In de Aardschok van Februari 2003 lees je alles over:
ALTAR, APOCALYPTICA, ARENA, BANNER OF THUGS, BEHEMOTH, BLOOD FOR BLOOD, BLOOD RED THRONE, CHANNEL 3, EXODUS, HOLDING ON, IMMOLATION, INHUMAN, RICHIE KOTZEN, MARDUK, MASTERPLAN, OLD MAN’S CHILD, PULSE ULTRA, Raging Speedhorn, SAXON, SHADOWS FALL, SINNER, SMALL STONE, SOUL DOCTOR, STRATOVARIUS , SUM 41, THANATOS, THE KOVENANT, UNLORD
ALTAR
DE WEDEROPSTANDING VAN ALTAR
Robbie Woning
Anno 2001 leek niets Altar in de weg te staan om definitief uit te groeien tot de nieuwe topband van de Nederlandse metal. Er lag zelfs meer in het verschiet, waaronder een uitgebreide tournee in het buitenland. Maar helaas, uitgerekend in deze cruciale fase van de carrière keilde de band met een bijna bewonderenswaardige precisie de eigen glazen in. Het was sindsdien lang stil rond de band uit het oosten van het land en er moest zelfs voor het voortbestaan gevreesd worden. Vriend en vijand kunnen zich echter schrap zetten: de wederopstanding van Altar is een feit. En er zit nog meer in het vat.
APOCALYPTICA
DOODSE STILTE IN DE TOERBUS
Holger Stratmann
De wonderbaarlijke Finse muziekscene poept het ene na het andere goede album uit. Zeer hoog op de lijst van succesvolle bands staat Apocalyptica. Wie de cellisten nog altijd beschouwt als een simpele coverband, heeft de laatste jaren waarschijnlijk een winterslaap gehouden. De drie Finnen weten op handige wijze hun sound van album tot album te veranderen, en zeggen heden ten dage zelfverzekerd: „Wij hebben inmiddels een nieuwe muziekstijl geschapen: cello-rock.”
ARENA
NATUURLIJKE PROGRESSIE
Gerd Jan Vleugels
Op het vijfde album ‘Contagion’ laat het Britse Arena zich vooral van een hardere kant horen. Volgens voormalig Marillion-drummer Mick Pointer hebben de progrockers een natuurlijke muzikale ontwikkeling doorgemaakt. Pointer benadrukt in onderstaand interview bovendien dat hij niet de verstokte progrock-purist is waar velen hem voor houden. In zijn jongere jaren luisterde de Engelsman namelijk graag naar bands als Black Sabbath, Deep Purple en Led Zeppelin.
BANNER OF THUGS
TALENT UIT LIMBURG
Onno Cro-Mag
Banner Of Thugs is niet zomaar een oi!-punkbandje uit Maastricht. De sound is daar te veelzijdig voor. Door het muzikale verleden van de bandleden in acts als Segregate en $400 Suits klinkt de band erg sterk. Na wat optredens in lokale zaaltjes en kroegen gaat de band in de zomer van 2002 de studio in en de debuut-CD ‘First Feat Of Arms’ is een feit. De CD krijgt in binnen- en buitenland goede kritieken en Blind Beggars Records gaat de plaat zelfs op vinyl uitbrengen. Als ik vervolgens ook nog een CD’tje hoor met twee zeer indrukwekkende nieuwe nummers ben ik er volledig van overtuigd dat dit Banner Of Thugs inderdaad een van de potentiële opvolgers van acts als Discipline en Tech-9 zou kunnen worden. Zanger Joost Hoedemakers is klaar voor de toekomst.
BEHEMOTH
SPIRITUELE METAL
Stephan Gebédi
Ooit begonnen als een middelmatig black metalbandje is het Poolse Behemoth met zijn laatste drie CD’s ‘Satanica’, ‘Thelema.6’ en het onlangs verschenen ‘Zos Kia Cultus’ uitgegroeid tot een van de meest interessante death metalbands van dit moment. Bandleider Nergal is daar zelf ook van overtuigd en lulde in een dik half uur dan ook de oren van mijn kop. Met pijn en moeite wist ik tussen deze spraakwaterval door af en toe nog wat vragen te stellen.
BLOOD FOR BLOOD
DE HARDCORE-LEGENDE UIT BOSTON
Onno Cro-Mag
Het jaar 2003 zou wel eens het jaar van White Trash Rob, gitarist en zanger van Blood For Blood, kunnen worden. Hij schreef niet alleen geschiedenis met een van de beste hardcorealbums uit het verleden, ‘Outlaw Anthems’, maar heeft ook nog twee nieuwe projecten om je vingers bij af te likken. Ten eerste Sinners & Saints met een sound die niets te maken heeft met Blood For Blood, maar meer een kruisbestuiving is tussen Social Distortion, Rose Tattoo en Hanoi Rocks. Het tweede project heet Ramallah dat dieper in je ziel snijdt dan de hardste horrorfilm aller tijden.
