10xEremetaal Januari/Februari 2011

11 januari 2011 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Januari/Februari 2011

 

 

THE DAMNED THINGS

Ironiclast

(Island/Universal)
www.myspace.com/thedamnedthings
Metal Mike
80

Er zijn van die plaatjes waarvan je in de auto meteen in een goede bui schiet. Het stoplicht lijkt net iets vaker op groen te staan en de files lijken een stuk korter. ‘Ironiclast’ is zo’n plaatje. Het hobbybandje van de Anthrax-gitaristen Scott Ian en Rob Caggiano, Fall Out Boy-gitarist Andy Hurley en -drummer Joe Trohman en Everytime I Die-zanger Keith Buckley musiceert hoorbaar met veel plezier. ”Handbook For The Recently Deceased“, ”Bad Blood“ en ”Friday Night (Going Down In Flames)“ laten je het gaspedaal automatisch dieper intrappen. De melodieuze, uptempo metal-’n-rollnummers zouden zo op een Offspring-album kunnen staan; muziek die echt live gehoord dient te worden. Festivalbezoekers (o.a. Graspop) kunnen aanstaande zomer The Damned Things dus met een gerust hart op hun ‘to see list’ aankruisen.

LEGION OF THE DAMNED

Descent Into Chaos

(Massacre/Suburban)
www.myspace.com/legionofthedamned
André Verhuysen
80

2010 is een uitzonderlijk goed thrashjaar geweest. Oude rotten als Exodus en Death Angel verzaakten niet en kwamen geheel volgens verwachting met ouderwets sterke platen op de proppen. Helden van weleer (lees: Flotsam And Jetsam en Heathen) verrasten met ijzersterke comebackalbums, en in de vorm van Demonica diende zich zelfs veelbelovend nieuw talent aan. Nee, thrashfans hebben het afgelopen jaar geen reden tot klagen gehad. In het nieuwe jaar kan het eigenlijk alleen maar minder worden, toch? Als het aan Legion Of The Damned ligt niet! 2011 is amper een week oud wanneer de Limburgers hun vierde studioalbum op de mensheid loslaten. Verrassingen biedt ‘Descent Into Chaos’ weinig of geen; het is vooral een gefinetunede versie van de voorgaande drie albums. De verschillen zitten in details. Zo is er meer dynamiek, zowel in het geluid als in het tempo. Met andere woorden: de plaat klinkt iets beter – met name de drums knallen meer – en er is wat meer aandacht voor midtempo en zelfs (voor Legion Of The Damned-begrippen) langzame stukken, waardoor de snellere songs en passages er automatisch ook meer uitspringen. Wellicht is een en ander het gevolg van het feit dat Legion Of The Damned voor het eerst niet met Andy Classen gewerkt heeft, maar met Peter Tägtren. Een frisse wind kan immers heel verhelderend werken. Hoe het ook zij, Legion Of The Damned begint het nieuwe thrashjaar in stijl.

MAGNUM

The Visitation

(Steamhammer/SPV/Suburban)
www.myspace.com/magnumuk
Patrick Lamberts
75

Net als het vanille-ijsje met chocolade-omhulsel, is de band Magnum een begrip geworden. En net als bij dat ijsje wordt het lekkerste van ‘The Visitation’ meteen aan het begin aangeboden. Albumopener ”Black Skies“ is hét krokante chocoladelaagje van ‘The Visitation’. Niet dat er daarna niets meer te genieten valt, want zo kent het opbeurende ”Wild Angels“ een paar lekkere meezingmomenten en zijn de composities uitdagend. Alleen het voortkabbelende, orkestrale ”The Last Frontier“ is een wat minder geslaagd experiment. Ook het opvallend hoge Queen-gehalte kan niet ongenoemd blijven. Fans van die band die tevergeefs zitten te wachten op een nieuw meesterwerk zouden dit album eens uit de schappen kunnen trekken. ‘The Visitation’ is ook – wederom net als het ijsje – in veel vormen verkrijgbaar.

ROGER MIRET AND THE DISASTERS

Gotta Get Up Now

(People Like You/EMI)
www.myspace.com/disasters
Diana Willms
78

Roger Miret heeft natuurlijk de grootste faam vergaard als frontman van hardcorelegende Agnostic Front, maar sinds ongeveer een decennium kan hij met The Disasters ook zijn punk-ei kwijt. De band is alweer toe aan album nummer vier, dat wederom uitpuilt van de catchy streetpunkanthems. Voor de productie heeft de band oud-lid Johnny Rioux ingeschakeld, die tegenwoordig deel uitmaakt van Street Dogs. Toeval of niet, associaties met die band komen regelmatig bovendrijven. Daarnaast klinkt (oude) Dropkick Murphys ook nooit heel ver weg. Naast aanstekelijke meezingers als ”We’re Gonna Find A Way“ en ”Bare-Knuckle Brawler“ en sneller werk als het knallende ”Outcast Youth“ maken Miret en de zijnen een paar zijsprongetjes. Zo eindigt het titelnummer met reggae-achtige tonen die een band als The Clash in herinnering roept en is het afsluitende ”JR“ een countrydeuntje dat klinkt als krakend vinyl, inclusief teruglopende naald. Alles bij elkaar is ‘Gotta Get Up Now’ een heel pakkende plaat geworden, die voor punkliefhebbers die bestand zijn tegen Mirets stem zeker aan te raden valt.

