"Alternatieve rockband uit Friesland", zo opent de bio die ik aantref bij de 4de demo van deze band, die in 2000 als trio is begonnen: Remy Tjassing (zang en gitaar), zijn vader Piet (bas) en Roland Bosma (drums).
Op deze demo experimenteren ze voor het eerst ook met keyboards op 1 track (Promise), bespeeld door producer Hans Elmers. Dit is zo goed bevallen dat sinds eind 2007 de band is uitgebreid met toetsenist Thijs Kooi.
Ik heb een aantal kleine kritische opmerking over deze demo, en één heel groot punt van kritiek. Om met de laatste te beginnen: 3 tracks en 1 bonustrack (iets meer dan 18 minuten), is wat mij betreft veel te kort.
De band uit in de bio de wens om ooit een full-length te produceren, van mij hoeven ze daar niet lang mee te wachten!
Ze schrijven dat ze hard aan een eigen geluid werken. Zo kan ik het niet helemaal noemen: het geheel komt me niet onbekend over wanneer ik naar andere progressieve rock luister, maar wat deze bands overeenkomstig hebben is toch wel het hoge niveau op het vlak van instrumentbeheersing en een sterke zang. Composities bezitten veel afwisseling terwijl alles in een nummer altijd zijn balans weer vindt.
Ook Shady Lane voldoet aan deze verwachtingen.
De opener Omega vlamt er meteen hard in. Helaas zakt het na anderhalve minuut een beetje weg met een Marillion- achtig intermezzo. Dat komt iets te vroeg, op dit punt is in de compositie nog geen rustpunt nodig. Gelukkig vindt wel meteen weer een goede opbouw plaats die via een omweg naar het openingsthema teruggaat. waarmee de track wordt afgesloten.
Het had meer uitgewerkt kunnen worden, maar het nummer mag er zijn.
Paranoia Search (feitelijk de titeltrack, leuk gedaan!), begint rustiger en heeft veel spanning. De opbouw wordt niet doorgezet wat de spanning enorm vergroot, gedragen door een sterke zang.
Wanneer voor de 2de keer een opbouw plaatsvindt die weer niet volledig wordt uitgewerkt is dat toch wel jammer, dit nummer klinkt in mijn oren niet 'af'.
Over Promise kan ik eigenlijk met goed fatsoen niet zeiken, maar ik doe het toch. Het Pain of Salvation gehalte is iets te hoog, zeker in de zang. Ik vind het van enorm lef getuigen om te proberen Daniel Gildenlow zo te volgen – en het resultaat mag er zijn – maar ik denk dat Shady Lane het niet nodig heeft; in de bio heeft de band het over “bescheiden, maar zelfverzekerd” en alleen de 2de term vind ik terecht.
De bonustrack From 6 to 6 is enigsinds verwarrend; sterke emoties waar ik niet echt raad mee weet, waardoor je geneigd bent het nog een keer te draaien zodat je er grip op kunt krijgen (wat ik ook vast wel zal doen).
Jammer alleen van het einde; het nummer (en daarmee de demo) neigt ernaar om in lichte chaos af te sluiten, maar de bas heeft het laatste woord met een keurig tonaal 5-4-1 en daarmee harmonisch verantwoord. Dat doet afbreuk aan de opgebouwde sfeer.
Over het algemeen heb ik ook nog wel wat te zagen en dat betreft de productie. “Hard maar transparant” noemen ze het zelf. Iets te hard denk ik; voor Shady Lane is het sferische heel belangrijk en met een iets meer open sound komt dat beter tot zijn recht.
Tenslotte mannen, gooi die bescheidenheid van jullie in een Friese sloot en laat de wereld van jullie horen!
Score 82/100