In de Aardschok van Mei 2011 lees je alles over:
SIXX:A.M. — SYMPHONY X — PESTILENCE — SAXON — OMMATIDIA — PRIMORDIAL — SAMAEL — LEAVES’ EYES — AMARANTHE — WHO CARES — GINGERPIG — THE POODLES — URIAH HEEP — PARADISE LOST — TESSERACT — ULVER — WHILE HEAVEN WEPT — CHROME DIVISION — CASEY JONES — DEFEATER — GEWAPEND BETON — SPIDER CREW — BAD CO. PROJECT — BLITZKID — HATE ETERNAL — BENIGHTED — SONNE ADAM — WINDS OF PLAGUE
SIXX:A.M.
EEN PIJNLIJKE ONTDEKKING
Net als de vorige Sixx A.M.-release ‘The Heroin Diaries’ is ook de opvolger ‘This Is Gonna Hurt’ een combinatie van CD en boek. Een kleine drie jaar is Nikki Sixx bezig geweest met fotograferen, schrijven en, in samenwerking met Sixx:A.M.-leden James Michael en DJ Ashba, schrijven van de nummers voor het album. In een nachtelijk gesprek vertelt Sixx over het hoe en waarom van ‘This Is Gonna Hurt’.
SYMPHONY X
MENS VERSUS MACHINE
Tegenwoordig is alles aan Symphony X een stuk moderner dan voorheen. De productie van het geweldige, nieuwe ‘Iconoclast’ klinkt bijvoorbeeld niet alleen van deze tijd, ook de mythologische thema’s waar de band bekend om staat zijn ingeruild voor een actueler onderwerp: de macht van machines. Gitarist en componist Michael Romeo over de onafhankelijkheid van de mens, moersleutels en soundtracks.
PESTILENCE
VOOR SAFE GAAN IS NIET ONZE STIJL.
Met ‘Resurrection Macabre’ kondigde Pestilence in 2009 zijn wederopstanding aan. Het robuuste albumstatement, de internationale line-up en tournees door Europa en Noord-Amerika zetten de Nederlandse death metalpionier terug op de kaart. Vanuit die positie begon de band in herziene bezetting aan ‘Doctrine’. Door de inzet van twee nieuwe leden, achtsnarige gitaren en maniakale zang rekt die plaat de genregrenzen verder op. Of zoals bandbrein Patrick Mameli het graag verwoordt: “We hebben het maximale uit onze muziek gehaald, zoals een Formule 1-coureur het maximale uit zijn bolide haalt. Voor safe gaan is niet onze stijl.”
SAXON
OUDERWETS WAPENGEKLETTER
Verrassingen hoeven we van Saxon niet meer te verwachten. De Britse band levert al jaren degelijk werk af, waarbij het vijftal steeds nadrukkelijker teruggrijpt op het geluid uit de gloriejaren. Dat is niet anders met ‘Call To Arms’. Reden tot klagen geeft dat niet. Integendeel. Solide en een tikje voorspelbaar, zo horen we Saxon het liefst.
OMMATIDIA
EEN BAND IN ONTWIKKELING
Het Franse Ommatidia is ontstaan uit het terziele gegane The Old Dead Tree. Gitarist Nicolas Chevrollier pakte vrij snel nadat hij die band verlaten had de draad weer op en nadat The Old Dead Tree niet lang daarna definitief de handdoek in de ring gooide, benaderde hij zijn oude vriend en bassist Vincent Danhier en startte Ommatidia. Muzikaal ligt de nieuwe muziek in het verlengde van deze Parijse atmosferische metalband en dat is volgens Danhier niet zo gek.
PRIMORDIAL
KWALITEIT KOMT ALTIJD BOVENDRIJVEN
Als je constant met goede albums op de proppen komt, moet dat ooit tot succes leiden. De Ierse band Primordial, die met ‘Redemption At The Puritan’s Hand’ alweer het zevende album aflevert, is er alles aan gelegen deze stelling te onderbouwen. De geraffineerde mix van folk, black en Keltische metal, voortgedreven door de kenmerkende, krachtige vocalen van frontman Alan Averill (alias A.A. Nemtheanga), is opnieuw een lust voor het oor. Aardschok laat de sympathieke Ier uitgebreid aan het woord.
SAMAEL
SAMAEL 2.0
Twee jaar geleden blies Samael vriend en vijand omver. Nadat het Zwitserse gezelschap met elk nieuw album steeds verder vervreemd raakte van zijn zwarte roots, keerden de heren op ‘Above’ (2009) verrassend terug naar de sound van de beginjaren. Dat de ommekeer niet permanent zou zijn, werd destijds al duidelijk gemaakt en anno 2011 wordt die belofte met ‘Lux Mundi’ ook ingelost. Behalve dat de toetsen en elektronica weer in ere zijn hersteld, klinkt er ook nieuwe passie door in de muziek van de Zwitsers. Aardschok spreekt met zanger/gitarist Vorph over het nieuwe Samael-tijdperk.
