In de Aardschok van mei 2006 lees je alles over:
MINISTRY — EVERGREY — BEYOND FEAR — TOOL — MOONSPELL — SCOTT STAPP — ENSLAVED — NEAERA – KATATONIA — DAYLIGHT DIES — WARRANT — ASTROSONIQ — FIVE HORSE JOHNSON — THROTTLEROD — THE QUILL — TEARS OF ANGER — LINEAR SPHERE — PLATITUDE — IRON FIRE — BACKYARD BABIES — SPINEFARM — PARKWAY DRIVE — IF HOPE DIES — HAWTHORNE HEIGHTS — HUNDRED REASONS — SICK OF IT ALL — RETALIATE — UPPERCUT — RAISED FIST — AGNOSTIC FRONT — BORN TO LOSE — BULLET FOR MY VALENTINE — DARKTHRONE — BAL-SAGOTH — SODOM — SATYRICON — IMPALED NAZARENE — ABORYM — SINISTER — POSSESSED
MINISTRY
„Waarom een mier te lijf gaan met insecticide, als je hem kunt opblazen met een atoombom?”
Het nieuwe Ministry-album ‘Rio Grande Blood’ is het hardste sinds ‘Psalm 69’ (1992) en gaat daar qua tempo en heftigheid zelfs nog een stap overheen. Wat wil je, in een tijd waarin de wereld ‘fucked up’ is en met een totale idioot aan het hoofd van de Amerikaanse regering? Al Jourgensen: „Veel mensen vinden dat kunst een spiegel van de maatschappij moet zijn. Ik zie het anders. Kunst is de hamer die de spiegel breekt.”
EVERGREY
MINDER IS MEER
De zesde van Evergrey. Dat klinkt als een symfonie, maar ‘Monday Morning Apocalypse’ heeft meer weg van een metalen mokerslag. Nooit eerder ging het Zweedse vijftal zo direct en doelmatig te werk. De nieuwe nummers zijn een stuk korter uitgevallen dan we van de heren gewend waren. Compact en effectief zijn dit keer de sleutelwoorden. De overgang is echter minder rigoureus dan het in eerste instantie lijkt. De groep heeft zich, in samenspraak met de productietandem Sandquist en Glaumann (Rammstein, Bon Jovi, Def Leppard), een moderne, eigentijdse sound aangemeten, die nergens onnatuurlijk of geforceerd over komt. In de loge van een Amsterdams hotel tekent Aardschok uit de mond van gitarist Henrik Danhage, en de wat later aanschuivende zanger Tom S. Englund, het verhaal achter de nieuwe plaat op.
VAN PUBER TOT ROCKGOD
DANKO JONES
Op het podium is hij de grootste macho die je ooit gezien hebt, maar ‘in het echt’ is hij de rust zelve. Danko Jones, zanger/gitarist van de gelijknamige band, is eigenlijk een doodgewone man. Geërgerd kijkt hij voor zich uit wanneer MTV’s beroepsclown Dennis Weening, verkleed als professor, hem de Amsterdamse Melkweg uitsleept om een paar ‘grappige’ shots te schieten. ‘Doe nu maar gewoon…’ , lijken zijn ogen bijna te smeken. Geen wonder dat hij zo gedreven ingaat op de lekker normale vragen voor Van Puber Tot Rockgod.
BEYOND FEAR
EIGEN BAND VOOR ‘RIPPER’
Nadat in 2003 het uitzendbaantje als invaller bij Judas Priest voorbij was, dook Tim ‘Ripper’ Owens een jaar later op bij de Amerikaanse heavy metalband Iced Earth. De zanger wilde echter meer: een eigen band, waarmee hij eindelijk de songs op kon nemen die hij al zo lang met zich meezeulde. Die droom is uitgekomen. Begin mei verschijnt het titelloze debuut van zijn band Beyond Fear.
