10 Maal Eremetaal December 2016

3 december 2016 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

 

10 Maal Eremetaal in December 2016

 

AVENGED SEVENFOLD

The Stage

Capitol/Universal
Robert Haagsma
85

Opeens is er ‘The Stage’, het nieuwe album van Avenged Sevenfold. Het is natuurlijk de opvolger van ‘Hail To The King’, dat drie jaar geleden verscheen. Ik heb zelf erg veel plezier aan dat album beleefd, al bleef het wel een beetje aan me knagen dat de invloeden van vooral Metallica en Guns N’ Roses wel erg dicht onder de oppervlakte lagen. In dat opzicht is ‘The Stage’ een aangename verrassing. Het is sowieso het langste album tot nu toe, met daarop in de vorm van „Exist” ook nog eens het langste nummer dat Avenged Sevenfold ooit opnam. Een dikke vijftien minuten duurt het liefst. Ook niet onbelangrijk: ‘The Stage’ is een conceptalbum met als onderwerp de oprukkende invloed van kunstmatige intelligentie, die uiteindelijk tot de vernietiging van de maatschappij leidt. Wat het album vooral laat horen, is dat Avenged Sevenfold veel meer een eigen gezicht laat zien. Natuurlijk, de stijl ligt nog altijd in het verlengde van middenperiode-Metallica, maar de band geeft er veel een eigen draai aan. Het klinkt door in de zang van M. Shadows, die meer zijn eigen geluid gevonden heeft. ‘The Stage’ bevat ook een goede mix van stevige songs en rustiger werk, met „Angels” en „Simulation” als sterke voorbeelden van dat laatste. Ik kan het mij verbeelden, maar het lijkt alsof de komst van de nieuwe drummer Brooks Wackerman (ex-Bad Religion) een goede invloed op Avenged Sevenfold heeft gehad. Hij laat trouwens horen een uitstekende slagwerker te zijn. Gelukkig is er ook iets hetzelfde gebleven: net als ‘Hail To The King’ klinkt ‘The Stage’ heel dynamisch.

 

DEVILMENT

II: The Mephisto Waltzes

Nuclear Blast/PIAS
Robert Haagsma
80

Devilment is de band die in 2011 door gitarist Daniel J. Finch werd opgericht. Nadat een speurtocht naar een passende zanger vruchteloos bleek, haalde hij zijn vriend Dani Filth van Cradle Of Filth binnen. Met hem werd dan ook het debuut ‘The Great And Secret Show’ opgenomen, dat in 2014 verscheen. Het liet een band horen die verwantschap vertoonde met Cradle Of Filth, maar met iets meer gothic-invloeden en minder bombast. Het opmerkelijk was dat na een Europese tournee Daniel J. Finch uit zijn eigen band gewerkt werd. ‘II: The Mephisto Waltzes’ is de eerste plaat zonder zijn muzikale of compositorische bijdrage. De titel zou zomaar eens ontleend kunnen zijn aan een Amerikaanse horrorfilm uit 1971. Qua stijl borduurt het album voort op de sound van het debuut. Filth zingt opnieuw wat lager dan we van hem gewend zijn, al duikt ook regelmatig zijn gepatenteerde gegil op. Hij deelt de vocalen opnieuw met de zuivere zang van Lauren Francis, die ook verantwoordelijk voor de toetsen is. ‘II: The Mephisto Waltzes’ is daarmee een album dat vooral gedragen wordt door de stem van Dani Filth. Hij blijft een zanger en tekstschrijver die als weinig andere een sfeer van duister, decadentie en een vleugje zwarte humor weet op te roepen. Of het aan het vertrek van Finch ligt, weet ik niet, maar wat betreft songs overtuigt dit tweede album net iets minder. Filth klinkt echter meer bevlogen en vooral veelzijdiger dan op recente albums met zijn eigen band. Dat is ook wat waard.

