10 maal Eremetaal in januari/februari 2025
AVATARIUM
Between You, God, The Devil And The Dead
(AFM Records)
Ivar de Koning
88
In mijn CD-kast prijken veel releases van AFM Records, dat door de jaren heen succesvol was met bands als Pyramaze, Evergrey en Brainstorm, om ermaar een paar te noemen. In maart zet het platenlabel een punt achter zijn activiteiten en komen alle bands op straat te staan. Zo ook Avatarium, dat nog net mag meemaken dat via AFM het nieuwe ‘Between You, God, The Devil And The Dead’ het levenslicht ziet. Het is nog maar de vraag of de band gemakkelijk elders onderdak kan vinden, want Avatarium speelt geen hapklare brokken. Wél levert de band constant kwaliteit en hebben de fijnproevers deze Zweden reeds lang geleden omarmd. Centraal staat de gepassioneerde zang van Jennie-Ann Smith, die werkelijk in ieder nummer schittert. Aftrapper „Long Black Waves” geeft wat dat betreft een goede indruk: Smith excelleert in een muzikale mix die het midden houdt tussen grofweg My Dying Bride, Black Sabbath en Rainbow. Zelf noemt Avatarium hun muziek ‘dark, heavy and poetic’, wat uitstekend de lading dekt. Dat komt bijvoorbeeld goed tot uitdrukking in het groovy „I See You Better In The Dark” en het duistere „Being With The Dead”. Geen moment verveelt ‘Between You, God, The Devil And The Dead’ en het ingetogen titelnummer als afsluiter geldt als kers op de taart.
DREAM THEATER
Parasomnia
(InsideOut Music)
Diederick RR9660
83
Hoewel drummer Mike Portnoy dertien jaar lang (2010-2023) doorbracht buiten Dream Theater, was het onvermijdelijk dat hij op een dag zou terugkeren. Een gevalletje ‘Priest zonder Halford’ of ‘Maiden zonder Dickinson’. Want Portnoy werd alom beschouwd als een doorslaggevende factor waardoor Dream Theater kon uitgroeien tot de meest succesvolle band in het progmetalgenre en een inspiratie voor ontelbare muzikanten en bands. ‘Parasomnia’ bevat de eerste nieuwe muziek van de band na de terugkeer van de verloren zoon. Van het artwork tot aan de klanken, in alles lijkt Dream Theater te willen zeggen: we keren terug naar de basis. En het klopt dat alle elementen die deze band groot hebben gemaakt, aanwezig zijn. Maar eerlijk: zijn die ooit weggeweest? De laatste albums met Mike Mangini waren ook rasechte Dream Theater-albums. De band klinkt hooguit wat gemener nu Portnoy terug is. Om te spreken van een opleving of verse injectie, zoals na het uitbrengen van de eerste singles van de daken werd geschreeuwd door vele fans, gaat te ver. En toch is het genieten als de band losgaat in de complexe instrumentale secties van songs als „Night Terror” en „The Shadow Man Incident”. De sterke melodieën waar Dream Theater een groot deel van het succes aan te danken heeft, blijven daarbij altijd binnen gehoorafstand. Ook een dramatisch (of zoals de haters zullen zeggen: pathetisch) element zoals de opzichtige opbouw naar een climax, wordt weer regelmatig van stal gehaald. Het album bevat echter één echt onvergeeflijke fout: de prachtige eindsolo (David Gilmour pak maar in) van „Bend The Clock” wordt op het hoogtepunt weggedraaid en sterft daardoor een stille dood. Gvd! Parasomnia is de verzamelterm voor verschillende slaapaandoeningen en het overkoepelende thema voor de songs op dit album. Verwacht echter niet dat je slapeloze nachten van opwinding of ergernis krijgt na het horen van ‘Parasomnia’. Dit is een solide Dream Theater-album. Niets meer en niets minder.