MOTHER MISERY

Standing Alone

(Transubstance/Bertus)
www.myspace.com/mothermisery
Bastiaan Tuenter
85

Driemaal is scheepsrecht. Niet alleen gaat Mother Misery songgerichter te werk dan op de vorige twee platen, ook de sound heeft de broodnodige verandering ondergaan. Waar het geluid voorheen rauw en sleazy was, zijn de elf songs nu cleaner en helderer van opzet. Die nummers zijn allemaal voorzien van kop en staart, en in combinatie met het geluid levert dat een weliswaar commerciële schijf op, maar wordt dat ruimschoots gerechtvaardigd door verslavend goede songs. Het in video ingeblikte ”Fade Away“ is daar misschien wel het beste voorbeeld van. Het is een moeilijk aan te wijzen hoogtepunt, want de kwaliteit viert hoogtij op ‘Standing Alone’. Ontbrak het op het vorige ‘All Eyes On You’ soms aan muzikaal vuurwerk, dit keer is ook dat euvel vakkundig omzeild. Niet dat de muzikanten nat achter de oren zijn, maar ze hebben zich toegelegd op functioneel spel; alles in dienst van uitmuntende nummers. ‘Standing Alone’ verveelt geen moment, doordat de mannen genoeg variatie bieden en doelgericht te werk gaan. Daardoor wordt zanger Hermansen nog meer dan voorheen in staat gesteld zijn uitstekende stem te etaleren, waarbij hij sterk refereert aan Chris Cornell. Dat mondt uit in een groot aantal meezingbare tracks zoals ”Dying Heroes“, ”Inside The Hive“ en ”Eyes Of The Moth“. Waar Mother Misery voorheen af en toe de invloeden aan elkaar moest lijmen, zijn die nu speels aaneengeregen. Dat levert de wellicht beste rockplaat van het jaar op, verpakt in een mooie digipack.

MOTORJESUS

Wheels Of Purgatory

(Drakkar/Suburban)
www.myspace.com/motorjesus
Metal Mike
77

Ondanks de heerlijke voorganger ‘Deathrider’ ben ik deze Duitse band uit het oog verloren. Het is immers dik vier jaar geleden dat die smeuïge metal-’n-rollplaat verscheen. Op ‘Wheels Of Purgatory’ ronkt de band net als op de vorige albums, zij het in een iets trager tempo, waardoor de band veel weg heeft van Monster Magnet (”Fist Of The Dragon“ en ”King Of The Dead End Road“). Het duurt tot nummer tien (”The Church Of Booze And Kerosene“) voordat het tempo omhoog gaat. Gelukkig staan ons dan nog vier lekkere nummers te wachten. Helaas wordt de afsluitende Neil Young-song ”Old Man“ natuurgetrouw gecoverd, in plaats van er een Motorjesus-sausje overheen te gooien.

MR. BIG

What If…

(Frontiers/Rough Trade)
www.myspace.com/mrbigband1259
Ron Willemsen
88

Met ‘What If…’ levert Mr. Big de eerste studioplaat in veertien jaar af en het is gelijk een klapper. Onmiskenbaar Mr. Big, maar zoals met veel ‘oude’ bands die weer bestaan, in een moderner klinkende versie. Twaalf nummers lang is het genieten van perfecte rocksongs, gespeeld door virtuoze muzikanten, van ballad tot heavy blues, tot uptempo rockers. ”American Beauty“ klinkt als ”Shyboy“ – vooral Eric Martins kreten in het begin zijn een vette knipoog naar David Lee Roth – en ”I Won’t Get In My Way“ doet denken aan Europe. De ballads ontbreken niet, zoals ”Stranger In My Life“ (met fraaie samenzang en kippenvelsolo van Paul Gilbert) en ”All The Way Up“. Martin klinkt beter en veelzijdiger dan ooit tevoren, bassist Sheehan pakt natuurlijk de momenten om zijn virtuositeit ten toon te spreiden, zoals in ”Still Ain’t Enough For Me“, drummer Pat Torpey speelt degelijk en gitarist Paul Gilbert laat horen waarom hij één van de besten van dit moment is. Het goede is dat dit alles nooit ten koste gaat van ‘het liedje’. Het album swingt, het pakt, het staat vol mooie harmonieën en het nodigt uit tot meezingen. De plaat is geproduceerd door Kevin Shirley (Aerosmith, Dream Theater, Rush, Iron Maiden etc.) en is ook verkrijgbaar als speciale editie met bonus-DVD.

