10xEremetaal Mei 2010

27 april 2010 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Mei 2010

 

 

BULLET FOR MY VALENTINE

The Fever

Sony Music
www.myspace.com/bulletformyvalentine
Justin Erkens
76

Na zeven jaar kan het uit Wales afkomstige metal(core)gezelschap Bullet For My Valentine terugkijken op een indrukwekkende carrière. Miljoenen stuks zijn er inmiddels van de langspelers ‘The Poison’ (2005) en ‘Scream Aim Fire’ (2008) over de toonbank gegaan, zalen overal ter wereld lopen vol en de awards stapelen zich op voor de jonge Britten. Volledig onbevangen spelen behoort dus tot het verleden, maar het viertal is daarentegen vele ervaringen rijker. Beide aspecten zijn deels terug te vinden op het nieuwe album, het koortsachtig getitelde ‘The Fever’. Vanaf de opener ”Your Betrayal“ is duidelijk dat de heren vasthouden aan de succesformule van ‘Scream Aim Fire’ – een aanstekelijke metalcombo van agressie en emotie – maar wel met een (muzikaal) meer volwassen insteek dan voorheen. Onder toeziend oog van producer Don Gilmore (Good Charlotte, Linkin Park) heeft het kwartet de ‘highs and lows’ gladgestreken tot een solide geheel; er is meer variatie in de nummers zelf in plaats van tussen de nummers onderling. De vocalen, het combineren van de core en melodieuze elementen, en in het bijzonder dus de wijze waarop de band de composities in elkaar heeft gestoken verraden dat de Britten de oren open hebben gehouden de afgelopen jaren. Keerzijde van de ‘volwassen’ sound is echter dat de heren een mattere indruk maken. Qua aanstekelijkheid scoort het gezelschap hoog, maar met de bewuste dosering van de energie komt die bij meerdere luisterbeurten steeds hinderlijker in het gehoor te liggen. Met ‘The Fever’ bewijst Bullet For My Valentine de kindertijd ontgroeid te zijn, maar tevens dat het daarmee nog niet is waar de echt grote artiesten van deze wereld zijn.

CRASHDIET

Generation Wild

Frontiers/Rough Trade
www.myspace.com/realcrashdiet
Ron Willemsen
89

De geschiedenis van de Zweedse sleazerockers Crashdiet is er één met hindernissen. Na de release van hun debuut ‘Rest In Sleaze’ in 2005 pleegt hun zanger Dave Lepard zelfmoord. Nadat men besluit door te gaan met nieuwe zanger Oliver Twisted volgt ‘The Unattractive Revolution’, maar na ruim een jaar toeren geeft deze er de brui aan en kan men wederom op zoek naar een nieuwe vocalist. ‘Generation Wild’ is dus de derde CD, met de derde zanger. Simon Cruz is echter een lot uit de loterij. Wat een strot heeft die man. Een mix van Sebastian Bach en Mike Tramp, met een enorm bereik. Na sirenes en chaotische straatgeluiden knalt ”Armageddon“ uit de speakers, dat behalve door zijn groovende ritme opvalt door de hoge uithalen van Cruz. ”So Alive“ bevat een oude AC/DC-riff en het titelnummer is een meezinger in de stijl van Mötley Crüe. Een andere invloed van Crashdiet is Skid Row en dat hoor je terug in het heavy ”Rebel“ en het afwisselende ”Native Nature“. Het hardste nummer op de plaat is ”Down With The Dust“, trashy rock met zang die aan Mike Tramp (White Lion) doet denken. ‘Generation Wild’ bevat ook twee ballads, het fraaie ”Save Her“ (glam meets metal) en de afsluitende powerballad ”Beautiful Pain“, wederom voorzien van een pakkend refrein en lekkere gitaarsolo’s van Martin Sweet. ‘Generation Wild’ klinkt als een klok, staat vol met nummers die blijven hangen, bevat waar nodig catchy koortjes en zet de standaard voor sleazy rock in de komende jaren.

