In de Aardschok van oktober 2006 lees je alles over:
SOILWORK — CLIFF BURTON — EVANESCENCE — TRIVIUM — MERCENARY — SEVENTH WONDER — RHAPSODY OF FIRE — CIRCLE II CIRCLE — DESENSITISED — KRUX — MARTY FRIEDMAN — A LOVE ENDS SUICIDE — DIE APOKALYPTISCHEN REITER — NO TURNUNG BACK — MERCY KILLERS — DARKBUSTER — IRON AGE — STRIKE ANYWHERE — ALL SHALL PERISH — NAPALM DEATH — MASTERLAST — MASTODON — VADER — AFTER ALL — AHAB — UNLEASHED — GENERAL SURGERY — GOATWHORE — SUFFOCATION
BJÖRN ‘SPEED’ STRID
(SOILWORK)
Wat valt er nog over Soilwork te vertellen? Vorig jaar leverde de Zweedse band het misschien wel beste album uit zijn carrière af (‘Stabbing The Drama’), en iedere metalhead die wel eens een festival bezoekt, zal de band toch minstens eenmaal live aan het werk gezien hebben. Hoog tijd dus om de in het dagelijkse leven doodnormale frontman Björn Strid aan de tand te voelen over zijn leven als rockgod.
CLIFF BURTON
TO LIVE IS TO DIE…
Cliff Burton, de dag voor het busongeluk dat hem van het leven beroofde:
„Toeren is wel een stuk plezieriger geworden nu we een goede bus kunnen betalen.”
CLIFFS LAATSTE 24 UUR:
DE RECONSTRUCTIE
Deze maand is het precies twintig jaar geleden dat Metallica-bassist Cliff Burton in Zweden omkwam bij een ongeluk met de toerbus van de band. Zijn fans zijn hem nog niet vergeten en zetten zich in om een gedenkteken op te richten op de plaats des onheils in het dorpje Dörarp, waar Cliff in de vroege ochtend van 27 september 1986 het leven liet. Jörgen Holmstedt, Aardschokcorrespondent van het allereerste uur, was de laatste die Cliff Burton interviewde. Voor het eerst vertelt hij het complete verhaal van de laatste 24 uur in het leven van Cliff Burton.
EVANESCENCE
DE VLOEK VERBROKEN
Evanescence was hét succesverhaal van 2003. De Amerikaanse band rond zangeres Amy Lee en gitarist Ben Moody dook vrijwel op vanuit het niets en scoorde wereldhits met „Bring Me To Life” en „My Immortal”. Van het major label-debuut ‘Fallen’ werden uiteindelijk wereldwijd 14 miljoen exemplaren verkocht. Dat succes bleek echter al snel een duistere keerzijde te hebben. De nieuwe CD ‘The Open Door’ doet daar verslag van. Amy Lee blikt terug op een turbulente periode voor haar en haar band.
TRIVIUM
DE TIENERJAREN ONTGROEID
‘The Crusade’. Er zullen maar weinig metalheads zijn bij wie deze titel geen lampje doet branden. Het hele jaar kijkt de metalwereld al gespannen uit naar dit ‘make it or break it’-album van Trivium, en het moet wel heel raar lopen als de band uit Florida met deze derde, sterk door de jaren tachtig geïnspireerde plaat niet gigantisch door gaat breken. De schreeuwpartijen zijn bijna geheel vervangen door traditionele thrashzang, en de nummers zitten nóg beter in elkaar dan op voorganger ‘Ascendancy’, dat overigens nog steeds elke week ruim duizend maal over de toonbank gaat. Voordat gitarist Corey Beaulieu in het Amsterdamse American-hotel uitgebreid ingaat op de vragen rondom ‘The Crusade’, duiken we eerst met frontman Matt Heafy in diens teksten.
MERCENARY
DROMEN KOMEN UIT
Voor het Deense Mercenary is het sinds de release van ‘11 Dreams’ (2004) hard gegaan. De dynamische en contrasterende melodieuze, progressieve (death) metal werd door pers en fans met open armen ontvangen. Het betekende het begin van een internationaal avontuur. Het sextet werd immers ondergebracht bij een groot Duits management en dito boekingsbureau, mocht al snel met Nevermore op stap door Europa, opende shows voor King Diamond, en was te zien op vele grote festivals. Het vertrek van bassist/schreeuwer Kral kwam dan ook compleet uit de lucht vallen. Tot overmaat van ramp brak drummer Mike Park niet veel later zijn been en ineens zag de toekomst er een stuk minder florissant uit voor Mercenary. De band zette echter de schouders eronder en maakte de uitstekende nieuwe plaat ‘The Hours That Remain’. Al met al de hoogste tijd om de stand van zaken eens door te nemen met gitarist Jacob Mølbjerg.