THE NEW BLACK

II: Better In Black

(AFM/Rock Inc./Bertus)
www.myspace.com/thenewblackofficial
Bastiaan Tuenter
72

Ten opzichte van de verdienstelijke debuutplaat heeft de muzikale koers van The New Black geen rigoureuze wendingen genomen. Op ‘Better In Black’ bedienen de Duitsers zich weer van pakkende metal en smeuïge hardrock. Ze slagen er aardig in de catchy elementen van Amerikaanse postgrungebands (Nickelback, Staind) aaneen te rijgen met metalen riffs (Disturbed, Pantera) en ronkende hardrockleads (Aerosmith, Thin Lizzy). De twaalf nummers steken compositorisch prima in elkaar, worden naar behoren gespeeld en zijn goed geproduceerd, maar klinken bovenal meer degelijk dan uitzonderlijk. Op vocaal vlak staat Markus Hammer, met een schor stemgeluid, weliswaar zijn mannetje, maar nergens zingt hij de nummers naar grote hoogten. Blijft over een groot aantal uptempo rockers die heel veilig vergezeld gaan van meezingbare refreinen. Het verveelt echter nergens, want voor de afwisseling zijn er het met mondharmonica doordrenkte ”Alter Boys“, het semi-akoestische ”Happy Zombies“, de powerballad ”When It All Ends“ en de pakkende gitaarlijnen in ”The King I Was“. Tezamen staat het dozijn nummers garant voor een klein uur pretentieloos luisterplezier, maar écht beklijven wil het niet.

ONSLAUGHT

Sounds Of Violence

(Candlelight/Bertus)
www.myspace.com/onslaughtuk
André Verhuysen
78

Onslaught is met afstand de beste old-school thrashband van het Verenigd Koninkrijk. Dat is niet van vandaag of gisteren, maar dat is al zo sinds midden jaren tachtig. Eerlijkheidshalve moet ik daar wel aan toevoegen dat dat meer zegt over de Engelse thrashscene dan over Onslaught, want op een originele noot heb ik de sympathieke Britten nog nooit kunnen betrappen. Op de albums van vóór het uiteenvallen van de band in 1991 was het een en al Metallica en Slayer wat de klok sloeg, op ‘Killing Peace’, het enige studioalbum van ná de reünie in 2005, kon je daar Exodus en Overkill aan toevoegen. Het gebrek aan eigen identiteit compenseerde Onslaught echter altijd ruimschoots met muzikaal vakmanschap en een enorme bevlogenheid. Op het eind januari te verschijnen ‘Sounds Of Violence’ is het al niet anders. Gooi alle bovengenoemde Amerikaanse thrashgrootheden in een blender en de pikzwarte smurrie die eruit komt heet Onslaught. De wereld zal Onslaught er andermaal niet mee veroveren, maar lekker is het wel.

STRATOVARIUS

Elysium

(EarMusic/Edel/V2)
www.myspace/stratovariusofficial
Albert Wienen
84

Stratovarius heeft een aantal roerige jaren achter de rug, met daarin onder andere het vertrek van gitarist en ‘mastermind’ Timo Tolkki. Van de oorspronkelijke line-up is anno 2011 geen enkel bandlid meer over, maar dit heeft voor de muzikale koers tot op heden weinig gevolgen gehad, al zijn er op ‘Elysium’ toch nieuwe, licht progressieve invloeden in de muziek van Stratovarius hoorbaar. Op het nieuwe album staan zeker vijf typische Stratovarius-tracks (inclusief een zanger met een matige stem en dito uitspraak) die ook op een voorgaand album hadden kunnen staan, waaronder de potentiële livekrakers ”Darkest Hour“ en ”The Game Never Ends“. Daarnaast is er een aantal tracks dat een veel meer ingetogen kant van Stratovarius laat horen, waaronder ”Fairness Justified“ en ”Lifetime In A Moment“. De muziek kent daarin een veel lager tempo en de majestueus ronkende basgitaar van Lauri Porra zorgt voor veel dreiging. De eerste acht tracks komen samen in het afsluitende, negentien minuten durende titelnummer ”Elysium“. Gitarist Matias Kupiainen heeft het album bovendien uitstekend (lees: vet) geproduceerd. Ik moet bekennen dat ik in eerste instantie nog mijn bedenkingen had, maar na meerdere luisterbeurten kan de conclusie niet anders zijn dan dat Stratovarius met ‘Elysium’ zijn beste album van de laatste tien jaar heeft afgeleverd!