 

RIK EMMETT & RESOLUTION 9

Res 9

Mascot/PIAS
André Verhuysen
75

Er zijn van die wensreünies waarvan je tegen beter weten in toch blijft hopen dat ze ooit gaan plaatsvinden. Sepultura in de klassieke bezetting bijvoorbeeld, maar vooral ook die van het Canadese supertrio Triumph. Weliswaar was er een verzoening en een korte hereniging in 2008, maar die beperkte zich tot exact twee optredens. Gitarist-zanger Rik Emmett wond er sindsdien geen doekjes om: een Triumph-reünie gaat er never nooit niet meer komen. Toch ging mijn hart sneller kloppen bij het bericht dat hij voor zijn nieuwe soloalbum Triumph-bassist-toetsenist Mike Levine en -drummer Gil Moore had opgetrommeld om naar de studio te komen. Het zal toch niet? Nee, het zal niet. De samenwerking van de drie beperkt zich tot één nummer, de afsluitende nachtkaars „Grand Parade”. Dompertje. Sowieso kan ‘RES9’ zich slechts bij vlagen meten met de eerste vier platen van Triumph. Natuurlijk, Emmetts stem en gitaarspel zijn nog steeds uit duizenden herkenbaar. Op beide zit ook nog geen greintje sleet; het is een genot om de man te horen zingen en soleren. Op de eerste helft van het album staan bovendien een paar sterke songs, met de energieke opener „Stand Still” en de prachtballad „The Ghost Of Shadow Town” als hoogtepunten. Ook de songs met gastoptredens van Alex Lifeson van Rush en Dream Theaters James Labrie („Human Race”, „I Sing” en „End Of The Line”) zijn zeer de moeite waard. Op de tweede helft van ‘RES9’ staan echter ook een aantal vullertjes, met het niemendalletje „Sweet Tooth” en het gospel-achtige „Rest Of My Life” als dieptepunten. Maar ook een voor driekwart geslaagde plaat moet voor Emmett-fans reden genoeg zijn om tot aanschaf over te gaan.

 

IN FLAMES

Battles

Nuclear Blast/PIAS
Bastiaan Tuenter
78

In Flames is de laatste jaren niet meer te betrappen op briljante albums, maar het songmateriaal is telkens betrouwbaar en bevat altijd wel een handvol nummers die de liveshows naar een hoger niveau tillen. De al weer twaalfde studioplaat ‘Battles’ is geen uitzondering, hoewel wel meteen opvalt dat de mannen een stuk frisser klinken dan op voorganger ‘Siren Charm’. Het heeft misschien te maken met het zonnige Californië, waar de band met producer Howard Benson neerstreek. De Zweden hebben voor hem gekozen omdat hij absoluut niets aan de band wilde veranderen. Op ‘Batttles’ horen we dan ook een vertrouwd In Flames. Het is zoals songwriter Björn Gelotte in gesprek met Aardschok heeft gezegd: ‘we proberen altijd zo snel mogelijk bij het grote refrein te komen’. „Drained”, „The End” en de vooruitgeschoven single „The Truth” zijn van die nummers die meteen blijven hangen en ongetwijfeld een plek in de setlist zullen opeisen. Het zijn heel moderne songs, mede dankzij het toetsenwerk en de dik aangezette, erg jeugdig klinkende achtergrondzang. ‘Battles’ biedt weinig ruimte voor fratsen, al laat Anders Fridén in het uitstekende „Through My Eyes” de critici horen dat hij wel degelijk écht kan zingen en negeert de band zijn eigen vaste formule in „Wallflower”, dat voor In Flames’ doen een progressieve rocksong is waarin de tijd wordt genomen om spanning op te bouwen. Wie de laatste drie albums kan waarderen, heeft aan ‘Battles’ een prima vervolg.

 

NIGHTMARE

Dead Sun

AFM/Suburban
André Verhuysen
73

Nightmare bestaat al sinds 1979, maar oubollig klinkt de muziek van de Fransen geenszins. Hun vlotte en degelijke heavy metal houdt het midden tussen alle subgenres die in de jaren tachtig de kop opstaken: power metal, speed metal en een vleugje thrash. ‘The Aftermath’ (2014) was een topper; het beste Metal Church-album dat Metal Church nooit maakte. Niet in de laatste plaats vanwege de typerende zang van voormalig drummer Jo Amore, die sinds de reünie in 1999 achter de microfoon stond. Met de nadruk op stónd, want Amore is vertrokken. Hij is vervangen door de Belgische zangeres Magali Luyten. Muzikaal heeft de persoonsverwisseling weinig consequenties, vocaal vanzelfsprekend des te meer. Luytens stem lijkt namelijk meer dan een beetje op die van Leather Leone. Althans toen Leather Leone nog een stem had, want de laatste jaren zit daar wel behoorlijk sleet op. Van­wege die grote gelijkenis heeft Nightmare ineens erg veel weg van Chastain. Ook niet verkeerd. Aan Luyten ligt het overigens niet dat ‘Dead Sun’ een paar puntjes minder scoort dan ‘The Aftermath’. Dat is enkel en alleen te wijten aan het feit dat de songs net iets minder boeien. Het gemiddelde tempo is wat lager en het gitaarwerk iets minder flitsend. Vandaar.

