Op veertien jarige leeftijd begon Marco van der Velde al met muziek maken, deze liefde bracht veel vrienden met zich mee. Negen jaar geleden vormde hij met deze vrienden The Wounded. Een vanuit Drenthe opererende band in het straatje van Pink Floyd, Anathema, Marillion en Paradise Lost. Eén van hun grootste shows was die in 2002 in een volle 013 (Tilburg) – dit als support-act voor de band HIM. Wellicht een vreemde combinatie, maar dit maakt de leden niet zoveel uit: “We spelen overal graag zolang er maar aardige mensen zijn.” Naast het thuisland speelt het vijftal ook graag in het buitenland: “We komen er graag omdat het publiek fatsoenlijk is en onze muziek daar de mensen aanspreekt.” Meer over de band lees je in het interview met frontman Marco van der Velde.
”The Wounded” betekend letterlijk vertaald “De Gewonde”, wat betekend het voor jullie?
Ten tijde van de eerste plaat diende dit als een soort titel voor de nummers en teksten die voornamelijk over de niet zulke prettige zaken van het leven gaan. The Wounded zijn degene waar de teksten over gaan, iedereen dus eigenlijk, zo heeft ieder mens wel een aantal littekens op zijn ziel.
Het album Atlantic is alweer twee jaar geleden uitgekomen, tijd voor een opvolger?
Jazeker, deze is ook grotendeels al klaar, momenteel zijn we nog opzoek naar een label. We hebben wel wat aanbiedingen gehad maar die waren wat ons betreft wat ondermaats. Het gaat niet goed met de muziekindustrie, dat weet iedereen, dus duurt het allemaal wat langer en moet je meer creatief zijn om iets te regelen. Overhaasten is ook geen goed idee, de nieuwe plaat komt er zeker wel.
We raken niet zo snel gefrustreerd in Drenthe. Het is alleen zo dat we dolgraag onze nieuwe nummers willen laten horen en weer verder willen gaan in de muziek. Ondanks de optredens die gewoon blijven doorgaan kan ik toch niet ontkennen dat je gevoelsmatig toch een beetje stilstaat. Volgend jaar een nieuwe plaat, stijl en ideeën die typisch The Wounded zijn worden verder uitgebouwd, en we willen ook dan weer zo veel mogelijk spelen.
Naar wat voor soort label zijn jullie opzoek voor dit album?
Een label die de muziek goed vind, er moeten mensen werken die het om de muziek te doen is. We zijn een ervaren band die zeer gemotiveerd is om met muziek bezig te zijn. The Wounded is een goeie live band en we maken een goed potje eigen muziek die herkenbaar is. Er is nog veel te veroveren maar zoals gezegd moeten de mensen ons wel nemen om de muziek en geen geouwehoer over image of andere zaken waar we niet achter staan.
De teksten in de nummers zijn vaak erg emotioneel, een goede uitlaatklep? Ja dat is het zeker. Ook komen er nog steeds ontzettend veel reacties op de teksten en de muziek vanuit alle hoeken van de wereld. Als je leest wat het met andere mensen doet zie je weer dat muziek universeel is. Een aparte maar sterke manier van communiceren. Maar er is ook altijd veel humor onderling. Ik ben beslist geen depressief persoon, toevallig schrijven we in deze band dit soort gevoelens van ons af. Als we wat met de vrolijke kant wilden doen dan waren we misschien wel cabaretiers geworden.
Wie schrijft de muziek/teksten in de band?
Tot nu toe heb ik de muziek en teksten geschreven, dat is ook door de bezettingswisselingen steeds zo gelopen. Het was veel mooier geweest als meer mensen hun stempel op de band hadden kunnen drukken maar het is niet anders. Nu schrijven wel verschillende mensen de muziek. Dit is soms verassend en veel leuker.
Hebben jullie nog tips voor andere bands die proberen door te breken?
