10maal Eremetaal april 2020

17 maart 2020 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10 maal Eremetaal in april 2020

AD INFINITUM

Chapter I: Monarchy

(Napalm Records)
Laura Waalboer
77

Ex-Serenity zangeres Melissa Bonny heeft goed opgelet bij de lessen van frontman en geschiedenisprofessor Georg Neuhauser. De Zwitserse nam in haar band Ad Infinitum ook geschiedenis als inspiratiebron. De teksten op ‘Chapter I: Monarchy’ zijn gebaseerd op de regeerperiode van Louis XIV. Leuk. Ik houd wel van teksten met inhoud. Vanuit eerder werk van Bonny (Rage Of Light, Evenmore en dus Serenity) weten we dat haar hart ligt bij de symfonische metal en inderdaad bevat dit debuut tien energieke, redelijk catchy klinkende songs die veel aan Beyond The Black en Delain doen denken. Bonny zingt helder, maar heeft wel een donkere stem, dus de vergelijking met Eva­nes­cence is nooit ver weg. „See You In Hell” is daar een goed voorbeeld van. De songs zijn niet van hoge kwaliteit, maar de sublieme zang en de afwisselende melodieën vergoeden veel. Je vindt op dit album zowel een rockballad („Tell Me Why”) als een nummer met typische, Serenity-drums („Demons”). De geschiedenisles is al na 43 minuten afgelopen (mijn leerlingen op school zouden daar een moord voor doen), dus kom maar op met ‘Chapter II’.

CONCEPTION

State Of Deception

(Conception Sound Factory)
Martijn Busink
90

Het Noorse Conception ontwikkelde zich in vier albums, van 1989 tot 1998, van een avontuurlijke heavy metalband tot een progressiever beest, ergens tussen power- en progmetal in. Blikvangers in die tijd waren de zoetgevooisde Roy Khan en gitaarvirtuoos Tore Østby. De eerste vergaarde meer roem in het wat gladde Kame­lot en de laatste vormde ARK om daarmee zanger Jørn Lande boven zichzelf uit te laten stijgen op het progmetalmeesterwerk ‘Burn The Sun’. Daarna bleef het stil rondom de gitarist. Khan op zijn beurt verliet Kamelot, maar daarna duurde het nog vrij lang voordat Conception de reunie-EP ‘My Dark Symphony’ (2018) dropte. De ontvangst van de EP was zo goed dat de heren zich verplicht voelden met een volwaardig album te komen. ‘State Of Deception’ klinkt gelukkig geenszins als een verplicht nummer. De wat klinische, elektronische sound van hun laatste album ‘Flow’ (1997) laten de Noren achter zich ten faveure van een meer voluptueus, warm geluid. Daar herken je wel wat van Khans vorige werkgever in, maar in het met flamenco-invloeden en ringmodulator verrijkte gitaarspel hoor je evengoed Østby’s vorige band terug. Met veel koortjes en orkestrale accenten is de sound wel een stuk bombastischer dan voorheen. „The Mansion” wordt opgefleurd door Elize Ryd van Amaranthe, maar zó poppy wordt het dan weer niet. Liedjes schrijven kunnen de mannen nog steeds en de drive in de ritmesectie die het oude werk kenmerkte is nog even potent. Het eindresultaat is een smakelijk potje volvette prog/power metal die nog prima meekan in 2020.

DEADRISEN

Deadrisen

(AFM Records)
Metal Mike
85

Alweer een band waar bassist Mike LePond (o.a. Sym­phony X en Ross The Boss) deel van uitmaakt? Inder­daad, en eentje waarin voormalig Heir Apparent-zanger Will Shaw achter de microfoon staat. Dan kan het al bijna niet mis gaan. Als je dan ook nog gitarist Rod Rivera en toetsenist Tony Stahl in de lineup hebt, muzikanten die met twee vingers in de neus tien noten per seconde spelen en op meerdere nummers een duel met elkaar gaan, dan weet je wat je kunt verwachten. Opzwepende progmetal die voor Symphony X of Sons Of Apollo niet onder doet. Enige rustpuntje op het album is de ballad „Reach For The Sun”. Al met al een superalbum, maar waarom heeft de band als afsluiting de Metallica-cover „For Whom The Bell Tolls” op het album gezet? Hun versie voegt namelijk helemaal niets toe aan het origineel.

