10xEremetaal Maart 2012

20 februari 2012 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Maart 2012

 

 

ASPHYX

Deathhammer

(Century Media/EMI)
www.asphyx.nl
Wouter Dielesen
88

Voor iedereen die het na vijfentwintig jaar nog steeds niet begrepen heeft, legt Martin van Drunen met de woorden ‘This is true death metal, you bastards’ in titelsong ”Deathhammer“ nog één keer uit waar Asphyx voor staat. In navolging van terugkeerplaat ‘Death… The Brutal Way’ (2009), totaaldocument ‘Live Death Doom’ (2010), splitsingles met Hooded Menace en Thanatos en de recente single ‘Reign Of The Brute’ levert de band nu zijn achtste studioalbum af. Voor het eerst sinds de reünie moeten zanger Martin van Drunen, drummer Bob Bagchus en gitarist Paul Baayens het stellen zonder oudgediende Wannes Gubbels. Gelukkig vervult Alwin Zuur (Escutcheon) zijn rol als bassist met verve. Het lijkt wel alsof zijn komst de groep extra kracht heeft gegeven. In tien tracks rekent Asphyx af met iedereen die zich schuldig maakt aan ‘death metalketterij’. Dat gebeurt met machtige grooveriffs (”Into The Timewastes“), harde en directe klappen (”Deathhammer“), maar ook met ”Minefield“, het meest slepende doomnummer dat de groep ooit schreef. Asphyx houdt vast aan zijn eigen stijl en hanteert een duidelijke no-nonsenseaanpak. Toch doet de plaat niet aan als een herhalingsoefening. Zelfs niet als blijkt dat ”We Doom You To Death“ ook stond op de split met Hooded Menace en het loodzware ”Der Landser“ eerder verscheen als Duitstalige versie op ‘Reign Of The Brute’, samen met de ijzersterke titeltrack van die single. ‘Deathhammer’ geldt als een verrijking van het imposante bandoeuvre. En als bekrachtiging van de oerprincipes van death metal.

CORROSION OF CONFORMITY

Corrosion Of Conformity

(Candlelight/Bertus)
www.facebook.com/corrosionofconformity
Robert Haagsma
85

Het is zeven jaar sinds de vorige plaat, ‘In The Arms Of God’. Corrosion Of Conformity dient zich aan in een opnieuw gewijzigde bezetting. Op papier is Pepper Keenan nog altijd lid van de band. Heel af en toe duikt hij op bij optredens. Het heeft er echter alle schijn van dat hij prioriteit geeft aan zijn andere band Down, want op ‘Corrosion Of Conformity’ is hij in geen velden of wegen te bekennen. Dat is spijtig, aangezien hij op de laatste albums als zanger, gitarist en songschrijver een stevig stempel drukte. Daar staat tegenover dat de huidige line-up van Corrosion Of Conformity ook het trio was dat in 1985 het meesterlijke ‘Animosity’ afleverde. Zoiets schept toch verwachtingen. Die worden met dit nieuwe album ook volledig ingelost. Bassist Mike Dean overtuigt opnieuw als zanger, zowel in de snelle, punky songs als in het trage werk. Die variatie is namelijk wat het meeste opvalt aan de CD. De band begon ooit in hardcore- en punkachtige sferen, maar schoof later richting doom metal en southern rock. Al die facetten van Corrosion Of Conformity komen voorbij. ”Newness“ is een slepende rocksong in de stijl van Soundgarden, inclusief de getergde zang. De subtiele kant van de band komt naar voren in het speelse instrumentale nummer ”El Lamento De Las Cabras“. De diepste punkwortels van de band klinken door in snelheidsduivels als ”Leeches“, ”Psychic Vampire“ en ”Rat City“. ‘Corrosion Of Conformity’ klinkt daardoor als een carrièreoverzicht, alleen met louter nieuw werk.

