DEVIN TOWNSEND
Empath
(Hevy Devy/InsideOut/Sony Music)
Ron Willemsen
100
De afgelopen 25 jaar leek de Canadese workaholic, begenadigd componist, tekstschrijver en gitarist wel zo’n beetje elk plekje van het muzikale spectrum te hebben onderzocht. Van extreme metal met Strapping Young Lad, tot new age, countryrock (Casualties Of Cool), orkestraal, ambient, en de laatste jaren met enorme projecten als het theatrale ‘The Retinal’ en ‘Ocean Machine Live’ met het orkest en koor van de Staatsopera uit Plovdiv. Townsend zoekt altijd nieuwe uitdagingen en is nooit te beroerd om juist niet te doen wat mensen van hem verwachten. Met ‘Empath’ heeft de geluidskunstenaar zichzelf overtroffen. Weet je wie ook altijd lekker deed waar hij zelf zin in had? Frank Zappa. Laat Townsend zich op ‘Empath’ nu omringd hebben met mensen die ook met deze legendarische muzikant hebben gewerkt, zoals gitarist/toetsenist Mike Keneally, drummer Morgan Ågren en gitarist Steve Vai (de man die Townsend als 19-jarig mannetje zijn eerste muzikale kans gaf op ‘Sex & Religion’ – 1993). Dat Townsend besloten heeft om voor totale creatieve vrijheid te gaan levert een plaat op die wat mij betreft in de buitencategorie valt, want alles en meer dan wat hij tot nu toe heeft gedaan in zijn carrière is wel ergens terug te horen. Dat maakt ‘Empath’ geen makkelijke kost, maar wel een zeer boeiende luisterervaring. Elk geluidje, elke noot, elk woord, alles heeft zijn functie. Om tot een optimaal resultaat te komen heeft hij zelfs voor de verschillende stijlen die voorbijkomen (soms zelfs in één nummer) de drummers gezocht die daar het beste bij passen – een waar huzarenstukje. Wat ook een huzarenstukje is, is het ruim drieëntwintig minuten durende „Singularity”, dat bestaat uit zes hoofdstukken die echt alles bevatten van extreem heavy tot prog en van ambient tot freejazz. Natuurlijk mag zijn favoriete zangeres Anneke van Giersbergen niet ontbreken, maar ze is hier hoofdzakelijk ‘gebruikt’ ter ondersteuning van de vrouwelijke vocalen en staat nergens prominent op de voorgrond. Opmerkelijke keuze, en daarom ook wel weer grappig, is de aanwezigheid van Townsends landgenoot en zanger van Nickelback, Chad Kroeger, in „Hear Me”, maar zijn stem is zo vervormd dat je ‘m amper herkent. ‘Empath’ is een plaat waarvoor je de koptelefoon opzet, rustig achterover leunt en die je dan ondergaat. Dit is het werk van een meester, van een muzikant die helemaal gaat voor iets waar hij zelf in gelooft en niet omdat de mensen het van hem eisen of verwachten. Complimenten!