10xEremetaal Augustus 2009

10 augustus 2009 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Augustus 2009

ARKAEA

Years In The Darkness

Century Media/EMI
www.myspace.com/arkaeamusic
Renée van der Ster
74

Binnen Fear Factory rommelt het al een tijd; het is alleen nog de vraag wie er straks met de rechten van de bandnaam vandoor gaat. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan, en dus zijn Fear Factory-heren Christian Olde Wolbers (gitaar) en Raymond Herrera (drums) nooit echt gestopt met samenwerken. Het is goed hoorbaar dat de nummers op deze Arkaea (tja, dan maar onder een andere naam) schijf oorspronkelijk voor hun andere band bedoeld waren. Met zanger Jon Howard en bassist Pat Kavanagh (beiden afkomstig uit Threat Signal) wordt de band compleet gemaakt. Hoewel het er bij Threat Signal een stuk minder hard aan toe gaat, valt de invloed van deze heren erg mee (of juist tegen, wat jij wilt…). De pit van deze plaat zit hem in het bekende, beukend elektrische geluid zoals bekend van Fear Factory, maar bevindt zich geregeld op vreemd terrein, doordat de strot van Howard een heel andere draai aan het geheel geeft. Deze is namelijk erg schel en doorgaans in schreeuwmodus, waardoor het neigt naar ‘Fear Factory op z’n metalcores’. Dat klinkt wellicht wat kort door de bocht, maar meer dan dit maakt Arkaea er op zijn debuut nog even niet van.

CIRRHA NIVA

For Moments Never Done

Parnassus/Suburban
www.myspace.com/cirrhaniva
Joost Boley
85

Herinnert u zich deze nog? Acht jaar na de release van de rockopera ‘Liaison De La Morte’ meldt het grondig gerenoveerde, Nederlandse Cirrha Niva zich eindelijk terug aan het front. En hoe! Het nieuwe album ‘For Moments Never Done’ is namelijk om door een ringetje te halen. Vrijwel verdwenen zijn de theatrale invloeden van weleer, maar de progressieve metal (met de nadruk op metal) van het herboren Cirrha Niva bruist werkelijk van de energie. Stralend middelpunt is de nieuwe zanger Legrand, die met zijn krachtige strot veel indruk maakt. Maar ook de zeven composities op ‘For Moments Never Done’ zijn, zonder uitzondering, van hoog niveau. Van de heftige opener ”The Fooling“, waarin Robin de Groot (Chiraw) al gruntend en schreeuwend zijn opwachting maakt, tot aan de kolkende afsluiter ”Self-Chosen“ met zijn gave gitaarwerk, is Cirrha Niva’s gedreven, melodieuze, en vooral pakkende metal een feest voor het oor. Een rustpunt vormt de gepassioneerd gezongen ballad ”Spring Before Winter“ met enkele hartverscheurende saxofooninterventies van gastspeler Bouke Visser, die overigens samen met Jochem Jacobs (Textures) voor de meer dan puike productie van dit album tekende. En voor wat extra bombast zorgt toetsenist Joost van den Broek (ex-After Forever) in het misdadig mooie, afwisselende ”Framed“. Ook bijzonder fraai is de interactie tussen Legrand en zangeres Manda Ophuis (Nemesea) in het up-tempo ”Dreamon“. Kortom, met ‘For Moments Never Done’ staat Cirrha Niva er weer helemaal. Wat een comeback!