DEVIL’S TRAIN

Devil’s Train

(Ear Music/V2)
www.myspace.com/devilstrain
Bastiaan Tuenter
74

Nee, het is niet vernieuwend, maar lekker is het wel, deze oerdegelijk hardrock van Devil’s Train. Het internationale gezelschap doet gelukkig ook geen poging om origineel te klinken. Het pluspunt ligt in de sterke uitvoeringen en de smaakvolle, dynamische sound. Daar is producer/zanger R.D. Liapakis van Mysthic Prophecy verantwoordelijk voor. Naast hem vinden we in de line-up drummer Jörg Michael en bassist Jari Kainulainen, beiden van Stratovarius, en gitarist Laki Ragazas. Die Liakapis heeft een fijn, haast hees stemgeluid. Het ligt goed in het gehoor, een ideale kruising tussen toegankelijk en rauw. En bovendien klinkt hij erg sterk in de uithalen, al is dit natuurlijk geen nieuws voor bekenden van Mysthic Prophecy. Achter hem staat een solide band. Met name de gitaarlicks en de uitstekende solo’s vallen in positieve zin op. De ritmesectie van Stratovarius doet daarentegen weinig bijzonders, maar dat versterkt juist het no-nonsense-niveau. Met ”Fire And Water“, ”To The Ground“ en ”Sweet Devil’s Kiss“ heeft Devil’s Train een aantal nummers in huis waarin geen enkele hardrocker zich zal verslikken. En met ”Forever“ wordt meteen aan de verplichte ballad voldaan. Alleen de cover ”American Woman“ van The Guess Who had dan weer niet gehoeven.

DUNDERBEIST

Black Arts & Crooked Tails

(Indie Recordings/Bertus)
www.facebook.com/dunderbeist
Robert Haagsma
77

In het eigen Noorwegen groeide Dunderbeist de afgelopen vier jaar uit tot een fenomeen. De uitsluitend lokaal uitgebrachte platen deden een deel van het werk. Het zevenkoppige gezelschap won vooral veel zieltjes met spectaculaire optredens, waarbij de uniforme outfit (witte overhemden, bretels, zwarte broeken en zwartgeverfde ogen) indruk maakte. Zonder dat visuele aspect blijft de muziek ook overeind staan. De band, met leden die ook actief zijn in Stonegard, Kite en Krace, maakt muziek die moeilijk te catalogiseren is. Dunderbeist zweeft ergens in tussen metal en rock, waarbij de wendingen en de zang nogal ‘arty’ overkomen. Rustige passages herinneren, vooral dankzij de zang, aan Faith No More. Heftiger werk refereert aan Mastodon. Dat laatste heeft ongetwijfeld te maken met het gegeven dat Alan Douches het album masterde. Hij werkte ook al voor de Amerikaanse band. Deze vergelijkingen zijn vooral bedoeld om de band een beetje te plaatsen. Als gezegd, het geluid Dunderbeist laat zich niet makkelijk omschrijven. Een nummer als ”Shields Aligned“ laat het goed horen: pompend ritme, afwisseling tussen kale en pompeuze passages, en weirde zang. ‘Black Arts & Crooked Tails’ is de eerste internationale release van de band. Het is dan ook een soort compilatie, met deels opnieuw opgenomen en nu in het Engels gezongen materiaal van eerder in Noorwegen verschenen albums. Een overtuigende introductie!

EPICA

Requiem For The Indifferent

(Nuclear Blast/PIAS)
www.myspace.com/epica
Anita Boel
92

Epica viert dit jaar zijn tiende verjaardag. De fans worden op 9 maart getrakteerd met het album ‘Requiem For The Indifferent’. Iedereen die de voorgaande plaat ‘Design Your Universe’ wist te waarderen, kan blindelings deze opvolger aanschaffen. Het kost even wat luisterbeurten (een echt groeischijfje), maar dan heb je ook wat. Het bombastische intro schept hoge verwachtingen en daar voldoet de band gelukkig ook aan. Met openingssong ”Monopoly On Truth“ gaat direct het gas erop, gevolgd door het pakkende ”Storm The Sorrow“. Geen wonder dat de band dit nummer als eerste single heeft uitgekozen. Met ”Delirium“ kan de luisteraar even op adem komen. De song gaat van start met prachtige koorpartijen. In dit nummer laat de nog steeds groeiende frontvrouw Simone Simons niet alleen horen heel hoog te kunnen zingen, ook in de lage regionen brengt ze het er perfect vanaf. Vervolgens knalt de band verder met ”Internal Warfare“ en het titelnummer. Complexe songs, doorspekt met subtiliteiten. Kortom: Epica in topvorm. Na een prachtig stukje pianospel is het tijd voor het meest logge nummer van de CD: ”Guilty Demeanor“. Qua koorpartijen doet deze song mij sterk aan Therion denken. Om de juiste balans te behouden, volgt na dit nummer het balladeske ”Deep Water Horizon“. Geweldig hoe in deze song naar een climax wordt toegewerkt. Of het dan al niet genoeg is, wordt het album afgesloten met de nummers ”Stay The Course“, ”Deter The Tyrant“, het filmische ”Avalanche“ en het snoeiharde ”Serenade Of Self-Destruction“. ‘Design Your Universe’ wordt mijns inziens niet overtroffen (maar dat album kreeg van mij dan ook 100 punten), maar ‘Requiem For The Indifferent’ komt akelig dicht in de buurt. Petje af!