HANGMAN’S CHAIR
Saddiction
(Nuclear Blast Records)
Stan Novak
78
Hangman’s Chair uit Frankrijk heeft in het twintigjarig bestaan een behoorlijke muzikale ontwikkeling doorgemaakt. De ijzingwekkende sludge en stoner van de vroege platen heeft daarbij gaandeweg steeds meer plaatsgemaakt voor aardse en mediterende klanken. Het zijn met name dat soort songs die op ‘Saddiction’ overtuigen. Ingetogen stukken als „In Disguise” en „44YOD” hebben een spiritueel karakter en zijn van zulk een schoonheid dat ze doen terugdenken aan het vroege werk van Devin Townsend. En dat is natuurlijk niet de minste vergelijking. Maar ook de geest van bands als The Gathering en Anathema („2 AM Thoughts”) tiert op momenten welig in het rond. De oerknallen behoren dan wel tot het verleden, maar aan zeggingskracht heeft Hangman’s Chair niets ingeboet.
THE HELLACOPTERS
Overdrivers
(Nuclear Blast Records)
André Verhuysen
80
Zo overrompelend goed als The Hellacopters’ vorige album ‘Eyes Of Oblivion’ (2022) is ‘Overdriver’ weliswaar niet, maar het verschil is te verwaarlozen. Sterker nog, feitelijk zijn beide albums vrijwel inwisselbaar. En feitelijk geldt dat ook voor alle eerdere albums die de Zweedse garagerockband maakte, onafhankelijk van welke lineup waarmee dat gebeurde. The Hellacopters is nu eenmaal gezegend met een in één ooropslag herkenbaar geluid en dito stijl (‘high energy rock and roll’) die van elke plaat een feest maken, dus ook van ‘Overdriver’. Aan experimenten of onverwachte fratsen doet het viertal niet – waarom zouden ze ook. Kwade tongen kunnen het afdoen als ‘telkens meer van hetzelfde’. Het AC/DC-syndroom zeg maar. Fans van The Hellacopters willen niet anders. Van mij mogen ze het nog honderd jaar zo blijven doen, want de liedjes zijn ook nu weer ijzersterk. Missers zitten er niet tussen. Ze zijn alle elf raak. Maar mijn persoonlijke favorieten zijn de opzwepende opener „Token Apologies” en het gevarieerde „Soldier On”, waarin The Hellacopters opvallend flirt met Ghost. Klik die maar als eerste aan op Spotify.
MARKO HIETALA
Roses From The Deep
(Nuclear Blast Records)
Renée van der Ster
78
Grote kans dat je Marko Hietala kent als zanger en bassist van Nightwish of Tarot. Eind 2021 zou hij Nightwish tijdelijk verlaten om grip te krijgen op zijn persoonlijke leven (lees: jarenlange depressies). Dit resulteerde in een definitief afscheid van de band die hem zo bekend maakte en gaf hem de ruimte om al zijn energie in solowerk te steken. En dat solowerk mag er zijn. Al dan niet met zinvolle bijdragen van gitarist Tuomas Wäinölä, toetsenist Vili Ollila en drummer Anssi Nykänen. Zelfs Nightwish-baas Tuomas Holopainen en voormalig Nightwish-zangeres Tarja Turunen doen een duit in het zakje. Het nummer met Turunen, „Left On Mars”, past qua sfeer en opbouw zo in het rijtje van de betere Avantasia-duetten. Maar ook wordt duidelijk dat Hietala meer dan genoeg variatie uit zijn eigen stem kan halen. Luister maar eens naar de ontzettend pakkende albumopener „Frankenstein’s Wife”, het enorm rockende „The Devil You Know” of het progressieve „Dragon Must Die”. Hietala gaat op ‘Roses From The Deep’ tot het gaatje: van Alice Cooper tot Alice In Chains, en passeert de kaders tot ver in het progressieve. En dat in een heerlijk pakkend jasje. Keurig album.
JINJER
Duél
(Napalm Records)
Diederick RR9660
80
Wat een overrompelend begin van dit nieuwe album van Jinjer! De band knalt er de eerste minuut van „Tantrum” direct vol in. Deze song maakt echter ook direct duidelijk dat het niet alleen maar beuken geblazen is en kent naast een prachtige break richting het einde ook veel cleane zangstukken. Deze trend zet zich over nagenoeg de gehele linie door en lost het grootste bezwaar op van de voorganger ‘Wallflowers’: het gebrek aan subtiliteit en emotie. Dit nieuwe werkstuk is toegankelijker en dat zal niet bij iedereen in goede aarde vallen. Maar ‘Duél’ bevat in ieder geval de broodnodige warmte waar ‘Wallflower’ in tekortschoot. De Belle en het Beest in de stem van zangeres Tatiana Shmayluk zijn mooi in verhouding en hoewel deze dame ontegenzeggelijk de grote attractie van Jinjer is, mag niet vergeten worden dat haar collega’s topmuzikanten zijn die samen met ‘Tati’ een bijzondere Oekraïense natuurkracht vormen. Liefhebbers van het knalharde werk komen echt nog wel aan hun trekken middels compromisloze granaten als „Rogue” en „Fast Draw”. Denk ook niet dat ‘Duél’ verder een softe bedoeling is geworden. De band klinkt overwegend allesverwoestend en is nog steeds strakker dan de wangetjes van Barbara Streisand. Maar bovenal weet Jinjer weer eens over de gehele lengte te boeien.