DEFTONES

Diamond Eyes

Reprise/Warner Music
www.myspace.com/deftones
Rudi Engel
88

Begin november 2008 was Deftones al een flink eind gevorderd met het schrijfproces van het zesde album ‘Eros’ toen bassist Chi Cheng een zwaar auto-ongeluk kreeg. Hij raakte in coma en het album werd keer op keer uitgesteld. Toen duidelijk werd dat Cheng voorlopig niet zou ontwaken (dat is nu, na bijna anderhalf jaar, nog steeds niet gebeurd), verdween ‘Eros’ voor onbepaalde tijd op de planken en begon de band samen met voormalig Quicksand-bassist Sergio Vega aan een compleet nieuw album. ‘Eros’ zou namelijk te donker en negatief zijn, terwijl de band onder deze omstandigheden een positiever album wilde maken. En dat is gelukt, want ‘Diamond Eyes’ \u2013 nu dus officieel het zesde Deftones-album \u2013 is op het muzikale vlak het meest optimistische tot nu toe. De nummers zijn stuk voor stuk opvallend toegankelijk (hoewel er na meerdere luisterbeurten nog steeds genoeg moois valt te ontdekken) en de scherpe randjes zijn ditmaal wat minder prominent aanwezig dan in het verleden. Zo kent het tweede nummer ”Royal“ wel een heftig einde met flinke krijspartijen van Chino, maar voor de rest is het juist een erg pakkend, gevoelig nummer. Ondanks de diepgang en vele ingetogen stukken is ‘Diamond Eyes’ opvallend genoeg meer gitaargeoriënteerd dan Deftones’ beste albums ‘White Pony’ en ‘Saturday Night Wrist’. Nu zou ik nog wel een stuk of dertig hoogtepunten op willen noemen (zoals het prachtig dreigende ”You’ve Seen The Butcher“, waar de band spannende nieuwe wegen bewandelt), maar helaas heb ik geen complete pagina ruimte voor deze recensie. Het is nu nog te vroeg om te kunnen zeggen welke plek ‘Diamond Eyes’ gaat innemen in de discografie van Deftones, maar het is in ieder geval wel weer een topalbum geworden. En dan nu maar wachten tot ‘Eros’ ein-de-lijk een keer gaat verschijnen, want volgens Chino is die plaat nog het beste te vergelijken met ‘White Pony’.

LAPKO

A New Bohemia

Fullsteam/Rough Trade
www.myspace.com/lapko
Robert Haagsma
80

De band Lapko moest het tot nu toe vooral van het eigen land hebben. In Finland vlogen de drie albums die aan ‘A New Bohemia’ voorafgingen over de toonbank. Nu lijkt de rest van de wereld aan de beurt. Het trio is verre van kansloos. De stijl zoals die zich op deze vierde plaat openbaart, is heel divers. Het is een drukke, complexe en dynamische mix van alternatieve rock, metal en progressieve invloeden. De referenties die de mix oproept, verschilt per song. At The Drive-In, Muse, The Mars Volta en Manic Street Preachers zijn zo wat namen die door mijn hoofd schoten. Het is tot intrigerende, overweldigende muziek. Een goed voorbeeld daarvan is ”I Shot The Sheriff“ (geen cover!). Lapko pakt schaamteloos bombastisch uit, zonder dat het liedje onder al het geweld bezwijkt. Dat is deels te danken aan de hoge, heldere stem van Ville Malja. Het is een soort baken in een kolkende zee. Die zorgt ook elders op de plaat voor houvast; zoals in ”Summer Nights“, waar de intensiteit van Muse in terug te horen is. Luisterend naar ‘A New Bohemia’ is dus duidelijk waar de Finnen zich door lieten inspireren. Erg is dat bepaald niet. Lapko zet in een deel van de songs die invloeden naar eigen hand. De combinatie van zang, songs, spel en productie compenseren bovendien dat lichte gebrek aan originaliteit.