CLUTCH

Strange Cousins From The West

Weathermaker/Suburban
www.myspace.com/clutchband
Stan Novak
78

Clutch heeft nooit voor de weg van de minste weerstand gekozen; een aanpak die de band nooit heel groot heeft gemaakt, maar wel tot een vaste waarde in het clubcircuit. Met een zeven maanden durende wereldtournee in het vooruitzicht doet de band het zo slecht nog niet en water bij de wijn hoef je dan ook niet te verwachten. Zo ook niet op ‘Strange Cousins From The West’, alweer het negende studioalbum van de eigenzinnige grooverockers uit Maryland. Opener ”Motherless Child“ is een doorbijter met zelfs voor Clutch-begrippen een ongewone, zelfs ietwat onplezierige groove. In ”Struck Down“ zijn we echter weer op vertrouwd terrein; een onweerstaanbare drive en het bekende gitaargepiel met opnieuw die Tom Morello-trekjes. De rest van het album blijft de band op het bekende pad en dat zorgt vooral voor een feest der herkenning. Maar ook al voegt ‘SCOTW’ nauwelijks iets toe aan het reeds bestaande oeuvre, voor de fervente liefhebber (waartoe ook ondergetekende zich rekent) is de aanschaf zonder meer verantwoord. Want ondanks het feit dat het hoge niveau van voorganger ‘From Beale Street To Oblivion’ niet wordt gehaald, mag dit album niet ontbreken in de collectie. Het merendeel der songs is namelijk opnieuw beresterk. Clutch is en blijft derhalve een band om te koesteren.

GHOST BRIGADE

Isolation Songs

Season of Mist/Bertus
www.myspace.com/ghostbrigade
Anita Boel
90

Was het debuut ‘Guided By Fire’ van Ghost Brigade al overdonderend, op dit tweede album ‘Isolation Songs’ zijn de puntjes op de i gezet. Dat betekent dat de Finnen geen onverwachte uitstapjes hebben gemaakt, maar zichzelf op hetzelfde terrein verder hebben ontwikkeld en verbeterd. Wie de eerste schijf niet kon boeien, hoeft deze tweede CD dus ook niet aan te schaffen, maar wie gepakt werd door ‘Guided By Fire’ moet nu onmiddelijk naar de winkel rennen. Zonde om namelijk nog een dag langer te wachten op ‘Isolation Songs’. Het album opent ijzersterk met ”My Heart Is A Tomb“ (cleane zang erg sterk) en ”Into The Black Light“ (met een simpel doch zeer doeltreffend gitaarmelodietje), maar houdt de luisteraar ook de rest van de plaat scherp met nummers als ”Lost In The Loop“ (prachtige cellowerk), ”22:22 – Nihil“ (zeer sfeervol instrumentaaltje) en ”Birth“ (negen minuten puur genieten). In vergelijking met het debuut is alles net wat beter uitgewerkt, intenser, sfeervoller en gevarieerder. Wie nog geheel onbekend is met Ghost Brigade: kopen die plaat als je graag luistert naar bands als Paradise Lost, Katatonia, Opeth en Amorphis.

GOTTHARD

Need To Believe

Nuclear Blast/PIAS
www.myspace.com/gotthard
Ron Willemsen
83

Gotthard levert al sinds 1992 topalbums af en is met afstand de succesvolste rockband in Zwitserland, waar al de platen (elf in totaal) op nummer één in de charts zijn binnengekomen. Daar zal met ‘Need To Believe’ geen verandering in komen, want ook dit is weer een zeer geslaagde CD vol toegankelijke classic hardrocksongs (”Shangri La“, ”I Don’t Mind“, ”Right From Wrong“, ”Rebel Soul“) en (semi-)ballads (”Need To Believe“, ”Don’t Let Me Down“, ” I Know, You Know“ en, traditioneel als afsluiter van een album, ”Tears To Cry“) waar Gotthard patent op lijkt te hebben. ‘Need To Believe’ klinkt iets gladder dan zijn voorganger, maar is een waardige opvolger van ‘Domino Effect’. Dat, en de wetenschap dat optredens van de band altijd een feest zijn, zorgt ervoor dat Gotthard zeker nog een tijdje mee kan. In elk geval tot de volgende CD over twee jaar.

