10xEremetaal in November 2011
ALICE COOPER
Welcome 2 My Nightmare
(Spinefarm/Universal)
www.myspace.com/officialalicecooper
Robert Haagsma
78
De afgelopen jaren wist Alice Cooper een bescheiden, hondstrouw publiek aan zich te binden met degelijke, maar niet al te opvallende albums. Ver in de herfst van zijn loopbaan voelde de Amerikaanse shockzanger kennelijk toch de behoefte nog eens groots uit te pakken. Hij deed dat door terug te grijpen op ‘Welcome To My Nightmare’, een conceptalbum uit 1975. Het was een van zijn meest succesvolle platen, mede dankzij de singlehit “Only Women Bleed”. Het was ook een album dat bewees hoe goed producer Bob Ezrin (o.a. Kiss, Lou Reed, Pink Floyd) wist wat voor een sound Alice Cooper nodig had. De man is dus ook alom aanwezig op deze sequel, als achtergrondzanger, muzikant, componist en producer. Gelukkig koos het duo Cooper/Ezrin niet voor een nostalgische trip terug naar de jaren zeventig. ‘Welcome 2 My Nightmare’ is juist een opvallend actueel klinkende plaat, dankzij een werkelijk krankzinnige mix van rocksongs, ballads, rock-‘n-rolldeunen en zelfs dansbaar werk. De lijst gasten spreekt in dat opzicht boekdelen: de r&b-ster Ke$ha staat er naast Rob Zombie en oerbandlid Steve Hunter. Het weelderig klinkende album moet het hebben van vuige rockers als “Caffeine” en “A Runaway Train”. Ol’ Black Eyes overtuigt ook in de ballad “I Am Made Of You”. De pastiche “Disco Bloodbath Boogie Fever” is wat flauw en haalt het niveau naar beneden. Wel is ‘Welcome 2 My Nightmare’ de meest ambitieuze CD van Alice Cooper in jaren, zo niet in decennia. Wat ook niet onvermeld mag blijven: de man zingt nog als een jonge god. Een welkome nachtmerrie!
EVANESCENCE
Evanescence
(Wind-Up/EMI)
www.myspace.com/evanescence
Liselotte Hegt
90
Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat. Vijf jaar na de release van de tweede CD ‘The Open Door’ lanceert Evanescence zijn titelloze derde album. Vol energie wordt geopend met “What You Want”, tevens de eerste single, een song met een geweldig goede drive en twist. Een formule die later ook terugkeert in het uitstekende uptempo nummer “Erase This”. De opvolgende track “Made Of Stone” is wat grimmiger qua sfeer, maar ook weer pakkend in het refrein. Evanescence heeft met de nieuwe songs wederom de deur naar een breed publiek wagenwijd openstaan, luister maar naar het meeslepende, licht georkestreerde “The Change”. En hoe pakkend de songs ook klinken, de band vergeet absoluut niet te rocken en het vette gitaarwerk zorgt voor een sound met ballen, getuige “The Other Side”, het te gekke “Ocean” of de tegen de nu-metal aan leunende “Never Go Back”. Zangeres Amy Lee is een groot talent, zowel vocaal als qua songschrijver. Breekbaar achter haar piano (“Lost In Paradise”) of als een zangeres met een kick-ass attitude, de emoties weerklinken puur en eerlijk. Het is de zo typerende vocale expressie en overtuigingskracht van Lee die de sound van de band uit Little Rock uniek maakt. Dit album staat dan ook vol juweeltjes die de fans gretig zullen omarmen. Weliswaar wat minder goth dan in het verleden en absoluut meer rock, met soms leuke elektronica-experimenten (afsluiter “Swimming Home”), maar hoe dan ook een zeer gevarieerd en goed geproduceerd werkstuk, dat de band als de brandweer terug op de metalkaart zal zetten.
