance Devil Dance
(Black Walz Records)
Sjak Roks
82
De Zweedse band Avatar heeft zich de laatste jaren behoorlijk op de kaart gezet. Met name hun uit 2020 stammende album ‘Hunter Gatherer’ was een schot in de roos. De ware kracht van de band ligt echter op het podium, hun excentrieke show zorgt er telkens voor dat het songmateriaal in een livesetting nog meer tot leven komt. De energie en intensiteit die Avatar live weet te creëren is lastig vast te leggen op hun studio-albums, maar toch is deze ‘Dance Devil Dance’ weer een erg fraai werkstuk geworden. De pakkende riffs van de gitaartandem Jonas Jarlsby en Tim Ohrström vliegen je om de oren en ook zanger en beroepsclown Johannes Eckerström levert met zijn unieke en herkenbare stemgeluid een puike prestatie. Avatar is een meester in het schrijven van erg onderhoudende nummers met catchy refreinen, waardoor songs als „The Dirt I’m Buried In”, „Chimp Mosh Pit” en „Gonna Wanna Riot” gemakkelijk mee te brullen zijn. Het ingetogen „Train” en afsluiter „Violence No Matter What”, waarin Halestorm-zangeres Lzzy Hale een duet aangaat met Johannes Eckerström, zijn wat mij betreft de meest opvallende tracks op een wederom kwalitatief erg consistente en vooral goede Avatar-plaat.
BODYFARM
Ultimate Abomination
(Edged Circle Productions)
Wouter Dielesen
82
Zanger/gitarist Thomas Wouters overleed vlak voor het verschijnen van ‘Dreadlord’ (2019). Die vierde langspeler van de Amersfoortse death metalband Bodyfarm gold als zijn zwanenzang. Remco Kreft (Graceless, Soulburn, Just Before Dawn) sprong na zijn dood enige tijd bij als livemuzikant. Daarna veranderde er veel binnen de gelederen van de groep. Alex Seegers stapte over van bas naar gitaar, Ralph de Boer (Dead Head) sloot zich aan als zanger/bassist en David Schermann (Weltschmerz, Wrang, Grafjammer, Wesenwille) verving drummer Quint Meerbeek. Samen met oerlid Bram Hilhorst (gitaar) schreef de groep vervolgens tien nummers. ‘Ultimate Abomination’ is een optelsom van de muzikale voorkeuren van die nieuwe bezetting, toegepast op de stijlformule die Bodyfarm sinds 2009 hanteert. Nummers als „Torment” en „Blasting Tyrrany” en het met stemmig cellospel ingeleide „The Swamp” bevatten invloeden van old-school death metal, death-‘n-roll, blackened death en black metal. De songs kenmerken zich door vette grooves, felle growls, gillende solo’s en vernuftige hooks en zijn voorzien van teksten met psychologische oorlogsvoering als overkoepelend thema. En dan klinkt ‘Ultimate Abomination’ ook nog eens geweldig. Thomas zou trots geweest zijn!
EMOLECULE
The Architect
(InsideOut Music)
Diederick RR9660
75
In 2013 verscheen het erg fijne album ‘Dimensionaut’ van de band Sound Of Contact. Het in progrockkringen bejubelde album kreeg helaas nooit een vervolg en de band stierf een te vroege dood. Twee Sound Of Contact-leden bleven echter op regelmatige basis samenwerken en debuteren nu als duo onder de naam eMolecule. Op zang, drums en toetsen horen we Simon Collins (jazeker, zoon van Phil). Zijn compaan Kelly Nordstrom neemt naast nog meer toetsen ook de drums, bas en achtergrondzang voor zijn rekening. Mensen die hopen op een herhaling van de warme klanken van Sound Of Contact, zijn gewaarschuwd: eMolecule klinkt een stuk digitaler en afstandelijker. Door die aanpak mist het album in mijn ogen de broodnodige emotie om uit te groeien tot een klapper. Instrumentaal zit het echter fraai in elkaar en het duo waaiert van stevig en complex zoals in het titelnummer naar compact en catchy in een song als „Beyond Belief”. De uitspraak van Collins is soms erg overdreven en bezorgt me vlekken tijdens „Mastermind” en „Awaken”. In zijn klankleur hoor je Pa Collins doorsijpelen hoewel Simon’s stem warmte mist, mede door de vele effecten op de zang. Niet iedereen zal dat echter zo ervaren. Laat je daarom niet leiden door het neutraal uitgevallen eindcijfer voor ‘The Architect’ en onderga eMolecule met open blik.
