10xEremetaal Augustus/September 2016

19 juli 2016 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

 

10xEremetaal in Augustus/September n2016

 

BLUES PILLS

Lady In Gold

Nuclear Blast/PIAS
Robert Haagsma
85

Niemand die er omheen kan: Blues Pills is een van de succesverhalen van de afgelopen jaren. Van het debuut verkocht de internationale band 100.000 exemplaren, een regelrechte sensatie in deze barre tijden. Het kwartet bewees zowel tijdens clubtoers als op festivals de hoge verwachtingen ruimschoots waar te kunnen maken. Hoe goed de band als geheel ook was, veel moet op het conto van Elin Larsson geschreven worden, de zangeres die met haar rauwe, gepassioneerde zang Blues Pills van een goede naar een geweldige bluesrockband transformeert. Het gezelschap kocht zich wat tijd door een livealbum uit te brengen, waarna er nu dat belangrijke tweede album is. In essentie heeft ‘Lady In Gold’ dezelfde charmes als het debuut: diep in de jaren zeventig gewortelde blues en rock, met opnieuw fantastische zang van Larsson. Opnieuw is er fraai artwork van de Nederlandse Marijke Koger-Dunham, ooit lid van het jarenzestigkunstenaarscollectief The Fool. Er is ook nu weer een cover: „Elements And Things” van de koning van de Amerikaanse swamprock Tony Joe White. Er zijn ook belangrijke verschillen. De muzikale basis mag hetzelfde zijn, er wordt vaker dan voorheen van afgeweken. Zo ontmoeten gospel en rock elkaar in „Little Boy Preacher”, is „You Gotta Try” mooi ingetogen en zweeft Blues Pills met „Want To Go Back” weg op een roze wolk van psychedelica. Het album is minstens zo goed en bevlogen als het debuut, maar het biedt tegelijk meer afwisseling. Het perfecte tweede album.

 

DGM

The Passage

Frontiers/PIAS
Metal Mike
90

Met nieuwe albums van Gojira, Alter Bridge, Stuck Mojo en Meshiaak loopt mijn jaarlijst deze weken wel heel snel vol, en evenals ‘Momentum’ in 2013 zal ‘The Passage’ van DGM daarop niet ontbreken. De lijn die op het vorige album werd ingezet wordt op het nieuwe album gewoon doorgetrokken. Je krijgt elf heerlijke progmetalnummers met explosief gitaarwerk, die invloeden van Dream Theater, maar vooral Symphony X verraden. Na zanger Russell Allen is het nu de beurt aan gitarist Mi­chael Romeo om namens Symphony X acte de présence te geven, met een supervet „Dogma” als resultaat. Gitarist/producer Simone Mularoni geeft zelf ook diverse machtige visitekaartjes af, en ook zanger Marco Basile, die qua stem steeds meer op Allen begint te lijken, is in topvorm. Op „Ghost Of Insanity” zingt Evergrey’s Tom Englund nog mee. Het zorgt er mede voor dat ‘The Passage’ een topplaat is.

 

LACRIMAS PROFUNDERE

Hope Is Here

Oblivion/SPV/Suburban
Magda Dullemond
85

Het Duitse Lacrimas Profundere maakt al meer dan twee decennia muziek. En dat is duidelijk te horen op het nieuwe conceptalbum ‘Hope Is Here’. De geluidslagen zijn op ambachtelijke wijze door elkaar heen gevlochten. Zanger Rob Vitacca gebruikt zijn grote bereik om meeslepend het verhaal van de verlaten jongen Aramis te vertellen. En dat alles is ook nog eens vakkundig vastgelegd en op plaat gezet. Ondanks de enorme gelaagdheid slibt er niets dicht. Lacrimas Profundere mijdt ook dit keer de clichés niet. Gitaarmuren, Rob Vitacca-koortjes, strijkers, piano; het is er allemaal. Maar dat is ook precies wat de fans van deze darkrockers willen. Opvallend­ste nummer is „No Man’s Land”, dat doet denken aan Johnny Cash. De sound die een groot deel van het album kenmerkt, komt echter tot een hoogtepunt in het titelnummer „Hope Is Here”. Kortom: geen drastische vernieuwingen op dit nieuwste Lacrimas-album, maar wel een ijzersterke prestatie.

