VAN HALEN
A Different Kind Of Truth
(Interscope/Universal)
www.myspace.com/vanhalen
Robbie Woning
85
Lang verwacht, en uiteindelijk dan toch verschenen: het eerste nieuwe Van Halen-album met oorspronkelijk zanger David Lee Roth sinds 1984. Een CD waar de afgelopen maanden door veel rockliefhebbers reikhalzend naar is uitgekeken. Tegelijkertijd speelde bij menig fan ook een loyaliteitsdilemma, aangezien oorspronkelijk bassist Michael Anthony nog altijd op zwakke argumenten buiten de band wordt gehouden. Bovenal overheerste echter toch de nieuwsgierigheid: zou het de drie oudjes en de ingelijfde zoon van Edward van Halen lukken om het vlammende vuur van de begindagen te laten herleven? Het leek niet vanzelfsprekend, gezien de lange periode van muzikale inactiviteit. Schaarse opnames met het gitaarspel van Edward wekten een paar jaar geleden bovendien al eens de indruk dat hij zijn goddelijke gave flink had laten verslonzen. De bezorgdheid blijkt achteraf onnodig te zijn geweest, want ‘A Different Kind Of Truth’ is gewoon een uitstekende plaat. De CD grijpt muzikaal sterk terug op het oorspronkelijke geluid van de band. Van Halen weet die brug mede te slaan dankzij hedendaagse bewerkingen van onder meer ”Bullethead“ en ”She’s The Woman“; nummers die al in de jaren zeventig in Van Halens liveset voorkwamen, maar het nooit eerder tot een album schopten. Het grootste deel van de CD wordt gesierd door de typische muzikale bravoure en vrijgevochten stijl die de oorspronkelijke Van Halen-platen zo bijzonder maakten. De single ”Tattoo“ was begin van dit jaar alvast een lekker nummer, maar blijkt niet helemaal representatief voor de rest van het album te zijn geweest. Eigenlijk heeft op de CD alleen ”You And Your Blues“ een vergelijkbare radiovriendelijke klank. Tracks als ”China Town“ en ”Outta Space“ stralen daarentegen echt de energie uit van het debuutalbum en hebben dankzij uitbundige zang en flangergitaren ook bijna de sound van destijds. Van Halen leent sowieso de hele CD lang schaamteloos loopjes en flarden van eigen eerdere werk. Het draagt allemaal sterk bij aan het grote feest der herkenning dat ‘A Different Kind Of Truth’ van meet af aan is. Zo is ”Blood And Fire“ gewoon het ‘Diver Down’-nummer op deze plaat, kan ”Stay Frosty“ straks bij concerten moeiteloos overvloeien in ”Ice Cream Man“ en er komen ook tenminste twee nummers met de drive van ”Hot For Teacher“ voorbij. Twee tracks springen eruit, omdat ze op het eerste oor minder tastbaar en gestructureerd klinken. Maar Van Halen kennende zullen ”As Is“ en ”Honeybabysweetiedoll“ zich uiteindelijk wel ontpoppen tot de beste tracks van de hele plaat. De band plaatst zichzelf met ‘A Different Kind Of Truth’ na een jarenlange afwezigheid in één klap weer riant terug de kaart. David Lee Roth geniet er hoorbaar van dat het feest weer is opgestart en zet zijn beste zangprestaties sinds jaren neer. Edward van Halen speelt als vanouds de sterren van de hemel. En aan de drive en tempo’s op de CD is zeker niet te horen het om een band gaat die alweer veertig (!) jaar geleden werd opgericht.\uffff