Zelf omschrijven ze zich als een kruising tussen AC/DC, Guns ‘n Roses en Motörhead. Ze hebben zeker hetzelfde gevoel voor melodie; in combinatie met een krachtige, rauwe zang.
De EP opent met een pakkend nummer: “Welcome to the Show”, wat in ieder geval naar meer smaakt. Op het tweede nummer is de zang minder rauw maar zeker niet minder pakkend en dat kenmerkt zich ook voor de volgende nummers. De afwisselend rauw en rockige vocals worden verzorgd door Diether (vocalen, gitaar) en Cava (vocalen, bas). Drummer Marc en guitarist Dag verzorgen de nummers van een strak spel waarmee ze de energie van de band goed weten over te brengen op de luisteraar. In het nummer “Yelling Rock ’n Rebels” herken je met name dat Motörhead van hen op invloed is geweest.
De heren menen dat je Rebel Yell live aan het werk moet hebben gezien om te beseffen waar de band voor staat en ik ben van mening dat het geen belofte is die de band niet kan waarmaken. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt, ik hoop eens te kunnen beproeven of ze live inderdaad even goed rocken als op plaat.
De EP bevat 5 nummers en ziet er top uit; mooi vormgegeven. Er is met aandacht aan deze EP gewerkt en dat geeft een professionele indruk. Het afgelopen jaar hebben ze ook redelijk vaak opgetreden, zo zijn ze ook op een zesdaagse tour door Duitsland en Zwitserland geweest.
Rebel Yell: puur en onvervalste rock, zoals rock moet klinken. Met deze EP hopen zij de critici en fans te overtuigen. In het geval van ondergetekende is dat zeker gelukt, ik gun het hen dan dat hun schare fans mag groeien.
Rebel Yell is te beluisteren op www.myspace.com/rebelyellmusic
Renate Flier