In de Aardschok van mei 2024 lees je alles over:
KERRY KING
GELIEFD EN VERGUISD
Na afloop van Slayers ‘Final World Tour’ op 30 november 2019 werd al snel duidelijk dat Kerry King eigenlijk helemaal geen zin had om te stoppen. De gitarist kondigde dan ook al snel aan dat hij op welke manier dan ook door zou gaan met het spelen van de soort muziek waar hij van houdt. Vierenhalf jaar later is het zover, want op 17 mei verschijnt ‘From Hell I Rise’, de eerste plaat van Kerry King onder zijn eigen naam. We spreken met hem uiteraard over het album, over zijn nieuwe band, over de lading stront die regelmatig op social media over hem wordt uitgestort en uiteraard ook over Slayer. Want die band kondigde eind februari doodleuk drie Amerikaanse festivalshows aan!
DYSCORDIA
OP EIGEN KRACHT
Het Belgische Dyscordia werd in 2010 opgericht en slaagde erin om tot 2022 geen enkele bezettingswisseling te hoeven meemaken. Zes sterke karakters, elk met een eigen mening en één gemene deler: metalmuziek. Die passie resulteerde in drie uitstekende albums en talloze succesvolle concerten tot het coronabeestje de kop opstak. Bandoprichter, drummer en manusje-van-alles Wouter Debonnet gooide de handdoek in de ring, waardoor Dyscordia voor een verschrikkelijke keuze stond. De stekker eruit trekken of de rug rechten en sterker dan ooit terugslaan? Het werd gelukkig het laatste… Gitarist (en broer van) Martijn Debonnet geeft tekst en uitleg.
SEBASTIAN BACH
ROCK-’N-ROLL ALS REMEDIE
Het is inmiddels tien jaar geleden dat voormalig Skid Row-zanger Sebastian Bach z’n derde soloalbum uitbracht: ‘Give ‘em Hell’. In de tussentijd heeft hij volop getourd en onder meer meegedaan aan de Amerikaanse versie van The Masked Singer. Nu staat zijn nieuwe plaat ‘Child Within The Man’ op het punt van uitkomen. De praatgrage, immer enthousiaste Canadees is maar al te zeer bereid om z’n favoriete blad te woord te staan.
SONIC UNIVERSE
BRENGT DE FUNK TERUG IN DE METAL
Sonic Universe is een Amerikaanse formatie waarin een aantal bekende gezichten de krachten bundelen. We hebben het dan over zanger Corey Glover en gitarist Mike Orlando, professionele muzikanten die naam maakten bij respectievelijk Living Colour en Adrenaline Mob. Wie bekend is met de muziek van beide bands zou zich een goed beeld moeten kunnen vormen van wat dit viertal uit New York op tafel legt. Debuutplaat ‘It Is What It Is’ staat namelijk vol met snoeiharde funkmetal waarin Glover en Orlando als ware kemphanen van leer trekken. Aardschok zoomt met Glover om meer te weten te komen over het ontstaan en de toekomstplannen van deze gloednieuwe band.
UNLEASH THE ARCHERS
HARDWERKEND EN HARDLEERS
Ontketend zijn ze, de heren en dame van Unleash The Archers. Tot een paar jaar geleden speelden ze kleine shows in een hoekje van Canada. Tegenwoordig kruisen ze oceanen over en bedienen ze de Europese én Amerikaanse markt. Het is niet onverdiend. Vanaf het vierde album ‘Apex’ (2017) hanteert de band een solide formule die prima werkt: power metal met een vleugje death, gecombineerd met de onnavolgbare stem van frontvrouw Brittney Slayes. Het nieuwe album ‘Phantoma’ past in die traditie. Aardschok spreekt met mevrouw Slayes.
ARJEN LUCASSEN
MORE IS MORE!
Ben je fan van Arjen Lucassen, dan is 17 mei een datum om in de agenda te zetten. Op die dag verschijnen namelijk twee verschillende releases van de hand van de boomlange multi-instrumentalist. Om te beginnen is er de registratie in beeld en geluid van de Ayreon-concertreeks in Tilburg in september 2023: ‘01011001 – Live Beneath The Waves’. Daarnaast verrast Lucassen ons echter ook met een oud project van ‘m, dat meer dan dertig jaar op de plank heeft liggen rijpen: Plan Nine. Om over Ayreon te praten nemen we contact op met Arjen. Aansluitend bellen we met zanger Robert Soeterboek over Plan Nine.
ACCEPT
DUITSE DEGELIJKHEID
Met ‘Humanoid’ is Accept toe aan z’n inmiddels zeventiende studioalbum. Er lijkt echter nog steeds geen sleet te zitten op de ambities van het Duitse metalinstituut. Aardschok spreekt met gitarist van het eerste uur Wolf Hoffmann over de periode na de release van voorganger ‘Too Mean To Die’ en natuurlijk over het gloednieuwe album.
P.O.D.
