10xEremetaal Oktober 2010

7 september 2010 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Oktober 2010

 

 

ALTER BRIDGE

AB III

Roadrunner/CNR
www.myspace.com/alterbridge
Robert Haagsma
82

Twijfel en depressie tekenen de sfeer van het nieuwe album, liet Alter Bridge tijdens de aankondiging van de nieuwe CD weten. Ze zijn bij de Amerikaanse band in goede handen, want het kwartet grossierde altijd al in grote emoties. Dat gold natuurlijk ook voor Creed, waaruit Alter Bridge ooit voortkwam; twee groepen die inmiddels min of meer vreedzaam naast elkaar bestaan. Op het eerste gezicht is ‘AB III’ dan ook een logische opvolger van de eerste twee CD’s. De rock ronkt als vanouds. De teksten zijn niet vrij van enige pathos. Myles Kennedy zingt de longen uit zijn lijf. Alter Bridge beloofde allerlei nieuwe muzikale elementen, maar dat valt allemaal reuze mee. De band heeft gewoon opnieuw een stap voorwaarts gezet. Alles is net wat beter. Van de songs tot het geluid; de productie was opnieuw in handen van Michael ‘Elvis’ Baskette. De arrangementen zijn ook spannender. De grootste vooruitgang heeft de zanger echter gemaakt. Kennedy haalt uit, zoals we dat eigenlijk nooit meer horen van Chris Cornell. Hij schittert bijvoorbeeld in ”All Hope Is Gone“. Ik moest opnieuw aan de Soundgarden-zanger denken bij ”Make It Right“. Het zijn zomaar twee hoogtepunten van een CD die nauwelijks slappe momenten kent. Na de herrijzenis van Creed werd even gevreesd voor het voorbestaan van Alter Bridge, zeker toen Kennedy zich ook nog eens ontpopte tot een gewaardeerde sessiekracht, zie zijn werk bij Slash. De band maakte onlangs echter bekend dat Alter Bridge ‘forever’ is. Een wijs besluit.

BLACK COUNTRY COMMUNION

Black Country

Mascot/PIAS
www.myspace.com/bccommunion
Stan Novak
88

Chickenfoot heeft er als supergroep serieuze concurrentie bij, want de elite die Black Country Communion vormt (zanger/bassist Glenn Hughes, gitarist Joe Bonamassa, toetsenist Derek Sherinian en drummer Jason Bonham) liegt er niet om. BCC is het geesteskind van producer Kevin Shirley die zijn protégé Bonamassa eind 2009 op het podium zag sparren met Hughes en meteen het potentieel herkende. Hij liet er vervolgens geen gras over groeien en bracht de mannen in een studio samen. Op dat moment had Hughes het leeuwendeel der songs al geschreven. Dat klinkt als een haastklus, maar niets lijkt minder, want ‘Black Country’ is een ijzersterk hardrockalbum. En als het dan toch een haastklus is geweest, belooft dat louter moois voor de toekomst. Het voelt met name goed om Hughes weer eens ouderwets tekeer te horen gaan. Zo fel hebben we hem sinds de ‘Addiction’-plaat uit 1997 niet meer van leer horen trekken. Van slijt op zijn stembanden is totaal geen sprake. The Voice Of Rock is terug en de soul- en funkrock lijkt voorlopig even in de ijskast te staan. Het album opent met de opgefokte titelsong; een regelrechte statement, dat duidelijk maakt dat het de heren serieus is. Over visitekaartje gesproken! De blues in Bonamassa is hier in geen velden of wegen te bekennen. De rest van de plaat is een stuk gematigder, maar daar hoeven we niet om te rouwen want het is klassieke hardrock volgens het boekje. Ik ga de songs niet apart benoemen, maar volsta met de melding dat het twaalf nummers lang genieten is. Gary Moore maakte ooit de overstap van hardrock naar blues, maar Bonamassa doet het tegenovergestelde en hij rockt als de neten. Ook Bonham en Sherinian zijn natuurlijk vakidioten en beiden stellen zich zeer dienstbaar op. Met name laatstgenoemde zorgt voor een mooie glans met zijn Deep Purple-achtige Hammondklanken. Het enige twistpunt aan het album zijn de twee door Bonamassa gezongen songs. Met name ”The Revolution In Me“ leent zich in mijn beleving namelijk uitstekend voor de schreeuwerige strot van Hughes. Een compromis? Wie zal het zeggen.