FIVE FINGER DEATH PUNCH
American Capitalist
(Spinefarm/V2)
www.myspace.com/ffdp
Gerrit Mesker
85
De voorgaande twee albums van Five Finger Death Punch bereikten (in Amerika) de gouden status en daarmee is de lat voor ‘American Capitalist’ aardig hoog gelegd. De hooggespannen verwachtingen worden echter moeiteloos waargemaakt. Kevin Churko heeft de productie voor zijn rekening genomen, net als bij het vorige album ‘War Is The Answer’. Deze twee albums vertonen dan ook weinig verschillen. Ook ‘American Capitalist’ is een gevarieerd album geworden, waarin heftige passages afgewisseld worden met rustiger stukken en grunts mooi gecombineerd worden met melodieuze zang. Vergeleken met het voorgaande album is ‘American Capitalist’ wel iets ingetogener. Er is meer ruimte voor melodie en de teksten zijn persoonlijker. Dit maakt het album tot een typische voor-elk-wat-wils-release. Five Finger Death Punch bewijst ermee wel dat ze tot de top in dit genre behoren.
INSOMNIUM
One For Sorrow
(Century Media/EMI)
www.myspace.com/insomniumband
Marlous de Jonge
80
Na jarenlang albums uitgebracht te hebben bij Candlelight Records, heeft de Finse band Insomnium voor zijn vijfde langspeler ‘One For Sorrow’ de overstap gemaakt naar Century Media. Ter promotie van het nieuwe album had het label eerder dit jaar al de single “Weather The Storm”, met gastzang van Dark Tranquility-frontman Mikael Stanne, vrijgegeven. Opvallend is dat juist deze single ontbreekt op de nieuwe plaat. ‘One For Sorrow’ ligt in de lijn van zijn voorgangers: melodieuze, melancholische death metal zoals die (bijna) alleen in Finland gemaakt wordt. De kracht van Insomnium ligt in nummers als “Through The Shadows” en de titeltrack, waarin deze elementen perfect met elkaar worden gecombineerd. Op het vorige album, ‘Across The Dark’ uit 2009, werd al wat voorzichtig geëxperimenteerd met de toevoeging van cleane zang, op ‘One For Sorrow’ is het in de meeste nummers een vast bestanddeel geworden. Een goede toevoeging, die de melancholie van de muziek alleen maar versterkt. Toch had de band wel iets meer risico’s mogen nemen. De toevoeging van cleane zang mag dan nieuw zijn, verder is ‘One For Sorrow’ niet echt verrassend. Een topplaat is het zeker, maar om in ontwikkeling te blijven zou het voor Insomnium goed zijn om behalve met de zang ook muzikaal wat (meer) te experimenteren.
ICED EARTH
Dystopia
(Century Media/EMI)
www.myspace.com/icedearth
Henri Serton
88
Op de derde maart van dit jaar werden Iced Earth-fans verrast door de mededeling dat Matt Barlow de band voor de tweede en laatste keer zou verlaten. Nog geen drie weken later kondigde Jon Schaffer de nieuwe zanger aan: niemand minder dan Into Eternity-brulboei Stu Block. Vrijwel onmiddellijk stak de onrust de kop op. Zou Block net als bij Into Enternity gaan grunten, vroegen fans zich af? Zelf heb ik in 2006 het album ‘The Scattering Of Ashes’ van Into Eternity besproken en was daarbij onverdeeld positief over Block, die zich op het album een ware stem kunstenaar toonde. Ik maakte me dus geen zorgen. Desondanks was ik toch positief verrast toen ik ‘Dystopia’ hoorde. Ten eerste zijn de nummers op dit album toch een stukje steviger dan die op de meest recenste Iced Earth-albums. Ten tweede door Blocks prestatie. Je móet wel onder de indruk raken van wat hij hier laat horen. Of het nu de ballad “End Of Innocence” is of echte rampestampers als “Boiling Point” en “Days of Rage”, Block domineert met hoge gillen en een erg sterk midden en laag. Wat vooral ook duidelijk is, is dat Iced Earth niets van zijn typerende stijl heeft prijsgegeven. Er zijn genoeg nummers met het typische, galopperende Iced Earth-ritme en de epische sfeer die de songs van deze band zo eigen is. Op ‘Dystopia’ zijn de compositorische uitersten goed vertegenwoordigt. En al beluisterend lijkt het erop dat Schaffer de stevigere en meer melodieuze nummers om en om heeft gezet om een maximale afwisseling te garanderen. Dat