LABYRINTH
In The Vanishing Echoes Of Goodbye
(Frontiers Music)
Diederick RR9660
82
De furieuze opener „Welcome Twilight” geeft meteen aan dat het heilige vuur bij deze Italianen nog steeds fel brandt. Wat volgt is een typische Labyrinth-song met de titel „Accept The Changes”, waarin coupletten en refreinen op topsnelheid worden onderbroken door kalme voorrefreinen, gedragen door mooie tokkels van de gitaristen Olaf Thorsen en Andrea Cantarelli. Dit is hoe je een power metalsong aflevert, klasse. Zanger Roberto Tiranti begint weliswaar meer en meer te knijpen bij de hoogste noten, maar zijn typerende stem past nog steeds prima bij de power metal die nergens te cliché of te kaasachtig wordt. Labyrinth verstaat de kunst om de songs onderling genoeg te laten verschillen in tempo, toon en sfeer om de gehele rit te blijven boeien. Dit is ook de reden waarom albums van deze band na enkele draaibeurten nog steeds lijken te groeien. Daar kunnen heel wat hedendaagse power metalcollega’s – degenen die altijd maar in de hoogste versnelling doordenderen – een voorbeeld aan nemen. De rol van deze band in de bloeiende power(prog)metal scene van Italië mag dan ook niet onderschat worden. Na dertig jaar in het vak, inclusief een sabbatical tussen 2010 en 2017, levert Labyrinth nu het derde prima album op rij af en bewijst het met ‘In The Vanishing Echoes Of Goodbye’ gerust nog even mee te kunnen. Hopelijk is de mooie albumtitel geen voorbode van een naderend afscheid.
THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA
Give Us The Moon
(Napalm Records)
Diederick RR9660
82
Björn Strid, zanger, componist, gitarist en wat al niet meer, is iemand waar ik groot respect voor heb na vele fantastische platen van Soilwork en The Night Flight Orchestra. En dat respect is na het beluisteren van dit nieuwe TNFO-album alleen maar toegenomen. Want na het tragische heengaan (zelfdoding) van medeoprichter en Soilwork-maatje David Andersson, stond Strid voor de zware taak om in een donkere periode met een lichtvoetig klinkend album op de proppen te komen. Dat lichtvoetige is nu eenmaal het handelsmerk van dit orkest. Sombere nummers zouden bovendien uit de toon vallen tijdens de feestelijke liveoptredens. Het is dan ook indrukwekkend dat het Strid is gelukt om van ‘Give Us The Moon’ een puur en authentiek klinkend TNFO-album te maken. Met hooguit een wat melancholieker ondertoon dan voorheen, maar dat kan ook niet anders gezien het drama dat zich 2022 voltrok. De band is bij het zoeken naar een vervanger voor Ehrnborn binnen de familie gebleven; Soilwork-bassist Rasmus Ehrnborn heeft de gitaar ter hand genomen. ‘Give Us The Moon’ maakt duidelijk dat de band met vertrouwen de bühne op kan en een handvol pareltjes aan de liveset kan toevoegen. Het energieke „Cosmic Tide” zal daar in elk geval tussen zitten, het is één van de beste songs die de band tot nu toe opnam. Iets dat zeker ook geldt voor het epische, bijn acht minuten durende „Stewardess, Empress, Hot Mess (And The Captain Of Pain)”. En hopelijk zetten Strid & co dan eveneens het Abba-on-steroids-nummer „A Paris Point Of View” op de setlist. Kortom, ‘Give Us The Moon’ is een indrukwekkende terugkeer na een tragedie.