MASTERS OF REALITY

Pine/Cross Dover

Mascot/PIAS
www.myspace.com/mastersofrealityofficial
Stan Novak
75

Het is alweer zes jaar sinds de laatste studioplaat en toch komt dit nieuwe album onverwacht. Masters Of Reality is nooit een toonbeeld van productiviteit geweest, want Chris Goss houdt er gewoon zijn eigen methodes en gewoontes op na. De ogenschijnlijk simpele opener ”King Richard TLH“ had zo op ‘Sunrise On The Sufferbus’ kunnen staan en zorgt voor een vertrouwd gevoel. Maar dan wordt het al snel omschakelen, want op dit zesde officiële studioalbum wordt meer geëxperimenteerd dan op alle voorgangers samen. De karakteristieke zang van Chris Goss is uit honderdduizenden herkenbaar en etaleert eens te meer zijn onbegrensde liefde voor The Beatles en Cream. ‘Pine/Cross Dover’ staat stilistisch gezien echter haaks op de rustieke voorganger ‘Give Us Barabbas’. Het akoestische element dat laatstgenoemde schijf sierde, schittert nu namelijk door afwezigheid. Daarentegen heeft Goss zich nu laten inspireren door elementen uit dub-base en vrije improvisatie, en de muzikale momenten die dat oplevert zullen zeker niet voor iedereen zijn weggelegd. Het album is op die momenten behoorlijk vervreemdend en eist veel geduld en inlevingsvermogen. Ik zie mezelf als een tolerant luisteraar met een open geest, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik er na tien luisterbeurten nog steeds niet uit ben. Gezien zijn kleurrijke cv en algeheel goede smaak (Goss heeft een grote hand gehad in het artistieke succes van bands als Kyuss en Queens Of The Stone Age) kan ik echter niet anders dan hem het voordeel van de twijfel geven. ”Worm In The Silk“ en ”Johnny’s Dream“ zijn echter allesbehalve gemakkelijke stukken. Om van de twaalf minuten durende improvisatie ‘Alfalfa’ nog maar te zwijgen. De rest is oké, maar ik denk dat de aanstaande toer het met name van de oude krakers zal moeten hebben. Moeilijk plaatje dus.

MUNICIPAL WASTE

Massive Aggressive

Earache/Rough Trade
www.facethewaste.com
Robert Haagsma
85

Municipal Waste bestaat acht jaar. Die loopbaan was tot nu toe één lange ode aan de jaren tachtig. Het was het tijdperk dat thrash en hardcore een goede combinatie vormden, zoals platen van acts als Anthrax (en de diverse afsplitsingen), Suicidal Tendencies en Corrosion Of Conformity destijds luid en duidelijk lieten horen. Op het debuut ‘Waste ’Em All’ zette furieuze hardcore de toon, de twee wat toegankelijker geproduceerde opvolgers neigden meer naar thrash. Op de vierde CD ‘Massive Agressive’ heeft Municipal Waste een goede balans gevonden. Opnieuw moet de plaat het niet van de originaliteit hebben, maar daar staat wel het een en ander tegenover. Zoals een overrompelende energie. De enthousiaste schreeuwzang van Tony Foresta draagt opnieuw de plaat. Hij is te horen in dertien nummers. Korte songs, vol tempowisselingen, gebrulde koortjes, flitsende solo’s en ander avontuur. Daar is niets mis mee. Favorieten zijn moeilijk te kiezen. Hoewel? ”Media Sceptic“ is een oprecht klinkende woedeuitbarsting van nauwelijks twee minuten die diepe indruk maakt. De rest doet er nauwelijks voor onder. Heerlijke plaat!

NOVEMBERS DOOM

Into Night’s Requiem Infernal

Candlelight/Bertus
www.myspace.com/novembersdoom
Henri Serton
88

Gezien het feit dat ik ‘The Novella Reservoir’ twee jaar geleden 96 punten toekende, waren mijn verwachtingen uiteraard hooggespannen. Ik was zeer benieuwd naar de groei van de band. Zijn die verwachtingen ingelost? Gedeeltelijk wel. Ik heb de indruk dat de mannen van Novembers Doom op dit album nog meer de grenzen van hun muziek hebben opgezocht. Dat betekent dat er op dit album nummers staan die nog een stukje sneller en harder zijn dan op het vorige album en ook songs die nog melodieuzer zijn. Met ”The Fifth Day Of March“ heeft de band zelfs zijn meest softe nummer ooit geschreven. Het refereert overduidelijk aan Pink Floyd. Ook het afsluitende ”When Desperation Fills The Void“ is een ballad. Toch halen beide niet het niveau van bijvoorbeeld ”Twilight Innocence“ en al helemaal niet van ”Autumn Reflection“. En dat is exemplarisch voor de rest van het album. Zeker, nummers als ”Into Night’s Requiem Infernal“, ”Eulogy For The Living Lost“, ”Empathy’s Greed“, en ”Lazarus Regret“ zijn sterke nummers, maar wie op dit album een uitschieter als ”Rain“ of ”Dark World Burden“ zoekt, zal die niet vinden, om over een zeperd als ”I Hurt Those I Adore“ nog maar te zwijgen. Daarmee is niet gezegd dat dit een slecht album is of dat Novembers Doom met ‘Into Night’s Requiem Infernal’ teleurstelt. Dat zou de band onrecht aandoen. Wel is het zo dat dit album soms iets te gezapig voortkabbelt. Iets meer energie en dynamiek had het geen kwaad gedaan. De Novembers Doom-fan kan, nee móet ‘Into Night’s Requiem Infernal’ gewoon blind aanschaffen, zo goed is het dan weer wel, maar anderen raad ik aan het eerst even te beluisteren.

