JUDAS PRIEST
Invincible Shield
(Sony Music)
Stephan Gebédi
85
‘Firepower’ uit 2018 was al een uitstekend album, maar met ‘Invincible Shield’ gooit Priest er nog een schep bovenop. Het album opent met de inmiddels welbekende single „Panic Attack”. Het navolgende „The Serpent And The King” is nog een stuk sneller en feller, met een lekkere NWOBHM-achtige basisriff en een hoog gillende Rob Halford. Als je denkt dat de oude mannen hierna wat gas terugnemen heb je het mis, want het titelnummer knalt wederom hard en snel uit de speakers en heeft raakvlakken met oude krakers als „Rapid Fire” en „Freewheel Burning”. Vanaf het vierde nummer gaat het tempo dan wel wat omlaag, maar „Devil In Disguise” is een heavy nummer met wederom lekkere riffs en solo’s. Na een paar wat gladdere nummers volgt met „As God Is My Witness” misschien wel het snelste en hardste nummer van de plaat; het had zo op ‘Painkiller’ kunnen staan. Het refrein is vrij melodieus en meezingbaar. De rest van het album is wat minder spectaculair dan de eerdergenoemde nummers, maar van echte missers is geen sprake. Wel valt op dat sommige refreintjes nogal vaak worden herhaald en van vernieuwingsdrang is in de verste verte geen sprake. De productie en mix van Andy Sneap zijn vet, met name de gitaren klinken heerlijk agressief, maar de drums (ook de toms) klinken behoorlijk getriggerd, waardoor je soms dynamiek mist en alles nét iets te perfect klinkt. De clichématige songtitels en teksten lopen ook niet echt over van inspiratie, maar toch… het klinkt allemaal wél verdomd lekker. De eindconclusie is dan ook dat Judas Priest met ‘Invincible Shield’ z’n beste album sinds ‘Painkiller’ uitbrengt.