SEVENTH WONDER
KNAPPERIG ALS KNÄCKEBRÖD
Fris, wervelend, dynamisch en aanstekelijk. Vier omschrijvingen die allemaal van toepassing zijn op de muziek van Seventh Wonder. De melodieuze progmetal die dit Zweedse kwintet op zijn tweede album ‘Waiting In The Wings’ ten beste geeft, is indrukwekkend. IJzersterke songs, een puike productie en dito mix, retestrak spel en bovenal, meer dan voortreffelijke vocalen van nieuwkomer Tommy Karevik. Dit is typisch zo’n plaat waarop alles klopt. Maar wie zijn deze gasten eigenlijk? Wat drijft hen? Aardschok belt met Andreas Blomqvist, bassist van het allereerste uur.
RHAPSODY OF FIRE
ANDERE NAAM, ZELFDE MUZIEK
Een gedwongen verandering van naam is een van de grootste drama’s die een band kan overkomen. Het gebeurde het Italiaanse orkest Rhapsody, dat sinds het uitkomen van het nieuwe epos ‘Triumph Or Agony’ door het leven gaat als Rhapsody Of Fire. Gitarist en meesterbrein Luca Turilli ondergaat alles echter met een opvallende blijmoedigheid. „We beschouwen dit als een nieuw begin.”
CIRCLE II CIRCLE
CAN YOU BREAK THE GRAIL CODE?
Na acht jaar toeren met Savatage besloot zanger Zak Stevens halverwege het jaar 2000 ermee te stoppen om zo alle aandacht te kunnen richten op zijn jonge gezin. De getalenteerde zanger verliet het toneel geruisloos, maar nog geen jaar later zat hij alweer rond de tafel met zijn mentor Jon Oliva en werden schoorvoetend de eerste muzikale ideeën geschreven voor Zaks nieuwe band Circle II Circle. Begin 2003 verscheen het debuut ‘Watching In Silence’, de start van een mooie comeback, in 2005 gevolgd door ‘The Middle Of Nowhere’. Voor de nieuwe, derde CD ‘Burden Of Truth’ liet Zak zich inspireren door de boeken ‘Holy Blood, Holy Grail’ uit 1982 en het recente ‘De Da Vinci Code’. Aardschok voelt Zak aan de tand over het hoe en waarom.
DESENSITISED
OLD SCHOOL-DEATH/GRIND UIT LIMBURG
Na een MCD en een splitalbum via twee obscure labels werd het Limburgse Desensitised onlangs getekend door het Amerikaanse Pathos Productions. Het album ‘Virus Of Violence’ is het eerste wapenfeit via het nieuwe label en laat een heerlijke pot old school-death/grind horen, waar de liefde voor Carcass, Autopsy en andere extreme metal-pioniers aan alle kanten vanaf druipt. Gitariste Susan Gerl beschrijft hoe het Desensitised-virus zich vanuit de regio Born/Sittard heeft verspreid.
KRUX
ALLSTAR DOOM-ENSEMBLE
Medio oktober verschijnt ‘II’, het – inderdaad – tweede album van Krux. Het Zweedse doomgezelschap presenteerde zich drie jaar geleden als een donderslag bij heldere hemel. Het titelloze debuut van het ‘allstar’-vijftal schopte het zelfs tot ‘Ceedee Van De Maand’ in Aardschok, en ook in de rest van Europa werd de plaat met lovende kritieken onthaald. Zo plots als Krux zich manifesteerde, zo snel verdween het echter ook weer in de vergetelheid. Een live-DVD, uitgebracht in november van 2003, was Krux’ laatste teken van leven. Tot nu toe. Het project van Candlemass-bassist/mastermind Leif Edling blijkt nog wel degelijk te leven.
DE GEHEIME LIEFDE VAN
MARTY FRIEDMAN
De Amerikaanse gitarist Marty Friedman was al vroeg gefascineerd door de Japanse cultuur. Het verbaasde dan ook niemand dat hij zich drie jaar geleden definitief vestigde in het land van de rijzende zon. Daar groeide hij al snel uit tot een bekende persoonlijkheid, dankzij televisieshows, columns en sessiewerk. Zijn wortels is hij echter niet vergeten, zoals blijkt uit zijn nieuwe soloplaat ‘Loudspeaker’. De CD geeft zelfs blijk van een muzikale liefde die je niet van de gitaarvirtuoos zou verwachten.