 

PRETTY MAIDS

Kingmaker

Frontiers/PIAS
Liselotte Hegt
85

Met ‘Kingmaker’ borduurt Pretty Maids voort op hun bekende sound: een heerlijke mix van stevige en melodieuze nummers, gegoten in een hedendaagse, frisse productie. Ronnie Atkins is nog altijd een zanger van formaat en zijn herkenbare ‘raspy’ sound maakt ook het nieuwe materiaal weer tot een luistergenot. „When God Took A Day Off” opent met flair en een rock-attitude, waarna de uitstekende titeltrack loodzwaar inzet. Een echte uitschieter. Op „Face The World”, „Last Beauty On Earth” en „Heaven’s Little Devil” laat Pretty Maids het gas los en etaleert het met volle overtuiging zijn meer melodieuze en commerciële kant. De ronkende rechttoe rechtaan rocker „Bull’s Eye” is een schot in de roos en het is zeker geen indutten met het stevige „King Of The Right Here And Now”. Het is knap hoe Pretty Maids wederom de juiste balans vindt tussen een heavy en een toegankelijke sound, getuige ook het grimmige „Humanize Me” en het vlotte „Civilized Mon­ster”. Met het robuuste „Sickening” en „Was That What You Wan­­ted” is het einde bereikt van een uitstekende release. Con­clusie: Pretty Maids klinkt anno 2016 nog steeds geïnspireerd en vitaal. Zo kan de band nog jaren mee!

 

SIXX: A.M.

Prayers For The Blessed, Vol 2

Seven Eleven/ADA/Warner
Liselotte Hegt
90

Zoals Sixx: A.M. beloofde, hebben we inderdaad niet lang hoeven wachten op ‘Prayers For The Blessed, Vol 2’, de opvolger van het in april verschenen eerste deel. De nummers op ‘Vol 2’ zijn tijdens dezelfde sessie geschreven en opgenomen en beide albums zijn dan ook van een gelijkwaardig niveau. Opener „Barbarians”, een vet rocknummer, bruist van de energie; James Michael zingt direct al de sterren van de hemel, DJ Ashba manifesteert zich met zijn flitsende en herkenbare gitaarspel en Nikki Sixx en drummer Dustin Steinke zorgen voor de ‘weirde’, rockende fundering. Sixx: A.M. heeft een herkenbare sound en fans van het eerste uur zullen met deze release dan ook in hun nopjes zijn. „We Will Not Go Quietly” is een modern gesausd rocknummer met een ijzersterk refrein en memorabele hooks; ingrediënten die eigenlijk in geen enkel nummer ontbreken. Het meeslepende „Wolf At Your Door” is de uitschieter en de powerballad „Maybe It’s Time” is het rustmoment op dit album. „The Devil’s Coming” en „That’s Gonna Leave A Scar” zijn zinderende, ruige tracks met mooie emotievolle melodielijnen en bevatten alles wat je van Sixx:A.M. wil horen. De Harry Nilsson-cover „Without You” is discutabel en niet bepaald ‘my cup of tea’, maar eerlijk is eerlijk: James Michael overtuigt met zijn performance. Met de midtempo meedeiner „Suffocate” zit Sixx: A.M. gelukkig weer snel op het vertrouwde pad. „Riot In My Head” is een pareltje en grijpt terug naar de vroege jaren van Sixx:A.M. „Helicopters” begint klein en ingetogen en ontvouwt zich tot een prachtige afsluiter. Wat mij betreft heeft Sixx:A.M. met ‘Prayers For The Blessed, Vol 2’ een ijzersterk album neergezet dat, net als ‘Vol 1’, niet in mijn jaarlijst zal ontbreken.