Doorbreken is denk ik niet echt meer aan de orde. Er zijn maar heel weinig bands die nog op eigen kracht doorbreken zonder dat er direct een hele investeringsmachine achter zit. Blijf vooral je eigen ding doen, en maak vooral eerlijke muziek dat leeft het langst. Je moet jezelf als muzikant en band dus maar niet te serieus nemen haha. Daarnaast is het een apart wereldje, daar moet je tegen kunnen. Er lopen veel kwakkers rond in de muziekwereld. Beloftes zijn pas van belang wanneer ze zijn nagekomen. Ik zou dus vooral goed opletten en niet te snel ergens in duiken.
Wat maakt jullie anders dan anderen bands?
Naast de onze persoonlijkheden eigenlijk niet zoveel. Ik lees wel eens interviews of zie wel eens dvd”s met backstage beelden. Dan denk ik dat het er overal wel een beetje hetzelfde aan toe gaat. Als ik bij collega bands kijk zie ik ook dezelfde basis wel. Dezelfde problemen. We zijn bevriend geraakt met bekenden en onbekende bands en uiteindelijk komt alles op hetzelfde neer. Het enige wat soms anders is, is dat er meer druk is bij bands die wat opgebouwd hebben.
Hoe kijk je terug naar jullie eerste optreden?
Ik denk dat we nu in totaal zon 150 keer gespeeld hebben vanaf het begin van The Wounded. De eerste was op een schoolfeest en dat heb ik laatst nog eens terug gezien op een videoband. Dat was niet best kan ik wel zeggen. Ik denk dat ik opnames van nu liever laat zien aan mensen. Toch was het een leuke tijd. Dingen gingen zoals ze gingen. Er was veel onwetendheid en naïviteit, maar dat heeft ook wel zijn charmes. We waren vooral op zoek naar een identiteit. Elke moment dat je je afvraagt waar je staat als band denk je dat je er zo ongeveer bent, als je dan een jaar later terug kijkt weet je wel beter.
Zijn er al inkomsten met de band en hoop je ooit ervan te kunnen leven?
Wij als band hebben wel inkomsten maar daar kunnen we niet van leven. Je steekt ook veel terug in de band. Alles kost tegenwoordig veel geld dus je bent het ook zo weer kwijt. Leven van je muziek is maar voor weinig mensen weg gelegd.
Maar wat is leven van de muziek? Als je 100.000 euro in een jaar verdiend en je band is dan weer uit de picture wat heb je er dan aan. Het is wel zo dat als je niet hoeft te leven van de muziek er ook geen druk is in die richting. We besteden nu al veel meer werk aan randzaken dan aan muziek zelf. Mensen vergeten vaak dat het niet alleen maar een cd-tje opnemen en een paar avondjes spelen is. Maar het is mij zo ook wel goed. Als we ooit kunnen leven van muziek, moet dat ook direct goed zijn. Dan wil ik ook een ranch in Amerika en een eigen helikopter. Maar ik denk dat dit met een band als The Wounded vrij onzeker blijft. Maar dat is ook helemaal niet belangrijk verder. Er zijn veel belangrijkere zaken in de wereld.
Stel dat jullie geboekt worden voor een klein prijsje in een onbekende club. De opkomst blijkt niet meer te zijn dan de mensen achter de bar en een paar verdwaalde metalheads. Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Dat is vooral in het begin vaak genoeg gebeurt. Soms wisten we niet direct hoe er mee om te gaan, maar nu doe je gewoon je ding zoals anders ook. Dan nog kun je best een leuke avond hebben.
Maar zoals ik al zei is het vaak hard werken met de band. Je rijd soms helemaal naar de andere kant van het land en neemt met elkaar een dikke week aan snipperdagen op. Dat doe je graag maar het is dan natuurlijk wel leuk als je ook een pay off krijgt. Wanneer je merkt dat een zaal je alleen maar heeft geboekt om weer wat subsidie geld op te strijken dan werkt dat soms wel een keer op je zenuwen.
RegioReport is er om de underground van Nederland en België meer aandacht te geven. Welke band zou volgens jullie meer aandacht moeten krijgen?
Er lopen bands rond in Nederland waarvan ik niet begrijp dat die niet al veel verder zijn. De bands Prey en 25 Sigarettes hebben zeker potentie, die als wanneer ze doorzetten zeker mooie dingen kunnen gaan doen.