werkt wat mij betreft prima. Naarmate je het album meer beluistert zullen je steeds meer dingen gaan opvallen, zoals kleine subtiliteiten in de composities, maar ook in het thema dat behandeld wordt. Het centrale thema van dit album is een samenleving in de (niet al te) verre toekomst waarin alle vrijheid verdwenen is. Veel van de titels verwijzen naar films en boeken over dit onderwerp. Zo zijn “V” en “Soylent Green” een overduidelijke verwijzing naar de gelijknamige films. Jammer dat “Soylent Green” eindigt met een fade-out. Dat is echt een zwaktebod heren! Opmerkelijk is wel dat in de tekst van “Soylent Green” verwezen wordt naar het boek ‘The Road To Serfdom’ van de Oostenrijkse econoom F.A. Hayek. De teksten behandelen niet de letterlijke inhoud, maar eerder de sfeer of de geest van waar het boek of de film over gaat. Ook “Anthem” is een verwijzing naar het gelijknamige boek van Ayn Rand, maar in dit geval behandelt de tekst wel het thema van dat boek: de onbreekbare menselijke levenswil en drang naar vrijheid. En zo openbaart ‘Dystopia’ zich als een dualistische ervaring: wie alleen in de muziek geïnteresseerd is zal er een uitstekend album aan hebben, mensen die verder willen graven kunnen de referenties naar boeken en films najagen en erg veel plezier beleven aan hun ontdekkingstocht. Conclusie: wat mij betreft levert Iced Earth hiermee een van zijn sterkste albums ooit af. De nummers steken ontzettend goed in elkaar en het centrale thema is uitstekend uitgewerkt. Bovendien is het een plezier om naar Stu Block te luisteren. Soms klinkt hij zelfs bijna hetzelfde als Matt Barlow. Zo is er wat veranderd aan Iced Earth, maar is de band voor het overgrote deel eigenlijk hetzelfde gebleven. Iced Earth-fans kunnen ‘Dystopia’ dan ook blindelings aanschaffen.
ISOLE
Born From Shadows
(Metal Blade/Rough Trade)
www.myspace.com/isole
Martijn Busink
83
Ook op dit vijfde album blijft Isole trouw aan de klassieke doom metal, met de vertrouwde Zweedse degelijkheid. Geen fan zal teleurgesteld zijn in ‘Born From Shadows’. Het aantal snellere stukken is minimaal, de sfeer is grotendeels melodieus en sober. Op strategische punten wordt piano ingezet of duikt er een deathgrunt op. Soms wordt er iets anders geprobeerd (ingetogen stukken in “My Angel” bijvoorbeeld), maar altijd met mate. Niemand uit de fanschare zal zich bekocht of verraden voelen. Daniel Bryntse’s krachtige melodieuze stem en prima songschrijverij blijven het glanzend middelpunt van Isole. Mocht je de band nog niet kennen en liefhebber van Candlemass, While Heaven Wept en Solitude Aeturnus zijn, sla uw slag.
RIOT
Immortal Soul
(Steamhammer/SPV/Suburban)
www.myspace.com/isole
André Verhuysen
74
Exact dertig jaar geleden tartte Riot platenmaatschappij Elektra door een plaat te maken die ‘te hard’ zou zijn. Er moest een wereldwijde handtekeningactie aan te pas komen om ‘Fire Down Under’ – een Klassieker van het zuiverste water! – alsnog in de schappen te krijgen. Dat kun je je anno 2011 amper meer voorstellen, toch? Daarna was het met de steun van Elektra en dus ook de carrière van Riot echter wel een aflopende zaak. Met uitzondering van ‘Thundersteel’ (1988) en ‘Privilege Of Power’ (1990) kon de band rond meestergitarist Mark Reale eigenlijk weinig potten meer breken. Welnu, om een lang verhaal kort(er) te maken: Reale is het gelukt de ‘Thundersteel’-line-up in ere te herstellen (bassist Don Van Stavern, drummer Bobby Jarzombek, mede-gitarist Mike Flyntz en last but not least topzanger Tony Moore) en een ouderwets sterk album te maken. ‘Immortal Soul’ biedt US power metal in optima forma: Reale’s riffwerk is razendsnel en retestrak, zijn solo’s tot op de noot perfect en navolgbaar, en de zang van Moore lijkt meer dan twintig jaar (!) na dato alleen maar aan kracht te hebben gewonnen. Tel daar bij op dat van de twaalf songs er niet eentje verveelt en we kunnen concluderen dat ‘Immortal Soul’ een van de betere Riot-albums is. Aanrader!