 

SOULBURN

Earthless Pagan Spirit

Century Media/Sony Music
Wouter Dielesen
80

Bob Bagchus nam in 2013 ontslag bij Asphyx. Hij kon de band niet meer combineren met zijn werk en gezin. Dat die stap niet het einde van zijn muzikale carrière betekende, bewees de drummer sindsdien met releases van Minotaur Head en Soulburn. Die laatste band ontstond halverwege jaren negentig toen de stekker voor het eerst uit Asphyx ging. Een demo en debuutalbum ‘Feeding On Angels’ (1998) lagen in het verlengde van Asphyx. Maar de groep hield na drie jaar op te bestaan, toen Asphyx nieuw leven ingeblazen werd. Pas in 2014 kreeg Soulburn een doorstart. Bagchus en gitarist Eric Daniels kregen versterking van gitarist Remco Kreft en bassist/zanger Twan van Geel. Op tweede album ‘The Suf­fo­ca­ting Darkness’ speelden death en doom nog steeds duidelijke rollen, maar het zwaartepunt verschoof richting black metal, met Bathory, Venom, Celtic Frost en Mayhem als inspiratoren. Op opvolger ‘Earthless Pagan Spirit’ is die koers verder doorgevoerd. Daar draagt ook de organische en dynamische old-school productie van Magnus Andersson (Marduk) aan bij. De songs leunen op simplistische black metalriffs, basale ritmes en de vuige stem van Van Geel. Het materiaal beukt („Where Splendid Corpses Are Towering To­wards The Sun”, „The Torche”), sleept („The Blood Ascen­dant”) en wordt opgesierd door damesstemmen („Withering Nights”, „Diary Of A Reaper”) en cleane zang („Spirited Asunder”). De plaat put kracht uit authenticiteit en duistere, onheilspellende sferen, en doet dat buitengewoon verdienstelijk. Daarmee lijkt Soulburn eindelijk zijn juiste vorm gevonden te hebben.

 

TREES OF ETERNITY

Hour Of The Nightingale

Svart/Bertus
Anita Boel
95

Kan muziek zoveel met je doen dat de tranen je in de ogen springen? Dat het je kippenvel over je hele lichaam bezorgt? Dat je na het beluisteren geen woord meer kunt uitbrengen? Zeker! Het overkomt mij niet zo vaak, maar Trees Of Eternity heeft mij diep, echt heel diep geraakt. Niet alleen door de muziek zelf, maar ook door de wetenschap dat frontvouw Aleah Starbridge er niet meer is. Zeven maanden voor de release van dit album stierf ze op 39-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. De band zat op dat moment net in de afrondingsfase van het debuut ‘Hour Of The Nightingale’. Drie jaar heeft Aleah er samen met haar vriend en gitarist Juha Raivio (Swallow The Sun) aan gewerkt. Ze vonden in Fredrik Norrman (October Tide, ex-Katatonia), Mattias Norrman (October Tide, ex-Katatonia) en Kai Hahto (Wintersun, Swallow The Sun) drie geweldige mede-bandleden. Gezamenlijk hebben ze een van de beste melancholische doom metalalbums ooit weten te maken. Ondanks de dood van Aleah besloten de heren om het album uit te brengen. Het is een prachtig, indringend, aangrijpend eerbetoon aan deze geweldige zangeres/songwriter geworden. Ik heb gewoon geen woorden voor nummers als „Condemned To Silence” (met Mick Mos van Antimatter), „A Million Tears” en „Gallows Bird” (met Nick Holmes van Paradise Lost). Een bijzonder, donker, magisch album dat ik voor altijd in mijn hart heb gesloten.

 

WITCHERY

In His Infernal Majesty’s Service

Century Media/Sony Music
Stephan Gebédi
83

Ondanks een komen en gaan van bandleden is het Witchery toch weer gelukt een vette nieuwe plaat op te nemen. Van de vorige bezetting zijn beide gitaristen Jensen (The Haunted) en Rikard Rimfält (Seance) en bassist Sharlee D’Angelo (Arch Enemy) nog van de partij. Zanger Legion (ex-Marduk) en Opeth-drummer Martin Axenrot zijn vertrokken en vervangen door respectievelijk Angus Norder en Chris Barkensjö. Echt veel invloed hebben de bezettingswijzigingen niet gehad op de sound van Witchery. De death/thrash met een black metalrandje klinkt nog steeds lekker vet en de heren weten hoe je een goed, pakkend nummer schrijft zonder te vervallen in lullige clichés. Luister maar eens naar het vette „The Burning Of Salem”, „Empty Tombs” of „Oath Breaker”. Ook „Escape From Dunwich Valley”, waarin de band een versnelling terugschakelt, klinkt uitstekend. Verplichte aanschaf voor fans van rauwe, harde en kwalitatief goede metal, gespeeld door topmuzikanten. De gastbijdragen van Hank Shermann (Mercyful Fate), Jason Netherton (Misery Index) en Nicholas Barker (Lock Up) zorgen voor de kersen op de taart.