10xEremetaal Juli 2011

25 juni 2011 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Juli 2011

 

 

DECAPITATED

Carnival Is Forever

(Nuclear Blast/PIAS)
www.myspace.com/decapitated
Stephan Gebédi
78

Na het abrupte en tragische einde van de band in 2007, waarbij zanger Covan in coma raakte en drummer Vitek zelfs overleed, meldt gitarist ?Vogg? zich anno 2011 met een nieuwe line-up en CD terug. Met een titel als ?Carnival Is Forever? zou je eerder aan een Brabantse band dan een stel Polen denken, maar goed. Techniek, ritme en groove zijn nog steeds de belangrijkste elementen in de muziek van Decapitated. Ook de nieuwe line-up staat wat betreft zijn mannetje. Af en toe heb ik echter de indruk dat de nummers een beetje ondergeschikt zijn aan het gebruik van complexe ritmes, riffs en dissonante akkoorden. Soms levert dat fraaie nummers op, zoals het titelnummer en ?A View From A Hole?, maar vaak gaan de nummers ook aan me voorbij en lijken ze niet meer dan een aaneenschakeling van – uiteraard goed gespeelde – riffs en ideeën. Decapitated werd al eerder omschreven als een death metalversie van Meshuggah en lijkt die weg nog verder te zijn ingeslagen. ?Carnival Is Forever? wint het uiteraard op alle fronten op het nieuwe gedrocht van Morbid Angel, maar mijn favoriete death metal-CD van 2011 zal het ook niet worden. Decapitated-fans mogen zondermeer tien punten bij mijn beoordeling optellen.

BLACK COUNTRY COMMUNION

2

(Mascot/PIAS)
www.myspace.com/bccommunion
Stan Novak
85

BCC laat er geen gras over groeien en verrast een jaar na het debuut al met een opvolger. ?2? zal de liefhebber van het debuut zeker bekoren. Het is immers een heel logisch vervolg. Opnieuw tekent Glenn Hughes voor het merendeel der songs, zijn twee stukken afkomstig van Joe Bonamassa, die deze ook zelf zingt, en staat Kevin Shirley waakzaam achter de knoppen. En ook die andere twee toppers, Jason Bonham en Derek Sherinian, lenen hun niet geringe kunsten. De geringe nieuwswaarde zit het hem in het songmateriaal dat een stuk steviger is en de zwaardere sound die Shirley daaraan verbond. Daarnaast heeft Sherinian ditmaal wat meer speelruimte gekregen. Het bovenstaande doet allemaal wat veilig overkomen, maar het valt niet te ontkennen dat BCC opnieuw een kwalitatief hoogstaande hardrockplaat aflevert. Evenals het debuut schiet ook ?2? uit de startblokken met het hardste en snelste nummer. ?The Outsider? drijft op een simpele riff, maar halverwege schiet Bonamassa heerlijk uit de slof, waarmee hij zijn kwaliteiten als hardrockgitarist bevestigd. Smoking Joe doet hier zijn bijnaam eer aan. Het muzikale vuurwerk dat vervolgens voortkomt uit zijn interactie met Sherinian is als Deep Purple in zijn beste dagen. Maar het album heeft meer van dit soort vuurwerkmomenten, dus maak de borst maar nat. Een aantal songs stijgt naar hele grote hoogten. Ten eerste het Bonamassa-meesterwerkje ?The Battle For Hadrians Wall?, dat zo op zijn laatste soloplaat had kunnen staan, maar ook het bezwerende ?Save Me? is in al zijn Led Zeppeliaanse grootheid meesterlijk. Avontuurlijke songs als deze vormen een behoorlijk contrast met het vet groovende ?Man In The Middle?, dat lekker donker klinkt door Hughes? bijtende zang. In het gepassioneerde ?Faithless? tekent Bonamassa voor een aantal bijzonder fraaie gitaarsolo?s, die in de verte aan Ritchie Blackmore doen denken, maar ook de knipoog naar The Free (die riff!) en de fraaie strijkarrangementen getuigen van goede smaak. Daarmee zijn vijf van de elf songs benoemd, maar ook de rest mag absoluut gehoord worden. BCC houdt de aandacht een dik uur vast en voldoet zeker aan het verwachtingspatroon. En één ding is zeker, BCC zal Dream Theater ongetwijfeld het vuur aan de schenen gaan leggen op Bospop!