BLOOD RED THRONE
Roman Hödl
Vrij snel na het debuut ‘Monument Of Death’ komt Blood Red Throne alweer met de opvolger ‘Affilated With The Suffering’. De band rond de twee Emperor-leden Tchort en Død speelt ook op zijn zojuist verschenen CD snelle death metal in de stijl van Cannibal Corpse, waarmee de muziek duidelijk afwijkt van wat we van BRT gewend zijn. Gitarist en bandchef Tchort is vandaag helaas verhinderd, maar zanger Flemming, met de prachtige naam Mr. Hustler, weet ook wel van wanten.
CHANNEL 3
ALS VANOUDS
Onno Cro-Mag
De laatste tijd word je als liefhebber van punk en oi! overdonderd met reünieshows en -albums. Vaak is het niet de moeite waard en staan er enkel dollartekens in de ogen van de bandleden en de desbetreffende platenmaatschappij. Toch was ik aangenaam verrast door het nieuwe album van Channel 3. Deze band lijkt niets van zijn oude energie en agressie te hebben verloren. Het album is qua productie beter dan vroeger, maar de identiteit van Channel 3 is gebleven. De stem van Mike Magrann is nog steeds een genot om naar te luisteren. Een van mijn favoriete bands van weleer is terug. Dit jaar nog zullen ze naar Europa komen. Zanger Mike Magrann is klaar voor zijn tweede jeugd.
EXODUS
KOFFIE, KOFFIE EN NOG EENS KOFFIE
Gary Holt
In december deed thrash-legende Exodus Europa aan voor een korte toer. Gitarist Gary Holt voldeed aan ons verzoek om een persoonlijk toerdagboek bij te houden. Typisch was wel dat de Bay Area-snarenplukker zijn herinneringen aan hoog gedoseerde koffie-orgies, levensgevaarlijke snelwegen en het vernielen van cultuurmonumenten letter voor letter in een gelinieerd schoolschriftje krabbelde.
HOLDING ON
BOEKT OPZIENBARENDE RESULTATEN
Onno Cro-Mag
De CD ‘Just Another Day’, uitgebracht in 2001 via One Percent Records, was er eentje om de vingers bij af te likken. Ik was niet de enige die daar zo over dacht want Bridge Nine Records uit Boston was er als de kippen bij om de band te tekenen. Opnieuw is het resultaat opzienbarend. De CD ‘Question What You Live For’ is wederom een old school-granaat. Tijd voor een gesprek met drummer Karl, mede-oprichter van Holding On.
IMMOLATION
In meerdere opzichten ‘cult’
Stephan Gebédi
Immolation is een band die alweer zo’n vijftien jaar meedraait. De eerste CD ‘Dawn Of Possession’ verscheen op een moment dat de eerste death metalgolf zijn hoogtepunt bereikte. Ondanks de kwaliteit van dit album miste Immolation op de een of andere manier de aansluiting met de absolute death metaltop. De band bracht in de jaren daarna vrij onregelmatig nog een aantal CD’s uit, die de band weliswaar een goede naam in de undergroundscene opleverden, maar niet echt voor algemene erkenning zorgden. De vorige CD ‘Close To A World Below’ was echter een dijk van een plaat en zette Immolation weer een beetje terug op de kaart. Met het onlangs verschenen ijzersterke ‘Unholy Cult’ zou Immolation na al die jaren wel eens eindelijk kunnen toetreden tot de eredivisie van de death metal.
INHUMAN
BLIJFT ONVOORSPELBAAR
Onno Cro-Mag
Inhuman uit Brooklyn, New York is voor de hardcoreliefhebber geen onbekende naam. De band heeft met zijn vorige albums ‘Evolver’ en ‘Rebellion’ veel indruk gemaakt. De kracht van Inhuman is om elke keer weer voor een totaal ander geluid te zorgen. Daardoor blijft een nieuw album van Inhuman altijd spannend en onvoorspelbaar. De formatie heeft onlangs een CD uitgebracht via RPP Records met daarop vijf nieuwe songs en live-uitvoeringen van „Dwell” en „Rebellion”. Inhuman komt in maart naar Europa (o.a. EHCP) en zit op dit moment in de studio om zijn derde album op te nemen. Deze CD zal nog voor de zomer uitkomen bij A-F Records. Zanger Mike Scondotto werkt bij Now And Than Records en had in zijn pauze even tijd om Inhuman te promoten.