MUTINY WITHIN

Mutiny Within

Roadrunner/CNR
www.myspace.com/mutinywithin
Metal Mike
92

Kleine platenzaken verdwijnen langzaam maar zeker uit het straatbeeld en grote winkelketens slaan alleen nog albums van de ‘bekende namen’ in. Het gevolg daarvan is dat beginnende bands niet onder een ‘normale’ manier onder de aandacht kunnen worden gebracht. Vandaar dus vanuit hier een oproep om Mutiny Within te gaan checken. De band is in 2002 in New Jersey opgericht door bassist Andrew Jacobs en was in het begin een Children Of Bodom-coverband. Inmiddels heeft de band vijftig eigen nummers geschreven, waarvan er elf op dit gelijknamige debuut staan. Het spelpeil is ongehoord hoog. Andrews broer Brandon is een gitaartalent en dat geldt ook voor de andere, Engelse gitarist Dan Bage. Hun vloeiende solo’s herinneren aan Mark Tremonti en Jeff Loomis. Het drumwerk van Bill Fore is indrukwekkend; hij hakt echt elk gaatje vakkundig dicht. De Engelse zanger Chris Clancy is uitmuntend. Soms een grunt, maar overwegend een mooie, krachtige melodieuze stem. Toetsenist Drew Stavola kleurt de metalnummers prachtig in. Zelden een band gehoord die zo’n harde nummers met zoveel melodie weet te componeren. Jason Bieler (Saigon Kick) droeg bij aan een heldere doch bombastische productie. Absoluut mijn CD van de Maand, en ja, ik heb ook de nieuwe Exodus gehoord. De band toert momenteel door de VS met achtereenvolgens Sonata Arctica, Dark Tranquillity en Soilwork & Death Angel. Als Mutiny Within live maar half zo goed is als op deze CD zullen de zojuist genoemde bands een harde noot te kraken hebben om dat te overtreffen.

AXEL RUDI PELL

The Crest

Steamhammer/SPV/Suburban
www.axel-rudi-pell.de
Liselotte Hegt
84

Afgelopen maand werd in Aardschok de nieuwe DVD ‘One Night Live’ van Axel Rudi Pell besproken. Die DVD bleek nagenoeg een herhalingsoefening ten opzichte van ‘Live Over Europe’ uit 2008. Natuurlijk geldt dat eigenlijk ook voor de albums die de Duitse band met de regelmaat van de klok uitbrengt. Herr Pell staat al sinds jaar en dag garant voor een lekkere pot stevige melodieuze metal waar echt weinig op aan te merken valt, behalve dat de band al jaren op safe speelt. Van het kersverse ‘The Crest’ kan dus ook gezegd worden dat het er allemaal wederom sappig aan toegaat, want zo zijn er weer de dampende vlotte rockers (”Too Late“), de statige en pompende songs (”Dreaming Dead“) en natuurlijk de zwijmelende, slepende rockballads (”Glory Night“). Zanger Johnny Gioeli schittert in alle songs, maar gitarist en bandleider Pell zorgt er beslist voor dat hij zijn ei op gitaarvlak ruimschoots kwijt kan. De band rondom Pell is stabiel en sterk, en dat hoor je op alle vlakken terug. ‘The Crest’ bevat geen zwakke broeders en de boel is netjes gearrangeerd en geproduceerd en bevat eigenlijk alles wat je van deze muzikanten mag verwachten. Op deze wijze kan Axel Rudi Pell nog jaren meegaan. De fans zullen tevreden zijn.

RATT

Infestation

Roadrunner/CNR
www.myspace.com/therattpack
Robert Haagsma
75

In de eerste reacties op de nieuwe CD van Ratt wordt gerept van een ware wederopstanding. Laten we het wel in perspectief blijven zien: de Amerikaanse band bracht in de jaren tachtig een paar verdienstelijke platen uit, die onderling echter volledig inwisselbaar waren. Ze waren eigenlijk vooral de moeite waard vanwege het vloeiende gitaarwerk van Warren DiMartini en een handvol goede liedjes. Een collectief gevoel van nostalgie lijkt de band de laatste jaren groter te maken dan-ie daadwerkelijk was. Goed, dat is uit de weg. ‘Infestation’ is de zevende CD van de band, waarop we DiMartini weer tegenkomen, net als de nog altijd als een krolse kater klinkende Stephen Pearcy. Nieuw op (slag)gitaar is Carlos Cavazo (ex-Quiet Riot). De plaat had zo in 1985 uit kunnen komen. Het staat vol pakkende, krokant klinkende rocksongs, waarin het gitaarduo heerlijke riffs en solo’s uitwisselt. Van sleet op de stembanden van Pearcy is geen sprake. Zijn teksten gaan nog altijd nergens over. De songs graven evenmin erg diep, maar klinken wel erg aanstekelijk. ”Take Me Home“, ”As Good As It Gets“ en ”Eat Me Up Alive“ zijn voorbeelden van die lekker sleazy klinkende rockers. De band biedt met ‘Infestation’ niets nieuws, maar klinkt wel weer ouderwets bevlogen. Een oud geluid voorzien van nieuwe energie, gebracht door een Ratt met negen levens.