MALRUN

The Empty Frame

(Mighty Music/Target/Suburban)
www.myspace.com/malrundk
Liselotte Hegt
95

Het Deense Malrun veroverde in 2010 in één klap mijn hart met het debuut ‘Beauty In Chaos’. Met opvolger ‘The Empty Frame’ kan de liefde echt niet meer stuk. Wat een plaat! De sound van Malrun is een symbiose tussen melodieuze rock en venijnige, agressief geladen metal, en is op de nieuwe CD alleen maar verder uitgediept. Het album klinkt heel intens en energiek en werkt als een magneet om er telkens weer naar te willen luisteren. Hoewel veel van de nieuwe nummers technischer en harder klinken en er nu meer accent ligt op melodieuze screams, klinkt Malrun nog steeds enorm toegankelijk. Luister maar eens naar het geweldige ”Bloody Mary“. Nergens houden de heren zich in. De moddervette maar helder klinkende gitaarriffs en ritmes grooven als een gek en de sound is fris en modern. Malrun weet dynamiek te creëren. Door meer uitgewerkte zanglijnen en koortjes klinkt het geheel nóg muzikaler. Het (melodieuze) gitaarspel van de heren Mads Lind Ingeman en Patrick Nvbroe drukt een groot stempel op de songs en even rustig ademhalen is er nauwelijks bij. Zanger Jacob Lobner is de ware schizofrene held in het grootse spel door zowel cleane, geëmotioneerde vocalen als dikke vette screams voor zijn rekening te nemen. Als vocalist is hij hoorbaar gegroeid en overtuigt op alle fronten. Tel daarbij nog de topproductie op en je hebt een supercoole CD in handen. Zoals eerder gezegd: Malrun maakt metal van de toekomst.

PHILIP SAYCE

Steamroller

(Provoque/Bertus)
www.facebook.com/PhilipSayceMusic
Stan Novak
82

De charme van het debuut ‘Peace Machine’ zal Philip Sayce wellicht nooit meer evenaren. Zolang de sympathieke zanger/gitarist goudeerlijke muziek als deze blijft maken is daarmee echter geen man overboord. ‘Steamroller’ is een titel die de lading prima dekt want Sayce trekt ongekend fel van leer op zijn derde studioplaat. Het overbodige tussendoortje ‘Ruby Electric’ uit 2011 tel ik gemakshalve niet mee in deze. Als je ‘Steamroller’ echter afzet tegen ‘Inner Evolution’ uit 2010, dan valt te constateren dat Sayce van het grote gebaar is afgestapt. De albums verschillen namelijk enorm van elkaar. Ging hij op het gepolijste ‘Inner Evolution’ nog de samenwerking aan met een gerenommeerd songwriter/AOR-kanon als Richard Marx, ditmaal gebeurt alles op eigen kracht. Op ‘Steamroller’ geen verwoede singlepogingen, maar een gevarieerde collectie heavy rocksongs boordevol knetterend, bluesy gitaarwerk. De gitaarinvloeden zijn legio, maar het is onmiskenbaar Jimi Hendrix die hem heeft gevormd. Het druipt er werkelijk vanaf, maar Sayce speelt met zulk gevoel en venijn dat het absoluut niet stoort. Integendeel, het gitaarspel is bij vlagen om je vingers bij af te likken. De songs bruisen van de energie en de eerlijke productie draagt stevig bij aan het livegevoel. Sayce is in elk geval cum laude geslaagd in het vastleggen van de emotionele intensiteit, want alles lijkt spontaan op band te zijn gekwakt. In de hardere songs mag de zang flink galmen en dat zorgt voor extra venijn. En die hardere songs hebben gelukkig de overhand. Het venijn culmineert in het gemene ”The Bull“; heerlijk om Sayce en band volledig los te horen gaan. De strategische rustpunten zijn echter ook om in te lijsten. Het soulvolle ”Holding On“ is bloedmooi en zal ongetwijfeld de goedkeuring van Hendrix hebben en de breekbare afsluiter ”Aberstwyth“ zorgt eveneens voor kippenvel. Enige misser is ”Beautiful“, waarin funk de overhand heeft, inclusief storende verwijfde zang. Ook over de speelduur van 35 minuten valt te discussiëren maar het album verveelt, behoudens vernoemde stijlbreuk, daardoor geen seconde.