FAIR TO MIDLAND

Arrows & Anchors

(E1 Music/Season of Mist/Bertus)
www.myspace.com/fairtomidland
Jordan Stael
96

Was ?Fables From A Mayfly: What I Tell You Three Times Is True? vier jaar geleden al een verrassend sterke en originele plaat op het label van System Of A Down-zanger Serj Tankian, ?Arrows & Anchors? is een regelrecht schot in de roos. De inmiddels vierde plaat van de Texaanse band is een overrompelend grote nieuwe stap voor zanger Darroh Sudderth en zijn viertal en zal waarschijnlijk de internationale doorbraak voor ze beteken. Of draven we nu door? Nee. Vanaf de allereerste luisterbeurt blijft het ene na het andere nummer hangen en dwingt het je tot meeneuriën. Het vorig jaar april al stiekem op iTunes gezette ?Musical Chairs? is het schoolvoorbeeld van de songwriterskwaliteiten van de mannen. ?Arrows & Anchors? klinkt metal, is uptempo en snoeihard, maar… is toch ook géén metal. Het is een soort extreem geslaagde mix van Rush, Faith No More en System Of A Down (ex-labelbaas Serj zal zich toch gepast trots voelen). Van het bijna poppy ?Uh-Oh? tot aan het vage, grappig bedoelde ?Rikki Tikki Tavi?, het is een mix van zoete melancholie en razende opgefoktheid die ongekend is en vraagt om een optreden in een club ergens om de hoek. Is er niets te zeiken over Fair To Midland? Hooguit dat aan het eind van de plaat de liedjes wat afzakken naar wat plat-Amerikaanse ballads (?The Greener Grass? bijvoorbeeld). Als we die laatste songs even vergeten is de band echter precies wat zanger Sudderth zegt: een death metalband die ontzettend zijn best doet om de Beatles? ?Yellow Submarine? te spelen. En daarmee slaat-ie de spijker op zijn kop. Fair To Midland heeft een klassieker gemaakt in een genre dat zich nog niet laat omschrijven.

DRACONIAN

A Rose For The Apocalypse

(Napalm/Rough Trade)
www.myspace.com/draconianmusic
Liselotte Hegt
80

Uiterst sfeervol en meeslepend is het vierde studioalbum ?A Rose For The Apocalypse? van Draconian. Opvallend is dat de tien tracks gemiddeld van een behoorlijke lengte zijn, maar al luisterend naar de muziek wordt je al heel snel meegezogen in de slepende doomritmes en vele melancholische gitaartonen die ronddwalen in de songs. Grunter Anders Jacobsson en de uitstekende zangeres Lisa Johansson hebben een perfecte verstandhouding en vullen elkaar heel goed aan. Gothic, metal en doom komen mooi samen op deze CD in de vorm van loodzware drumpartijen, dikke gitaarriffs, melancholische melodieën en contrasterende zangpartijen. Qua sound heeft de band het goed voor elkaar. Hoewel de compositorische stijl van deze Zweedse band wel enigszins voldoet aan de verwachting binnen het genre bevat ?A Rose For The Apocalypse? meer dan voldoende spanningsbogen, waarbij keyboards zorgen voor subtiele sfeerversterking. De songs lopen lekker en met name de zangstijl van Johansson zorgt voor extra toegankelijkheid. Draconian is er in geslaagd om binnen zijn eigen format een gevarieerd en boeiend album af te leveren, dat het einde van de wereld op een zeer aangename wijze inluidt.

IN FLAMES

Sounds Of A Playground Fading

(Century Media/EMI)
www.myspace.com/inflames
Bastiaan Tuenter
80

?Never change a winning formula?, lijkt de gedachte achter ?Sounds Of A Playground Fading?, het eerste album in drie jaar tijd van de Zweedse meesters van melodieuze metal. En waarom zouden ze ook? De band heeft immers een herkenbare eigen sound en stijl ontwikkeld, en niet zonder succes; later dit jaar treedt het vijftal aan in de grote zaal van 013. Het vertrek van gitarist Jesper Strömblad is van invloed geweest op dit tiende album, want de overgebleven gitarist Björn Gelotte zegt dat hij daardoor veel meer tijd heeft uitgetrokken om de muziek te schrijven. Die heeft hij allemaal in dienst geschreven van de zang, en er is veel herschreven en gepuzzeld. Kortom: alles in dienst van het perfecte nummer, en dat is te horen. De nummers klinken vertrouwd, veilig en voorspelbaar. Daartegenover staat dat het allemaal verrekte goed en pakkend klinkt en er alleen maar kwaliteit is te horen. De akoestische intro?s klinken bekend, de wisselwerking tussen gitaren en keyboardprogrammering zijn als twee handen op een buik, de twinleads zijn weer onweerstaanbaar en de opzwepende ritmes en meezingbare zang maken het plaatje compleet: het is allemaal perfect op elkaar afgestemd. Anders Fridéns zang is beter dan ooit en staat prominent op de voorgrond, zoals te horen is in de titeltrack, ?Deliver Us? en ?Where The Dead Ships Dwell?; groovende nummers met meezingbare refreinen, waardoor dit album wordt gekenmerkt. Voor de fans die het graag ietsje harder hebben, zijn er ?The Puzzle? en ?Enter Tragedy?, die door de energie enigszins herinneren aan het oudere, hardere en brutalere werk. Afsluiter ?Liberation? is een verrassing, de vreemde eend in de bijt, van het kaliber stadionrock. Toegegeven, afgezien daarvan bewandelt de band vrijwel geen nieuwe paden, maar In Flames levert wel een bevlogen werkstuk af dat boeit van begin tot einde. Daarmee bevestigt de Zweedse grootmacht zijn status eens te meer. Tot in 013!

