In de Aardschok van Juni 2001 lees je alles over:
ALTAR, ANATHEMA, ANCIENT RITES, ARK, BAL-SAGOTH, BIOHAZARD, BLAZE, CIRITH GORGOR, DOYLE BRAMHALL II, ENTWINE, GIGANTOR, GUTTERMOUTH, DE NIEUWE GENERATIE VAN DE NEDERLANDSE HARDCORE- EN PUNKSCENE!, HATEBREED, Heideroosjes, HENRY ROLLINS, Ice Age, LIONS SHARE, LUCYFIRE, MEGADETH, MELECHESH, MURDER SQUAD, Necrology, PENNYWISE, DEREK SHERINIAN, SIX FEET UNDER, SLAYER, SUPERFLY 69, THE BOUNCING SOULS, ROB TOGNONI, TOOL
ALTAR
NA TIEN JAAR NIET MILDER
Robert Haagsma
Altar bestaat dit jaar een heel decennium. In de afgelopen tien jaar bracht de jubilaris vijf CD’s uit, toerde door heel Nederland, joeg conservatieve politici tegen zich in het harnas en ontwikkelde zich tot de belangrijkste metalband van Nederland. Onlangs verscheen ‘Red Harvest’, een plaat die laat horen dat Altar het etiket death metal definitief ontstegen is, maar die ook bewijst dat het vijftal met het klimmen der jaren niet milder geworden is. De band heeft bovendien nog een lijstje onvervulde wensen, vertelt gitarist Marcel Verdurmen. „Het is nu wel eens tijd voor een Amerikaanse tournee.”
ANATHEMA
WEDEROM VERRASSEND LEKKER
Anita Luderer
Net als collega Liselotte Hegt en ik ons afvragen waar het nieuwe Anathema-album toch blijft, krijgen we een belletje van de platenmaatschappij. Of Aardschok eind april naar Liverpool wil afreizen om vast enkele nummers van het nieuwe album tot zich te nemen? En of wij dat willen! Op het internet is nog maar sporadisch wat informatie over de komende nummers te vinden, zelfs geen CD-titel, dus de nieuwsgierigheid heeft bij ondergetekende haast ziekelijke vormen aangenomen. Vol zenuwslopende spanning vertrek ik naar Engeland, maar Anathema weet mij gelukkig wederom positief te verrassen, met als opmerkelijkste ondervinding, het toetreden van toetsenist Les Smith (ex-Cradle Of Filth) tot Anathema.
ANCIENT RITES
Still Hearing The Ancient Battlecry!
Dennis Verboven
In een tijd waarin het gros van de black metalbands wel erg op veilig staat te spelen, lijkt het heilige vuur, destijds aangestoken door rebelse oervaders als Venom, Mercyful Fate, Hellhammer en Possessed, volledig te zijn gedoofd. Hoewel… Het Vlaamse Ancient Rites zorgt gelukkig nog voor ontvlambare vonken! Ook hun vierde, recente album ‘Dim Carcosa’ getuigt weer van die dappere moedwil die de band sinds zijn prille ondergrondse bestaan hoog in het vaandel houdt…
ARK
WAAROM ALLEMAAL ZO NEGATIEF?
Liselotte Hegt
Religieus meent het Noorse ARK beslist niet te zijn, maar een simpele verwijzing naar het Bijbelse Ark van Noah is de bandnaam volgens gitarist Tore Osby (ex-Conception) wel. ARK omarmt namelijk alle muziekstijlen, net als de oude man Noah twee exemplaren van ieder diersoort onderdak op zijn schuit bood. Ach, religieus of niet, het zal mij m’n reet roesten. ARK blaast met z’n nieuwe avontuurlijke klapper ‘Burn The Sun’ gewoon een broodnodige frisse wind door progmetalland. Het begon allemaal als een onschuldig briesje dat de kop op stak tijdens een autorit na een optreden van Conception.
BAL-SAGOTH
,,De bijbel is het meest gelezen fantasy-boek ooit!’’