RHAPSODY OF FIRE

The Frozen Tears Of Angels

Nuclear Blast/PIAS
www.myspace.com/rhapsodyoffire
Liselotte Hegt
82

Rhapsody Of Fire opent het nieuw album, zoals te verwachten, met een theatraal, filmachtig muzikaal decor dat fraai overgaat in de eerste officiële track ”Sea Of Fate“. Al direct wordt duidelijk dat Rhapsody Of Fire doet waar het goed in is, en dat is het maken van filmscore-metal; metal met veel klassieke tierelantijnen en een epische omkleding. Alles is aanwezig om van ‘The Frozen Tears Of Angels’ een herkenbare release te maken: bombast, grootse symfonieën, lyrische koren, vurige snelheden, majestueuze gitaar- en keyboardlijnen en zanglijnen in ijle hoogtes vol dramatiek, verpakt in heroïsche strijdliederen vol muzikaal vakmanschap en goed geproduceerd bovendien. Toch weet de band ook weer te verrassen met het behoorlijk ‘evil’ klinkende ”Reign Of Terror“, waarin boosaardige black metalscreams er voor zorgen dat het heilige vuur flink wordt aangewakkerd. Het Italiaans gezongen ”Anza Di Fuoco E Ghiaccio“ daarentegen is een folkloristisch niemendalletje. Het was 2006 dat we voor het laatst van deze Italianen hebben gehoord, middels ”Triumph Or Agony“, maar de band gaat naadloos verder waar het toen stopte. Voor de fanatiekelingen is het goed om te weten dat de digipack de bonustracks ”Labyrinth Of Madness“ en de orkestrale versie van ”Sea Of Fate“ bevat.

SICK OF IT ALL

Based On A True Story

Century Media/EMI
www.myspace.com/sickofitallny
Diana Willms
82

Terwijl sommige veteranen stilaan ingehaald worden door de nieuwe garde, lopen er ook nog oudgedienden rond die menig broekie nog altijd het nakijken geven. Sick Of It All is daar een schoolvoorbeeld van. De band lijkt nog niet aan slijtageverschijnselen onderhevig en gaat onvermoeibaar verder als een van de vaandeldragers van de NYHC-scene. Het nieuwe album ‘Based On A True Story’ klinkt bewonderenswaardig fris voor een band die al zo’n kwart eeuw meedraait. En is bovendien weer toegankelijker dan de niet onverdeeld positief ontvangen voorganger ‘Death To Tyrants’. De band klinkt hard, maar laat wel een divers geluid horen, waarin niet alleen plaats is ingeruimd voor woede en frustratie. ‘Based On A True Story’ – wederom opgenomen met Tue Madsen – barst van de energie en bevat catchy sing-alongs in overvloed. Met nummers als ”Waiting For The Day“, ”A Month Of Sundays“ – een schitterende lofzang op de hoogtijdagen van de New Yorkse hardcorematinees – en ”Lifeline“ kan het haast niet anders of het wordt live weer een mooi feest.

TAROT

Gravity Of Light

Nuclear Blast/PIAS
www.myspace.com/tarot
Robbie Woning
85

De laatste jaren zijn clichés voor metalbands haast een aanbeveling geworden en kan een band als Steel Panther het zelfs tot CD van de Maand schoppen. Gelukkig zijn er ook nog bands die gewoon pure, integere metal spelen en zich niet tot dergelijke grappen en grollen laten verleiden. Tarot komt uit Finland en is de oorspronkelijke band van Nightwish-zanger/bassist Marco Hietala en zijn broertje Zachary. De mannen leveren met ‘Gravity Of Light’ opnieuw een krachtig, veelzijdig en bevlogen album af. Invloeden van oude en nieuwe metalbands weergalmen voortdurend in nummers als ”Hell Knows“ en ”Pilot Of All Dreams“: een vleugje Deep Purple, wat oude Queensrÿche, een lekkere Savatage-riff en zelfs een progrocksfeertje in ”Between Magic And Technology“. Het is allemaal met veel vakmanschap in elkaar gestoken, met smaak vertolkt en klinkt heerlijk vertrouwd in de oren. Het gitaarwerk is lekker actief en smeuïg. De zang van Marco is een mooie combinatie van kracht en melodie. Het statige ”Caught In The Deadlights“ had ook wel op een Judas Priest-plaat uit de vroege jaren tachtig kunnen staan en groeit na wat luisterbeurten uit tot een van de beste albumtracks. Wie sinds 1986 weinig interessante metalbands meer heeft gehoord, zal met Tarot zeker iets kunnen beginnen. Ook voor liefhebbers van Hammerfall en Iced Earth hebben de Finnen zeker iets te bieden.