DISTURBED

Asylum

Reprise/Warner Music
www.myspace.com/disturbed
Metal Mike
80

Copy/paste, ‘if it isn’t broken don’t fix it’, ‘never change awinning team’, het zijn maar even een paar clichés die me te binnen schieten bij het aanhoren van ‘Asylum’. Sinds het doorbraakalbum ‘Ten Thousand Fists’ weet Disturbed wat het publiek wil horen: staccato- riffs en dito zanglijnen in een stevig jasje. ”Asylum“, ”Another Way To Die“ of het meezingbare ”Never Again“, ze hadden zo op elk eerder Disturbed-album kunnen staan. Uit je eigen oeuvre putten bij het componeren van ‘nieuw’ materiaal is immers toegestaan. De gewone ‘Asylum’-release omvat dertien nummers, inclusief de ‘hidden’ U2-cover ”I Still Haven’t Found What I’m Looking For“. Er is echter ook een luxe versie in omloop met de Judas Priest-cover ”Living After Midnight“ en live-uitvoeringen van ”Down With The Sickness“ en ”Stricken“.

ENSLAVED

Axioma Ethica Odini

Indie Recordings/Bertus
www.myspace.com/enslaved
Stephan Gebédi
86

Op hun inmiddels tiende studioalbum gaan de Noren weer een stapje verder in de perfectionering van hun stijl. Waar Opeth op sublieme wijze death metal met progressieve rock en rustige, melodieuze passages vermengt, doet Enslaved eigenlijk hetzelfde met black metal. De composities en cleane vocalen klinken nog sterker en overtuigender dan voorheen en op productioneel vlak is ‘Axioma Ethica Odini’ ook helemaal af. Hoewel er van muzikale chaos geenszins sprake is, sluit het tekstuele concept over botsingen en overeenstemmingen in zowel de innerlijke kosmos als daarbuiten perfect aan bij de donkere en soms psychedelische klanken op deze uitstekende plaat. Fans van de band kunnen ‘Axioma Ethica Odini’ blind aanschaffen, maar ook mensen die hiervoor nog niet voor honderd procent waren overtuigd van de kunsten van Enslaved, moeten ‘Axioma Ethica Odini’ maar eens gaan beluisteren.

HAIL OF BULLETS

On Divine Winds

Metal Blade/Rough Trade
www.myspace.com/hailoffuckenbullets
Wouter Dielesen
95

Vanaf de oprichting in 2006 gaat het Hail Of Bullets voor de wind. Een titelloze promo zwengelde de boel aan, en met debuutplaat ‘\u2026Of Frost And War’ was in 2008 het hek van de dam. De bundeling van vijf oerkrachten uit de Nederlandse death metalscene zorgde niet alleen voor één van de spannendste releases van dat jaar, ook leverde het album een groot aantal indrukkwekkende club- en festivalshows op. Na de release van minialbum ‘Warsaw Rising’ (2009) volgt nu een tweede langspeler. Daar waar ‘\u2026Of Frost And War’ handelde over de gruwelijke strijd die tijdens de Tweede Wereldoorlog gestreden werd aan het oostfront, richt de nieuwe plaat zich op de gevechten in Oost-Azië en de Grote Oceaan. Wordt meteen duidelijk waarom de plaat vernoemd is naar de Engelse vertaling van de term ‘kamikaze’. Opnieuw stort Hail Of Bullets zich op bulderende old-school death metal. De productie was in handen van drummer en voornaamste songschrijver Ed Warby, terwijl Dan Swanö de mix verzorgde. Het album opent met het bombastische intro ”The Eve Of Battle“ en gaat over in ”Operation Z“. Grommende gitaren en de hysterische vocalen van Martin van Drunen bepalen de sound, terwijl Warby verwoestende klappen uitdeelt, alsof Hail Of Bullets zelf deelneemt aan de aanval; loodzwaar, doelgericht en allesvernietigend. Tegelijkertijd horen we meer melodie en variatie. Zo slepen ”The Mukden Incident“, ”Full Scale War“ en afsluiter ”To Bear The Unbearable“ in de basis gestaag voort, maar zorgt het geweldige gitaarwerk voor extra impulsen. ”Strategy Of Attrition“, ”On Coral Shores“ en het moordende ”Kamikaze“ zijn juist meer uptempo en zitten vol Bolt Thrower-referenties. Toch klinkt ‘On Divine Winds’ vooral als Hail Of Bullets. Die herkenbaarheid geldt absoluut als sterkste troef en maakt de nieuwe plaat opnieuw tot één van de meest opwindende releases van het jaar.