Dennis Verboven
Als het hele death/black metalgebeuren ooit in één kroniek wordt samengevat, dan vormt het verhaal rondom Bal-Sagoth een hoofdstuk op zich. De bombastische, pompeuze harde metal van dit vijftal is immers nergens mee te vergelijken. Des te unieker zijn de teksten, geschreven door vocalist Byron Roberts. Wanneer deze man zijn krijsende stem achterwege laat, vervult hij een wel zeer speciale rol achter de microfoon: die van verteller.
BIOHAZARD
TALES FROM THE B-SIDE OF NEW YORK
Ron van Hal
Brooklyn heeft al decennia lang een slechte naam. Deze New Yorkse wijk wordt steevast afgeschilderd als een stukje Derde Wereld in Amerika. Beheerst door drugscriminaliteit, gewelddadige ‘gangs’, prostitutie en reguliere misdaad als roofovervallen, verkrachtingen en moord kun je volgens de media én volgens talloze Hollywoodfilms dit stadsdeel als brave toerist maar het beste ontwijken. Terecht of overdreven? Voor het antwoord op deze vraag liet Aardschok zich door Biohazard-zanger/bassist Evan Seinfeld door Brooklyn gidsen.
BLAZE
Ademt Metal
Eric van den Hurk
De twee Iron Maiden-platen waar Blaze als zanger op te horen was, kregen nogal wat kritiek, en niet in de laatste plaats door de zang van Blaze. Met het verschijnen van de eerste Blaze-plaat ‘Silicon Messiah’ liep het echter even anders. De plaat werd erg goed ontvangen, en vooral Blaze kreeg lovende kritieken. Tegen de tijd dat jullie dit lezen is er ook alweer een toer door Europa als voorprogramma van Helloween afgewerkt. Er wordt zelfs al gesproken over de opvolger van ‘Silicon Messiah’. Hoogste tijd om even de laatste stand van zaken met de heer Bayley door te nemen.
CIRITH GORGOR
René Veerkamp
Tot veler verbazing tekende het totaal onbekende Cirith Gorgor in 1998 voor het Franse Osmose-label. Toen de band een jaar daarna met de debuut-CD ‘Onwards To The Spectral Defile’ op de markt kwam, werd duidelijk dat ze bij Osmose bepaald geen stront in de oren hadden zitten. De CD stond immers vol met snelle doch melodieuze black metal van een goed niveau en de (toen nog) vrij armzalige Nederlandse black metalscene kreeg er eindelijk weer eens een band bij waar we ons niet voor hoefden te schamen. Inmiddels is gitarist Asmoday naar veiliger oorden vertrokken (vervangen door Marchosias) en ligt de opvolger ‘Unveiling The Essence’ in de schappen. Zowel compositorisch, geluidstechnisch als speltechnisch is er vooruitgang geboekt en het moet wel héél raar lopen als deze CD de verkopen van het debuut niet zal overtreffen. Met gitarist Bastiaan alias Astaroth Daemonum nemen we de stand van zaken door.
DOYLE BRAMHALL II
,,Van die Malmsteen-achtige gitaristen word ik alleen maar nerveus”
Jac. Hustinx
We ontmoeten een uiterst vriendelijke Doyle Bramhall II enkele uren voordat hij met zijn nieuwe band Smokestack aantreedt als voorprogramma van Eric Clapton in een uitverkocht Ahoy’. Aangezien hij al enkele weken met dit circus door Europa trekt, zijn we meteen benieuwd hoe het C&A-publiek wat vandaag de dag massaal afkomt op concerten van Clapton tot nu toe gereageerd heeft op de snoeiharde Hendrix-achtige bluesrock van Bramhall.
