Het is ondertussen alweer een eindje geleden, maar op 4 November kreeg de West-Vlaamse band "Artrach", de eer van het bestuur van JC Den Ast om hun "Metalnight" te openen. "Veel eer is er daar niet aan", hoor ik de meesten nu denken. Wie echter de line-up van deze metalnight nauwkeuriger bekijkt, ziet dat dit geen doordeweekse metalnight is die jeugdclubs vaak organiseren. Op de affiche sierden namelijk twee internationale grootheden, waaronder de favoriete band van een aantal Artrach-leden, namelijk het Zweedse Evergrey. Verder stond ook Savage Circus, de groep van voormalig Blind Guardian drummer "Thomen", die avond op de planken.
Openen voor zo'n grootheden is niet van zelfsprekend. Het is een unieke gelegenheid om je als underground band in de kijker te spelen. De druk die hierbij op de schouders van de bandleden komt te liggen is dan ook niet te verwaarlozen. Je moet over stalen zenuwen beschikken om jezelf onder controle te kunnen houden. Daar leek de band echter weinig moeite mee te hebben.
Tijdens de intro stapten de bandleden zelfverzekerd op het podium en draaiden zich met hun rug naar de reeds goed gevulde zaal. Dit alles gepaard gaande met een mooie lichtshow. Bij het inzetten van het eerste nummer "Screenchild", draaiden alle bandleden zich om en vlogen er onmiddellijk in. Dit nummer is tevens ook het eerste nummer van de nieuwe demo "…And in Fate We Rest". "Screenchild" vormt samen met "The Mission" een mooie weergave van de nieuwe richting waarin Artrach zich op die demo begeeft.
In vergelijking met de oudere nummers lieten ze de invloeden van bands als Dream Theater en Iron maiden wat meer achterwege en zijn ze een iets zwaardere richting ingeslagen. Toch blijken de nieuwe nummers nog voldoende aan te sluiten bij de oudere om een afwisselende setlist te kunnen samenstellen zonder van het ene uiterste in het andere te vallen. Muzikaal klonk alles al van in het begin uitstekend. Op die manier bewees Artrach dat ze de voorbije jaren heel wat ervaring opgedaan hebben.
Vooral Guy Comeene liet zich volledig gaan in zijn rol als lead gitarist. Het publiek genoot met volle teugen van zijn solo's. Piet Overstijns, die ongeveer een half jaar geleden de vocals overnam van Glenn Devos, bewees dat hij een waardige vervanger is en zelfs nog een meerwaarde kan bieden aan de band. Vooral zijn schitterende hoge uithalen werden met lof onthaald. Toch had ik hem al beter aan het werk gezien dan die bewuste avond. Vooral in het begin kwam hij een tikkeltje overtuiging tekort. Wellicht speelden de zenuwen hierbij een rol, want hoe verder men in de korte setlist vorderde, hoe meer enthousiasme hij uitstraalde.
Bij "Dawn of Terror" was de eerste toename in enthousiasme reeds te merken. Hoogstwaarschijnlijk kwam Piet wat meer tot rust nu ze aangekomen waren aan het wat oudere werk. Deze nummers had hij namelijk al een aantal keer live gebracht. Ondanks het feit dat de oudere nummers niet geschreven zijn op zijn zangtechniek, weet hij deze nummers een eigen touch mee te geven, waardoor het erg natuurlijk overkomt. Hetzelfde geldt voor publiekslieveling "Admiring the serial Killer". Het refrein van dit nummer bood een uitstekende gelegenheid aan de fans om een stukje mee te zingen met de band. Dit werd dan ook op verscheidene plaatsen in het publiek gedaan, terwijl het overgrote deel aandachtig en goedkeurend stond te kijken.
Na "Admiring the Serial Killer" kondigde de band zijn laatste nummer aan. De titeltrack van het nieuwe album “… and in fate we rest” vormde een mooi einde voor een korte maar krachtige setlist. Het aanwezige volk stond nog altijd even aandachtig te kijken, en kreeg als beloning nog de toegift “Curse of the Gladiator mee”. Artrach bleek een meer dan waardig voorprogramma te zijn. In de besprekingen na de volgende concerten bleken vaak lovende boodschappen rond te gaan over deze sympathieke West-Vlaamse band.
Score: 80/100
Meer info:
www.denast.metalnight.be