JAMES LABRIE

Static Impulse

InsideOut Music/EMI
www.myspace.com/officialjameslabrie
Metal Mike
90

Het is dat de nieuwe Alter Bridge tussenbeide kwam, anders had ‘Static Impulse’ nog steeds in mijn CD-speler gezeten. Wat een machtig plaatje is dit. En hard! Verwacht dus geen progressieve muziek zoals LaBrie bij Dream Theater of Mullmuzzler laat horen, ‘Static Impulse’ is gewoon een vette metalplaat. Medeverantwoordelijk hiervoor is Peter Wildoer. De drummer van Darkane hakt niet alleen als een bezetene, hij zorgt ook voor de nodige screams, die prachtig contrasteren met het zoetgevooisde stemgeluid van LaBrie. Tel daarbij de prachtige duels die toetsenist Matt Guillory en meestergitarist Marco Sfogli telkens uitvechten en je hebt een album rijk aan afwisseling, virtuositeit en emotie. Dit alles is bijvoorbeeld verenigd in het wereldnummer ”Over The Edge“. Gaat dat zien en vooral horen, want dit is misschien wel het beste album waar LaBrie ooit op meegedaan heeft!

KAMELOT

Poetry For The Poisened

Earmusic/Edel/V2
www.myspace.com/kamelot
Liselotte Hegt
86

Het laatste studioalbum van Kamelot stamt alweer uit 2007 en de band heeft deze release tot het maximale uitgeknepen als het gaat om toeren. Gelukkig voor de fans heeft de band ook weer hard gewerkt aan nieuw materiaal. Met ‘Poetry For The Poisened’ worden de fans op hun wenken bediend met prachtig artwork en ‘killer’ songs. De sound die bandleider/gitarist Thomas Youngblood in samenwerking met zanger Roy Kahn door de jaren heen succesvol wist uit te kristalliseren is ook op deze release weer onmiskenbaar herkenbaar: een mix van progressieve elementen, power metal, bombast en donker omrande muzikale invloeden met een conceptueel, theatraal soms filmachtig karakter. Ook op dit negende album staan de producers Sascha Paeth en Miro weer garant voor een uitstekend geluid. Wat dat betreft is het scenario wel in de lijn der verwachting. De vocale bijdrage van Simone Simons (Epica) in onder meer ”House On A Hill“ is, hoewel heel prachtig, niet zo verrassend meer, immers zij was al op eerdere releases te horen. Echter, de duivelse zang van Jon Oliva (Savatage, TSO, Jon Oliva’s Pain) in het duistere ”The Zodiac“ is opmerkelijk en ook het brulwerk van Björn ‘Speed’ Strid (Soilwork) in het fraaie ”Dear Editor“ is een verrassing te noemen. Verder is zelfs gitarist Gus G (Ozzy Osbourne) ingeschakeld voor een paar ronkende tonen, maar al deze gasten zijn slechts een leuke bijkomstigheid, want Kamelot doet gewoon waar het goed in is, en dat is vette en moderne bombastische metal maken met een donkere rand en een eigen smoel. Een opmerkelijke track is zeker het conceptueel aandoende titelnummer, dat uit vier delen bestaat, en verder zijn luistertips het donkere en kruiperige ”My Train Of Thoughts“ en het sinistere, modern gesausde ”If Tomorrow Came“. Kamelot heeft met ‘Poetry For The Poisened’ een uitstekende, gevarieerde plaat afgeleverd, dat de fans beslist zal bekoren.