DISBELIEF

The Ground Collapses

(Listenable Records)
Wouter Dielesen
75

Met ‘The Symbol Of Death’ schortte Disbelief in 2017 de carrièreonderbreking op die de Duitse death metalband zeven jaar eerder inzette. Drie jaar later en met Marius Pack als nieuwe gitarist brengt de groep nu zijn elfde studioalbum uit sinds de oprichting in 1990. Voor grote verrassingen zorgt ‘The Ground Collapses’ niet. Disbelief legt nog steeds de nadruk op grooves, eenvoudige structuren en refreinen die beklijven. Wel klinken er meer creatieve melodieën en harmonieën dan voorheen. Dat hoor je in de openingssong, tevens titeltrack. Die vlieger gaat ook op voor slepende, Asphyx-achtige nummers als „Scoring Threat” en „Kill’s Ending”, het donderende „The Awakening”, „Killing To The Last” en het minimalistische „Colder Than Ice”. Alleen het luchtalarm aan het begin van „The Waiting” doet nogal inspiratieloos aan. Ook klinkt het hakkende „Soul Destructor” wat gehaast. Die onvoldoendes compenseert zanger Karsten ‘Jagger’ Jäger. Hij brult, growlt en briest, en kaart veel maatschappelijke kwesties aan. En net als bij ‘The Symbol Of Death’ ademt ‘The Ground Collapses’ een dreigende sfeer. Die typeert het geluid van Disbelief misschien nog wel het beste, en houdt aan tot en met bonustrack „Depth Of Sorrow”.

DOOL

Summerland

(Prophecy Productions)
Stan Novak
88

Het is alweer drie jaar geleden dat Dool verraste met het memorabele debuut ‘Here Now, There Then’. De beklemmende ‘dark ambient’-rock klonk volkomen uniek en voelde derhalve als een frisse wind. Knap hoe de band muzikale landschappen vol duisternis en wanhoop telkens wist te doorbreken met klanken van hemelse hoop. Op het podium wist het zestal de bijzonder sfeervolle muziek zowaar van een extra dimensie te voorzien. De verwachtingen voor album nummer twee zijn dan ook hooggespannen. Het feit dat zangeres en boegbeeld Ryanne van Dorst zich de afgelopen jaren heeft opgewerkt tot een nationale tv-persoonlijkheid leidt echter ook tot lichte ongerustheid. Want in hoeverre zou Dool gaan lijden onder haar BN-erschap en de tijd die ze daarin moet investeren? Welnu, die ongerustheid is ongegrond. Wie verliefd is geraakt op de weemoedige klanken van het debuut zal zeker niet worden teleurgesteld. ‘Summerland’ klinkt namelijk als een natuurlijk vervolg en de muziek roept andermaal sferen van dreiging, geheimzinnigheid en isolement op. Waarneembare invloeden komen ook nu weer uit de hoek van diepgravende bands als The Devil’s Blood, The Sisters Of Mercy, Ghost en The Gathering. „Sulphur & Star­light”, „A Glass Forest” en „Dust & Shadow” dekken de mysterieuze lading uitstekend. De songs hebben allemaal zo hun geheimen, je doet er net als ik goed aan het zelf allemaal te ontrafelen. Met name het veelal ingetogen maar buitengewoon fraaie gitaarwerk en het ritmisch vernuft zorgen telkens weer voor nieuwe inzichten. Geef dit album echter wel de tijd, je geduld zal rijkelijk worden beloond. Mocht deze prachtplaat mijn jaarlijst niet halen, dan staat ons nog veel uitzonderlijk moois te wachten.