OBSCURA
A Sonication
(Nuclear Blast Records)
Robbie Woning
80
‘A Valediction’ van Obscura was in 2021 een fantastische technische death metalplaat en het meest toegankelijke album dat de band rond de Duitse zanger/meestergitarist Steffen Kummerer tot dan toe had gemaakt. De nummers staken technisch geweldig in elkaar en er werd op topniveau gesoleerd, maar de kracht van de plaat zat ‘m vooral ook in de logische opbouw van de muziek en de sterke zanglijnen. Obscura was niet langer dat strakke bandje met brute zang, blastbeats, spacefratsen en eindeloos gitaargepiel, maar behoorde plotseling tot de betere vertolkers van hedendaagse technische death metal. De muzikale stap voorwaarts die Obscura maakte is onder liefhebbers van de betere death metal wereldwijd dan ook zeker niet onopgemerkt gebleven. Voor een band kan het na zo’n perfecte plaat wel lastig zijn om een opvolger te maken. Maar luisterend naar ‘A Sonication’ krijg ik vooral de indruk dat Kummerer gewoon continu in dezelfde stijl is blijven doorschrijven. Hoewel al zijn mede-bandleden sinds de vorige plaat vervangen zijn, is het nieuwe album in veel opzichten een totale voorzetting van de koers die met het vorige album werd ingeslagen. Het gedreven „Silver Linings” is met blastbeats, rauwe vocalen en veel gitaargeweld een harde opener., maar dankzij goede refreinen en bruggen pakt het nummer je ook direct beet. Het navolgende „Evenfall” opent met fretloos baswerk en ontvouwt zich tot een geweldige, dreigende, bijna Scandinavisch klinkende metalsong met veel duistere melodieën. Ook latere tracks als „The Prolonging” en „Stardust” zijn sterke, typische Obscura-nummers, met drukke riffs, imponerend gitaarwerk en stuwende drums als belangrijke elementen. En dan is er nog „Beyond The Seventh Sun”, dat bijna vijf minuten lang instrumentaal voortwalst, allerlei afwisselende fases doorloopt en werkelijk geen seconde verveelt. In het afsluitende titelnummer, met thrashy riffs en telverleggingen, keert de vertrouwde vocoderzang van eerdere albums sporadisch terug en bouwt de band allerlei duistere gitaarlijnen langzaam uit. Mocht je het trouwens jammer vinden dat Jan Paul Thesseling niet meer in de band speelt – zijn opvolger Robin Zielhorst uit Breda is een begenadigde bassist en kleurt de muziek op het nieuwe album minstens zo fraai in. Obscura is dus nog steeds voor een kwart van ons!
-(16)-
Guides For The Misguided
(Relapse Records)
Matthijs Kropff
85
De door de wol geverfde sludgeveteranen van -(16)- lopen al meer dan drie decennia mee en zijn met ‘Guides For The Misguided’ toe aan hun tiende album. De band uit San Diego klinkt hierop bevlogen en voegt op subtiele wijze een aantal nieuwe elementen toe aan het bandgeluid. De basis van de nummers bestaat nog altijd uit een vette riff met een pakkende melodie, maar door het toevoegen van cleane zang in een aantal nummers klinken deze net wat opener en frisser dan in het verleden vaak het geval is geweest. Doordat bovendien het tempo in een aantal nummers flink omlaag is gegaan, winnen ze enorm aan kracht. Zoals in het duistere „Blood Atonement Blues”, waarin zich per draaibeurt nieuwe geluiden openbaren. „Proudly Damned” is een indrukwekkende aanklacht tegen het cultiveren van drugsmisbruik en alle daarmee gepaard gaande rituelen; zowel tekstueel als muzikaal loodzwaar, maar enorm pakkend en voorzien van fantastisch gitaarwerk. Overigens doet het nieuwe bandgeluid op ‘Guides For The Misguided’ meer dan eens aan Corrosion Of Conformity denken, luister maar eens naar het heerlijk groovende „Fire And Brimstone Inc.” of het al even pakkende, korte „Desperation Angel”. De diep in het DNA van de band gewortelde sludgeroots komen tot uiting in Bad Brains-cover „Give Thanks And Praises”. Het serene intro van het afsluitende „Kick Out The Chair” vormt de opmaat naar een passende afsluiting van het album. De vinylrelease van het album bevat nog een extraatje in de vorm van een cover van Superchunks „The Tower”. Conclusie: dikke aanrader!