A LOVE ENDS SUICIDE
BROTHERS IN CRIME
Af en toe word je er niet goed van. Elke maand liggen er weer tientallen nieuwe metalcore-CD’s in de bakken, waarvan het grootste gedeelte weinig tot niets toevoegt aan het genre. A Love Ends Suicide is wat dat betreft een twijfelgevalletje. Als je er kritisch naar luistert, zul je concluderen dat het niets bijzonders is, maar stiekem is ‘In The Disaster’ toch wel een erg lekker debuutalbum. Gelukkig geeft bassist Emir Abdo, in tegenstelling tot 99 procent van zijn Amerikaanse collega’s, wél toe dat zijn band metalcore/thrash metal speelt.
DIE APOKALYPTISCHEN REITER
REIZIGERS IN MUZIEK
De nieuwe CD ‘Riders On The Storm’ van Die Apokalyptischen Reiter stuitert in muzikaal opzicht weer alle kanten op: van extreme metal tot uitgelaten folk. Het aangename ratjetoe is het resultaat van de vele reizen die de bandleden ondernamen. Alleen de Verenigde Staten laten de heren voorlopig links liggen.
NO TURNING BACK
VOLHOUDERS
No Turning Back, in 1997 begonnen als een vriendenclubje, was in het begin vooral geïnspireerd door Madball en Bulldoze. Twee EP’s zorgden voor nationale bekendheid en leverden een platencontract op, met het debuutalbum ‘Revenge Is A Right’ als resultaat. Door deze CD kreeg de band ook steeds meer optredens buiten Nederland, maar de echte erkenning kwam pas met het album ‘Damage Done’, waarmee No Turning Back zich aan de top van de Europese hardcorescene nestelde. Allerlei bezettingswisselingen volgden, waardoor de band even wankelde, maar de MCD ‘Rise From The Ashes’ bewees dat de band er niet onder had geleden. Integendeel, No Turning Back leek alleen maar sterker geworden te zijn. En zo kan het gebeuren dat het gloednieuwe ‘Holding On’ zelfs de beste plaat is die de Brabantse band tot nu toe maakte. Zanger Martijn heeft er voor de zoveelste keer zijn schouders onder gezet, en trekt de komende tijd de hele wereld rond om zijn liefde voor hardcore te verkondigen.
MERCY KILLERS
IN STILTE GEVORMD
Zanger/gitarist Craig Fairbaugh loopt al heel wat jaartjes mee in het punkcircus. Hij speelde jaren geleden al in de bekende band The Forgotten, en later was hij gitarist bij Lars Frederiksen And The Bastards. Twee jaar geleden richtte hij zijn eigen band Mercy Killers op. Geïnspireerd door onder meer The Jam, The Clash en The Damned wilde hij originele punkrock maken. Deze maand verschijnt er een split-CD met het Belgische Enemy Rose, terwijl onlangs ook het geweldige debuutalbum ‘Bloodlove’ uitkwam. De mix van stijlen is enerverend, en dankzij het stemgeluid van Fairbaugh heeft de band echt een eigen geluid. Mercy Killers is nu al een sensatie, dus Craig is een trots muzikant.
DARKBUSTER
OUDGEDIENDEN UIT BOSTON
Als je aan een willekeurige band uit Boston vraagt naar hun favoriete band aller tijden, dan is de kans groot dat Darkbuster genoemd wordt. De mannen hebben een geweldige reputatie opgebouwd met hun fantastische liveshows en een sound die invloeden uit punk en hardcore bevat. De optredens van deze band ontaarden steevast in een soort orgie van dansende fans. Buiten Boston is Darkbuster echter amper bekend, omdat de band weinig CD’s uitgebracht heeft. Nu is er dan eindelijk weer eens een album verschenen, ‘A Weakness For Spirits’ getiteld. Zanger Lenny (bijnaam Ca-Ca) is inmiddels de veertig gepasseerd en heeft de opkomst van punk en hardcore nog bewust meegemaakt.
IRON AGE
GEEN POESPAS!