THE QUILL

Full Circle

(Metalville/Suburban)
www.myspace.com/thequillofficial
André Verhuysen
77

Hé, The Quill bestaat nog! Eerlijk gezegd dacht ik dat de Zweedse stonergrooverockers het voor gezien hadden gehouden nadat wereldzanger Magnus Ekwall de band in 2007 de rug toekeerde. Maar zie aan, in de persoon van ene Magz Arnar heeft The Quill een vervanger gevonden en een doorstart gemaakt. Muzikaal heeft de wissel weinig of geen gevolgen gehad voor the Quill; de band groovt, schuurt en schaaft nog steeds dat het een lieve lust is. Vocaal daarentegen heeft zich toch wel een kleine aardverschuiving voltrokken. Niet dat Arnar een slechte zanger is, integendeel zelfs, maar hij zingt gewoon anders dan Ekwall, en het ontbreekt Arnar een beetje aan een eigen geluid. Zijn stem laat zich nog het best vergelijken met die van Chris Cornell (Audioslave, Soundgarden). Zo zeer zelfs dat je af en toe Cornell zelf meent te horen zingen. The Quill-liefhebbers die zich daar niet aan storen kunnen ?Full Circle? met een gerust hart aanschaffen. Fervente Ekwall-aanhangers moeten toch eerst maar eens luisteren.

RIVAL SONS

Pressure & Time

(Earache/EMI)
www.myspace.com/rivalsons
André Verhuysen
80

Er is geen muziektijdschrift ter wereld dat Rival Sons géén grootse toekomst toedicht, Aardschok inclusief. En dat alles op basis van slechts één, eind 2010 verschenen, zes tracks tellende EP, die bovendien ook nog eens alleen digitaal verkrijgbaar is. Hoe dan ook, de Amerikaanse retrorockers zijn ?the next big thing? en dit debuutalbum laat nog maar eens horen waarom. ?Pressure & Time? bevat slechts tien songs (totale lengte amper dertig minuten), maar dat zijn wel stuk voor stuk voltreffers. Elke song is raak, missers of twijfelgevallen zitten er niet tussen. Iets nieuws of vernieuwends doet Rival Sons echter zeker niet. Het kwartet doet eigenlijk precies hetzelfde als een band als Wolfmother, namelijk het recyclen van riffs, grooves, licks en hooks van tal van classic rockgrootheden uit de jaren zeventig. In het geval van Rival Sons? sound hebben met name Aerosmith, Led Zeppelin en The Rolling Stones aan de oorsprong gestaan. De stem van Ray Buchanan heeft erg veel weg van die van een jonge Robert Plant en gitarist Scott Holiday heeft zich overduidelijk laten inspireren door Joe Perry en Jimmi Page. Een originele noot muziek kom je op ?Pressure & Time? dus niet tegen, maar toch is het dé zomerplaat van 2011. Het is nu aan Rival Sons om ons ook live te overtuigen (Bospop!) en te voorkomen dat the next big thing als een eendagsvlieg ontpopt.