GELOOF, HOOP EN LIEFDE
De Amerikaanse nu-metallers van P.O.D. (Payable On Death) gaan al even mee. Sinds 1992 om precies te zijn. Bekend werden ze vooral door de hits „Alive” en „Youth Of The Nation”, ergens rond de eeuwwisseling. In 2015 lieten ze voor het laatst van zich horen, maar intussen is langspeler nummer twaalf een feit. Het is een erg stevig album voor P.O.D.-begrippen. Ouderwets stevig. Zanger Sonny Sandoval gaat de dialoog aan over het op 3 mei te verschijnen ‘VERITAS’.
PENTAGRAM (CHILE)
RED HOT CHILI METAL
Officieel heet de band weliswaar Pentagram (Chile), om verwarring met de Amerikanse doom metalgroep Pentagram te voorkomen. In de volksmond noemt iedereen de Chileense thrash metalband echter gewoon Pentagram. Na bijna veertig jaar weten we niet beter. Op 26 april verschijnt het pas derde volwaardige album van het trotse uithangbord van de Chileense metalscene: ‘Eternal Life Of Madness’. Aanleiding om weer eens contact op te nemen met bandoprichter en zanger/gitarist Anton Reisenegger.
MOON SHOT
MINDER IS MEER
Moon Shots debuutplaat ‘Confession’ verscheen in 2021. Een album met overduidelijke invloeden uit de jaren tachtig en negentig, maar voorzien van een modern geluid. Inmiddels zijn we drie jaar verder en heeft de stijl van de vier Finnen zich verder ontwikkeld. ‘The Power’ is een logisch vervolg op het debuut, maar de songs zijn sterker en klinken meer gefocust. Aardschok spreekt met zanger Ville Malja en gitarist Jussi Ylikoski.
FREEDOM CALL
HAPPY METAL FOREVER
Vijfentwintig jaar is Freedom Call al één van de vaandeldragers van de Duitse happy metalscene. Na in 1998 te zijn opgericht door zanger/gitarist Chris Bay bracht de Nürnbergse band een jaar later al de debuutplaat ‘Stairway To Fairyland’ uit. Inmiddels is Freedom Call toe aan het elfde studioalbum getiteld ‘Silver Romance’ en heeft Bay nog niets van z’n enthousiasme ingeleverd.
DEF LEPPARD
DE KLASSIEKER: ‘PYROMANIA’
Als er één hardrockband is die in de jaren tachtig de internationale hitparades wist te domineren, was het Def Leppard. In tegenstelling tot tijdgenoten als Europe en Bon Jovi, die enkele radiohits hadden, sloeg de teller bij het Brits vijftal al snel op hol. Het album dat de weg naar mondiaal succes inleidde was ‘Pyromania’, dat in januari 1983 verscheen. Het was de derde plaat van de formatie uit Sheffield en na het slechts bescheiden succes van de voorgangers ‘On Through The Night’ en ‘High ‘N’ Dry’ had niemand de zegetocht die zou volgen zien aankomen. ‘Pyromania’ leverde de band drie hitsingles op en het album zelf reikte tot plek twee in de Amerikaanse albumcharts. Eind april verschijnt een speciale ‘40th Anniversay’-editie van ‘Pyromania’. Reden om samen met bassist Rick Savage deze onvervalste klassieker onder de loep te leggen.
WHEEL
MACHT DOOR MANIPULATIE
Wheel is een snel aan populariteit winnende progmetalformatie uit Finland, die op 3 mei z’n derde album ‘Charismatic Leader’ uitbrengt. Voor een gesprek in gebrekkig Engels hoeven we niet bang te zijn: we krijgen bandleider, zanger/gitarist en spraakwaterval James Lascelles te spreken. Door zijn opvoeding in Engeland en zijn brede interesse klinkt hij als een Cambridge-student. Hij vertelt met veel passie over zijn omzwervingen als muzikant, de technische ontwikkelingen om ons heen en natuurlijk de nieuwe muziek van zijn band. Maar om te beginnen: wat nam hij mee van Wheels eerdere releases om het nieuwe materiaal nóg beter te maken?
SIX BY SIX
HET TWEEDE DEEL VAN DE SAGA
Het etiket ‘supergroep’ wordt te pas en (vooral) te onpas geplakt op bands waarvan twee of meer leden een bepaalde status hebben. Vaak is die kwalificatie schromelijk overdreven, maar in het geval van het internationale gezelschap Six By Six staat die niet ter discussie. Ga maar na: op de kruk vinden we niemand minder dan de Engelse trommelaar van Saxon, Nigel Glockler. Als zanger en multi-instrumentalist heeft de band de Amerikaan Robert Berry in dienst (onder meer bekend van 3, het vervolg op Emerson Lake & Palmer). De fenomenale Canadese gitaarkunstenaar Ian Crichton (Saga) maakt het trio compleet. Op 26 april verschijnt het tweede album van de heren, ‘Beyond Shadowland’. Aanleiding om met de laatst genoemde muzikant in gesprek te gaan.