TOOL
ALTIJD TEGENDRAADS
Een van de albums waar dit jaar wereldwijd reikhalzend naar wordt uitgekeken, is de nieuwe van Tool. Voorheen kwamen die platen in een waas van mysterie ter wereld. Met deze nieuwe CD is dat niet anders. Maar dat – en natuurlijk de muziek – maakt de Amerikaanse rockband zo bijzonder. Net als de als altijd tegendraadse opstelling. „We willen bewijzen dat we als band onze eigen gang kunnen gaan en toch succesvol zijn”, aldus drummer Danny Carey, tijdens een recent bezoek aan onze hoofdstad.
MOONSPELL
HOUDT TRADITIES IN STAND
Na twee jaar intensief toeren ter promotie van zijn laatste CD ‘The Antidote’ (2003), dook Moonspell de Woodhouse-studios in voor een hernieuwde samenwerking met producer Waldemar Sorychta. Sorychta stond aan de wieg van het onheilspellende debuut ‘Wolfheart’ (1995) en produceerde ook de opvolgers ‘Irreligious’ (1996) en ‘Sin/Pecado’ (1998). De populariteit van Moonspell schoot als een komeet omhoog en tot op de dag van vandaag is de band nog altijd het grootste en belangrijkste metalproduct van Portugal. In een tijdsbestek van zes albums evolueerde Moonspell naar typerende, krachtige en spirituele muziek, die veelal is gebaseerd op literaire invloeden. De nieuwe CD ‘Memorial’ is heavy, donker en atmosferisch en laat weer het vertrouwde metalgeluid van de jaren negentig horen. Aardschok legt zanger Fernando Ribeiro enkele opvallende uitspraken voor die de band op zijn website heeft gedaan.
SCOTT STAPP
ALTIJD VERKEERD BEGREPEN
Het gaat eindelijk weer de goede kant op met Scott Stapp. In zijn tijd met Creed leek het wel alsof de hele wereld tegen hem was, maar nu hij zijn eerste soloalbum ‘The Great Divide’ uitgebracht heeft, staat hij positiever in het leven dan ooit tevoren. De zanger staat bekend als een moeilijk mannetje om te interviewen, maar tijdens zijn telefonische gesprek met Aardschok blijkt daar niets van. Op zeer openhartige manier vertelt hij over al de misverstanden rondom zijn persoon.
ENSLAVED
In mei komt het nieuwe album van Enslaved uit, kortweg ‘Ruun’ getiteld. Een select groepje internationale journalisten mag begin maart de reis naar Oslo maken voor een luistersessie. Aardschok is natuurlijk ook van de partij. Een verslag vanuit de ijskoude Noorse hoofdstad, het koelt er ’s nachts af tot twaalf graden onder nul. Voor een bezoek aan Enslaved zijn de omstandigheden wellicht perfect, maar ideaal is anders.
KATATONIA
MET BEIDE BENEN OP DE GROND
Al in een vroeg stadium verruilde het Zweedse Katatonia black metal voor subtiele, melancholische, epische en melodieuze emoties. Het was deze nieuwe sound die er voor zorgde dat het debuut ‘Dance Of The December Souls’ in 1993 meteen een hit werd. Aangemoedigd door de positieve kritieken bleven de bandleden hun grenzen verleggen en al samenwerkend met de befaamde producer/muzikant Dan Swanö en Opeths Mikael Åkerfeldt evolueerde Katatonia aan de zijlijn van de metal tot een hoogbeschaafd, uniek en inventief gezelschap. In zijn vijftienjarige carrière heeft Katatonia al heel wat prachtige muzikale tranen gelaten en bevroren harten verwarmd, iets waar met het nieuwe, inmiddels zevende studioalbum ‘The Great Cold Distance’ geen verandering in zal komen.
DAYLIGHT DIES
GEK OP EUROPA
De bandleden van het Amerikaanse Daylight Dies zijn op het verkeerde continent geboren. Jaren geleden waren ze al gek op Europese bands als Katatonia, Opeth en Sentenced, maar ze stonden daarin wel alleen. Dat weerhield ze er echter niet van om toch hun favoriete muziekstijl te gaan maken. Lak hebbend aan wat hun landgenoten ervan vonden. Inmiddels heeft Daylight Dies zijn tweede album uitgebracht; ‘Dismantling Devotion’. En wat blijkt, niet alleen in Europa groeit het aantal fans, ook in eigen land neemt de belangstelling voor Daylight Dies toe. Aan het woord is drummer Jesse Haff.
WARRANT
UIT DE AS HERREZEN
De periode tussen 1989 en begin jaren negentig markeert de zegetocht van de Amerikaanse band Warrant in eigen land. Het debuut ‘Dirty Rotten Filthy Stinking Rich’ belandt op de tweede plek in de albumcharts en de mannen mogen daarna op toer met Cinderella, Poison en Mötley Crüe. De opvolger ‘Cherry Pie’ is opnieuw een millionseller en het album levert de band een hele reeks top 10-singles op. Niettemin komt de formatie in een neerwaartse spiraal terecht en moet het het hoofd bieden aan een veranderend muziekklimaat, om uiteindelijk in 1997 de handdoek in de ring te gooien. Met het nieuwe album ‘Born Again’ zijn de sleazy rockers terug van weggeweest, met Jaime St. James als vervanger van de originele zanger Jani Lane. De nieuwkomer vertelt Aardschok alles over de reünie.
ASTROSONIQ
SPEL ZONDER GRENZEN
De vaderlandse pers is het er over eens; Astrosoniq heeft met ‘Speeder People’ een uitstekend album afgeleverd. Een spacerockalbum van buitenaardse proporties. De Wizards of Oss hebben zichzelf in alle opzichten overtroffen op dit vierde album. Drummer/producer Marcel van der Vondervoort en geluidsman Bidi praten dan ook maar wát graag met Aardschok.
FIVE HORSE JOHNSON
OVERTUIGT OOK ZONDER WHISKEY
Five Horse Johnson uit Toledo, Ohio leverde onlangs met ‘The Mystery Spot’ een prima album af. De plaat klinkt vertrouwd in de oren, want het is nog steeds de dampende mix van blues, classic rock en southern rock die het hem doet. De nieuweling lijkt dan ook een logisch vervolg op de sterke voorgangers ‘No 6 Dance’ en ‘Last Men On Earth’. Toch is er wel degelijk het een en ander veranderd in het FHJ-kamp. Zanger Eric Oblander hangt aan de lijn om Aardschok daarover bij te praten.
THROTTLEROD
MINDER MAAKT BETER
Het Amerikaanse Throttlerod leverde onlangs het verrassend sterke ‘Nail’ af. Een spijkerharde plaat die dag en nacht verschilt met voorganger ‘Hell And High Water’ uit 2003. De band heeft de stereotype heavy rock/metal namelijk achter zich gelaten en is een meer avontuurlijke koers gaan varen. Bandleider Matt Whitehead legt uit dat het een natuurlijke ontwikkeling is geweest. Een proces dat in een stroomversnelling raakte toen een van de bandleden het voor gezien hield. De zanger/gitarist licht deze en andere feiten telefonisch toe.
THE QUILL
DE STUDIO ALS NOODZAKELIJK KWAAD
Wie dacht dat Zweden, behalve Spiritual Beggars, alleen maar death- en andere extreme metalbands herbergt, vergist zich. The Quill is er namelijk ook nog. En die band heeft met de Beggars een grote liefde voor de jaren zeventig gemeen. Maar noem ze geen stonerband. Zanger Magnus Ekvall: „Als we dat zijn, moeten wij die term uitgevonden hebben, want we spelen deze muziek al vijftien jaar.”
TEARS OF ANGER
WOEST MELODIEUS
De namen Björn en Benny zijn onlosmakelijk verbonden met de legendarische Zweedse popgroep ABBA. In de Zweedse metalwereld is echter ook al talloze jaren een veel minder bekend duo met gelijkluidende namen actief. Het gaat hier om de broertjes Jansson. Zanger Björn en gitarist Benny zagen in 2003, na jarenlang studiogeklus voor anderen, eindelijk de kans schoon om hun eigen band Tears Of Anger onder de aandacht te brengen. Het Finse label Lion Music zag wel wat in de donkere melodieuze (prog)metal van de heren en daarmee werd het eerste album ‘Still Alive’ (2004) een feit. De kritieken waren overwegend goed, maar een echte doorbraak bleef uit. Met hun nieuwe plaat ‘In The Shadows’, waarop een in alle opzichten sterk verbeterd Tears Of Anger te horen is, hopen de broers definitief uit de schaduw te kunnen stappen en de erkenning te krijgen die ze verdienen. De bescheiden, ietwat timide Björn praat geduldig met Aardschok over Tears Of Anger, maar ook zijn uitstapje naar Beyond Twilight komt ter sprake.
LINEAR SPHERE
ANDERS DAN ANDERS
Wie progressieve muziek in de ware zin des woords zoekt, is bij Linear Sphere aan het juiste adres. Deze vijfkoppige Engelse band maakte vorig jaar de nodige tongen los met zijn apart klinkende debuut ‘Reality Dysfunction’. Op die CD combineert Linear Sphere zeer technische progressieve metal met invloeden uit de fusion- en jazzhoek. Binnen dit geheel is een opvallende rol weggelegd voor frontman Jos Géron, een geboren Limburger, wiens gevarieerde en extreme vocale escapades op zijn minst eigenzinnig te noemen zijn. Net als zijn teksten overigens. Aan Jos de eer om Linear Sphere nader te introduceren.
PLATITUDE
BLIJVEND IN BEWEGING
Na de release van ‘Nine’ (2004), waarop de neoklassieke koers die het debuut ‘Secrets Of Life’ (2003) kenmerkte vrij drastisch in progressief melodieuze richting werd bijgestuurd, is het Zweedse Platitude flink gerenoveerd. Waar de formatie voorheen uit zeven personen bestond, is dat aantal inmiddels gereduceerd tot vijf. Van de zo typerende dubbele bezetting op toetsen en gitaar is geen sprake meer. In muzikaal opzicht lijkt Platitude ook nog altijd naar de perfect passende toon te zoeken. Het nog weinig progressieve, catchy songmateriaal op het nieuwe album ‘Silence Speaks’ leert ons dat AOR-invloeden langzaam maar zeker een steeds groter stempel beginnen te drukken op de melodieuze metal van de groep. Bassist van het eerste uur Patrik Jansson zet alle gebeurtenissen in de woelige wereld van Platitude op een rijtje.
IRON FIRE
HOPEND OP EEN TWEEDE KANS!
In het jaar 2000 verschijnt op het Noise-label het debuutalbum van het Deense Iron Fire. De reacties op ‘Thunderstorm’ zijn erg goed en de band lijkt een veelbelovende toekomst voor zich te hebben, maar bij de release van het tweede album ‘On The Edge’ uit 2001 gaat het meteen al fout. De traditionele heavy metal van het debuut heeft plaatsgemaakt voor een meer progressief geluid, waarbij de snelheid van de nummers behoorlijk naar beneden is gegaan. De fans en de media laten Iron Fire links liggen en hetzelfde geldt voor Noise, dat besluit niet met de band verder te gaan. Dan is het vijf jaar stil rondom Iron Fire, totdat ineens, schijnbaar vanuit het niets, het derde album verschijnt; ‘Revenge’. Een toepasselijke titel, want de band komt terug met een album dat niet uitblinkt door originaliteit, maar wel door ijzersterke power metal, die erg aan Hammerfall doet denken. Aan de vooravond van een korte Europese toer met Demon en Seven Witches belt zanger Martin Steene vanuit de oefenruimte naar Aardschok om het een en ander toe te lichten.
BACKYARD BABIES
DIVERS STATEMENT
De Zweedse rockers van Backyard Babies hebben zich vanaf 1987 opgewerkt tot een rock-’n-rollmachine die vooral op het podium beestachtig te keer kan gaan. Met het toepasselijk getitelde ‘People Like People Like People Like Us’ levert de band niet alleen haar meest complete en diverse album af, maar laat het vooral horen dat het in muzikaal opzicht niet in een hokje geramd kan worden. Volgens gitarist Dregen en zanger/gitarist Nicke Borg is dat een zegen én een vloek. Niettemin heeft de hardwerkende band wereldwijd een trouwe aanhang, zodat de bandleden zich driehonderd keer per jaar op het podium kunnen uitleven.
SPINEFARM
DE FINSE METAL-LEVERANCIER
Het Finse label Spinefarm is vooral bekend geworden als de platenmaatschappij van Nightwish en Children Of Bodom, maar heeft sinds zijn oprichting – zo’n vijftien jaar geleden – natuurlijk veel meer goede muziek uitgebracht. Hoewel Spinefarm-albums buiten Finland vaak door andere maatschappijen worden gedistribueerd, mogen ook uiteenlopende namen als Sentenced, Ensiferum, Beherit en Sonata Arctica tot de ontdekkingen van het uit Helsinki opererende label worden gerekend. En met de prima releases van Moonsorrow, Ajattara, Twilightning en Naildown liet Spinefarm in het recente verleden horen dat het nog altijd een goede neus voor talent heeft.
Aardschok spreekt met oprichter Riku Pääkkönen over de geschiedenis van zijn label, de overeenkomsten tussen de voetbalwereld en de muziekindustrie en de voor- en nadelen van het opereren vanuit Finland.
PARKWAY DRIVE
Het is drie uur ’s middags wanneer mijn telefoon rinkelt. ‘Hé, dit is Winston McCall van Parkway Drive. We hebben net een show gespeeld, en nu bel ik je voor het interview’. Huh? Net een show gespeeld? Je zou bijna vergeten dat Australië aan de andere kant van de wereld ligt en het daar negen uur later is.
IF HOPE DIES
VLUCHT UIT AMERIKA
Ik heb nog niet vaak zó’n vrolijk telefonisch interview meegemaakt. Zodra ik Gary Mann, bassist van de New Yorkse band If Hope Dies, vraag hoe het gaat, praat hij direct honderduit over zijn nieuwe hond die hij juist op dat moment aan het ophalen is. „Eigenlijk zijn mopshonden erg lelijke beesten, maar tegelijkertijd zijn het de schattigste dingen ter wereld. Haar naam is trouwens ook niet echt metal: Lilly.”
HAWTHORNE HEIGHTS
SCHONE SCHIJN
Dayton, Ohio schonk het leven aan de band A Day In The Life. Een pretentieuze verwijzing naar The Beatles. Té pretentieus, dat vonden de drie bandleden zelf ook en dus besloten de emorockers tot een nieuwe bandnaam; het meer verhullende en mystieke Hawthorne Heights. Punkrock, punkpop, emo, hier en daar een poging tot Beach Boys- en Beatles-achtige instrumentaties, en dat alles gestoken in een perfect afgemeten productie. Hawthorne Heights op het Victory-label is een vreemde maar kansrijke eend in de bijt.
HUNDRED REASONS
DRIE KEER IS SCHEEPRECHT
Het Engelse Hundred Reasons wacht met spanning de reacties af op zijn o zo cruciale derde CD ‘Kill Your Own’. Na een sublieme start met ‘Ideas Above Our Station’ ebden het muzikale talent van de band én het enthousiasme van emo-minnende muziekliefhebbers weg. Hundred Reasons? Was dat niet ooit die emo/screamo-band met die zanger die op Hans Otjes leek, en die in een jaar tijd half Engeland op zijn kop wist te zetten?
SICK OF IT ALL
TWINTIG JAAR HARDCORE!
Sick Of It All is na twintig jaar nog steeds springlevend. Het is een van de beste livebands ter wereld, en ook op CD zijn de mannen absoluut nog niet opgebrand. Het nieuwe album ‘Death To The Tyrants’ is zelfs de hardste plaat die ze ooit hebben uitgebracht. In plaats van te zoeken naar een commerciëlere en toegankelijkere sound, klinkt Sick Of It All juist agressiever en kwader dan ooit tevoren. De teksten zijn al net zo hard en laten een totaal andere kant van de band horen. Gitarist Pete Koller praat met Aardschok over het heden en het verleden van Sick Of It All.
RETALIATE
VERS BLOED UIT BELGIË
Er zijn niet veel metalcorebands meer die nog écht indruk weten te maken. Vaak wordt het geluid van Hatebreed of Sworn Enemy klakkeloos gekopieerd en klinken de CD’s van nieuwe metalcorebands saai en vlak. Het Vlaamse Retaliate is hier een uitzondering op, want hun album ‘Why We Hate’ knalt als vanouds. De heren zijn dan ook zwaar beïnvloed door Merauder, Cold As Life en het oude Congress. Niet vreemd trouwens, want ze zijn net als laatstgenoemde band afkomstig uit de H-8000-regio. Gitarist PJ legt uit waar de roots van Retaliate liggen.
UPPERCUT
HARDCORE UIT ZEELAND
Uppercut uit Zeeland maakt al elf jaar lang indruk met snoeiharde old school-hardcore. De band heeft lak aan trends en blijft stug zijn eigen ding doen. In 2002 kwam de doorbraak met het derde album ‘A Luta Continua’. We hebben even moeten wachten op de opvolger, maar gelukkig is ‘Tables Turned’ een overtuigende optelsom van passie en kwaliteit. Bassist Jeroen is na elf jaar nog net zo enthousiast over zijn band als in de begindagen.
RAISED FIST
EIGENZINNIG!
Raised Fist is al sinds de MCD ‘You’re Not Like Me’ uit 1994 niet meer weg te denken uit de Europese hardcorescene. De Zweden, onder leiding van zanger Alexander ‘Alle’ Rajkovic, maakten al direct indruk met hun sound die weggekaapt was uit de jaren tachtig. Op de albums die volgden liet de band een eigenzinnige mix van metal en hardcore horen, terwijl de aanhang constant bleef groeien. Het nieuwe album ‘Sound Of The Republic’ is niet alleen het hardste tot nu toe, maar ook het meest gevarieerde. Aardschok belt Alle op zijn vakantieadres in Thailand.
AGNOSTIC FRONT
SPRINGLEVEND!
Als iemand je vraagt hardcore écht betekent, dan geeft de DVD ‘Live At CBGB’ van Agnostic Front het perfecte antwoord. Hoewel de band al vele jaren meedraait, weten de mannen nog steeds vol overgave een superenergiek concert neer te zetten. Anno 2006 heeft de band nog steeds een grote schare fans en worden wereldwijd de zalen nog steeds eenvoudig gevuld. Zanger Roger Miret is dan ook erg trots op de DVD, en is zelfs een beetje verbaasd over de kwaliteit ervan.
BORN TO LOSE
PUNK UIT TEXAS!
Born To Lose bestaat sinds 2000 en speelt in Texas al jarenlang de pannen van het dak. Niet voor niets wordt Born To Lose al jaren een van de meest talentvolle bands uit Texas genoemd. De debuut-CD ‘Dreams Die Fast’, die in Europa verscheen bij People Like You, werd op een lokaal radiostation zelfs tot beste punkplaat van 2005 verkozen. In het najaar van 2006 komt de band over naar Europa en dan zullen de nummers van het nieuwe album ‘Sweet Misery’ luidkeels meegezongen worden, want als liefhebber van gepassioneerde punkrock kun je niet om Born To Lose heen. Gitarist/zanger Ben Ballard is dan ook erg trots op het nieuwe album.
BULLET FOR MY VALENTINE
WERELDDOMINATIE
Het komt uit Wales en het gaat het dit jaar helemaal maken… Wat een eitje! Bullet For My Valentine natuurlijk! Het jonge kwartet is momenteel in een razend tempo wereldwijd aan het doorbreken. Onlangs speelde de band zijn eerste Nederlandse show in een zo goed als uitverkochte Melkweg, en over twee maanden mag Bullet For My Valentine zelfs openen voor Metallica in het Gelredome. Zanger/gitarist Matt Tuck kan het zelf ook nog maar nauwelijks geloven.
DARKTHRONE
ALS HERBOREN!
Pakkend, meeslepend en ranzig… dat is Darkthrone op z’n best. De levende Noorse black metal-legende heeft met de MCD ‘Too Old Too Cold’ en het volledige album ‘The Cult Is Alive’ onlangs een paar absolute meesterwerkjes afgeleverd, waar heel veel volgelingen een puntje aan kunnen zuigen. Aardschok had een opvallend ontspannen gesprek met zanger/gitarist Nocturno Culto.
BAL-SAGOTH
BRITSE BOMBAST
De discografie van de Britse metalband Bal-Sagoth is van een aangename overzichtelijkheid. De afgelopen twaalf jaar verschenen er zes albums. De eerste drie vormden een trilogie en verschenen ook nog eens bij dezelfde platenmaatschappij: Cacophonous. Ook de drie CD’s die daarna verschenen, ditmaal via het Duitse Nuclear Blast, vormden een thematische eenheid. Onlangs verscheen de laatste van dit drietal, ‘The Chthonic Chronicles’. Een gesprek met zanger Byron Roberts over dit album en over de toekomstplannen van zijn band Bal-Sagoth.
SODOM
LORDS OF THRASH
Bandchef Tom Angelripper staat erom bekend wel eens last te hebben van stemmingswisselingen. Aardschok is dan ook niet rouwig om een gesprek met de altijd praatgrage Sodom-drummer Bobby Schottkowski. Het blijkt zelfs een goede zet, want behalve alle informatie over de ‘Lords Of Depravity – Part 1’-DVD en het gloednieuwe titelloze studioalbum, krijgt de lezer ook een beter beeld van een man die meestal op de achtergrond staat.
SATYRICON
TERUG NAAR DE ESSENTIE
Nadat het Noorse Satyricon de laatste jaren met experimentele, futuristische albums als ‘Rebel Extravaganza’ en ‘Volcano’ de tolerantie van het black metalpubliek flink op de proef had gesteld, gooien zanger/gitarist Satyr en drumgeweldenaar Frost het op hun nieuwe album ineens weer over een aanmerkelijk soberder en meer traditionele boeg. ‘Now, Diabolical’ markeert weliswaar geen totale terugkeer naar de dagen van ‘Dark Medieval Times’ en ‘The Shadowthrone’, maar ligt door zijn minimalistische opzet, plechtige klank en nihilistische toonzetting wel dichter bij de essentie van black metal dan de albums die andere grote bands in het genre de laatste jaren uitbrachten. En dat was een hele bewuste keuze, zo blijkt uit een gesprek met de zelfverzekerde 31-jarige bandleider Sigurd ‘Satyr’ Wongraven.
IMPALED NAZARENE
DE ONSCHULD ZELVE
Vrij snel na de vorig jaar verschenen live-CD, het geniaal getitelde ‘Death Comes in 26 Carefully Selected Pieces’, verrast het Finse Impaled Nazarene ons alweer met een nieuw studioalbum. En wat voor één! Qua sound is ‘Pro Patria Finlandia’ absoluut de vetste CD die dit gezelschap ooit heeft uitgebracht. Door de sterke productie, goed in het gehoor liggende songs, melodieuze gitaarsolo’s en een hoog rock-‘n-roll-gehalte, zou je zelfs kunnen spreken van het meest toegankelijke Impaled Nazarene-album tot nu toe. Mijn sympathieke gesprekspartner, zanger Mika, alias Slutifer, ziet dat zelf toch ietwat anders.
ABORYM
FAUSTIAANS
‘Generator’, het vierde volledige album van Aborym, is een industrial black metalalbum geworden om je vingers bij af te likken. Een heldere productie, sterke composities en heerlijk ‘zieke’ zang… Kortom, alle ingrediënten voor een ijzersterke plaat in het genre. Aardschok sprak met drummer Bard G. Eithun, beter bekend als Faust.
SINISTER
DE WEDEROPSTANDING
Een instabiele line-up en steeds minder interessante albums zorgden ervoor dat Sinister de afgelopen jaren in een neerwaartse spiraal terechtkwam. Het toetreden van een vrouwelijke grunter deed de band ook niet veel goed en enkele jaren terug stierf het een vrij geruisloze dood. De wederopstanding van Sinister zorgde vorig jaar dan ook voor de nodige kritiek. De band was aanvankelijk gestopt omdat drummer Aad Kloosterwaard het musiceren niet meer met zijn baan kon combineren en nu richtte diezelfde Aad doodleuk Sinister weer op, alleen nu als zanger. Met slechts één origineel bandlid in de gelederen, die ook nog eens een andere rol in de band vervult, was het vrij logisch dat deze doorstart met gemengde gevoelens werd ontvangen. De band scoorde echter opnieuw een platendeal bij Nuclear Blast en de nieuwe, ijzersterke CD ‘Afterburner’ komt over als een hele dikke middelvinger naar iedereen die de laatste tijd aan het bestaansrecht van de band heeft getwijfeld. De eerlijkheid gebiedt echter wel te zeggen dat ‘Afterburner’ weliswaar een sterke CD is, maar dat de muziek niet echt in het verlengde van de oude Sinister-sound ligt. Aardig wat redenen dus om de heren eens aan de tand te voelen. In het hol van de leeuw, de woning van Aad om precies te zijn, tref ik zowel de zanger als gitarist Alex Paul en ik begin met de vraag waarom ze onder de oude naam zijn doorgegaan?
POSSESSED
JEFF BECCERRA SPREEKT,,,
Ruim twintig jaar na het verschijnen van hun debuutalbum ‘Seven Churches’ en achttien jaar na het laatste officiële wapenfeit geldt Possessed nog altijd als een van de belangrijkste metalbands aller tijden. Possessed geniet een absolute cultstatus en wordt nog regelmatig geëerd met tribute-albums en coverversies van hun karakteristieke death/thrash metalsongs. De invloed van de band op de extreme metalscene is ongekend. ‘Seven Churches’ sloeg in als een bom en met de song „Death Metal” creëerde de band eigenhandig een term voor een geheel nieuw subgenre. Na de ietwat tegenvallende, maar allerminst vervelende opvolger ‘Beyond The Gates’ en het uitstekende mini-album ‘The Eyes Of Horror’ verdween Possessed weer net zo snel van het strijdtoneel als het gekomen was, hordes metalfans in vertwijfeling achterlatend. Waarom stopte zo’n geweldige band er in hemelsnaam zo snel weer mee? Was er al materiaal geschreven voor een derde album? Vragen die mij persoonlijk, en met mij vele anderen, tot de dag van vandaag bezig houden. Gitarist Larry LaLonde vervolgde zijn muzikale carrière bij Primus, maar rond de overige bandleden bleef het akelig stil. Een aantal jaren terug kwam mij ter ore dat zanger/bassist Jeff Becerra tijdens een roofoverval neergeschoten zou zijn en sindsdien gedeeltelijk verlamd in een rolstoel zit. Er circuleerden zelfs geruchten dat één van de bandleden inmiddels dood zou zijn! Becerra liet een paar jaar terug opeens weer van zich horen door middel van een vocale bijdrage aan een Possessed-coverversie van het geniale Sadistic Intent. Redenen zat dus om Becerra op te sporen en eens van hem zelf te vernemen wat er precies allemaal gebeurd is na 1987. Na wat mailtjes over en weer bel ik Jeff op een koude avond in maart thuis op. Bij hem schijnt een lekker middagzonnetje en de levende legende is duidelijk in een vrolijke en baldadige bui. Hij wisselt serieuze antwoorden af met typisch Amerikaans rocksterrengebral en begint bij het noemen van bepaalde bandnamen herhaaldelijk enthousiast mee te brullen aan de andere kant van de lijn. Jeff is duidelijk iemand die na een inktzwarte periode zijn leven zowel maatschappelijk als muzikaal weer op de rails aan het zetten is, maar laten we beginnen bij het begin, of liever gezegd het begin van het einde van Possessed.