10xEremetaal Juli 2010

8 juli 2010 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Juli 2010

 

ALLEGAEON

Fragments Of Form And Function

(Metal Blade/Rough Trade)
www.myspace.com/allegeaon
Robbie Woning
88

Het Amerikaanse Allegaeon heeft een brug weten te slaan tussen de toegankelijke sound van Arch Enemy en het specialistische gepriegel van bands als Origin, Cephalic Carnage en Necrophagist. Het resultaat is een debuut vol geweldige, brute metal, met spectaculair gitaarwerk en een mooie melodieuze ondertoon. ‘We will destroy, we will destroy’, brult de band in “From Seed To Throne” en dat is precies wat Allegaeon de komende jaren gaat doen. Dit debuut maakt dezelfde verpletterende indruk als de muziek van Dååth een paar jaar geleden. De CD klinkt heerlijk massief en er wordt geweldig strak en bevlogen gemusiceerd. De tien tracks bevatten een hoop instrumentaal geweld, maar ze steken erg soepel en logisch in elkaar en worden door zanger Ezra Haynes heel vakkundig én verstaanbaar aan elkaar gegrunt. Ondanks het brute karakter van de muziek bevatten de nummers een hoop memorabele momenten en blijft de CD tot de allerlaatste noot boeien. Ook liefhebbers van Death, Lamb Of God, God Forbid en Carcass ten tijde van ‘Heartwork’ zullen Allegaeon absoluut kunnen waarderen.

GRAND MAGUS

Hammer Of The North

(Roadrunner/CNR)
www.myspace.com/grandmagusrocks
Bastiaan Tuenter
79

‘I’m the law’, zingt zanger JB in de grandioos goed uitgevoerde heavy metaltrack “I, The Jury”. De raakvlakken met in het bijzonder Judas Priest springen er van af. Pas op het derde nummer slaan de Zweden weer een onverwoestbare brug tussen klassieke heavy metal en stonereske doom, die op ‘Iron Will’ zó ontzettend tot zijn recht kwam dat zelfs Roadrunner zijn oren spitste. En kijk wat er van komt: Grand Magus pakte zijn koffers, nam de heidense teksten mee en pakt nu uit met ‘Hammer Of The North’. Die overstap heeft er helaas wel toe geleid dat JB zich niet langer voor Spiritual Beggars kan inzetten. Judas Priest werd al genoemd, maar ook Black Sabbath, Cathedral en Deep Purple worden met groot vernuft gemengd. De galmende, krachtige zang van JB en de meedeinende riffs zijn verantwoordelijk voor majestueuze nummers als “Black Sails”, “Mountains Be My Throne”, “Northern Star” en “The Lord Of Lies”. Die gaan steevast vergezeld door geweldig gitaarspel en enkele solo’s om je vingers bij af te likken. Maar… niet iedere track is even sterk of weet zich te onderscheiden. De veilige titeltrack steekt bijvoorbeeld maar schraal af tegenover de rest.

IN THIS MOMENT

A Star-Crossed Wasteland

(Century Media/EMI)
www.myspace.com/inthismoment
Bastiaan Tuenter
80

In This Moments debuut ‘Beautiful Tragedy’ werd gekenmerkt door metalcore met venijnige zang, terwijl opvolger ‘The Dream’ bol stond van melodieuze heavy metal en cleane zang. ‘A Star Crossed Wasteland’ beloofde vooraf vooral terug te grijpen op de hardere kant van het eerste album. De dreigende opener “The Gun Show” en het stampende “Blazin'” maken die belofte waar, met heavy gitaarstukken en overstuurde krijsen van frontvrouwe Maria Brink. Zij is onbetwist de absolute troefkaart van de band. Met de uptempo nummers “Just Drive” en “Standing Alone” is de band weer terug op het melodieuze pad. Daarnaast presenteert ‘A Star-Crossed Wasteland’ pianopartijen in de gelijknamige powerballad en intieme afsluiter “World In Flames”, dat in de verte zelfs gelijkenissen vertoont met Journey’s “Faithfully”. Ook nieuw zijn de veelvuldig voorbijtrekkende mannelijke vocalen, in het Lacuna Coil-achtige “The Promise”, het pakkende “The Road” en in het heftige “Iron Army” met grunts. Uiteindelijk delft de donkere kant een beetje het onderspit. Het vijftal volgt voornamelijk het melodieus ingezette pad van ‘The Dream’, maar heeft dat wel van een scherpere rand voorzien. Dit derde hoofdstuk heeft daarom weinig verrassends in petto, maar stelt de liefhebbers van voorgaande albums niet teleur.