MARTY FRIEDMAN
VAN HAWAII TOT JAPAN
Hij zal waarschijnlijk voor eeuwig te boek staan als voormalig Megadeth-gitarist. Toch is het alweer bijna vijfentwintig jaar geleden dat Martin Adam Friedman totaal onverwacht zijn vertrek uit de band van Dave Mustaine aankondigde. De gitarist woont inmiddels ruim twintig jaar in Japan en op 17 mei levert hij met ‘Drama’ alweer zijn zestiende soloplaat af. Aardschok spoorde hem op voor een bijzonder prettig gesprek.
LOCH VOSTOK
LOVE IS ALL
Na ruim twintig jaar en met acht albums op je naam alsnog het beste album uit je carrière maken, is een hele prestatie. En als ‘Opus Ferox II – Mark Of The Beast’ ook nog eens van begin tot eind spettert, schreeuwt dat om een interview. Teddy Möller is vanaf de oprichting in 2000 de enige constante factor in het Zweedse Loch Vostok. De op foto’s ruig uitziende baardmans blijkt in werkelijkhied een uitermate vriendelijke en sympathieke gesprekspartner. Hij is als bandleider dé man om te vragen hoe de band dit kunstje heeft geflikt en na twee decennia nog zo enorm levendig en energiek klinkt.
PREHISTORIC ANIMALS
ALL YOU NEED IS LOVE
De Zweedse band PreHistoric Animals trad in 2019 op in Baarlo tijdens Progpower Europe en presenteerde daar z’n debuutalbum ‘Consider It A Work Of Art’. Nog geen vijf jaar verder staat album nummer vier al op de rol. ‘Finding Love In Strange Places’ is opnieuw van hoge kwaliteit en dus geven we zanger/gitarist Stefan Altzar graag de ruimte om PreHistoric Animals nader voor te stellen.
SIX FEET UNDER
SPEL ZONDER GRENZEN
Sinds 1993 gooit de Amerikaanse death metalband Six Feet Under elke twee à drie jaar een album op de markt. De kwaliteit van die releases wil nogal eens wisselen. Meestal is het goed te pruimen, maar soms slaan de mannen uit Florida de plank ook behoorlijk mis. Met het in 2020 verschenen album ‘Nightmares Of The Decomposed’ als triest dieptepunt, al denken ze daar zelf heel anders over. Het op 10 mei te verschijnen achttiende studioalbum ‘Killing For Revenge’ laat horen dat ze het nog wel degelijk in zich hebben om te kunnen vlammen. Oprichter en frontman Chris Barnes vertelt over het vorige album, de nimmer aflatende vergelijking met Cannibal Corpse en natuurlijk ‘Killing For Revenge’.
DÅÅTH
ALLES OF NIETS
Dat gitarist Eyal Levi ‘zijn’ Dååth (spreek uit: ‘Doth’) in 2011 in de pauzestand moest zetten, ging hem niet in de koude kleren zitten. Daarom zette hij zijn zinnen op iets anders: een carrière als producer. En meer. Hij richtte zijn eigen opnamestudio op en een online gitaarschool. Levi liet daarvoor zijn eigen gitaar volledig links liggen. Voor altijd, dacht hij. Een rugblessure bracht daar echter verandering in. Na dertien jaar stilte verschijnt op 3 mei alsnog het zesde Dååth-album, ‘The Deceivers’ genaamd. De kritische bandbaas legt uit wat er allemaal gebeurd is.
DEICIDE
AL 35 JAAR BOOS OP GOD
Deicide – en dan met name frontman Glen Benton – heeft in de loop der jaren een behoorlijke reputatie opgebouwd wat betreft het niet nakomen van afspraken. Zo werden meerdere tours op het allerlaatste moment afgezegd en werd er zelfs getourd met verschillende invalzangers. In Zuid- en Midden-Amerika waren er incidenten met concertorganisatoren toen de band ondanks reeds betaalde voorschotten botweg niet kwam opdagen. Ondanks alles, of wellicht juist door alle controversie, blijft Deicide toch een grote naam in de death metalwereld. Wat uiteraard ook meespeelt is dat de band geregeld ijzersterke albums uitbrengt. Het gloednieuwe ‘Banished By Sin’ behoort zelfs tot het beste werk dat het kwartet uit Florida de afgelopen twee decennia op de mensheid heeft losgelaten. Een goede aanleiding dus om Benton weer eens te spreken.
WELCOME TO HELL
13 APRIL – EFFENAAR – EINDHOVEN
Na de succesvolle eerste editie van het Welcome To Hell-festival in 2023 kan een vervolg natuurlijk niet uitblijven. Wanneer we omstreeks half drie de Effenaar binnenwandelen wordt wel meteen duidelijk dat het niet zo druk is als vorig jaar en dat is gezien de aantrekkelijke affiche toch wel enigszins teleurstellend. De muzikale invulling en de sfeer zijn er echter niet minder om.