ENSLAVED
Heimdal
(Nuclear Blast Records)
Marlous de Jonge
88
Heimdal is één van de meest mysterieuze personages uit de Noorse mythologie. Een zoon van Odin en maar liefst negen moeders, ontstaan uit het schuim van de branding. Schepper van Bifröst, de regenboogbrug die Midgard en Asgard met elkaar verbindt en wachter van de goden. Heimdal duikt voor het eerst op op Enslaveds tweede demo ‘Yggdrasill’ uit 1992 in de song „Heimdallr”. Dertig jaar later is er een volledig album aan hem gewijd. ‘Heimdal’ opent met het geluid van de hoorn van Heimdal, die wordt geblazen door Wardruna’s Eilif Gundersen, en het geluid van roeispanen in het water. De reis begint. Waarheen? Dat is onbekend. Geef je over en laat je meevoeren. Muzikaal zet Enslaved de lijn door die op ‘Utgard’ (2020) werd ingezet en verder uitgediept op de EP ‘Caravans To The Outer Worlds’ (2021). Van de pure black metalband die Enslaved ooit was zijn slechts wat sporen overgebleven. Deze band is full-on progressief gegaan. Geen nummer duurt korter dan zes minuten en er wordt in iedere track volop geëxperimenteerd. Van de bijna schizofrene toetsenpartijen in „Congelia” en „Forest Dweller” die doen denken aan The Doors, tot de schitterende meerstemmige cleane zang in „The Eternal Sea”. Ieder nummer wordt zorgvuldig opgebouwd en uitgesponnen. Waar nummers als „Behind the Mirror” en titeltrack „Heimdal” rustig beginnen en langzaam naar een climax toewerken knalt een track als „Congelia” vanaf het eerste moment je speakers uit om je ruim acht minuten lang niet meer los te laten; psychedelisch, dromerig en bij vlagen snoeihard. Ontzettend progressief, maar ook ontzettend Enslaved. Ondanks de nieuwe weg die de band is ingeslagen zijn de Noren hun verleden namelijk niet vergeten. Zeker in „Congelia”, het ongelooflijk catchy „The Eternal Sea” en „Caravans To The Outer Worlds” hoor je via scheurende gitaren, razendsnelle drums en diepe growls nog meer dan genoeg verwijzingen naar Enslaveds liefde voor black metal. Met ‘Heimdal’ heeft Enslaved opnieuw een waar meesterwerk afgeleverd!
GODSMACK
Lighting Up The Sky
(BMG)
Sjak Roks
72
Op hun vorige album ‘When Legends Rise’ was het energieke metal-geluid dat Godsmack op hun eerste platen liet horen grotendeels verdwenen. Het had plaatsgemaakt voor een meer mainstream hardrocksound. Die trend heeft de band rondom frontman Sully Erna op deze ‘Lighting Up The Sky’ verder doorgezet en daar neemt Godsmack wel een behoorlijk risico mee. Veel liefhebbers van het ‘oude’ Godsmack-geluid zullen niet goed weten wat ze met het materiaal op dit album aan moeten. Daarentegen zal de band met dit ietwat commerciëlere geluid wel in staat zijn om een aantal nieuwe fans aan te trekken. De kwaliteit van de elf geoffreerde nummers heeft onder deze stilistische wijziging namelijk niets geleden. Tracks als „You And I”, de erg fraaie pianoballad „Truth”, „Hell’s Not Dead” en „Soul On Fire” zijn allemaal voorbeelden van hoe goede hardrocknummers moeten klinken en daar staan er genoeg van op ‘Lighting Up The Sky’. Het had wat mij betreft wel allemaal een stuk energieker en heavier gemogen, maar wellicht dat de titel van het overigens prima nummer „Growing Old” de reden aangeeft waarom Godsmack voor deze softere benadering heeft gekozen.