JOHN NORUM

Play Yard Blues

(Mascot/PIAS)
www.myspace.com/johnnorumsolo
Robert Haagsma
80

De voorkant van de nieuwe soloplaat van John Norum ontroert. De gitarist is er te zien samen met zijn zoontje. Het album is opgedragen aan zijn moeder, Michelle Norum; ooit natuurlijk zelf bekend als gitariste van Phantom Blue. Zij overleed vijf jaar geleden vrij plotseling. Dat drama klinkt door in een aantal songs op ‘Play Yard Blues’, dat afwisselend somber en hoopvol klinkt. De Zweedse muzikant zelf is natuurlijk vooral bekend van de hardrockband Europe. Van dat andere leven klinkt echter weinig door op deze CD. Het is een sober album geworden, waarop Norum zelf zingt. Zijn stem past erg goed bij de bluesy sound waarvoor hij koos. Voorbeelden van die smaakvolle eigen songs zijn “Red Light Green High” en “Got My Eyes On You”. Dat er ook een grote muziekfan in de gitarist huist, blijkt uit een drietal bevlogen uitgevoerde covers: “It’s Only Money” van Thin Lizzy, “Ditch Queen” van Frank Marino and Mahogony Rush en “Travel In The Dark” van Mountain. Covers en eigen werk, emotie en techniek – ‘Play Yard Blues’ is een album dat veel te bieden heeft.

OZZY OSBOURNE

Scream

(Sony Music)
www.myspace.com/ozzyosbourne
Stephan Gebédi
80

Onder druk van de fans werd de titel van de nieuwe Ozzy-plaat veranderd van ‘Soul Suckah’ in ‘Scream’. In de vorige Aardschok heb je uitgebreid kunnen lezen dat ‘Scream’ eigenlijk grotendeels door producer Kevin Churko en wat studiomuzikanten in elkaar is geknutseld. Gitarist Zakk Wylde moest het veld ruimen voor Gus C., maar zijn bijdrage op compositorisch vlak schijnt ook minimaal te zijn. We moeten en kunnen deze CD natuurlijk niet vergelijken met de eerste drie (briljante) studioalbums van Ozzy, dat is namelijk altijd een verloren race. Toch is ‘Scream’ best wel een lekkere plaat geworden. Hier en daar klinkt de productie een beetje geforceerd modern, maar nummers als “Let Me Hear You Scream”, “Soul Suckah”, “Crucify”, “I Want It More” en vooral het harde en sterke “Diggin’ Me Down” zijn lekkere, stevige hardrocknummers. Als het refrein van laatstgenoemd nummer iets minder vrijblijvend was geweest en meer had doorgebuurd op de staccato metalriffs en Sabbath-achtige akkoorden in de coupletten, had het zelfs de vergelijking met verscheidene échte Ozzy-klassiekers kunnen doorstaan. Desalniettemin een behoorlijke kraker. Tegenover deze nummers staan uiteraard ook wat mindere nummers, zoals opener “Let It Die”, een soort hardere versie van Meredith Brooks “Bitch”, hoewel het nummer wel weer erg lekker eindigt. Gus C. is niet alom aanwezig op deze CD, maar de momenten dat hij mag spetteren, doet hij dat ook met uitstekende solo’s. Ozzy’s liefde voor The Beatles en ELO klinkt weer door in nummers als “Life Won’t Wait” en “Time”. Over het geheel genomen is “Scream” een prima en behoorlijk heavy plaat geworden, die een stuk beter klinkt dan een aantal van zijn voorgangers.