ENTWINE
WEDEROM KWALITEIT UIT FINLAND
Anita Luderer
Verzoop het Finse Entwine met zijn debuut ‘The Treasures Within Hearts’ nog in de zee aan gothic metalreleases, met de opvolger ‘Gone’ weten de vier heren en één dame wel de aandacht op zich te vestigen. Positieve aandacht welteverstaan, want dit tweede album staat, vooral door nieuwe zanger Mika Tauriainen, vele treden hoger op de kwaliteitsladder. Met ‘Gone’ sleept de band in ieder geval vast dit interview met Aardschok binnen. Drummer Aki Hanttu probeert ons te woord te staan, maar door zijn gebrekkige kennis van de Engelse taal moet hij ons echter wel heel wat antwoorden schuldig blijven.
GIGANTOR
Onno Cro-Mag
De melodieuze punkrockscene is niet zo groot meer als een paar jaar terug, maar ondanks dat verval blijven er bands met kop en schouders boven de middelmaat uitsteken. Gigantor uit Duitsland is zo’n voorbeeld. Al jarenlang maakt deze formatie schitterende CD’s die me doen denken aan een mix van de Ramones en Face To Face. Het nieuwe album ‘Back To The Rockets’ is net uit en wederom is het genieten geblazen met de heerlijke punksongs van Gigantor. Al populair in Japan en het wordt tijd dat Europa ook plat gaat voor Gigantor. Oprichter en gitarist Jens Gallmeyer is er klaar voor.
GUTTERMOUTH
Arold Pietersma
Het uit Orange County afkomstige Guttermouth heeft net met ‘Covered With Ants’ naar mijn bescheiden mening, een van de beste platen uit zijn carrière afgeleverd. De reacties van fans en pers lopen echter nogal uiteen, hoogste tijd om uit te zoeken hoe de heren daar zelf over denken. De band is toevallig in Los Angeles, waar een video wordt opgenomen voor de single „She’s Got The Look”. We ontmoeten gitarist Derek en bassist Jamie, beiden met een stevige kater, op het terras van een taco restaurant ergens in Redondo Beach. Waar we in de Californische zonneschijn een serieus gesprek proberen te voeren met de enfants terrible van de West-Coast punkscene. Derek voert het woord, terwijl Jamie meer geïnteresseerd lijkt in onze fotografe, waarmee hij een gesprek over koetjes en kalfjes begint.
DE NIEUWE GENERATIE VAN DE NEDERLANDSE HARDCORE- EN PUNKSCENE!
HARDSELL/THE BUTCHER/SECOND CHANCE NL
Onno Cro-Mag
Hardsell is al jaren een bekend bandje binnen de Limburgse hardcorescene. De demo’s werden altijd goed verkocht en de bijdrage op de New League Of Hardcore Vol. 2 leverde de band een deal op bij het oi-label Hit Records uit België. De debuut-CD ‘Bark Of The Underdog’ is ingeslagen als een mortiergranaat (Onno, waar is je bom gebleven?-red.) en ondanks de verschuiving van hardcore naar pure punk en oi zal Hardsell geliefd blijven bij de trouwe aanhang. De CD creëert een eigen sound die je zelden terughoort binnen de Europese scene. Discipline heeft er een stevige concurrent bij die op plaat niet onderdoet voor de Eindhovenaren. De sprong naar bekendheid is gemaakt. Zanger Kris en gitarist Maurice moeten nog bijkomen van alle euforie rondom dit debuut. The Butcher uit de Kempen (Brabant) bestaat uit vijf muzikanten die opgegroeid zijn met old school hardcore en punk. Een paar jaar geleden kreeg men het idee om onder de naam The Butcher een bandje te beginnen dat terugging naar de periode van DRI, SOD en de oude Suicidal Tendencies. Onder eigen beheer werd de debuut-CD ‘Assassins At Your Service’ uitgebracht. De reacties waren overweldigend en de behoefte aan dit soort muziek werd onderstreept. Vooral de live-optredens maakten in korte tijd een cultband van The Butcher. Onlangs verscheen het tweede album ‘Backyard Burial’ bij Core Records. Wederom een optelsom van old school hardcore vermengd met een stevig potje punk. Zanger John-Paul van Herk en bassist Pieter Pas zijn de gesprekspartners van deze band die de komende tijd al volgeboekt is. In 1999 werd ondergetekende opgeschrikt door de CD ‘Premium Hardcore’ van de band Second Chance (toen nog zonder NL). De mix van old school hardcore met punk en oi klonk sterk en dat terwijl de CD gewoon in de eigen huiskamer was opgenomen. Na twee jaar heeft men een contract met Gangstyle Records getekend en begin dit jaar ging men de studio in om ‘Fortune Favors The Bold’ op te nemen. Het debuut was al goed, maar de opvolger is gewoon super. De mannen die onder de rook van Rotterdam zijn opgegroeid, maken veel indruk met hun wederom geslaagde variatie tussen oi/punk en old school hardcore. Perfectionist en gitarist Perry Seleski is niet snel tevreden als het gaat over zijn eigen product, maar ditmaal is hij positief gestemd.