 

MESHIAAK

Alliance Of Thieves

Mascot/Bertus
André Verhuysen
85

Dames en heren, mag ik uw aandacht voor Meshiaak, dé ­thrash metalsensatie van 2016! Meshiaak is een internationaal gezelschap dat zijn oorsprong vindt in Australië. Daar wonen de twee gitaristen: Dean Wells (van Teramaze) en Danny Tomb (4ARM). Laatstgenoemde neemt tevens de zang voor zijn rekening. De ritmesectie bestond aanvankelijk (in 2014) uit twee Californiërs, namelijk bassist Greg Christian en drummer Jon Dette, die elkaar kennen van Testament, waar ze beiden deel van hebben uitgemaakt. Christian hield het echter al snel weer voor gezien. Hij had het te druk met het bevechten van zijn persoonlijke demonen. Dette is er nog steeds en voorziet Meshiaak van een fantastische fundering. Dat de man een aardig potje kan drummen mag gerust een understatement genoemd worden. Het is niet voor niets dat hij naast Testament ook Slayer, Anthrax en Iced Earth op zijn cv heeft staan. De echte sterren van Meshiaak zijn echter de twee gitaristen. Wells is de man van de flitsende solo’s. Het zijn geen lukrake shredsolo’s à la Slayer of Exodus, maar melodieuze kop-en-staart-solo’s, die van het soort dat zich laat mee­neurieën, meer in het straatje van Megadeth en For­bidden. En nu we het toch over Forbidden hebben: dat is precies de band waar Meshiaak me het meest aan doet denken. Enerzijds omdat Meshiaak net als Forbidden beschikt over een zanger (Dany Tomb dus) die ook écht kan zingen, in de ware zin van het woord. Anderzijds omdat Meshiaak ook niet bang is om te spelen met dynamiek. Het is niet alleen maar van-dik-hout-zaagt-men-planken en gas erop. Meshiaak durft het gerust aan om eens een tandje terug te schakelen en een wat luchtiger nummer te maken, zoals „At The Edge Of The World” en met name de afsluiter „Death Of An Anthem”. Het zijn welkome rustpuntjes op een verder furieuze plaat. Overigens verschijnt ‘Alliance Of Thieves’ pas op 19 augustus. Tot die tijd kun je je vast verlekkeren aan twee videoclips op YouTube: het titelnummer en „Drowning, Fading, Falling”. Zei ik in de vorige Aardschok dat Gojira de beste metalplaat van het jaar heeft gemaakt? Het zou ook zomaar Meshiaak kunnen zijn!

 

MOS GENERATOR

Abyssinia

Listenable/Suburban
Robert Haagsma
80

Zoals het een rechtgeaarde stoner rockband betaamt, laat Mos Generator sinds de oprichting in 2000 een stroom van albums, singles, EP’s en bijdragen aan compilaties achter zich. Knappe jongen (M/V) die het compleet weet te houden. Opvallend is dat de kwaliteit van de muziek zelden te lijden heeft onder die immense productiviteit. Ook een nieuwe bezettingswisseling – het trio rond zanger en gitarist Tony Reed heeft een nieuwe bassist en drummer – had geen negatieve bijwerkingen. ‘Abyssinia’ staat weer vol robuuste songs, met een vanzelfsprekende hoofdrol voor het spel en de als altijd gepassioneerde zang van Tony Reed. Black Sabbath is nooit ver weg. Niet elk nummer voegt enorm veel toe aan wat we al ruimschoots weten, maar juist als dat gevoel wel erg sterk wordt, knalt kort voor de eindstreep „There’s No Return From Nowhere” uit de speakers. Hard, intens en duister, zoals dit soort muziek moet klinken. Het vormt een fraai contrast met het allerlaatste nummer, het ingetogen „Outlander”, dat gedragen wordt door – opnieuw – de zang van Reed en een mooie inkleuring door een Mellotron. Het bevlogen einde van een sterk album.