PEARL

Little Immaculate White Fox

(Powerage/Bertus)
www.myspace.com/pearl
Stan Novak
75

Of Pearl zo vlekkeloos is als de albumtitel doet vermoeden, is maar de vraag. Als je jarenlang in de omgeving van Motley Crüe hebt rondgebanjerd (als achtergrondzangeres) en je bent getrouwd met die kale met de sik (Scott Ian van Anthrax) heb ik daar zo mijn twijfels over. Aan vriendjes in het milieu zeker geen gebrek voor de blondgelokte dochter van Meat Loaf. Uit verschillende hoeken werd dan ook de helpende hand (lees gitaar) geboden. Zo laat Ted Nugent zijn Gibson ronken in “Check Out Charlie” en verleenden ook Jerry Cantrell (Alice in Chains) en Daniel Lanois (Mother Superior) hun medewerking. Daarnaast doet ook Ian een duit in het zakje. Wat levert dit nu allemaal op? Welnu, ‘Little Immaculate White Fox’ is een puike rockplaat, die zijn charme met name haalt uit het soulvolle element. Luister maar eens naar het gepassioneerde “Mama”. Pearl heeft een geoefende strot en klinkt een klein beetje als Janis Joplin zonder overdrive. Of als Ilse de lange mét overdrive zo u wilt. Dat gevoel bekruipt me althans bij melancholieke songs als “My Heart Isn’t In It” en “Worth Defending”. In “Nobody” lijkt ze haar beste Melissa Etheridge-beentje voor te zetten en zo zijn er meer herkenningspunten. Pearl is zeker geen megatalent en een eigen sound heeft ze (nog) niet, maar het is hoorbaar dat deze pittige tante haar mannetje staat in dit wereldje.

SONS OF LIBERTY

Brush-Fires Of The Mind

(Century Media/EMI)
www.myspace.com/sonsoflibertyusa
Bastiaan Tuenter
85

Dat Iced Earth-gitarist en bandleider Jon Schaffer een echte patriot is, wisten we al sinds ‘The Glorious Burden’ en de ‘The Gettysburg (1863)’-DVD, maar met Sons Of Liberty gaat hij nog een stap verder. Het hele reilen en zeilen van dit sociaal-, politiek- en maatschappijkritische project is te breed om kort en bondig uit de doeken te doen, dus verwijs ik geïnteresseerden naar de website. Hoewel het album daar gratis is te horen en al een half jaar oud is, brengt Century Media het alsnog uit. Het meest verrassende is dat Schaffer zelf alle vocalen voor zijn rekening neemt. ‘Brush-Fires Of The Mind heeft weinig gemeen met de doorsnee Iced Earth-plaat, want het is minder hard en een stuk diverser. Opener “Jeckyll Island” maakt dat als eerste van negen sterke tracks meteen duidelijk. Het merendeel bestaat uit mid-tempo nummers, waarin plaats is voor stevige rock (“Tree Of Liberty”) en meer opbouw dan we van Schaffer gewend zijn. Daardoor klinken de nummers frisser dan de meer dichtgeplamuurde nummers van Iced Earth. Neem het folkachtige “The Cleansing Wind”, dat aftrapt met akoestisch gitaarspel, pianospel, een speelse ritmesectie en prachtige zang. Hoewel Schaffer in het verleden ook wel eens zong, komt hij toch verrassend sterk voor de dag. Zowel tijdens breekbare als hardere partijen overtuigt zijn zang en doet die bij tijd en wijlen zelfs denken aan die van Matt Barlow (Iced Earth). Bovendien klinkt hij, wellicht dankzij de persoonlijke intenties, bezield en intens. Daar zal niet iedereen over te spreken zijn, want de teksten zijn wel erg prekerig (“Our Dying Republic”) en ook komen er nogal wat soundbites van wereldleiders voorbij. Los daarvan laat Schaffer zien nog lang niet uitgeblust te zijn, door zijn meest vurige plaat in jaren af te leveren.

VANDEN PLAS

The Seraphic Clockwork

(Frontiers/Rough Trade)
www.myspace.com/vplas
Liselotte Hegt
86

Het Duitse Vanden Plas is geruime tijd uit zicht geweest. Het laatste studioalbum ‘Christ O’ stamt immers alweer uit 2006. In de veilige thuishaven heeft Vanden Plas zich echter al die tijd druk bezig gehouden met het spelen van diverse musicals, maar nu is er dan toch eindelijk weer een nieuwe studioplaat: ‘The Seraphic Clockwork’. De samenstelling van de band is ongewijzigd en ook over de sound valt geen drastische metamorfose te melden. De zo herkenbare progmetalstijl is dus nagenoeg intact gebleven, hoewel de gitaarriffs knallen als nooit tevoren en de band beslist avontuurlijk klinkt, maar tevens oog houdt voor een wat pakkende benadering. De fanschare krijgt in ieder geval zowel zekerheid als kwaliteit voorgeschoteld. De nieuwe songs kennen een prachtige gelaagdheid, subtiele complexiteit en een uitgebalanceerde opbouw en sound. Avontuur en pit (heavy gitaarriffs) worden verstrengeld met gevoelige, rustige passages, waarbij de klassiek gearrangeerde momenten een belangrijke rol op dit album spelen. Het creëert fraaie spanningsbogen en vele uitdagende contrasten met goed gitaarwerk van Stephan Lill. Zanger Andy Kuntz heeft het fictieve en gedramatiseerde conceptverhaal over het niet kunnen ontsnappen aan je lotsbestemming geschreven en zingt dat vervolgens met volle overtuiging. De songs kennen over het algemeen een behoorlijke lengte, met als klapstuk het te gekke, ruim twaalf minuten durende “On My Way To Jerusalem”. Verdere luistertips zijn “Quicksilver”, “Scar Of An Angel” en de snoeiharde opener “Frequency”. Ook de (live) bonustrack “Eleyson” is meer dan de moeite waard.