HATEBREED
Eindelijk de waarheid!!!
Onno Cro-Mag
Hatebreed is op het moment de ‘hottest band in town’ door het schitterende album ‘Satisfaction Is The Death Of Desire’. Veel hardcorebands moeten zich albums lang bewijzen, maar Hatebreed heeft na de matige mini-CD ‘Under The Knife’ de complete hardcorescene met het debuut ‘Satisfaction’ op zijn kop gezet. Vanaf 1998 is de band continue op toer geweest en na matig bezochte clubshows in het begin is men uitgegroeid tot een topact die met bands als Slayer, Sepultura en zelfs Metallica gespeeld heeft. Hatebreed is een van de bands die met zijn knalharde metalcore zelfs meer dan 150.000 CD’s heeft verkocht. Toch zijn veel Europese fans afgeknapt op Hatebreed. Niet door de muziek, maar door het feit dat men nog nooit naar Europa is gekomen. Ditmaal is de band dan eindelijk in Europa met Sepultura en doet ook nog enkele clubshows. Jamie Hatebreed voelt zich verplicht om wat zaken uit te leggen.
Heideroosjes
HET REALISME VAN Heideroosjes
Robert Haagsma
„Hallo, wij zijn die kutband uit Limburg”, was ooit de gevleugelde kreet waarmee Heideroosjes zijn concerten begon. Er is in de tien jaar dat de band actief is echter veel veranderd. In het begin was alles leuk, lekker lullig en links. Heideroosjes is echter een professioneel draaiende rockband geworden. De vier leden leven inmiddels van de muziek, de website oogt fraai en de nieuwe CD ‘Fast Forward’ is gestoken in een luxe digipack. Er is in de loop van de tijd ook veel realisme in de teksten geslopen. Voor een ding blijft zanger Marco Roelofs echter beducht: „Ik wil geen cynische dertiger worden.”
HENRY ROLLINS
DE GROETEN UIT AUSTRALIË
Robert Haagsma
„Ik moet het niet van mijn talent hebben”, biechtte Henry Rollins ooit op aan Aardschok. „Dus zit er niets anders op dan keihard te werken.” De zanger, bodybuilder en erkend workaholic is dus altijd een druk bezet man. Zit hij niet in de studio, dan is hij wel op tournee. Op 4 juni staat hij weer op Nederlandse planken, Vredenburg in Utrecht om precies te zijn. Ditmaal niet met zijn band, maar als solist met zijn steeds populairder wordende spoken word performance. Recentelijk verscheen ook een nieuwe, uiterst hilarische registratie van zo’n avond: ‘A Rollins In The Wry’. Henry Rollins was onlangs in Australië en vanuit dat verre land stuurde hij een verbaal ansichtkaartje om zijn komst alvast aan te kondigen.
Ice Age
ziet de toekomst somber in
Martien Koolen
Het tweede album van het New Yorkse progrockgezelschap Ice Age, getiteld ‘Liberation’, heeft onlangs het levenslicht gezien. Met dit fantastische schijfje zou er voor dit kwartet toch een mooie toekomst in het verschiet moeten liggen. Maar niets is minder waar. Het album wordt in het thuisland genegeerd en men moet zich derhalve vooral op Europa richten. Maar de platenmaatschappij, Magna Carta in dit geval, ondersteunt de band eigenlijk niet. Vandaar dat het gesprek met Josh Pincus (zang/toetsen) niet altijd even vrolijk is.