RICHIE KOTZEN
VAN SNELHEIDSMANIAK TOT SONGWRITER
Robbie Woning
Een stapel soloalbums, projecten met Greg Howe, CD’s en toers met Mr. Big en Poison… Wie de carrière van Richie Kotzen een beetje heeft gevolgd, begrijpt dat de titel van zijn laatste CD ‘Slow’ niet op het karakter van de Amerikaanse gitarist zelf kan slaan. Kotzen is een bezige bij die zijn muzikale horizon continu probeert te verbreden. Aardschok sprak met Kotzen over ‘Slow’, zijn liefde voor ritmegeoriënteerde seventies-muziek en de wijze lessen van ervaren collega’s.
MARDUK
René Veerkamp
‘Het Grote Gebeuren’ noemde de schrijver Belcampo ooit het einde der tijden of de bijbelse Apocalyps. De Zweedse black metalhelden van Marduk hebben echter een geheel eigen visie op dat einde en zien het meer als een enorme begrafenis, oftewel ‘World Funeral’, de titel van de nieuwe schijf van de heren. Vanaf 24 februari verkrijgbaar bij de lokale CD-boer. In november van het vorige jaar sprong ondergetekende in het vliegtuig om het resultaat van enige weken studioarbeid eens aan een kritische luisterbeurt te onderwerpen. Nu moet u dat fenomeen ‘studio report’ niet altijd even serieus nemen, want wat er tijdens die snoepreisjes allemaal gebeurt grenst soms aan het ongelofelijke. De bespreking van de CD ziet u volgende maand, dus wordt dit meer een mengeling van een interview en een soort sfeerverslag van het type schoolreisje.
MASTERPLAN
EEN MEESTERLIJKE ZET
Liselotte Hegt
In augustus 2001 kregen drummer Uli Kusch en gitarist Roland Grapow de bons van hun werkgever Helloween. Beide heren zouden teveel tijd besteden aan nevenactiviteiten en te weinig aandacht hebben voor Duitslands grootste metal-act. Roland stond ineens na twaalfeneenhalf jaar trouwe dienst op straat en Uli had er ook alweer ruim acht jaar op zitten. De twee muzikanten hebben zich echter niet uit het veld laten slaan en zijn nu terug met een ijzersterke nieuwe band, hebben een felbegeerde zanger in de line-up en een debuut om je vingers bij af te likken. Inmiddels druppelen de lovende perskritieken binnen en is de band op dit moment op Europese tournee met Hammerfall en Nostradameus. Voor Aardschok reden genoeg om drummer Uli aan de tand te voelen.
OLD MAN’S CHILD
MET DE GROETEN VAN DIMMU BORGIR
Robbie Woning
Tijdgebrek, inspiratiegebrek? De Noorse zanger/gitarist Tom Rune Andersen heeft er nog nooit van gehoord. Onder de naam Galder is hij al sinds 1994 de drijvende kracht achter de melodieuze black metalband Old Man’s Child. Een groep die ondanks zijn projectmatige werkwijze de laatste jaren met ‘Ill-Natured Spiritual Invasion’ en ‘Revelation 666 – The Curse Of Damnation’ verschillende kwaliteitsalbums heeft afgeleverd. Logisch dat het eveneens uit Oslo afkomstige Dimmu Borgir in 2000, na het vertrek van zijn gitarist Astennu, de creatieve Galder uitnodigde om de gelederen te komen versterken. Galder hapte toe, maar bleef daarnaast ook ideeën voor zijn eigen band verzamelen. En dus ligt er eind januari onder de titel ‘In Defiance Of Existence’ plotseling een nieuw en opvallend extreem Old Man’s Child-album in de winkels, waarop – heel toevallig – ook Dimmu-drummer Nicholas Barker van de partij is. Kort voor de deadline van dit blad hangt Galder aan de telefoon om iets meer over zijn nieuwste CD te vertellen.
PULSE ULTRA
MODERNE BALANS
Gerd Jan Vleugels
Hoewel Pulse Ultra uit het land van de maple leaf komt, tapt de band uit een ander muzikaal vaatje dan zijn landgenoten Nickelback en Default. Het viertal mag op grond van het sterke debuutalbum ‘Headspace’ bestempeld worden als het Canadese antwoord op Deftones en Tool, en schuwt er niet voor progressieve elementen in zijn muziek te stoppen. Zanger Zo Vizza zegt vanuit zijn geboorteplaats Montreal dat hij staat te popelen om samen met het bevriende Taproot af te reizen naar Europa.