 

NECROMANCING THE STONE

Jewel Of The Vile

Metal Blade/PIAS
Wouter Dielesen
88

Bandnaam Necromancing The Stone en albumtitel ‘Jewel Of The Vile’ wekken de indruk dat we van doen hebben met een stelletje grappenmakers die zich beroepen op het erfgoed van twee avonturenfilms uit de jaren tachtig. Nou neemt het Amerikaanse vijftal zichzelf zeker niet al te serieus, maar wat de heren op hun langspeeldebuut laten horen, geldt absoluut niet als grap. Daarvoor maken hun muzikale verrichtingen veel te veel indruk. Dat mag ook wel als je weet dat de groep bestaat uit ervaren muzikanten als Ryan Williams (ex-The Black Dahlia Murder), Jeramie King (The Absence), James Malone (Arsis), John Williams (Brimstone Coven) en Justin Wood (ook Brimstone Coven). Anders dan verwacht maakt Necromancing The Stone geen melodieuze death metal. De band richt zich op een mix van thrash-, speed-, power- en heavy metal, met Iced Earth, Nevermore, Control Denied, Fates Warning en Megadeth als referenties. Drums en bas spelen belangrijke rollen, maar vooral het gelaagde gitaarwerk in songs als „Crusher”, „Bleed For The Night” en „The Descent” schittert en spettert en zit vol knappe riffs en (dubbele) gitaarsolo’s. In „The Siren’s Call” klinkt zelfs een Andy LaRocque-achtige solo, terwijl „The Old One” en „Ritualistic Demise” worden opgesierd door soleerwerk van Jeff Loomis (Nevermore, Arch Enemy) en Taylor Nordberg (Scab, Infernaeon). De vocalen van John Williams doen denken aan die van Geoff Tate (Queensrÿche), gemixt met de pathos van Messiah Marcolin (Candlemass). Malone en Wood ondersteunen hem, zelfs met grunts, zoals in „Rotted Reunion”. De plaat verrast enorm. Door zijn unieke karakter, hoge kwaliteit, tekstuele fantasy-insteek, sterke songs, muzikale vernuft en goede vibe. Michael Douglas, Kathleen Turner en Danny DeVito kunnen trots zijn.

 

PALACE OF THE KING

Valles Marineres

Listenable/Suburban
Stan Novak
82

Met debuutplaat ‘White Bird/Burn The Sky’ leverde Palace Of The King verleden jaar een prima visitekaartje af. De bluesy hardrock overtuigde namelijk op alle fronten. De karakteristieke sneerstrot van Tim Henwood en het felle gitaarwerk van het duo Matt Harrison en Leigh Maden waren de belangrijkste troeven. Aangezien het zestal ook op het podium wist te overtuigen, kan met recht worden gesproken van één van de ontdekkingen van 2015. Het is dan ook een goede zaak dat de Aussies het momentum met ‘Valles Marineres’ weten vast te houden. Toetsenist Sean Johnston heeft een groter aandeel gekregen binnen het bandgeluid en dat zorgt voor meerwaarde. De songs zijn weer pakkend en tonen aan dat de band de strijd met en band als Rival Sons zeker aan kan. Op psychedelisch en dynamisch vlak scoort de band dan wel minder dan de grote broeder uit Los Angeles, maar dat is beslist geen schande. Er staan bovendien een aantal stevige rockers op deze plaat, die voor extra ballen zorgen en waarin een grimmig klinkende Henwood aantoont niet enkel het bekende kunstje te beheersen. ‘Valles Marineres’ verveelt geen seconde.

 

PERIPHERY

Periphery III: Select Difficulty

Century Media/Sony Music
Robert Haagsma
78

Periphery wordt gezien als een van de boegbeelden van het djent-subgenre. Een stijl die vernoemd zou zijn naar afgeknepen en droog klinkende gitaarakkoorden, met het Zweedse Meshuggah als de grote inspirator. Op dit vijfde album van de band rond gitarist en bandleider Misha Mansoor, ook bekend van Haunted Shores, Four Seconds Ago en Of Man, Not Of Machine, hakt en knarst er op ‘Periphery III: Select Difficulty’ weer driftig op los. De inmiddels goed uitgekristalliseerde sound van de band is eigenlijk een ratjetoe aan stijlen: death metal en metalcore, vooral als het om de zang gaat. Uitgesponnen structuren die hun wortels in de progressieve rock en metal hebben. Alles wordt ook nog eens met een geweldige techniek neergezet. De tempowisselingen volgen elkaar in een razend tempo op. Herkenbare melodieën zijn dan ook reddingsboeien in een wild kolkende oceaan. Het is de ene keer een mooie zanglijn, de andere keer het moment dat de band even inhoudt, zoals in „Habitual Line Stepper”. Maar toch, ‘Periphery III: Select Difficulty’ is een album dat de volle rit luidkeels de aandacht opeist. Wie het op kan brengen, wacht het muzikale equivalent van een achtbaan.