INSOMNIUM
Anno 1696
(Century Media Records)
Marlous de Jonge
85
Het waren duistere tijden, de tijden voor goed openbaar onderwijs en de tijden voor het internet. Vooral tijdens en vlak na de middeleeuwen, toen het christelijk geloof, maar vooral ook veel bijgeloof hun hoogtijdagen beleefden. De Finse meesters van de melodeath nemen je mee naar deze duistere tijden. Naar het jaar 1696 om precies te zijn. Het jaar waarin de heksenvervolgingen in Europa in volle gang waren en waarin die ook Finland bereikten. ‘Anno 1696’ is een conceptplaat over die heksenvervolgingen, over geweld, over bijgeloof en een klein beetje over weerwolven. Een plaat over het jaar waarin ruim dertig procent van de totale Finse bevolking werd uitgemoord. Opener „1696” begint rustig, akoestisch. Is dit wat we kunnen verwachten van Insomniums negende wapenfeit? Nee. Na zo’n twee minuten begint frontman Niilo Sevänen rustig met het vertellen van zijn verhaal en krap een halve minuut later barst het (metal)geweld los. Supersnelle gitaren, flinke double bass en catchy riffs – dit is hoe we Insomnium kennen. In „The White Christ” is er een heerlijk duet met Rotting Christs Sakis Tolis, die zijn teksten meer in de microfoon spuugt dan dat hij zingt. De staccato drums zorgen er voor dat dit nummer zeer gemakkelijk in het gehoor ligt. Ook eerste single „Lilian” klinkt lekker, maar is wel de meest standaard Insomnium-track van de plaat. Een prima melodeathknaller, maar geen uitschieter. Hoogtepunten kent dit ‘Anno 1696’ gelukkig wel. In de vorm van het uitgesponnen, bijna filmische „Godforsaken”, waarin Sevänen wordt bijgestaan door de Finse zangeres Johanna Kurkela, en het prachtig opgebouwde „Starless Paths”, beide met een speelduur van rond de acht minuten. Het is in deze nummers dat Insomnium pas echt laten horen waar het toe in staat is. Opvallend is dat er op ‘Anno 1696’ bijna geen cleane zang te horen is, terwijl dit op de recentere Insomnium-albums juist een steeds grotere rol begon te spelen. Alleen in de refreinen van „The Witch Hunter” en in het semi-akoestische „The Unrest” wordt gezongen in plaats van gegrunt. Al met al is ‘Anno 1696’ een wervelwind die je meevoert door duistere tijden en die ervoor zorgt dat je blij bent dat je in 2023 leeft en niet in 1696!
OTHERWISE
Gawdzillionaire
(Mascot Records)
Metal Mike
75
Zanger Adrian Patrick en gitarist en broer Ryan Patrick besturen al twee decennia het schip dat Otherwise heet. De twee zijn verantwoordelijk voor elf van de twaalf composities op het nieuwe album. ‘Gawdzillionaire’ is album nummer vijf van de band uit Las Vegas die gecompleteerd wordt door bassist Nick Bedrosian en drummer Joe Conner. In Europa is Otherwise nog zo goed als onbekend, misschien dat de release op het Nederlandse Mascot Records de deur naar dit werelddeel open zet. Het viertal maakt stevige hardrock die lekker in het gehoor ligt. De refreinen zijn melodieus en blijven meteen hangen. Het drumwerk is stevig en de zang, soms geschreeuwd, geeft de nummers een flinke dosis agressie mee. Muzikaal heeft Otherwise veel weg van Shinedown, vooral in opener „Full Disclosure”. Sporadisch komen ook invloeden van Papa Roach om de hoek kijken, zoals in het titelnummer, waarop hiphopper Ekoh meedoet. De afsluitende Blind Melon-cover „No Rain” had voor mij niet gehoeven.