ORANGE GOBLIN

A Eulogy For The Damned

(Candlelight/Bertus)
www.myspace.com/theorangegoblin
Robert Haagsma
80

De tijd vliegt. Het is alweer vijf jaar sinds de vorige CD ‘Healing Through Fire’. Het is een pauze die de band goed gedaan heeft. ‘A Eulogy For The Damned’ is een energiek rockalbum geworden van een band die zich nooit in een vakje laat proppen. Orange Goblin manifesteerde zich in de jaren negentig als een van de vele stonerrockbands. Later snuffelde de band aan punk en metal. Dat laatste genre werd nadrukkelijk omarmd op de vorige CD. Dit nieuwe album staat vol gruizig klinkende rock die los van tijd en trend staat. Het is een sound die gedomineerd wordt door laaggestemde gitaren, roffelende drums en de kaalgeschraapte stembanden van Ben Ward. Zijn teksten, vol verwijzingen naar horrorfilms, zijn ook weer om van te smullen. Van het furieuze ”The Filthy And The Few“ tot het majestueuze slotakkoord ”A Eulogy For The Damned“, Orange Goblin heeft opnieuw een essentieel album afgeleverd.

SOULFLY

Enslaved

(Roadrunner/CNR)
www.myspace.com/soulfly
Robert Haagsma
85

De nieuwe drummer David Kinkade (ex-Borknagar) wist het al mooi te brengen. ‘Enslaved’ is volgens hem ‘Arise’ on crack’. Zulke statements doen het natuurlijk altijd leuk, maar we laten liever de muziek voor zich spreken. En dan blijkt dat de muzikant toch aardig in de buurt komt. Max Cavalera mag inmiddels de veertig ruim gepasseerd zijn, aan de albums die hij onder meer met Soulfly maakt is dat niet af te horen. Sterker nog, ‘Enslaved’ is een van de meest agressieve, brute platen in jaren. Ligt het aan de deels ververste bezetting, met Kinkade en bassist Tony Campos (ex-Asesino) als nieuwkomers? Dat kan. Het lijkt er ook sterk op dat het thema de nodige emoties in Max Cavalera naar boven haalde. ‘Enslaved’ is geen conceptalbum in traditionele zin, maar de songs hebben wel een samenbindend thema: slavernij. Het is een gegeven dat zijn weg heeft gevonden naar spijkerharde songs als ”World Scum“ (met een gastbijdrage van Travis Ryan van Cattle Decapitation) en ”Gladiator“. Als een samengebalde vuist klinkt ook ”Redemption Of Man By God“ (waarin Dez Fafara van DevilDriver van zich laat horen). Het nummer wordt qua heftigheid nog overtroffen door het werkelijk halfbrekende ”Treachery“. ‘Enslaved’ is dus één brok agressie. En dat terwijl het toch ook heel erg een album van Soulfly is, dankzij de als altijd herkenbare grooves van Max Cavalera en zijn bezeten zang.

SWALLOW THE SUN

Emerald Forest And The Blackbird

(Spinefarm/V2)
www.myspace.com/swallowthesundoom
Justin Erkens
75

Met het sterke ‘New Moon’ bewezen de heren van Swallow The Sun drie jaar geleden andermaal dat zij de kunst van beladen componeren uitstekend beheersen. Het was het vierde exemplaar in een reeks van goede albums binnen het doom/deathgenre. Anno 2012 hopen de Finnen die traditie voort te zetten met het nieuwe ‘Emerald Forest And The Blackbird’. Met succes? Gemiddeld. Men heeft dit keer gekozen voor het concept van een vader die de dood uitlegt aan zijn stervend kind aan de hand van een verhaal over het Emerald Forest en de Blackbird. En die keuze voor een ‘kinderverhaal’ is terug te horen in de composities als geheel. Natuurlijk blijven de riffs zwaar, de screams van Mikko Kotamäki dodelijk en brengt de muziek geen lach op je smoel, maar het zestal laat het op cruciale punten na om het laatste beetje vreugde uit je ziel te knijpen. Nummers als ”Cathedral Walls“ (met Anette Olzon) en ” Silent Towers“ zijn zeker niet slecht, maar het album mist een ”Sleepless Swans“, waarbij de rillingen over je rug lopen. ‘Emerald Forest And The Blackbird’ is een gemiddeld album geworden van een band die tot bovengemiddeld in staat is.