LEAVES’ EYES
DOET HET MET FOLK
‘Ons volgende project wordt een folkalbum’, zo liet zangeres Liv Kristine twee jaar geleden aan Aardschok weten. Ze heeft woord gehouden. Het vierde Leaves’ Eyes-album ‘Meredead’ is doorspekt met traditionele folkmuziek. De nieuwe formule heeft goed uitgepakt. Leaves’ Eyes heeft met ‘Meredead’ zijn spannendste en meest afwisselende album tot nu toe afgeleverd. Liv: “Ik verwacht dat dit album ons veel moois gaat brengen.”
AMARANTHE
VOORGEPROGRAMMEERD SUCCES?
Amaranthe’s videoclip “Hunger” werd al meer dan honderdduizend keer bekeken op YouTube. Niet gek voor een band wiens debuutalbum tot voor kort nog niet eens in de winkels lag. Een toevalstreffer is het echter allerminst; het is allemaal goed doordacht. Al jarenlang broedt gitarist, toetsenist en bandleider Olof Mörck op zijn eigen band. Voordat Amaranthe in het leven werd geroepen discussieerde hij daar met bevriende muzikanten over. De steevast terugkerende vraag: wat ligt er in het verlengde van de huidige Gotenburgsound?
WHO CARES
IAN GILLAN EN TONY IOMMI: GIGANTEN MET EEN GOUDEN HART
Op 7 december 1988 schudde de aarde in Armenië. De verwoesting was verschrikkelijk en de gevolgen zijn er nog altijd zichtbaar. Ian Gillan, zanger van Deep Purple, en Tony Iommi, gitarist van Black Sabbath, houden van het land en zijn bevolking. Dus willen ze helpen. Ze doen dat met het project Who Cares, met als eerste tastbare resultaat een single met twee ijzersterke rocksongs: “Out Of My Mind” en “Holy Water”. Een dubbelinterview met twee giganten met een gouden hart.
GINGERPIG
VRIJHEID BLIJHEID
Wie dacht dat voormalig Gorefest-gitarist Boudewijn Bonebakker in zijn nieuwe creatie Gingerpig met een onvervalste hardrockplaat op de proppen zou komen, komt bedrogen uit. ‘March Of The Gingerpig’ is een ode aan klassieke rock uit lang vervlogen dagen; een eclectische mix van hardrock en progressieve rock, waarbij ook stijlelementen uit blues, funk en jazz regelmatig aan de oppervlakte borrelen. Het levert een ambachtelijk en sfeervol debuut op waar liefhebbers van Deep Purple, Uriah Heep, Focus en Presto Ballet (om maar wat referentiepunten te noemen) van zullen smullen. Bonebakker licht toe.
THE POODLES
BEZIGE BAASJES
De carrière van The Poodles loopt gesmeerd. Met elke plaat neemt de populariteit toe en in thuisland Zweden zijn de mannen ware tv-persoonlijkheden. Bassist Pontus Egberg praat ons bij over de nieuwe CD ‘Performocracy’ en andere ontwikkelingen binnen het Poodles-kamp.
URIAH HEEP
EEN WERKENDE BAND
In 2010 vierde de Britse hardrockband het 40-jarige jubileum. Een jaar later is er alweer een nieuwe studioplaat van Uriah Heep: ‘Into The Wild’. Het is duidelijk: stoppen is voorlopig nog geen optie. Er wordt ook nog altijd bijna tweehonderd keer per jaar opgetreden. “A working band is a happy band”, aldus gitarist, oorspronkelijk bandlid en Heep-opperhoofd Mick Box.
PARADISE LOST
DRACONIAN TIMES
‘Draconian Times’ is de mijlpaal in de loopbaan van Paradise Lost. Op deze plaat uit 1995 bleek het geluid van de Britse band volledig uitgekristalliseerd. ‘Draconian Times’ markeerde tegelijkertijd het einde van een tijdperk. “We wisten dat we niet meer verder konden op deze weg”, aldus gitarist Gregor Mackintosh, die naar aanleiding van een luxe heruitgave nog een keer terugkijkt op de totstandkoming van deze klassieker.