LIONS SHARE
HEEFT TABAK VAN PROGRESSIE
Liselotte Hegt
Het is niet de eerste keer dat het Zweedse Lions Share van bezetting wisselt. Alleen is Lars Chriss, gitarist en spreekbuis, er dit keer niet rouwig om. Sterker nog, hij hoopte stiekem al langere tijd dat zanger Andy Engberg en mede-oprichter/medecomponist/toetsenist Kay Backlund op eigen initiatief zouden ophoepelen. De overgebleven kapitein op het schip vertelt dit gegeven in een opgetogen stemming, want voor hem betekent de nieuwe CD ‘Entrance’ een frisse start. De kersverse zanger Tony Niva bevalt hem uitstekend, net als de meer traditionele metalkoers die de band tegenwoordig vaart. Ho! Even de rem erop, want de Zweed is de Aardschoklezers eerst een verklaring schuldig.
LUCYFIRE
JOHAN EDLUND GAAT VREEMD
Anita Luderer
We kennen Johan Edlund natuurlijk allemaal van de Zweedse gothic metalband Tiamat. Maar dat de frontman er ook nog een andere grote liefde op na houdt blijkt wel uit zijn nieuwe project Lucyfire. Het debuut ‘This Dollar Saved My Life At Whitehorse’ laat namelijk horen dat de zanger/gitarist tevens verknocht is aan rockmuziek. Hij zorgt met het album voor een aangename verrassing, waarvan wij alleen maar kunnen hopen dat het geen ‘one-night stand’ is geweest.
MEGADETH
HANGAR DAYS REVISITED
Robbie Woning
Nadat Dave Mustaine in de vorige Aardschok nog eens uitgebreid terugblikte op het wisselvallige ‘Risk’ en het vertrek van gitarist Marty Friedman, vertelt de Megadeth-frontman deze maand meer over de totstandkoming van het nieuwe album ‘The World Needs A Hero’. Gitarist Al Pitrelli is eveneens bij het gesprek aanwezig, maar die zal Mustaine’s weloverwogen uiteenzettingen slechts sporadisch aanvullen en toont de rest van de tijd meer interesse voor een exemplaar van Aardschok 3/2001, waarbij zijn aandacht in het bijzonder uitgaat naar het interview met zijn vorige band Savatage en een foto van Lacuna Coil-zangeres Cristina Scabbia.
MELECHESH
René Veerkamp
Dat de meningen over een bepaalde CD bij Aardschok soms extreem uiteen kunnen lopen heeft u in de vorige Aardschok kunnen lezen bij de bespreking van de nieuwe CD van Abigor. Ook wat betreft de CD ‘Djinn’ van Melechesh zijn de meningen kennelijk nogal verdeeld. De CD kreeg een matige bespreking en bungelde ergens onderaan in de soundcheck. Dit terwijl ik zelden een band gehoord heb, die op zo’n indrukwekkende wijze black metal met oosterse invloeden weet te mengen. De band komt oorspronkelijk uit Jeruzalem en bracht eerder de redelijke CD ‘As Jerusalem Burns..Al’Intisar’ uit. Aan de telefoon zit zanger/gitarist Ashmedi die vrijwel direct zijn enorme verontwaardiging over de matige ontvangst bij Aardschok over mij begint uit te storten.