Raging Speedhorn
Rauwdouwers van het beste & hardste soort
René Vanes
Raging Speedhorn is boos. Gewoon opgefokt eigenlijk. Je hoeft maar een ballonnetje op te laten en zanger John Loughlin kan al uit zijn slof schieten. Wat wil je ook? Met veel pijn en moeite heeft het zestal zich weten te ontworstelen aan het dodelijke saaie bestaan in een grotendeels werkloos metaalarbeidersstadje Corby in Northamptonshire. De door Thatcher gesloten staalproductie in de jaren tachtig heeft ervoor gezorgd dat Loughlin al vroeg kwaad mocht zijn op de wereld. Een stress-situatie thuis, laveloze Schotten bij de voordeur en een tomeloos gebruik van drugs tegen de verveling deden de rest. Het maakte Raging Speedhorn tot een hyperactieve metalcoreband met een nieuw album: ‘We Will Be Dead Tomorrow’. Een plaat die het beste van Black Sabbath, Pantera en Entombed in zich verenigt.
SAXON
BAND ZONDER NAAM?
Robert Haagsma
Eind maart zal een uitgebreid pakket op de markt komen: de dubbel DVD ‘The Saxon Chronicles’. Aan de hand van concertopnamen, videoclips en interviews zal de lange historie van de Britse band uit de doeken gedaan worden. Alleen, welke bandnaam zal er op de voorkant prijken? Biff, Son Of A Bitch, Band Zonder Naam? De huidige leden van Saxon zijn, zoals je in de vorige Aardschok kon lezen, namelijk met twee oud-leden in een juridische strijd gewikkeld over de rechten van de bandnaam. Wanneer dit blad in de winkel ligt zal een Britse rechter reeds het oordeel geveld hebben. Op het moment dat zanger Biff Byford zijn licht laat schijnen over de onverkwikkelijke zaak ligt alles echter nog open.
SHADOWS FALL
OP ZOEK NAAR BALANS
Gerd Jan Vleugels
Zanger Brian van het Amerikaanse gezelschap Shadows Fall zegt de kunst van het balanceren steeds beter onder de knie te hebben. Op het nieuwe album ‘The Art Of Balance’ is de band erin geslaagd de verschillende muzikale invloeden tot een geheel te smeden. Daarnaast stelt de frontman dat Amerika meer dan ooit openstaat voor metal, wat zich vertaald heeft in goede verkoopcijfers, talloze toermogelijkheden en zelfs interesse van MTV.
SINNER
GEEN CONCESSIES
Robert Haagsma
Mat Sinner is in ruim twintig jaar uitgegroeid tot een van de vaste waarden in de Duitse heavy metal. Hij speelt bas in Primal Fear, is manager bij het toonaangevende metallabel Nuclear Blast en houdt er ook nog altijd zijn eigen band op na: Sinner. Onlangs verscheen daarvan weer een nieuwe plaat: ‘There Will Be Execution’, tot de rand gevuld met de degelijke metal waar onze oosterburen patent op hebben.
SMALL STONE
LABEL REPORT
Robbie Woning
Sinds het verdwijnen van het befaamde Man’s Ruin-label hebben verschillende platenmaatschappijen de open gevallen vlakte in het ët sterke bands als Novadriver, Five Horse Johnson, Halfway To Gone en The Glasspack, mag gerust tot de voornaamste leveranciers van seventies-georinteerde rock worden gerekend. Met verzamel-CD’s als de Aerosmith-tribute ‘Right In The Nuts’ en de cover-compilatie ‘Sucking The 70’s’ wist de ‘Small Stone Rock Factory’ overigens ook buiten het geijkte stonerwereldje al de nodige aandacht te trekken. Aardschok sprak met oprichter Scott Hamilton over het ontstaan en de toekomst van zijn label, waarvan de catalogus inmiddels ook enkele meer bluesy en experimentele noisy bands bevat.
SOUL DOCTOR
MET HART EN ZIEL
Liselotte Hegt
Bij Tommy Heart, voormalig frontman van Fair Warning en sinds een paar jaar zanger van Soul Doctor, staat Aardschok nog altijd hoog in het vaandel. De vierendertig-jarige zanger laat me namelijk direct weten dat hij zijn avondje jeugdsentiment met Alice Cooper graag heeft laten schieten voor een interview met Aardschok. Ik voel me gevleid, maar tegelijkertijd bezwaard want enkele weken geleden heb ik zelf mogen aanschouwen hoe Alice op zijn oude dag nog als een maniak te keer gaat. Aan de andere kant moet het nieuwe, tweede Soul Doctor-product ‘Systems Go Wild!’ natuurlijk worden gepromoot en dat is de taak die mijn sympathieke gesprekspartner op zich heeft genomen. Ik begin mijn interview maar eens met een korte terugblik op het debuut ‘Soul Doctor’ door te vragen of alle verwachtingen zijn ingelost.