Er waren eens vijf jonge gasten uit Texas die samen één passie deelden: de liefde voor hardcore en metal. Al vanaf hun prille jeugd zaten ze uren met elkaar naar oude helden als Warzone, Metallica, Agnostic Front, Slayer, Cro-Mags en Agnostic Front te luisteren. Wade Allison (gitarist) schreef in zijn vrije tijd veel muziek, en langzamerhand gingen de vijf vrienden repeteren en werd er een band opgericht onder de naam Iron Age. Het is 2005 wanneer de mannen de kans krijgen een debuutalbum op te nemen, ‘Constant Struggle’ getiteld. De CD ademt de sfeer van crossover uit de jaren tachtig en is erg verfrissend. Allison is net terug van een toer van zes weken met Iron Age wanneer hij Aardschok te woord staat.
STRIKE ANYWHERE
NIET OP ZOEK NAAR HET GROTE GELD
Strike Anywhere werd in 1999 opgericht, en bestaat sindsdien uit dezelfde vriendenclub. Twee jaar later verscheen het debuutalbum ‘Change Is A Sound’, waarna de band werd bedolven onder de positieve kritieken. De grote doorbraak bleef echter uit, tot 2003, toen opvolger ‘Exit English’ verscheen. Werknemers van major labels werden op pad gestuurd om Strike Anywhere in te lijven, en in 2005 tekende de band een contract bij Fat Wreck. Nu is er dan eindelijk het nieuwe album ‘Dead FM’, en het lange wachten is gelukkig meer dan de moeite waard geweest. De band keert min of meer terug naar de rauwe sound van het debuutalbum, maar dankzij de superproductie van Brian McTernan klinkt ‘Dead FM’ absoluut niet gedateerd. Wanneer Aardschok belt, staat zanger Thomas Barnett op het punt zijn koffers te pakken voor een Amerikaanse tournee met Ignite.
ALL SHALL PERISH
HUMANITAIRE MIERENNEUKERS
Vorig jaar gaf Nuclear Blast ons in de vorm van ‘Hate.Malice.Revenge’ al een aardig voorproefje van de kwaliteiten van All Shall Perish. Met het fantastische ‘The Price Of Existence’ slaat het death/grind/hardcoregezelschap echter nóg harder toe. Het is een album waarop alle regels overboord gegooid worden. Het 22-jarige drumbeest Matt Kuykendall staat Aardschok telefonisch te woord.
NAPALM DEATH
MORAAL, MYTHE EN METAL
‘Smear Campaign’ is de titel die van de voorkant van de nieuwe CD van Napalm Death afknalt. Het thema van de plaat is religieuze moraal en de verwoestende uitwerking die deze volgens de band al eeuwen heeft op de mensheid. Het is verder een vertrouwd klinkend album van een van de langst bestaande extreme metalbands uit Engeland. Zanger Mark ‘Barney’ Greenway en bassist Shane Embury voorzien de CD van een toelichting.
MASTERLAST
VROUWEN AAN DE MACHT
Met Masterlast melden zich eindelijk weer eens twee daadkrachtige vrouwen aan het metalfront: Lizza Hasan, een Israëlische zangeres die de oren van je kop brult en Valerie Glauser, een Zwitserse gitariste met een neus voor pakkende riffs. In een ‘sleazy’ appartementencomplex in New York schreef het illustere duo hun debuut ‘Mastery Of Self’, waarop brute metal, pop, industrial en exotische Arabische invloeden op een interessante manier samenkomen. De sound mag dan nog wel enigszins rauw zijn, maar de dames en hun mede-bandleden hebben beslist potentie om een groot metalpubliek te bereiken. Voor Aardschok alle reden om contact op te nemen met de excentrieke zangeres.
MASTODON
HET VERHAAL VAN EEN REIS DIE EEN GEVECHT IS
Op zijn derde album ‘Blood Mountain’ is de Amerikaanse heavy rockband Mastodon weer op innovatieve wijze in de weer met riffs, ritmes, stijlen en sferen. Heavy rockband? Jawel, want zanger/gitarist Brent Hinds en bassist Troy Sanders zien Mastodon niet als metalband. „We maken gewoon ‘heavy rock with a lot of shit going on’.”