DYNAZTY

The Dark Delight

(AFM Records)
Liselotte Hegt
85

‘The Dark Delight’ is alweer het zevende studio van Dynazty uit Stockholm. De dertien tracks etaleren een portie aanstekelijke, pompeuze, überenergieke metal, die overigens prima en strak is uitgevoerd en geproduceerd. Naast dat de vijf muzikanten al jaren samenspelen, verdienen ze afzonderlijk ook hun brood bij onder andere Lindemann, Pain, Dee Snider, Joe Lynn Turner en Ama­ranthe. Het zijn namen die aangeven dat we hier niet met de eerste de beste muzikanten te maken hebben. Hoewel de krachtige strot van zanger Nils Molin een belangrijk visitekaartje is, zijn ook de puike en kundige gitaarsolo’s en melodietjes belangrijke smaakmakers. Op ‘The Dark Delight’ staat geen enkele misser, alle songs zijn voltreffers. Er is voldoende variatie en voor de liefhebbers is er zelfs een portie grunts in „From Sound To Silence” en „Apex”. Naast het melodieuze en energieke geluidsgeweld zijn er meeslepende en zoete momenten met onder meer „Hologram” waarin de stem van Nils Molin dicht tegen die van Ronnie James Dio aanschurkt. Misschien is niet iedereen gecharmeerd van de bijna synthetische sound en gesmeerde inkleuring van ‘The Dark Delight’, maar er kan niet ontkend worden dat Dynazty simpelweg een lekkere, modern geproduceerd metalalbum heeft afgeleverd.

IRIST

Order Of The Mind

(Nuclear Blast)
Patrick Lamberts
83

De Amerikaanse metalband Irist heeft zijn zaken goed voor elkaar. Je brengt namelijk niet zomaar een debuutalbum uit via Nuclear Blast. Het geloof in deze groep is dan ook groot. Terecht? Ik vind van wel. ‘Order Of The Mind’ klinkt namelijk goed doordacht, heel consequent en opvallend volwassen, zeker voor een debuutalbum. Neem daarbij de sterke vocalen, de pittige riffs en het smakelijke drumwerk en je hebt een heel overtuigend startpunt voor een mooie carrière. Soms liggen de invloeden er nog iets te dik bovenop. Zo klinken „Severed” en „Harvester” bij tijden als Gojira. Maar goed, als je dan leentjebuur speelt, kun je dat inderdaad beter bij een goede band doen. In de meegeleverde albumbio wordt ook gerept over invloeden van acts als The Mars Volta, Type O Negative en Pink Floyd. Progressieve elementen die deze groepen sieren zijn echter bij Irist ver te zoeken. Het nummer „Creation” is vooral dankzij het outro wat avontuurlijker qua sfeer. Logischer invloeden zijn Sepultura en The Dillinger Escape Plan, want ‘Order Of The Mind’ is vooral een energiek riff- en beukgebeuren, met de focus op grooves. Pakkend, zonder solo’s, maar wel met de nodige technische twist. Maak die nekspieren maar los!

PURE REASON REVOLUTION

Eupnea

(InsideOut Music)
Diederick RR9660
80

Pure Reason Revolution (PRR) was tot voor kort voor mij een onbekende naam. Dit ondanks dat deze band (of is het een project?) tussen 2001 en 2011 al flink wat albums, singles en EP’s op de markt bracht. Er was flink wat enthousiasme over de terugkeer van PRR op de sociale kanalen en dat wakkerde mijn interesse aan voor dit album. ‘Eupnea’ is zeker geen metal, zoveel is snel duidelijk. Het is sfeervolle alternatieve rock vermengt met lichte prog. Qua ‘hardheid’, sfeer en opbouw doen de songs me regelmatig denken aan Steven Wilson. Of beter gezegd: aan Blackfield, het project van Steven Wilson en Aviv Geffen. Misschien komt dat door de sterk aanwezige popinvloeden of wellicht door het feit dat ook PRR in essentie een tandem is. Want ‘Eupnia’ is het product van Jon Courtney (zang, gitaar en keyboards) en Chloë Alper (zang, bas en keyboards). En net als Blackfield maakt ook PRR veelvuldig gebruik van (prachtige) tweestemmige leadzang. Door de combinatie van mannelijke en vrouwelijke vocalen raad ik ook liefhebbers van Anathema aan om dit album eens te gaan luisteren. Je krijgt dan zowel enkele compacte songs voorgeschoteld als ook twee songs van boven de tien minuten. Stuk voor stuk erg smaak- en sfeervol. Het titelnummer van liefst dertien minuten is het pronkstuk van ‘Eupnia’ en laat alle facetten van de muziek van dit duo het best tot zijn recht komen. Dit album maakt niet alleen nieuwsgierig naar het oudere werk, het zou me ook niet verbazen als het gaat opduiken in jaarlijstjes bij liefhebbers van hierboven genoemde bands.