 

SABATON

The Last Stand

Nuclear Blast/PIAS
Justin Erkens
72

Heroïsche veroveringen zijn Sabaton niet vreemd, maar de invasie van het Panzer Battalion in het metalgenre zelf begint inmiddels imponerende vormen aan te nemen. Cruises, festivals, toers, plak er Sabaton op en succes is verzekerd. Zelf houden de Zweden de hype gaande door elke twee jaar een album vol te pompen met ‘outnumbered heavy losses’, glorieuze ‘never surrenders’ en gevechten die almaar verder ‘ragen’. Medio augustus mogen we er weer eentje optekenen: ‘The Last Stand’. Voorganger ‘Heroes’ (2014) was met zijn plichtmatige nummertjes een lichte deceptie na het veel sterkere ‘Carolus Rex’ (2012), maar een herstructurering van de linies gold destijds als verzachtende omstandigheid. Helaas laten de Zweden het anno 2016 opnieuw afweten. Sterker nog, ‘Heroes’ stijgt in achting bij elke luisterbeurt van ‘The Last Stand’. ‘Heroes’ had met „Night Witches” en „To Hell And Back” ten minste nog de schijn van nieuw materiaal. Het enige moment waarop ‘The Last Stand’ te onderscheiden is van een ‘Primo Victoria/Coat Of Arms’-medley zijn de dieptepunten „Blood Of Bannockburn” en „Shiroyama”. Een uitschieter in positieve zin is er ook, maar slechts eentje: „The Lost Battalion” – een beetje karig als je het mij vraagt. Voor de toegewijde Sabaton-volgelingen zal het allemaal geen probleem zijn, deze herhalingsoefening. ‘The Last Stand’ biedt namelijk alles wat de band groot heeft gemaakt. Jammer genoeg niets meer.

 

SINSAENUM

Echoes Of The Tortured

earMUSIC/Edel/V2
Robbie Woning
88

De beste death metal komt deze maand uit onverwachte hoek. Frédéric LeClercq en Joey Jordison, respectievelijk de bassist van DragonForce en de oude drummer van Slipknot, komen namelijk met een van de beste death metalplaten van de afgelopen jaren voor de dag. ‘Echoes Of The Tortured’ is eigenlijk gewoon het album dat Morbid Angel na de terugkeer van David Vincent had moeten maken. De agressie, de sfeer, de tempo’s, de riffs, de spannende solo’s… de muziek voert je voortdurend mee terug naar de tijd waarin bands Pestilence, Benediction, Unleashed, Napalm Death, Terrorizer en het eerdergenoemde Morbid Angel de dienst uitmaakten in extreem metalland. De elf tracks steken daarbij ook nog eens erg goed, fris en afwisselend in elkaar. Sinsaenum is eigenlijk een soort nieuwe Bloodbath: de band brengt een respectvol eerbetoon aan het genre, maar is daarbij stiekem beter dan veel van zijn voorgangers. Gitarist Stéphane Buriez werd in de eerste berichten over Sinsaenum amper vermeld, maar voegt vanuit zijn jarenlange ervaring bij de Franse death metalband Loudblast juist de nodige authenticiteit aan het geluid toe. De zangers Attila Csihar (van Sunn O))) en Mayhem) en Sean Zatorsky (van Dååth en Chimaira) nemen afwisselend de brute keelklanken voor hun rekening. De single/video „Army Of Chaos” is het meest toegankelijke nummer. Veel andere tracks staan bol van de blastbeats, de gierende solo’s en woest gebrul. Waarbij soms trouwens ook heerlijk tegen black metal aan wordt geschurkt.