WICKED SENSATION

Crystallized

(Metal Heaven/Rough Trade)
www.myspace.com/wickedsensationmusic
André Methorst
80

Op het tweede Wicked Sensation-album ‘Exceptional’ uit 2004 wist de band niet te overtuigen, ondanks de toetreding van ex-Victory-zanger Fernando Garcia. In 2006 stierf de band een stille dood. Bandleider/gitarist Michael Klein besloot vorig jaar de draad weer op te pakken en benaderde zanger Robert Soeterbroek (Elegy) die ook het eerste Wicked Sensation-album ‘Reflected’ (2001) voorzag van zijn vocalen. Bassist/producer Dennis Ward (Pink Cream 69), drummer Dirk Bruinenberg (Elegy, Bob Catley) en toetsenist Bernd Spitzner completeren de line-up. Op beide voorgangers ontbrak een flinke portie power en was er een tekort aan sterke composities. Hoe anders is ‘Crystallized’, waarop Robert Soeterbeek, zeker in vergelijking met zijn prestaties op het debuutalbum, flink progressie heeft geboekt. Vol overtuiging blinkt hij uit op de dertien songs, en gaat hij op “My Turn To Fly” een duet aan met gastzanger Andi Deris (Pink Cream 69, Helloween). Verder zijn er bijdrages van Arjen Lucassen (schreef en speelt op het sterke “Gimme The Night”) en toetsenist Eric Ragno (“Give It Up”). ‘Crystallized’ kent geen zwakke momenten en heeft met “Love To Play”, “Better World”, “Am I Right” en “Bleeding Hearts” een aantal juweeltjes in huis. Dit album smaakt naar meer!

WITCHERY

Witchkrieg

(Century Media/EMI)
www.myspace.com/witcherytheband
Stephan Gebédi
85

Het Zweedse allstargezelschap Witchery bestookt ons alweer ruim twaalf jaar met een vette mix van thrash en heavy metal. Op hun vijfde CD hebben de heren, die in het dagelijkse leven actief zijn bij onder meer Arch Enemy, Opeth en The Haunted, ook nog eens versterking ingeroepen van een heel arsenaal gastmuzikanten die het schijfje verrijken met een aantal flitsende gitaarsolo’s. We hebben het dan ook niet over de minste jongens in het wereldje, maar mensen als Kerry King, Hank Shermann (Mercyful Fate) en Dark Angels Jim Durkin. Qua teksten en titels wordt het geheel gebracht met een hele dikke knipoog richting verschillende metalklassiekers. Wat heet knipoog, in “The Reaver” komen niet alleen diverse Exodus-achtige riffs en hele tekstflarden uit “Strike Of The Beast” voorbij, maar als klap op de vuurpijl verzorgt de Exodus-gitaartandem Gary Holt/Lee Altus ook nog eens de gitaarsolo’s in dit nummer. In “Wearer Of Wolf’s Skin” hoor je dan weer een riff die afkomstig is van Carcass. Laten we het maar zien als een eerbetoon aan hun helden in plaats van smerig jatwerk. ‘Witchkrieg’ is ook de eerste Witchery-CD waarop we zanger Legion (ex-Marduk, Devian) aan het werk horen. En het moet gezegd worden, iedereen heeft zijn beste beentje voor gezet op deze CD; sterke, pakkende nummers, die ook nog eens ijzersterk worden uitgevoerd en voorzien zijn van een prima productie. Met ‘Witchkrieg’ levert de band dan ook weer een uitstekend visitekaartje af. Op mijn promo-CD ontbreekt de bonustrack “Hung, Drawn And Quartered”, dus ik kan je helaas niet vertellen of dit daadwerkelijk een cover van Raven is of wederom een hele vette knipoog richting het gelijknamige Raven-nummer, voorzien van die typerende hoge John Gallagher-uithalen. Ik ben benieuwd!