TESTAMENT

Titans Of Creation

(Nuclear Blast)
Stephan Gebédi
85

Testament brengt sinds 2008 om de vier jaar zeer degelijke tot prima albums uit en ‘Titans Of Creation’ voldoet wederom aan de hoge verwachtingen die je met de allstar-lineup van deze band mag verwachten. Qua spel en productie valt er geen speld tussen te krijgen en er is niets aan het toeval overgelaten. Uiteraard staat of valt een album met goede songs en die staan er ook voldoende op ‘Titans Of Creation’. Daarnaast valt op dat Chuck Billy deze keer wellicht nog nét iets overtuigender zingt dan op de voorgangers ‘Black Roots Of Earth’ en ‘Brotherhood Of The Snake’. De band klinkt deze keer ook nét iets feller en enthousiaster. Testament is natuurlijk een gevestigde band en hoeft zichzelf niet meer opnieuw uit te vinden. In „Ishtars Gate” kun je trouwens wel horen wat ooit de vroege invloeden van de band zijn geweest en dat die blijkbaar af en toe nog steeds in de nummers doorsijpelen. Het nummer doet me namelijk nogal aan Ravens „Seek & Destroy” denken. De nummers variëren van lekkere uptempo nummers als „WW III” en het vette „Curse Of Osiris” tot wat gladder en toegankelijker materiaal als „Dream Deceiver” en „City Of Angels”. Het maakt ‘Titans Of Creation’ tot een zeer compleet en gevarieerd album. Het debuutalbum en ‘The Gathering’ zullen wel nooit meer geëvenaard worden, maar dit is wat mij betreft in elk geval het beste Testament-album sinds ‘The Formation Of Damnation’.

THANATOS

Violent Death Rituals

(Listenable Records)
Robert Haagsma
85

De mannen van Thanatos zijn van mening dat in de loop der jaren metal zich heeft ontdaan van de scherpe randen en dat de teksten te veel geconformeerd worden naar een dwingend politiek correct denken. De band heeft daar een punt. Dus mogen we blij zijn dat Thanatos een compromisloos alternatief biedt. Naast zanger, gitarist en oerlid Stephan Gebédi en gitarist Paul Baayens bestaat de huidige incarnatie uit twee nieuwkomers: bassist Mous Mirer en drummer Martin Ooms. De band maakt naar eigen zeggen nog altijd ‘death fuckin’ thrash metal’ en daar is geen woord te veel mee gezegd. ‘Violent Death Rituals’ bevat tien ijzersterke songs, met het felle „Unholy Predators” – een schuimbekkende aanklacht tegen misbruik in de kerk – als een van de hoogtepunten. Een krachtige gitaarsound, pakkende akkoorden, een stevig tempo en de nog altijd superagressieve zang van Gebédi – het plaatje is compleet. De gitaarsolo’s zijn ook erg fraai, zoals in „Sent From Hell (I Infidel)”. Het geheel raast voorbij, hard en compromisloos. Alleen het laatste nummer, het fraaie „As The Cannons Fade”, biedt iets van melodie. Voor de mix werd gewerkt met Dan Swanö die, zoals hij altijd doet, het album van een krachtige sound voorzag. En zo levert een band die statistisch gezien al lang op z’n retour zou moeten zijn, een van de beste albums uit de ruim 35-jarige historie af!