SPIRITUAL BEGGARS

Return To Zero

InsideOut Music/EMI
www.myspace.com/spiritualbeggars
Bastiaan Tuenter
80

Net als het vorige maand besproken Witchkrieg is ook Spiritual Beggars een band die tijdens de oprichting als een tussendoortje te boek stond. Dankzij de opmars van Firebird, Arch Enemy en Grand Magus, waarin de leden actief zijn, werd de seventies-rockband echter steeds meer aangezien voor een allstar-ensemble. Nu Arch Enemy na twee jaren toeren even uitpuft, heeft bandleider Michael Ammot de groep weer uit de Amottenballen (duh!) getrokken, want ‘Demons’ is ondertussen al weer vijf jaar oud. Op dit zevende album doet zanger JB niet meer mee. Op aangeven van drummer Ludwig Witt is er echter een waardige vervanger gevonden in de persoon van Firewinds Apollo Papathanasio. Opener ”Lost In Yesterday“ laat horen dat hij niet voor zijn twee voorgangers onderdoet, en dat hij misschien zelfs wel beter is. Hoewel de van origine power metalzanger geschoolder klinkt, heeft hij wel degelijk het rauwe, bluesy randje dat naadloos aansluit op de muziek. Middels het prachtige, ingetogen ”Spirit Of The Wind“ en de pianoballad ”Time To Live“ laat de band nieuwe geluiden horen en Per Wiberg mag zijn Hammond-kunsten prominenter etaleren dan op het vorige album. Verder wijkt ‘Return To Zero’ weinig af het beproefde recept. Flirts naar de jaren zeventig vliegen over en weer – de openingsriff van ”The Chaos Of Rebirth lijkt overigens verdacht veel op die van Pantera’s A New Level“ – maar daar zullen liefhebbers van Mountain, Led Zeppelin en Deep Purple allerminst om malen.

STONE SOUR

Audio Secrecy

Roadrunner/CNR
www.myspace.com/stonesour
Robert Haagsma
80

Corey Taylor beschikt als zanger over een welhaast gespleten persoonlijkheid. Als frontman van Slipknot verschuilde hij zich achter een eng masker, een immens volume en extreme teksten. Als lid van zijn eerste muzikale liefde Stone Sour draagt hij als zanger en tekstschrijver het hart op de tong. De eerste twee albums getuigden daar al van. Dat geldt ook voor ‘Audio Secrecy’. Verwacht overigens geen gezongen statements over de recente dood van Slipknot-bassist Paul Gray; ‘Audio Secrecy’ was al opgenomen voordat het drama plaatsvond. In de teksten graaft Taylor meer in zijn eigen leven: zijn jeugd, liefdes van weleer en hoe goed het nu met hem gaat, ondanks alles. Het zijn volwassen teksten, die passen bij een zanger die al lang geen achttien meer is. Gelukkig is de muziek verre van bezadigd. ”Dying“ en ”Hesitate“ zijn rustige nummers, waarin Taylor opnieuw bewijst een geweldige zanger te zijn. De rest van de plaat staat vol geoliede rocksongs die vooral heel Amerikaans klinken: gelikt, pakkend en goed gespeeld. Panklaar voor de radio. Telkens wanneer het net wat te glad lijkt te klinken, houden de zang en de teksten van Taylor de zaak in balans. ”Nylon 6/6“ laat bovendien horen dat hij ook nog altijd fel uit kan halen. ‘Audio Secrecy’ illustreert dat Stone Sour op meerdere fronten gegroeid is.

VOLBEAT

Beyond Hell/Above Heaven

Universal
www.myspace.com/volbeat
Liselotte Hegt
79

Op 10 november dit jaar treedt Volbeat op in de Heineken Music Hall en de kaarten vliegen de deur uit. Volbeat is kennelijk super populair in Nederland, maar ook in thuisland Denemarken lust men er wel pap van, immers de band scoorde in het verleden al hitnoteringen, MTV- nominaties en een platina status. Met het vierde studioalbum ‘Beyond Hell/ Above Heaven’ levert Volbeat wederom een prima visitekaartje af, met als geslaagde voorbode de catchy en luchtige single ”Fallen“. Ook dit album is weer een vermakelijke kruisbestuiving tussen heavy metal en rockabilly, waarin overduidelijk de sound van Elvis Presley, Johnny Cash, Danzig en Metallica weerklinkt. Volbeat weet de rockabilly leuk te verpakken in bijvoorbeeld ”16 Dollars“. De harde, meer metal- en donkere kant van deze band hoor je bijvoorbeeld in tracks als ”Who They Are“ en ”A Warrior’s Call“, met als razende uitsmijter het heavy ”Evelyn“, compleet met grommende grunts door Napalm Deaths Barney Greenway! Ook ”7 Shots“ is stevig, met als gastzanger Mille Petrozza (Kreator) en een bijdrage van Mercyful Fate-gitarist Michael Denner. Volbeat is een enigszins apart en eigenwijs bandje dat zijn zaakjes hoorbaar goed op orde heeft. Het album wordt waardig afgesloten met de meezinger ”Thanks“, een potentiële livehit. Mijn persoonlijke hit van dit album is echter ”A New Day“.