SIGHTS & SOUNDS

Monolith

Redfield/Suburban
www.myspace.com/sightsandsounds
Rudi Engel
88

De reden dat Comeback Kid met het meest recente album ‘Broadcasting\u2026’ ook buiten de hardcorescene zieltjes wist te winnen, kwam niet in de laatste plaats door de indrukwekkende stem van Andrew Neufeld, die tot die tijd alleen gitarist van de band was. Hoewel dus al bekend was dat hij kan zingen, sta ik toch perplex van wat hij op het debuutalbum van zijn nieuwe band Sights & Sounds laat horen. Van gevoelige, cleane zang tot heftige bulderpartijen: Neufeld doet het allemaal op overtuigend soepele wijze. ‘Monolith’ is sowieso een indrukwekkende plaat. De twaalf nummers bevatten allemaal een eigen identiteit, waardoor het lastig is om een etiket op de muziek te plakken (laat ik het voor het gemak maar post-hardcore noemen). Een nummer waarin de vele gezichten van deze nieuwe band goed tot uiting komen, is ”The Clutter“, dat bij vlagen zelfs als een soundscape aandoet. Vooral de bombastische break waarin de bom na minutenlange, dreigende opbouw eindelijk tot ontploffing komt, is kippenvel opwekkend sterk. Hoewel ‘Monolith’ ruim een uur duurt en vanwege de enorme afwisseling tegen het schizofrene aanleunt, luistert het geheel toch opvallend makkelijk weg, wat ook wel door de erg sterke productie van Devin Townsend komt. Eigenlijk is Sights & Sounds niet echt met andere bands te vergelijken, maar als je liefhebber bent van bands als Burst en Underoath moet je ‘Monolith’ absoluut een kans geven. Nu al een van de beste debuutalbums van het jaar.

SPOIL ENGINE

Antimatter

Roadrunner/CNR
www.myspace.com/spoilengine
Rudi Engel
86

Wat zal Niek Tournois de laatste jaren veel vergelijkingen met Corey Taylor om zijn oren hebben gekregen. De Nederlandse zanger van de voor de rest Belgische band Spoil Engine zal het echter worst wezen, want het vijftal staat inmiddels wel mooi bij het grote Roadrunner (inderdaad: het label van\u2026) onder contract. En terecht ook. Twee jaar geleden debuteerde Spoil Engine al op zéér overtuigende wijze met ‘Skinnerbox v.07’, en dat is in de metalscene niet onopgemerkt voorbijgegaan. Nu moet ik – hoe goed ik ‘Antimatter’ ook vind – toch toegeven dat de Corey Taylor-vergelijkingen allesbehalve uit de lucht komen vallen, want ik zou serieus niet vreemd opkijken als de frontman van Slipknot en Stone Sour deze plaat onder een andere naam blijkt te hebben ingezongen. Temeer omdat de muziek ook in de lijn van de hardere nummers van Stone Sours vorige album ligt. Betekent dat dat Spoil Engine een slap aftreksel is? Absoluut niet, want eigenlijk doen de mannen niet eens zoveel onder voor Corey en de zijnen. Nog meer dan het vorige album staat ‘Antimatter’ vol met hits in spe. Krachtige kwaliteitssongs die je na twee keer luisteren al meezingt. En hoe vaker je dit album beluistert, des te meer zal het je opvallen hoeveel zelfvertrouwen ervan afspat. Ik heb er alle vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen met de carrière van deze nog jonge band.