VADER
ALS EEN VADER VOOR DE FANS
Hoewel de officiële biografie ons anders wil doen geloven, bestaat Vader alweer 23 jaar! Ik kan me voorstellen dat veel death metalfanaten zich hierbij achter de oren zullen krabben. Het debuutalbum ‘The Ultimate Incantation’ verscheen immers pas in 1993, maar de band werd officieel toch echt al in 1983 opgericht. Hoe dan ook, de Polen bewijzen met het geweldige ‘Impressions In Blood’ anno 2006 nog steeds tot de top van het genre te behoren. Frontman Piotr Wiwczarek (…en we noemen hem Peter) blijkt de vriendelijkheid zelve te zijn, en hangt ruim een half uur met Aardschok aan de telefoon.
AHAB
LET OP DE KLEINTJES
Vanuit de Duitse folkmetalband Midnattsol is de funeral doomformatie Ahab ontstaan. Vernoemd naar een personage uit Herman Melvilles beroemde epos Moby Dick en daarmee een conceptband die nu zijn eerste, en zeer sterke, debuut aflevert in de vorm van ‘The Call Of The Wretched Sea’. Aangezien we het boek ook niet allemaal gelezen zullen hebben, mag gitarist Chris om te beginnen ons eens vertellen waar dat verhaal over gaat.
UNLEASHED
MASTERS OF DEATH
Zweden mag dan anno 2006 nog steeds een toonaangevende natie op het gebied van (death) metal zijn, voor de echte hoogtijdagen van de Zweedse death metalscene moeten we toch een slordige vijftien jaar teruggaan in de tijd. ‘Into The Grave’ van Grave, ‘Where No Life Dwells’ van Unleashed, Dismembers ‘Like An Everflowing Stream’ en natuurlijk ‘Left Hand Path’, het ultieme meesterwerk van Entombed, verschenen allemaal aan het begin van de jaren negentig, en gelden nog steeds als de blauwdrukken voor lompe Zweedse death metal.
GENERAL SURGERY
ONDER HET MES
Veel oudere death- en grindfreaks koesteren warme herinneringen aan General Surgery. We schrijven 1990. Carcass is de ongekroonde koning en uitvinder van de pathologische grindcore en zit stevig in het zadel. Harmonizervocalen, laaggestemde gitaren en zoemende vibratorbassen vieren hoogtij in de nieuwe, door velen gehate stroming. Carcass zal nog jaren voor vele nakomelingen zorgen, maar de allereerste zou wel eens General Surgery geweest kunnen zijn. Met slechts één EP, ‘Necrology’, steelt de band op de grens van de jaren tachtig en negentig de harten van vele ‘anatoomgrinders’ en ‘splatterheads’. Het lijkt zelfs zó veel op Carcass, dat sommigen het verontwaardigd naast zich neerleggen als plagiaat, doch de meesten omarmen dit schamele stukje Relapse-vinyl dankbaar. Een Europees toertje zit er niet eens in, en General Surgery blijkt, evenals tijdbalkvriendjes Terrorizer, voornamelijk een sideproject. Niet alleen dát heeft General Surgery met Terrorizer gemeen, ook het feit dat zij in de jaren negentig niet (meer) bestaan, is een noemenswaardige overeenkomst. Dik vijftien jaar later. In een andere bezetting, maar mét behoud van de oude identiteit, kruist ‘Left Hand Pathology’ ons pad. En die plaat is goed. Erg goed! Is General Surgery nu wél een echte band? En wat is er nog over van de oude glorie? Gitarist Joachim, alias Dr. Carlsson, legt het graag uit aan Aardschok.
GOATWHORE
KATRINA EN DE ZEVEN GEITJES
Na een paar jaar lang fanatiek in eigen land te hebben getoerd, staat de Amerikaanse black/death metalband Goatwhore met de release van zijn derde album ‘A Haunting Curse’ te popelen om ook de rest van de wereld plat te spelen. Aardschok spreekt met zanger Ben Falgoust over de opmars en de zonnige toekomst van de band.
SUFFOCATION
STERKER DAN OOIT
Kort voor de release van de nieuwe CD was de Amerikaanse death metalband Suffocation al even in Europa voor een aantal club-optredens en festivals. Dat bassist Derek Boyer bij die shows met een gebroken been op het podium zou staan was wel bekend, maar dat gitarist Terrance Hobbs helemaal niet van de partij was, bleek voor veel fans wel een verrassing. Drummer Mike Smith, nog jetlaggend van de terugreis, toont zich vooral gelukkig dat zijn band de geplande optredens als viertal heeft kunnen afwerken: „We hebben laten zien dat zelfs een gehandicapt Suffocation zijn fans niet in de steek laat, en dat we ook met één muzikant minder ‘the pain’ op het podium kunnen brengen.”