MURDER SQUAD
René Veerkamp
De band heet Murder Squad en het debuutalbum draagt als lieflijke titel ‘Unsane, Insane And Mentally Deranged’. Als je dan ook weet dat er in die band twee Dismember- en twee Entombed-leden zitten en dat de band een lading smerige ‘old school’ death metal speelt, lijkt het wel zo interessant om eens een praatje met een bandlid te maken. De meeste interviews draaien uit op een gezellig praatje over de CD en andere bijkomende zaken. Soms klikt het, soms niet. Het interview met Entombed- en Murder Squad-drummer Peter Stjärnwind is een mooi voorbeeld van het laatste. Eerst belt meneer een week te vroeg en vervolgens belt hij een week later hoorbaar aangeschoten (of stoned?) en irriteert hij mij lichtelijk met weinig boeiende antwoorden.
Necrology
Roman Hödl
Wat al bij de mini-CD ‘Cold Skin’ bleek, wordt nu, een kleine twee jaar later, bevestigd door Necrology’s volledige debuut-CD ‘Malignancy Defined’. Deze vrij jonge band uit de Zaanstreek speelt enorm strakke en technische death metal met een eigen gezicht. De formatie brengt met deze release nog meer beweging in de nog steeds groeiende Nederlandse death metalunderground, waardoor mij een interview wel gerechtvaardigd lijkt. Ik praat met zanger/gitarist Michiel van Zanen over het verleden, heden en de toekomst van Necrology.
PENNYWISE
Arold Pietersma
Pennywise is momenteel bezig met de opnamen voor het nieuwe album ‘Land Of The Free’, dat begin juni in de winkel moet liggen. Aardschok vloog naar Los Angeles voor een exclusief interview met de band.
DEREK SHERINIAN
EEN ZIELSGELUKKIG MENS
Liselotte Hegt
Op het curriculum vitae van toetsenist Derek Sherinian staan geen misselijke werkgevers (Kiss, Alice Cooper en Dream Theater). Tel daarbij de losse muzikanten op waarmee Derek samenwerkte (onder anderen Ty Tabor, Virgil Donati, Tony McAlpine, Stu Hamm, Billy Sheehan) en er komt een leuke optelsom tevoorschijn. Voor Derek is deze lijst al lang niet meer interessant, hij is namelijk compleet idolaat van de line-up van zijn tweede solo-creatie ‘Inertia’. De cast aan zeven karakters is inderdaad indrukwekkend en wanneer je grootheden als Simon Phillips, Steve Lukather (beiden Toto) en Zakk Wylde (Ozzy, Black Label Society) op je plaat hebt staan, dan mag je best de dolle tienerfan uithangen. Derek heeft gelijk ook maar de stoute rockstappers aangetrokken, in tegen stelling tot zijn solo-debuut ‘Planet X’ (1999), een plaat voor echte muziektechneuten.
SIX FEET UNDER
STUDIO REPORT
Robbie Woning
De aanhouder wint. Six Feet Under is sinds de release van ‘Maximum Violence’ (1999) de death metalscene enigszins ontstegen. Het uit de hand gelopen hobby-project van voormalig Cannibal Corpse-grunter Chris Barnes staat wereldwijd te boek als één van de meest pure death metal-acts en heeft grappig genoeg juist dankzij zijn muzikale vasthoudendheid intussen ook buiten het eigen genre een redelijke bekendheid en status verworven. Zo mocht de band vorig jaar in Amerika als enige brute metalband mee op de punk-georiënteerde Vans Warped-tour en wijzen de hoge verkoopcijfers van zowel ‘Maximum Violence’ als het vorig jaar verschenen cover-album ‘Graveyard Classics’ ook duidelijk op de interesse van een meer algemeen publiek. Grappig genoeg hebben de vier bandleden zich door het succes geen moment van de wijs laten brengen. En dus werd het nieuwste Six Feet Under-album, dat waarschijnlijk de typerende, subtiele titel ‘True Carnage’ zal dragen, weer traditioneel opgenomen in de Criteria-studio in Miami en bevorderde de band zijn platenbaas Brian Slagel opnieuw tot creatieve en productionele waakhond.