STRATOVARIUS
DE LINERNOTES VAN TIMO TOLKKI
Liselotte Hegt
Begin november reisde ondergetekende naar Lapland af om de eerste indrukken op te doen van het nieuwe Stratovarius-album ‘Elements Pt. 1’. Progressief, maar ook harder en sneller waren de sleutelwoorden tijdens de luistersessie. Wanneer ik gitarist/componist Timo Tolkki anderhalve maand later via de telefoon spreek, meldt de Fin dat hij vanuit het oogpunt van producer nog steeds dik tevreden is over het album. De lat lag dit keer erg hoog en er is veel tijd gestoken in de totstandkoming. Al met al een relaxte, maar vooral leerzame periode, zo blikt Timo terug. Timo beschrijft ‘Elements Pt. 1’ als een melancholisch album met een vleugje blijdschap en hoop, waarbij de sfeer en sound wel donkerder zijn geworden dan op voorganger ‘Infinite’. Ondergetekende neemt de nummers met de grote gitarist nog eens door.
SUM 41
GEEN PUNK, MAAR ROCK-’N-ROLL!
Onno Cro-Mag
Eigenlijk is het verhaal van Sum 41 een jongensboek. In nog geen drie jaar tijd is de formatie uitgegroeid tot een van de best verkopende bands in Amerika in het punk- (of zoals de mannen het zelf zeggen) rockgenre. De debuutplaat ‘All Killer No Filler’ ging meer dan drie miljoen keer over de toonbank. Het nieuwe album ‘Does This Look Infected?’, dat pas recent is uitgekomen, staat nu al hoog in de billboard-charts. Dit album zal het vorige album qua verkoop zeker gaan overtreffen.
THANATOS
Roman Hödl
Thanatos uit Rotterdam was er erg vroeg bij, toen de band in 1985 zijn op een zolder opgenomen debuutdemo ‘Speed Kills’ uitbracht. Door een veelvoud aan bezettingswisselingen duurde het daarna even totdat de band weer op volle oorlogssterkte was, maar vanaf 1990 werd het ook internationaal gezien menens. De eerste Thanatos-CD ‘Emerging From The Netherworlds’ sloeg in als een Duitse oorlogsbom, en ook het daaropvolgende ‘Realm Of Ecstacy’ deed het overal zeer goed. Kort daarna werd het echter – op wat postbus 7 geruzie na – vrij stil rond de band, totdat de band in november 2000 met ‘Angelic Encounters’ weer van zich deed spreken. Internationaal scoorde de plaat erg goed, al is frontman Stephan Gebédi wat minder gecharmeerd van deze plaat. Aardschok heeft een relaxed gesprek met hem over zijn visie op Thanatos.
THE KOVENANT
NO SLEEP ‘TIL GERMANY
Roman Hödl
Na een avondje Tankard in de Arnhemse Goudvishal en welgeteld twee uur slaap vertrekt ondergetekende meer dood dan levend richting Schiphol. Doel: een luistersessie van de zojuist afgeronde opnamen van ’SETI’, het vierde studioalbum van The Kovenant. Als locatie is deze keer voor een klein rockcafé in het Zuid-Duitse plaatsje Göppingen gekozen, waar zanger Lex Icon en bassist Psy Coma zich samen met de internationale pers en wat Duitse e-zines prima vermaken.
UNLORD
aan alle onduidelijkheid een eind
Leon van Rijnsbergen
Het afgelopen jaar kwam de Nederlandse black metalband Unlord alweer met zijn derde CD ‘Lord Of Beneath’ op de proppen. Net als bij de voorgangers ‘Schwarzwald’ en ‘Gladiator’ zit het met het niveau op die plaat wel goed, getuige ook de recensie van René Veerkamp in Aardschok 6/2002. Als we het over Unlord hebben, komt er echter ook altijd een ander onderwerp ter sprake. De band hulde zich vanaf het debuut ‘Schwarzwald’ (1997) namelijk in nevelen over zijn achtergrond. Zo werd geen informatie prijsgegeven over de identiteit van de bandleden, noch het land van herkomst. Allereerst stel ik aan mijn gesprekspartner, Unlord-lid Dennis, dan ook de onvermijdelijke vraag: