In de Aardschok van augustus 2006 lees je alles over:
TRIVIUM — SLAYER — BRUCE DICKINSON — VOIVOD — ARMORED SAINT — ZAKK WYLDE — STRAPPING YOUNG LAD — FROST — DELAIN — LACRIMAS PROFUNDERE — ANATHEMA — DEF LEPPARD — FOREIGNER — WOLVERINE — DEATH BEFORE DISCO — ZEBRAHEAD — BRIDGES TO SOLACE — ANGEL CITY OUTCASTS — HATEBREED — SET YOUR GOALS — THE FIRST STEP — DEAD TO ME — CHEAP SEX — WHEN TIGERS FIGHT — MANNHAI — WALDROCK — GUNS N’ ROSES — GRASPOP — AMON AMARTH — UNEARTH — DISHARMONIA MUNDI — DEICIDE — BLOODSIMPLE — GRAVE
SLAYER
DE AC/DC VAN DE THRASH METAL
„Wij zijn de AC/DC van de thrash metal. Als Slayer in je stad komt optreden, weet je precies wat je kunt verwachten. En mensen aarzelen niet om onze CD’s te kopen, omdat ze zeker weten dat ze waar voor hun geld krijgen.”
Tja, daar zit je dan als goedbedoelend journalist, met al je diepgravende theorieën en veronderstellingen. Tijdens de negen uur durende vlucht naar Atlanta, Georgia heb je net zo’n vijftien keer achter elkaar de nieuwe CD van Slayer beluisterd en tevreden vastgesteld dat de chemie tussen de band en drummer Dave Lombardo onder diens zestienjarige afwezigheid niets te lijden heeft gehad. Slayer heeft op ‘Christ Illusion’ weer het ouderwetse venijn en de drive die de band ten tijde van het vorige album ‘God Hates Us All’ (2000) leek te zijn kwijtgeraakt. En getuige het grote aantal riffs en tempowisselingen, en de variatie aan stijlen, had de Amerikaanse thrashband ditmaal ook bepaald geen gebrek aan inspiratie. Conclusies over terugkerende drummers die een enigszins afgedwaalde band een vette peper in de reet steken of pogingen tot een kritische terugblik op ‘God Hates Us All’ worden hier in de kleedkamer van het HiFi Buys Amphitheater door de sterk relativerende woordenstroom van Slayer-gitarist Kerry King echter bij voorbaat onderuit gehaald. „De laatste keer dat we bewust over onze muzikale koers hebben nagedacht was ten tijde van ‘South Of Heaven’. We waren toen vastbesloten om na ‘Reign In Blood’ een totaal ander album te maken. Bij latere CD’s zijn we altijd gewoon gegaan voor de ideeën die goed aanvoelden. En meestal pakte het dan ook wel positief uit.”
BRUCE DICKINSON
Er zijn van die artiesten die je bij wijze van spreken niet eens een vraag hoeft te stellen, en ze ratelen al een compleet verhaal af over hun aanstaande release. Iron Maidens Bruce Dickinson is op goede dagen ook zo. Naar aanleiding van zijn onlangs verschenen DVD ‘Anthology’ had Bruce het volgende te vertellen.
VOIVOD
PIGGY’S LAATSTE WENS
De weg die Voivod ging zat altijd al vol kuilen, maar de Canadese band zag zich vorig jaar geplaatst voor de grootste beproeving in zijn carrière. Bij gitarist Denis ‘Piggy’ D’Amour werd kanker geconstateerd, waaraan hij in augustus overleed. De achtergebleven band besloot met als basismateriaal zijn ruwe gitaarpartijen een nieuwe CD te maken. Het resultaat komt deze zomer uit: ‘Katorz’. „Zeggen dat dit allemaal een emotionele ervaring was, zou een understatement zijn”, aldus drummer Michel ‘Away’ Langevin.
ARMORED SAINT
HET EINDE IN ZICHT
„De eerste keer dat ik voet zette op Europese bodem was op Dynamo Open Air”, herinnert de sympathieke zanger John Bush zich. Het noodweer is zojuist losgebarsten boven Graspop en het stof dat twee dagen alles zwart kleurde maakt plaats voor modder en water. Op zo’n moment is het goed toeven in de portacabin, waar Aardschok de stand van zaken in het Armored Saint- en Anthrax-kamp optekent.
ZAKK WYLDE
STOERE GITAARGOD
Zakk Wylde werd vooral bekend als muzikale rechterhand van Ozzy Osbourne. In de periodes dat zijn broodheer in de kreukels lag, de hoofdrol speelde in zijn eigen soap of anderszins onbeschikbaar was, sleutelde Zakk Wylde vol ijver aan zijn solocarrière. De gitarist bleek daarin wars van compromissen en trends te zijn. „Muziek moet vanuit jezelf komen. Anders heeft het geen enkele waarde!”
STRAPPING YOUNG LED
‘IT’S ENTERTAINMENT FOLKS!’
Professor Devin Townsend beschouwt de muziek van zijn ‘far beyond metal’-project Strapping Young Lad als ‘evil’. Drummer Gene Hoglan, die zijn carrière begon bij geweldpredikende thrash metalbands als Dark Angel, Death en Testament, vindt het juist licht en alleraangenaamst. „Niks evil. Het is prachtige, bevrijdende muziek.”
VAN PUBER TOT ROCKGOD
MATTHEW HEAFY
„Ze stonden net naar ons te kijken!” Matt Heafy, frontman van het razendsnel in populariteit toenemende Trivium, kan nog maar nauwelijks bevatten dat hij zojuist in het voorprogramma van Metallica stond. Logisch ook, want die band is zijn grote voorbeeld. Dat geeft ook tegelijk aan dat de twintiger zelf de status van rockgod nog niet helemaal bereikt heeft.
FROST
WARM AANBEVOLEN
Frost is een nieuwkomer in het progressieve rockcircuit. Een blik onder de ijslaag leert ons echter dat er een aantal bekende namen schuil gaat achter deze groep. Zo komen we, met bassist John Jowitt en drummer Andy Edwards, de huidige ritmesectie van IQ tegen, en begroeten we op gitaar de veelzijdige John Mitchell (o.a. Arena en Kino), die zich ook nog laat gelden als medevocalist. Jem Godfrey, initiator, vormgever, zanger en toetsenist van Frost, is de grote onbekende. Althans binnen het progmilieu. In de wereld van de popmuziek ligt dat heel anders. Daar heeft hij, als co-songschrijver en producer van onder meer Atomic Kitten, Ronan Keating en Blue de nodige roem vergaard. In september 2004 nam hij het besluit om de bakens eens drastisch te verzetten en zijn ‘geheime’ liefde voor progressieve muziek in de praktijk te brengen. Het opmerkelijke resultaat van die inspanningen heet ‘Milliontown’, een aanstekelijk en eigentijds album. Een snel ontdooide John Jowitt geeft zijn enthousiaste visie op Frost.
DELAIN
PROJECT VAN EX-WT’ER MARTIJN WESTERHOLT
Het zal je maar gebeuren: de band waar je al vijf jaar lang deel van uitmaakt breekt door en jij kunt daar zelf niet van meegenieten. Het overkwam Martijn Westerholt. Van 1996 tot 2001 was hij toetsenist bij Within Temptation. Terwijl zijn broer Robert, zangeres Sharon den Adel en de overige WT’ers de wereld veroverden, moest hij wegens ziekte de band noodgedwongen verlaten. Toch ging Martijn niet bij de pakken neerzitten. Vijf jaar na zijn vertrek brengt hij met zijn eigen gothic rockproject Delain het debuutalbum ‘Lucidity’ uit. Mede door de samenwerking met de zeer talentvolle zangeres Charlotte Wessels en enkele geweldige gastmuzikanten, zoals Marko Hietala van Nightwish, is het een CD geworden die het hart van elke gothic rocker sneller zal doen kloppen.
LACRIMAS PROFUNDERE
‘ALS WE MAAR LOL HEBBEN’
Al tien jaar lang brengt het Duitse Lacrimas Profundere met grote regelmaat nieuw materiaal uit. Het gaat gestaag de goede kant op met deze heren en het nieuwe werkstuk ‘Filthy Notes For Frozen Hearts’ zou wel eens definitief voor de grote doorbraak kunnen zorgen. De nummers luisteren niet alleen verdomd lekker weg, de productie van het album is dit keer ook fantastisch. Lacrimas Profundere kreeg de kans om samen te werken met de bekende producer John Fryer (HIM, Paradise Lost, Cradle Of Filth, Nine Inch Nails, Depeche Mode). Een hele eer, vindt gitarist Oliver Nikolas.
ANATHEMA
A MOMENT IN TIME
In 2004 bracht Anathema zijn eerste live-DVD ‘Were You There?’ uit, die een mooie bevestiging had moeten zijn van de cultstatus die de Britse groep sinds 1991 heeft verworven. De DVD kreeg echter nauwelijks promotionele ondersteuning en was vanwege een naderend faillisement van de platenmaatschappij ook nog eens slecht verkrijgbaar in de winkels. Dat is voor Anathema dan ook dé reden om nu met een gloednieuw alternatief te komen: ‘A Moment In Time’, de registratie van een optreden tijdens het Metal Mania-festival in Polen eerder dit jaar. „Het was een kans die ons in de schoot werd geworpen”, begint gitarist Danny Cavanagh.
ANDROMEDA
VAN EEN ANDERE PROGPLANEET
Het Zweedse progmetalcombo Andromeda lijkt met het uitstekende derde album ‘Chimera’ zijn draai echt gevonden te hebben. Ieder van de vijf afzonderlijke bandleden maakt op deze CD een uiterst comfortabele indruk. Dat geldt in het bijzonder voor de voortreffelijk zingende David Fremberg. Waar de groep zich in het verleden nogal eens verloor in ongebreidelde complexiteit, is nu gekozen voor een meer toegankelijke sound. Die ontwikkeling gaat gelukkig niet gepaard met het verlies van de eigen identiteit. Andromeda blijft Andromeda. Gitarist Johan Reinholdz, oprichter van de band, doet aan Aardschok zijn verhaal over verleden, heden en nabije toekomst van Andromeda.
DEF LEPPARD
EERBETOON AAN HET VERLEDEN
Meer dan menig andere band is Def Leppard zich ervan bewust geweest onderdeel te zijn van een muzikale traditie. Het geluid van de band bevat handenvol verwijzingen naar de songs van Mott The Hoople, David Bowie, Queen, The Sweet en T-Rex. Een aantal van die helden wordt geëerd op de coverplaat ‘Yeah!’, die onlangs verscheen. Het album staat vol heerlijke songs, vertolkt door een band die weer durft te rocken. Gitarist Phil Collen spreekt.
FOREIGNER
(HERSTEL)WERK IN UITVOERING
Als ik me voorafgaand aan het concert in 013 te Tilburg backstage meld voor een gesprek met Mick Jones is de gitarist in geen velden of wegen te bekennen. Na anderhalf uur rondlummelen komt er eindelijk leven in de brouwerij, en even later zit ik in een kleedkamer aan een gammele keukentafel tegenover de bandleider. Niet nadat me is ingefluisterd dat ik maar twintig minuten tijd heb door het uitgelopen schema.
WOLVERINE
HEEFT EEN LANGE REIS ACHTER DE RUG
Het is moeilijk voor te stellen dat het Zweedse Wolverine in 1995 nog doodleuk death metal speelde. Met de eerste MCD ‘Fervent Dream’, die eind 1999 uitkwam, was de band namelijk al geëvolueerd naar een progressief metalgeluid. Met het belangrijke debuutalbum ‘The Window Purpose’ (2002) zocht Wolverine duidelijk muzikale connecties met genregenoten als Fates Warning, Pain Of Salvation en Dream Theater, en dat leverde wereldwijd lovende kritieken op. Toch besloten de bandleden om met de conceptuele opvolger ‘Cold Light Of Monday’ (2003) een donkere en meer experimentele kant van zichzelf te laten horen en het metalgeluid kwam daarmee ver op de achtergrond te staan. Gesprekspartner Marcus Losbjer bevestigd dat met de nieuwe CD ‘Still’ wederom grenzen zijn afgetast en verlegd om zo een compactere sound te krijgen.
DEATH BEFORE DISCO
GOESTING IN GOEDE ROCK
Death Before Disco zet met zijn tweede album ‘Barricades’ heel wat collega’s te kijk. Nee, de Belgische band bleef na het debuut ‘Party Bullet’ niet hangen in de hoek van postrock, postcore, screamo en emo, maar het leverde een zeer natuurlijk album af dat louter bestaat uit songs met kop en staart, met energie, met spanning, met ijzersterke refreinen en met structuren waar geen lasnaden aan vallen te ontdekken. Death Before Disco is rock, fusion, metal, hardcore en progrock ineen. Zanger Ioan legt telefonisch uit dat de band tijdens de opnames van ‘Barricades’ niet over één nacht ijs is gegaan.
ZEBRAHEAD
DE KEERZIJDE VAN DE HIT
Het succes kwam snel voor Zebrahead, maar het werd de Amerikaanse band ook net zo vlot weer uit handen getrokken. Alles draaide om die ene zonnige hit uit 2000: „Playmate Of The Year”. Toen een opvolger daarvan uitbleef, leek de band rijp voor het tamelijk dodelijke etiket ‘one hit wonder’. Zebrahead is echter terug, met de intentie minstens een paar hoofdstukken aan het verhaal toe te voegen. De nieuwe plaat ‘Broadcast To The World’ moet daarbij helpen.
BRIDGE TO SOLACE
DROMEN IN BOEDAPEST
Bridge To Solace is geen opvallende band, en het tweede album ‘Where Nightmares And Dreams Unite’ is weliswaar een lekker metalcore-album, maar geen uitschieter in het genre. Waarom dan toch een interview? Het antwoord is simpel: zanger Zoltán Jakab is een enthousiast verteller, en het gebeurt niet vaak dat we iets te horen krijgen over het muzikale klimaat in Hongarije.
ANGEL CITY OUTCASTS
AFWISSELING TROEF
In 2002 begonnen vijf jeugdvrienden uit Los Angeles de punkband Angel City Outcasts. Hun liefde voor punk, country, rock en metal smeedden ze tot een geheel eigen sound, met het gevarieerde debuutalbum ‘Let It Ride’ (2004) als resultaat. De band toerde vervolgens met bands als Adolescents, The Briggs, U.S.Bombs en Flogging Molly. Onlangs verscheen het uitstekende tweede album ‘Deadrose Junction’. Zanger Alex Brugge is de woordvoerder van Angel City Outcasts. Wanneer hij Aardschok belt, rijdt de band net door de woestijn, op weg naar een optreden. Alhoewel, rijdt?
HATEBREED
HERBOREN!
De meest succesvolle metalcoreband aller tijden is Hatebreed, en dat had zanger Jamey Jasta zo’n acht jaar geleden nooit durven dromen. Hij wilde slechts een ode brengen aan zijn helden: Agnostic Front, Cro-Mags, Sheer Terror, Slayer, Obituary, Biohazard en Sepultura. Na een minder geslaagde MCD volgde de doorbraak met het album ‘Satisfaction Is The Death Of Desire’. De mix van thrash metal en pure hardcore was ronduit intimiderend en al vlug stonden de grote platenlabels in de rij om Hatebreed onderdak te bieden. Jasta startte echter zijn eigen label, Stillborn, en licenseerde de CD ‘Perseverance’ aan het machtige Universal. Dit tweede album is met bijna 700.000 exemplaren het bestverkochte metalcorealbum aller tijden. De band liftte mee met Ozzfest en toerde in het voorprogramma van bands als Slayer en Sepultura. Hatebreed werd ‘big business’ en was twaalf maanden per jaar op pad om overal ter wereld op te treden. Gitarist Sean Martin, bassist Chris Beatty en drummer Matt Byrne leefden samen met Jasta in een roes en bezweken bijna onder de immense druk die op de band kwam te liggen. Jasta zelf werd ook nog eens presentator van Headbangers Ball (MTV). Hatebreeds derde album, ‘The Rise Of Brutality’, verschilde qua stijl nogal van zijn voorganger. De band wilde laten horen dat het vooral met hardcore was opgegroeid. Universal liet ‘The Rise Of Brutality’ links liggen, waarop Roadrunner er als de kippen bij was om zich in Europa over Hatebreed te ontfermen. De band kreeg er een tweede gitarist bij in de persoon van Franky 3 Gun (ex-Terror, ex-Integrity) en nam een nieuw album op dat eind augustus verschijnt: ‘Supremacy’. Het agressieve album staat vol verwijzingen naar de moeilijke tijden en depressies waarmee de band, en dan met name Jamey Jasta, de laatste jaren te maken heeft gehad. Het gevecht tegen die depressies is het uitgangspunt van het agressieve ‘Supremacy’. Jasta vluchtte in overmatig drugs- en drankgebruik om zijn depressies te onderdrukken, met averechts effect. ‘Supremacy’ is daarvan het relaas. Tijdens de eerste dag van Ozzfest heeft Jasta de tijd om Aardschok te woord te staan.
SET YOUR GOALS
VEELZIJDIGHEID TROEF!
Enkele maanden geleden was de MCD ‘Reset’ mijn eerste kennismaking met Set Your Goals. Ik werd toen niet echt omvergeblazen door deze veelbesproken band. Het bleek dan ook om een geremasterde demo te gaan. Desondanks was het materiaal niet slecht en bleek het slechts een voorbode van een dijk van een debuut-CD. ‘Mutiny!’ is namelijk dé absolute zomerplaat van 2006. Nu begrijp ik ook de euforie rond Set Your Goals. Het sterke punt van de band is de wisselwerking tussen de twee zangers, Jordan Brown en Matt Wilson. Met laatstgenoemde had Aardschok een gesprek.
THE FIRST STEP
EEN WERVELWIND IN DE HARDCORE!
Hardcore is inmiddels een breed begrip geworden en allang niet meer de stijl die in de jaren tachtig en negentig gespeeld werd. Toch kijk ik af en toe met weemoed terug naar die tijd. Gelukkig zijn er nog bands die het gevoel opwekken dat ik ook kreeg bij het beluisteren van de debuut-CD’s van Sick Of It All, Slapshot, Judge of Gorilla Biscuits. The First Step was al bekend door twee prima MCD’s, maar de volwaardige debuut-CD ‘What We Know’ raast pas echt als een wervelwind door de hardcorescene. De plaat kan zich meten met de klassiekers in het genre. Tijd voor een gesprek met zanger Stephen St. Germain.
DEAD TO ME
MUZIEK ALS REDDINGSBOEI!
Tyson ‘Chicken’, bassist van Western Addiction, kwam eind 2003 uit een kliniek voor drugs- en alcoholverslaving met het plan om een eigen band op te richten. Chicken was al jaren bevriend met Brandon en Jack, respectievelijk gitarist en zanger van One Man Army. Toen die band in 2004 stopte, gingen de drie vrienden repeteren en met de komst van drummer Ian was Dead To Me compleet. In 2005 scoorde de band een contract bij Fat Wreck Records en begin 2006 werd ‘Cuban Ballerina’ opgenomen. De sound daarop is een mengeling van The Adolescents, DI en Crimpshine. Chicken ziet met Dead To Me het leven weer helemaal zitten.
CHEAP SEX
TROUW AAN DE FAN!
Cheap Sex is typisch zo’n band waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. De mix van betonpunk (GBH, Discharge, English Dogs) en hardcore (Slapshot) blijft verdomd aanstekelijk klinken. Na de albums ‘Headed For A Breakdown’ en ‘Launch Of To War’ is onlangs ‘Written In Stone’ verschenen. Wederom zal de liefhebber van old school-punk en hardcore omvergeblazen worden door dit geweld. Zanger Mike Virus is als vanouds op dreef en opnieuw hoor ik in zijn stem overeenkomsten met Choke van Slapshot. Gitarist Johnny O’Negative is dan ook trots op hetgeen de band tot nu toe bereikt heeft.
WHEN TIGERS FIGHT
ORIGINALITEIT!
Het is tegenwoordig bijna onmogelijk om nog origineel te zijn, maar het is When Tigers Fight gelukt om een album af te leveren dat niet te vergelijken is met een andere band: ‘Ghost Story’. Toch is het een puur hardcorealbum geworden, waar zowel old school- als new school-liefhebbers mee uit de voeten kunnen. De muziek word dan ook gemaakt door oude rotten in het vak, zoals gitarist Ken Olden (Damnation A.D., Shelter, Battery), gitarist en oprichter van de band Jonathan Dennison (The Promise), drummer Jarrod Alexander (The Suicide File), zanger Mike McTernan (Damnation A.D.) en bassist Scott Andrews (Battery, Damnation A.D.). Eigenlijk is When Tigers Fights sound een mix van alle bands waar de muzikanten in spelen of hebben gespeeld. Dennison is de spreekbuis van dit bonte gezelschap.
MANNHAI
TERUG NAAR DE ROOTS
Mannhai uit Finland timmert al vijf jaar aan de weg met stoere stonerrock en levert met het machtige ‘Hellroad Caravan’ alweer zijn vierde studioplaat af. De lijn van de melodieuze voorganger ‘Exploder’ wordt daarop echter niet doorgetrokken. In plaats daarvan keert de band terug naar de noeste sound van het overtuigende ‘Evil Under The Sun’ uit 2002. Gitarist Ile Laaksoma (36) legt uit wat daaraan ten grondslag ligt.
AMON AMARTH
De afgelopen maanden zijn allesbehalve rustig verlopen voor de mannen van Amon Amarth. Niet alleen heeft men overuren gedraaid voor het selecteren van de juiste filmbeelden voor de ‘Wrath Of The Norsemen’-DVD-box, men is ook de studio in geweest om samen met producent Jens Bogren het alweer zesde studioalbum ‘With Oden On Our Side’ op te nemen.
UNEARTH
Het uit Boston afkomstige Unearth wordt algemeen beschouwd als een van de voortrekkers van de zogenaamde New Wave Of American Heavy Metal. De band werkte zich door middel van het debuut ‘The Stings Of Conscience’ een paar jaar geleden al meteen naar de top van de metalcorescene. Wat volgde was een periode van veel toeren en hard werken. Zulk talent kon natuurlijk niet onopgemerkt blijven, en de band werd dan ook snel opgepikt door Metal Blade, dat in 2004 de opvolger ‘The Oncoming Storm’ uitbracht. Inmiddels staan de heren te popelen om hun derde langspeler op de wereld los te laten. Aardschok belde met zanger Trevor Phipps.
DISARMONIA MUNDI
HEETGEBAKERD!
Wanneer je als Italiaanse band twee CD’s op rij uitbrengt die, op zijn zachtst gezegd, raakvlakken vertonen met bands als Killswitch Engage, Trivium, In Flames en vooral Soilwork, en dan ook nog eens een groot deel van de zang laat verzorgen door Soilwork-zanger Björn Strid, loop je natuurlijk de kans vergeleken te worden met deze Zweedse band. Je kunt er op zijn minst ook wat vragen over verwachten in een interview. Zanger Claudio Ravinale wil echter niets weten van een vergelijking met Soilwork, en is zelfs behoorlijk op zijn pik(kie) getrapt als ik hem wat vragen stel over de rol van Strid. Na een paar minuten fungeert het noemen van de naam Soilwork al als een rode lap op een heetgebakerde stier. Het begint meteen goed wanneer ik hem vraag hoe hij het vindt dat Disarmonia Mundi soms wel ‘de meest Zweedse band van Italië’ genoemd wordt.
DEICIDE
DE HOFFMAN-AFFAIRE
De Amerikaanse band Deicide heeft roerige tijden achter de rug. Liefst twee leden stapten op, concerten werden verboden en voorman Glen Benton zag voor de tweede keer een huwelijk stranden, met alle gevolgen van dien. Vragen te over dus voor drummer Steve Asheim. Zoals: wat doet een christen als gitarist Ralph Santolla in dit gezelschap van hartstochtelijke christenhaters? Of: wanneer wordt het eindelijk eens rustig rond Deicide? En oh ja, er is een nieuwe plaat: ‘The Stench Of Redemption’.
BLOODSIMPLE
Uit de resten van metalcoreband Vision Of Disorder ontstaat opeens het nieuwe Bloodsimple. Vorig jaar maart kwam het album ‘A Cruel World’ al uit in de States, Engeland en Duitsland. Aangezien we wel vaker achterlopen in dit vlakke landje, kunnen we hier nu pas genieten van deze nieuwe groove-metalband. Ex-VOD-leden Tim Williams (zang) en Mike Kennedy (gitaar) zijn de aanstichters van Bloodsimple. Hun eerste demo werd opgepikt door Mudvayne-zanger Chad Gray, die net zijn eigen label aan het opstarten was, genaamd Bullygoat. Perfecte timing dus. En de rest is geschiedenis….
GRAVE
OLD SCHOOL DEATH METAL 2006
Tijdens het gesprek dat Aardschok met gitarist/zanger Ola Lindgren heeft, komt ter sprake welke bands Grave destijds hebben geïnspireerd. Het antwoord is verrassend: bands als Iron Maiden, Kiss, Accept, en later Slayer en Celtic Frost, zetten Ola, het enig overgebleven originele bandlid van Grave, ertoe aan om death metal te gaan maken. In eerste instantie heette de band Corpse, later werd de naam veranderd in Grave. Het is nu twintig jaar geleden dat Corpse de eerste demo uitbracht, bij Grave heeft zojuist het prima nieuwe album ‘As Rapture Comes’ het levenslicht gezien.