SLAYER
STUDIO REPORT
Robbie Woning
Zowaar. De heren van Slayer hebben hun nieuwe CD bijna af. Vanzelfsprekend gingen we gretig in op een uitnodiging van de platenmaatschappij om alvast wat nieuwe muziek te komen beluisteren. Sinds gitarist Kerry King vorig jaar zomer in interviews zijn bewondering voor zowel Slipknot als The Haunted begon te ventileren, werd duidelijk dat het twee kanten op kon met de Amerikaanse thrashband. Had de bewondering voor jongere agressieve acts Slayer inderdaad aangezet tot het schrijven van een ouderwets hard en snel album? Of bleef de muziek van de band toch meer in de lijn van de laatste albums liggen en waren de al uitgelekte tracks „Here Comes The Pain” en „Bloodline” dus juist kenmerkend voor Slayer’s toekomstige muzikale koers? Aardschok vertrok naar L.A. en ging op onderzoek uit.
SUPERFLY 69
„Muziek hoeft niet per se kunst te zijn”
Michel van de Moosdijk
‘Sing It With A Smile’ is de veelzeggende titel van de debuut-CD van de uit de omgeving van Essen afkomstige formatie Superfly 69. Want de van popstructuren voorziene melodieuze hardrock tovert zelfs bij de grootste depressieveling wel een glimlach tevoorschijn. Toch is het niet zo dat de vijf heren flierefluitend door het leven gaan. Er zijn op het album naast enkele potentiële radiohits ook genoeg serieuze rocksongs te vinden. Toch wil de groep volgens bassist/producent Bony maar één ding.
THE BOUNCING SOULS
Onno Cro-Mag
De carrière van The Bouncing Souls lijkt op die uit een jongensboek. Zeven jaar geleden besloten vier jonge schoffies uit NY een punkband te beginnen. Melodie stond centraal en men spiegelde zich aan hun voorbeelden uit Engeland zoals The Jam en Sham 69. Na wat jaartjes oefenen werden de optredens in NY een bekend feestje. Het punklabel BYO pikte de band gretig op en bracht de debuut-CD ‘Maniacal Laughter’ uit. Na een uitgebreide toer met NOFX vond men onderdak bij het grote Epitaph. Twee albums volgden, maar in mijn visie kon de band het op CD nooit waarmaken en was de muziek een zwakke afspiegeling van hun aardige liveshow. Ditmaal is het eindelijk gelukt om de belofte waar te maken met het prachtige nieuwe album ‘How I Spent My Summer Vacation’. Een CD die vol staat met prachtige punksongs die me af en toe doen denken aan het betere werk van Vision en H2O. Gitarist Pete heeft dan ook voor het eerst in zijn carrière het gevoel dat dit de CD is die men moest maken.
ROB TOGNONI
Michel van de Moosdijk
De slogan van platenmaatschappij Provogue luidt: ‘where blues meets rock’. Als er één artiest aan die omschrijving voldoet dan is dat toch zeker de Australische zanger/gitarist Rob Tognoni. Want op zijn vier tot nu toe verschenen platen (‘Stones And Colours’, ‘Headstrong’, ‘Live At The Twilight’ en het recente ‘Monkeygrinder’) laat hij een sterke mix horen tussen rock en blues, soms voorzien van een forse scheut boogie. Tevens laat hij op elk album even horen dat hij mede geïnspireerd is door een andere Australische band.
TOOL
TERUG AAN HET FRONT
Robert Haagsma
Vijf lange jaren na het uitkomen van ‘Ænima’ staat eindelijk een nieuwe CD van Tool op het punt van uitkomen. De comeback van de Amerikaanse rockband voltrekt zich met de geheimzinnigheid en het perfectionisme van een militaire operatie. Niets wordt aan het toeval overgelaten. De titel van de plaat werd de afgelopen maanden voortdurend veranderd, tot de keuze definitief viel op ‘Lateralus’. „Wat het betekent?” Bassist Justin Chancellor glimlacht breed. „Dat mag iedereen zelf verzinnen. We hebben het woord zelf bedacht. Het heeft een stoere klank en het verwoordt voor mij de manier waarop de muziek op deze CD tot stand is gekomen: in een explosie van inspiratie.”