SEPULTURA

Kairos

(Nuclear Blast/PIAS)
www.myspace.com/sepultura
Robert Haagsma
80

Het maken van conceptplaten blijkt de mannen van Sepultura te bevallen. Na ?Dante-XXI? en ?A-Lex? is dit alweer de derde in successie. Er is wel een groot verschil: waar de band zich op de vorige twee albums over een bestaand gegeven ontfermde, is nu voor een persoonlijker verhaal gekozen. ?Kairos? gaat over het verstrijken van de tijd, waarbij in de songs stilgestaan wordt bij de keuzes die gaandeweg gemaakt worden en de consequenties die deze hebben. Het is een invalshoek die het beste uit de band haalt, want wat opvalt aan dit debuut voor het Duitse label Nuclear Blast is de enorme hoeveelheid energie die in de songs samengebald is. Songs als ?Spectrum?, ?Relentless? en ?1433? zijn opgetrokken uit genadeloze riffs. Geen franje, gewoon beuken. Korte, sfeervolle intermezzo?s herinneren er op gezette tijden aan dat we toch echt met een conceptalbum te maken hebben. Er werd al eerder aangekondigd dat Sepultura terug zou keren naar de Spartaanse platen uit het begin van de loopbaan. Het begint er nu eindelijk op te lijken. Op ?Kairos? schittert met name gitarist Andreas Kisser, wiens riffs en solo?s alle songs domineren. Derrick Green zingt met de van hem bekende overgave, al zal hij toch altijd een wat beperkte zanger blijven. ?Kairos? telt ook nog wat verrassingen: ?Just One Fix?, een cover van Ministry, trekt de band overtuigend naar zich toe. Op de luxe editie van de CD staat ook nog een versie van ?Firestarter? van The Prodigy, die nogal overbodig is. Het is slechts een kanttekening bij een van de sterkste albums die Sepultura in tijden maakte. Onlangs benadrukte de band nog een keer dat we geen hereniging van de klassieke bezetting hoeven te verwachten. Zolang Sepultura dit soort platen blijft maken, heeft niemand reden tot klagen.

STREAM OF PASSION

Darker Days

(Napalm/Rough Trade)
www.myspace.com/streamofpassionband
Anita Boel
83

Wat heerlijk als een band aan al je verwachtingen weet te voldoen. In dit geval is het de nieuwe CD van de Nederlandse gothic metalband Stream Of Passion waar ik erg blij van word. De band heeft zich de afgelopen jaren enorm ontwikkeld en levert met ?Darker Days? een zeer volwassen CD af. Vooral liefhebbers van The Gathering of Nemesea zullen smullen van dit album. Opener ?Lost? is eigenlijk typerend voor de gehele CD; een sterk, eigenzinnig, afwisselend en gedurfd nummer. Naast strak gitaarwerk is het genieten van orkestrale partijen, pakkende melodieën en uiteraard de prachtige zang van frontvrouw Marcela Bovio. Ik vond haar al geweldig, maar met dit album heeft ze me nu echt compleet ingepakt. Zowel in het Engels als het Spaans weet ze te overtuigen. Of het nu een ingetogen werkje is, zoals ?Spark?, of een stevige song als ?Darker Days?, Bovio beheerst alles. Mede door de prima productie het beste Stream Of Passion-album tot nu toe.

UNEARTH

Darkness In The Light

Metal Blade/Rough Trade
www.myspace.com/unearth
Bastiaan Tuenter
80

Unearth slaat op het vijfde album ?Darkness In The Light? een iets andere weg in dan gewoonlijk. ?III – In The Eyes Of Fire? was bijvoorbeeld het toppunt van supersnel gitaarwerk en een onverzadigbare drummer, en ?The March? stond bol van oeverloos gebrul. Maar nu halen de metalcoremannen uit Massachusetts een lang ongebruikt element van stal: de cleane zang van gitarist Ken Susi. Die werd weggemoffeld na ?The Oncoming Storm?, het doorbraakalbum uit 2002. ?Last Wish? en ?Overcome? vormen met pakkende gitaarpatronen en meezingrefreinen een behoorlijk groot contrast met de compromisloze beukers die we gewend zijn. Dat is wellicht geen toeval, want huisproducer Adam Dutkiewicz en invaldrummer Justin Foley, beiden van het catchy Killswitch Engage, waren ook van de partij. Maar wees gerust, Unearth is nooit een band geweest voor mietjes, en dat is het hier ook niet. De intensiteit is er niet minder om geworden, want nog steeds aanwezig zijn het supersnel riffwerk (?Disillusion?), de melodieuze leads á la Maiden (?Watch It Burn?) en de lompe breakdowns. De kwaliteit van het gitaarwerk is bovendien wederom omhoog gegaan. Luister maar eens naar het smakelijke soleerwerk van McGrath en Susi in ?Ruination Of The Lost?, ?Shadows Of The Light? en ?Last Wish?. Dit alles is opgedirkt met het weinig romantische geblaf van Trevor Phipps en gegoten in een kraakheldere en knallende productie. Unearth levert met zijn nieuwe plaat wederom kwaliteit af, zij het ditmaal in ietwat gewijzigde richting.