TESSERACT
DUH-JENT, DUH-JENT, DUH-JENT
Debuutalbum ‘One’ schopte het vorige maand kinderlijk eenvoudig tot Aardschoks Eremetaal. Het prachtig uitgebalanceerde album is echter niet de enige aanwijzing dat het jonge TesseracT een zeer professionele band is. Zo spendeert bassist Amos Williams maar liefst een uur van zijn vrije tijd aan dit interview, waarin hij onder meer uitlegt waar ‘djent’ nu eigenlijk voor staat.
ULVER
ZEG NOOIT NOOIT
Een bijna twintigjarige carrière begint voor Ulver (Noors voor ‘wolven’) als folky black metalband met ‘Bergtatt’ in 1995. Na een volledig akoestisch album (‘Kveldssanger’) volgt een oorsplijtende lofi-exercitie (‘Nattens Madrigal’). In 1998 wordt de metal echter vaarwel gezegd met een thema album gewijd aan William Blake’s ‘Marriage Between Heaven And Hell’. Elektronica, dance, rock en ambient worden tot een bijzondere dubbel-CD gesmeed, waarna Ulver een grillig pad vervolgt met stevig door Coil beïnvloede elektronica. Na jaren van resolute afzondering in de studio, besluiten de heren toch het podium te bestijgen. Op hun toer ter promotie van het achtste album ‘Wars Of The Roses’ ontmoet ik er drie: Daniel O’Sullivan (gitaar, bas en toetsen), een in de krant verzonken Jørn Sværen (elektronica) en grote wolf Kris Rygg (zang en elektronica).
WHILE HEAVEN WEPT
IN DIENST VAN DE MUZIEK
Het Amerikaanse While Heaven Wept is in doom metalkringen na een ruim twintigjarige carrière al redelijk bekend. Hoewel een Candlemass- of Solitude Aeturnus-fan zonder meer raad zal weten met de zware riffs en bombastische melodieën zit dat doomjasje toch wat te nauw en wordt er liever gesproken van ‘epic metal’. Het nieuwe album ‘Fear Of Infinity’ start bijvoorbeeld met een paar buitengewoon pittige stukken. Gitarist en bandleider Tom Phillips legt uit hoe dat zo gekomen is.
CHROME DIVISION
KLAAR VOOR DE DERDE RONDE
Toen Dimmy Borgir-zanger Shagrath in 2004 samen met drummer Lex Icon (The Kovenant) Chrome Division startte leek dit niets meer dan een muzikaal uitstapje. Het succes van Dimmu Borgir nam namelijk steeds grotere vormen aan, waardoor de overlevingskansen van Chrome Division (waarin Shagrath overigens gitaar speelt) klein leken. Niets blijkt echter minder, want sinds Nuclear Blast zich over de band ontfermde zijn we inmiddels drie albums verder. Het feit dat zanger, vriend en drinkebroeder Eddie Guz in de aanloop naar ‘3rd Round Knockout’ het veld heeft geruimd voor Paul Mathiesen, alias Shady Blue, onderstreept de stelling dat Chrome Division zijn zaakjes wel degelijk serieus neemt, vindt Shagrath.
CASEY JONES
EEN VAARWEL MET OPGEHEVEN HOOFD
Casey Jones – vernoemd naar een karakter van Teenage Mutant Ninja Turtles – is opgericht in 2003 door de broertjes Josh en Caleb James, die beiden ook in Evergreen Terrace spelen. De old-school hardcore van Casey Jones klinkt overigens totaal anders dan de melodieuze metalcore van Evergreen Terrace. Wel gaan beide bands dit jaar samen op toer; de laatste voor Casey Jones! Josh legt uit.
DEFEATER
‘ZE KONDEN ME WEL OPHANGEN!’
Het oude werk van Defeater was al overweldigend goed, maar de kroon op het werk van de band uit Boston is het onlangs verschenen ‘Empty Days & Sleepless Nights’. Het album bestaat uit twee delen: de originele hardcore van ‘Empty Days’ en het tweede deel ‘Sleepless Nights’, dat bestaat uit vier akoestische nummers. De durf en originaliteit spatten dan ook van dit album af. Gitarist Jay Maas doet een boekje open over de invloeden van Defeater.
GEWAPEND BETON
KWALITEIT BOVEN KWANTITEIT
Gewapend Beton werd in 2003 door wat jeugdvrienden opgericht met de bedoeling onvervalste punkrock te maken in de traditie van GBH, The Exploited, Discharge en The Varukers, wat duidelijk naar voren kwam op debuutalbum ’17 Until We Die’ (2009). Naarmate de band meer ging optreden, slopen er steeds meer invloeden uit de Amerikaanse hardcore in de sound. Het tweede album ‘Big Dumb Kids’ klinkt volwassener dan het debuut en herbergt naast de mix van hardcore en punk ook een vette scheut Motörhead. Zanger Douwe Truijens is een tevreden mens.
