CD van de maand mei 2023

METALLICA

72 Seasons

(Blackened Recordings/Universal)
Matthijs Kropff
88

Het elfde studioalbum van Metallica gaat verder waar we inmiddels alweer zeven jaar geleden gebleven waren. De eerste riff in „72 Seasons”, dat het album opent, sluit nagenoeg naadloos aan op die van „Spit Out The Bone”, de afsluiter en in de oren van veel fans beste song van voorganger ‘Hardwired To Self-destruct’. Het furieuze titelnummer zet de toon voor een volbloed metal(lica)-album, waarop riffs vrij spel krijgen en er als vanouds driftig op los gesoleerd wordt. Waar verscheidene voorgaande Metallica-albums nog wel eens wat te wensen over lieten qua productie, is daar nu geen enkele sprake van. ‘72 Seasons’ is voorzien van een vol en dynamisch geluid, waarbinnen de individuele instrumenten duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn en de zang precies goed is gepositioneerd. Over de zang gesproken: het valt op hoe ontzettend goed James Hetfield op dit album bij stem is. Zowel in de ingetogen melodieuze stukken als op momenten dat er vol uitgehaald wordt, klinkt hij als nooit tevoren. Tekstueel is overduidelijk te merken dat Hetfield persoonlijk een aantal zware jaren achter de rug heeft. Hij keert zich volledig binnenstebuiten, waarbij vooral de duistere kanten van het menselijke bestaan de boventoon voeren. Na het bijzonder felle titelnummer volgt „Shadows Follow”, een midtempo track met een lekkere groove, maar met net iets te weinig focus; het kabbelt voort zonder een blijvende indruk te maken. Het tempo gaat vervolgens weer omhoog in het catchy „Screaming Suicide”, dat boeit met een com­pacte riff en een heerlijk voortdenderend ritme. „Sleepwalk My Life Away” heeft een bijzonder intro, waarna het zich ontwikkelt tot een nummer dat terug doet denken aan het harde bluesgeluid dat we kennen uit het ‘Load’/’Reload’-tijdperk, maar dan wel voorzien van een modern randje. Het aanvankelijk logge tempo en dito riff zorgen ervoor dat „You Must Burn!” even het risico loopt als „Sad But True’-kloon de boeken in te gaan, maar meermalige beluistering maakt duidelijk dat het gelukkig veel meer is dan dat. Fraaie afwisselende zang en een eigenaardig effect over de zang in het middenstuk doen qua sfeer, net als „Sleepwalk My Life Away”, aan eind jaren negentig denken; een gevoel dat door de gitaarsolo in het laatste deel van het nummer nog versterkt wordt. De liefde van James Hetfield en Lars Ulrich voor de New Wave Of British Heavy Metal ligt dicht aan de oppervlakte in het korte, snelle „Lux Aeterna” dat DiamondHead eert, maar ook zomaar op Jaguars debuutalbum ‘Power Games’ had kunnen staan. Erg lekker nummer! Het sterk repetitieve karakter van „Crown Of Barbed Wire” doet het nummer bij eerste beluistering geen goed. Het lijkt soms ook niet helemaal lekker te lopen, waardoor het nummer even tijd nodig heeft om te groeien. „Chasing Light” is een uptempo pareltje met een heerlijke riff, fijne tegendraadse zang en ook nog eens supercatchy. Het door Hetfield in de refreinen herhaaldelijk geschreeuwde ‘lean on me’ horen we de massa’s in de stadions tijdens de komende tour vast uitbundig meebrullen. Voor het lekker dreigende gitaar/drumintro van „If Darkness Had A Son” is leentjebuur gespeeld bij het eigen „Eye Of The Beholder”, maar verderop krijgt het nummer wel een heel eigen smoel en ontpopt het zich als een oorwurm van de bovenste plank. De drie sterkste troeven heeft Metallica tot het laatst bewaard, te beginnen met „Too Far Gone?”, dat drijft op twee geweldige riffs en een paar ijzersterke solo’s die het een licht NWOBHM-randje geven. Ook qua zang behoort het tot de sterkere momenten van het album.In „Room Of Mirrors” wisselen snelle thrashy stukken en zwaardere passages elkaar af, waarbij alle registers opengaan. De heerlijk melodieuze riff, de scheurende solo van Hammett en een fantastisch op hol geslagen finale maken dit één van de betere Metallica-nummers van dit millennium. „Room Of Mirrors” wordt zonder enige twijfel een favoriet van veel fans, alles klopt eraan.De ruim elf minuten lange afsluiter „Inamorata” is daarna de spreekwoordelijke kroon op het album. De logge openingsriff doet aan Black Sabbath denken. Het nummer bouwt vervolgens langzaam op richting een fenomenaal middenstuk, dat zowel muzikaal als qua zang voor kippenvel zorgt. De fantastische dubbele gitaarsolo die volgt is er één zoals we die al lang niet meer van Metallica gehoord hebben en die ondubbelzinnig is geïnspireerd door Lynyrd Skynyrd en Thin Lizzy. „Inamorata” is een song van epische proporties en een waardige afsluiter van een uitstekend album.Als we dan toch een punt van kritiek aan moeten stippen, is het dat ‘72 Seasons’ baat gehad zou kunnen hebben bij iets van een rustpuntje, in de vorm van een (semi-)ballad of een echt compleet anders klinkend nummer. Het is namelijk een intens album en met een speelduur van 77 minuten een erg lange zit. Een aantal nummers had ook best korter en bondiger gekund. Maar dat zijn details voor kniesoren. ‘72 Seasons’ biedt alles wat we anno 2023 van een Metallica-album mogen verwachten en meer. Bovenal is het een bijzonder sterke verzameling nummers om de komende twee jaar mee op wereldtoer te kunnen gaan. Eerste halte eind april in Amsterdam!