SIEGE OF POWER
This Is Tomorrow
(Metal Blade Records)
Gerrit Mesker
82
Toen dit gezelschap in 2018 hun debuutplaat ‘Warning Blast’ uitbracht werd subiet gesproken over een ‘allstarband’. Op zich is dat niet verwonderlijk, want met (oud-)leden van Asphyx, Thanatos en Autopsy is er een forse vracht vakmanschap aan boord. De hoge verwachtingen werden met dat debuut zonder meer waargemaakt. Ook deze opvolger klinkt uitermate geroutineerd, al gooit Siege of Power het wel over een andere boeg. Dat valt al op als je kijkt naar het aantal nummers en de speelduur van beide albums. ‘Warning Blast’ bevatte twintig nummers met een speelduur van pakweg drie kwartier. Het nieuwe album daarentegen heeft elf nummers en duurt veertig minuten. De korte, punkachtige nummers zijn deze keer achterwege gelaten. En dat maakt het album een stuk consistenter. Dat wil niet zeggen dat het eentonig is. Integendeel. Juist de afwisseling is de kracht van Siege Of Power. Opener „Force Fed Fear” is pure thrash, terwijl „As The World Crumbles” zware doominvloeden kent. Dit is tekenend voor het hele album. De vier vallen geen moment in herhaling. Zelfs het zangwerk van Chris Reifert, bij Autopsy nog wel eens eentonig, is sterk gevarieerd. Toch lijkt er een flinterdunne rode draad in veel nummers verweven te zitten: jaren-tachtig-invloeden van Venom en aanverwanten. Alles klinkt als een klok en ook na meerdere luisterbeurten verveelt ‘This Is Tomorrow’ geen moment. Siege Of Power presenteert nu al een grote kanshebber voor de jaarlijst van 2023.
SORTILÈGE
Apocalypso
(Verycords)
Patrick de Sloover
80
Deze Franse cultband, opgericht in het begin van de jaren tachtig, heeft een vreemde geschiedenis. Sortilège kende een vlammende start met een schitterende EP en dito debuutalbum. Vanaf het tweede album zakte de kwaliteit echter als het waterpeil in een badkuip zonder stop. Bij gebrek aan succes viel de band in 1986 uiteen. Meer dan drie decennia later, in 2019, kwam er een herrijzenis van Sortilège met de originele zanger Christian ‘Zouille’ Augustin en vier nieuwelingen. ‘Phoenix’ was de toepasselijke titel van het comebackalbum waarop je de betere oude nummers in een nieuw jasje kon beluisteren. De echte honger van de fans kan echter pas gestild worden met nieuw materiaal, en zo komen we aan bij ‘Apocalypso’. Het album heeft als centraal thema de totale vernietiging van de wereld, waarbij engelen fungeren als dragers van de revelatie. Een heel interessante materie, maar je moet er wel Frans voor kunnen verstaan. De stembanden van Zouille zijn nog steeds indrukwekkend en zijn bereik heeft nauwelijks ingeboet. Ook compositorisch zit er totaal geen sleet op de beproefde formule, dankzij voldoende afwisseling. Het oosterse sfeertje in „Derrière Les Portes de Babylone” (met ondersteuning van Myrath), kan uitgroeien tot een vaste waarde, terwijl „Trahison” voor een hoogtepunt zorgt door de gedrevenheid en de aanstekelijke melodielijn. Een andere piek is het titelnummer dat log, dreigend, bombastisch en gevaarlijk klinkt, precies zoals een apocalyps hoort te zijn. De impact van de begindagen heeft het niet meer, maar ‘Apocalypso’ luistert wel lekker weg, ondanks die Franse teksten.