SPIDER CREW
KLAAR VOOR EEN BREED PUBLIEK
Spider Crew maakte al indruk met ‘You Better Recognize’ (2001) en ‘A Menace To Society’ (2003): albums vol spetterende old-school hardcore, gemaakt door muzikanten uit Wenen (Only Attitude Counts en Bust The Chain) en New York. Vooral de verschillende stijlen van zangers Jürgen en Sean zorgden voor een afwisselend en zeer aanstekelijk geheel. Na een split met Step2Far in 2006 bleef het een tijdje rustig, maar eindelijk is er een derde album: ‘Still Crazy But Not Insane’. Oprichter/gitarist Mike Crucified (tevens gitarist bij Only Attitude Counts) verklaart waarom het zolang heef geduurd.
BAD CO. PROJECT
IN GEVECHT MET HET VERLEDEN
Oxymoron was een geweldige Berlijnse punkband, die met ‘The Pack Is Back’ en ‘Feed The Breed’ onvergetelijke albums afleverde. Zanger Sucker en drummer Andy Leaf begonnen onder de naam Bad Co. Project een nieuwe band, waarvan in 2006 het debuutalbum ‘Sucker Stories’ verscheen, die bedolven werd onder de positieve kritieken. Vijf jaar later ligt eindelijk de opvolger ‘Mission Mohawk’ in de winkels: een sterke en gevarieerde straatpunkplaat. Sucker voelt zich herboren.
BLITZKID
HORROR MET EEN KNIPOOG
Binnenkoer verschijnt ‘Apparitonial’, het zesde album van Blitzkid. De liefde voor Misfits, The Damned en TSOL klinkt overduidelijk door in de muziek van deze band. Het album is dan ook een aanrader voor de liefhebber van horrorpunk en bewijst dat de band na al die jaren nog niets aan overtuigingskracht heeft ingeboet. Zanger/gitarist Argyle Monstrosity is nog steeds één brok passie.
HATE ETERNAL
Verslaafd aan Death Metal
Erik Rutan is een workaholic. De gitarist is ook een enorme perfectionist en iemand die voor honderd procent gelooft en opgaat in zijn muziek. Op het nieuwe Hate Eternal-album ‘Phoenix Amongst The Ashes’ komt de extreme, brute en geflipte death metal van de band door de uitstekende, meer gitaargerichte productie beter dan ooit tot zijn recht. Rutan is ook een echte Amerikaan én een professional. Dat wil zeggen dat hij een interview beschouwt als een middel om zijn nieuwe product te promoten en ongeacht de gestelde vragen onverstoorbaar en zonder onderbreking vertelt wat hij kwijt wil over zichzelf, zijn band en zijn nieuwe album. Het voordeel hiervan is dat je de informatie over de plaat in geuren en kleuren te horen krijgt, maar dat je af en toe ook wat dieper moet graven naar de zaken die hij niet in zijn promotiepraatje heeft hij opgenomen.
BENIGHTED
GEKKENWERK
Benighted geldt al een tijdje als dé belofte van de Europese extreme metal. Die status prolongeren de Fransen met hun verpletterende nieuwe worp ‘Asylum Cave’, dat niet alleen afwisselender en melodieuzer is dan voorganger ‘Icon’ (2007), maar ook sneller en bruter. Sterker: het zal moeilijk zijn om hier nog overheen te gaan! Voorman Julien Truchan vertelt over zijn werk in een psychiatrisch ziekenhuis, de inspiratie die hij daar opdoet en de thematiek van ‘Asylum Cave’; een conceptalbum over een schizofrene man die – geïnspireerd door de Oostenrijkse dochterverkrachter Josef Fritzl – zijn wanen uitleeft in de kelder van zijn huis.
SONNE ADAM
GEEN HOEREN
Er zijn twee bandnamen die prominent naar voren komen in de biografie van de Israëlische death metalband Sonne Adam: (oude) Paradise Lost en Morbid Angel. En in tegenstelling tot de meeste biografieën zijn die – afgaande op het indrukwekkende debuutalbum ‘Transformation’ – nu eens níet vergezocht. Gitarist Davidov en zanger/bassist Dahan beantwoorden via de mail de vragen die Aardschok ze voorschotelt.
WINDS OF PLAGUE
PLAAGSTOTEN
Nederland heeft de Amerikaanse deathcoresensatie nog niet op de radar, maar daar kon met ‘Against The World’ wel eens verandering in komen. Het vierde album van Winds Of Plague is hard, melodieus en veelzijdig. Een interview per e-mail met zanger Johnny Plague.