SHY
Shy (Escape Music/Bertus)
www.myspace.com/shyonline
Maarten van Mameren 79
Door het vertrek van zanger Tony Mills heeft Shy op zijn comebackplaat aan herkenbaarheid ingeleverd. De naar TNT vertrokken frontman had immers een vrij uniek stemgeluid, dat onlosmakelijk verbonden leek aan de Britse band. Zijn opvolger Lee Small (Phenomena, Surveillance) zoekt het in de lagere regionen en heeft meer soul in zijn stem. Het is even wennen, maar hij past wonderwel in de stijl van deze plaat. De melodieuze rock neigt vaak naar neoklassieke hardrock door de tempowisselingen en breaks. Ook de orkestrale toetsenpartijen en vingervlugge gitaarsolo’s wijzen in die richting, maar de zangstijl en de catchy refreinen vinden toch duidelijk hun oorsprong in AOR. De plaat bevat ook een aantal pure AOR-songs die toch een geheel vormen met het stevigere werk. Gitarist van het eerste uur Steve Harris bewijst hierin naast flink te kunnen ‘shredden’ ook een meester te zijn in het gevoelige werk; een miskend talent. Door de sterke composities en de variatie zowel in de nummers zelf als onderling blijft deze schijf de volledige speelduur van ruim 66 minuten boeien, en dat lukt niet veel bands. Juist daarom is het zo jammer dat uitgerekend de onevenwichtige mix roet in het eten gooit. De basgitaar is nauwelijks te horen, terwijl ook de drums veel te laag zijn ingemixt. En wanneer de toetsenist en gitarist tegelijkertijd willen vlammen ontstaat soms een geluidsbrij. De enige smet op een uitstekend
album.
SÓLSTAFIR
Svartir Sandar
(Season Of Mist/Bertus)
www.myspace.com/solstafir
Martijn Busink
90
Lang van stof waren ze al, de IJslanders van Sólstafir. Hun vorige albums benutten de lengte van de compact disc maximaal. ‘Svartir Sandar’ blijkt een dubbelalbum en dan vrees je toch een epistel van twee keer 75 minuten, maar dat is het gelukkig niet. Niet dat de muziek slecht is, zeker niet, de band wordt per album toegankelijker zelfs. Op het tweede album ‘Masterpiece Of Bitterness’ (2005) werd de huidige stijl gedefinieerd, na een black metaldebuut. Een hard rockende hybride die door een constant gevoel van urgentie wel wat zwaar op de maag kon liggen. De ramen gingen al een beetje open op ‘Köld’ (2009) en op ‘Svardir Sandar’ (opgedeeld in de discs ‘Andvari’ en ‘Gola’) krijgt de luisteraar wederom meer ademruimte, zoals het met koorzang opgefleurde titelnummer. Meer afwisseling dus en minder vervorming op de gitaren. Zanger Tryggvason zingt ook niet constant ‘on the top of his lungs’, maar deze keer wel uitsluitend in de IJslandse taal. Softer, klinkt het dan al gauw verwijtend in metalland, maar zoals Sólstafir hier groeit is daar weinig op aan te merken. Nog steeds scheppen de mannen hun volstrekt eigen geluidswereld van hardrock, postrock, new wave en psychedelica. Van razende opener “Ljós Í Stormi” tot het melancholische outro van “Djákninn” weten ze je toch zo’n tachtig minuten in hun greep te houden.
3
The Ghost You Gave To Me
(Metal Blade/Rough Trade)
www.thebandthree.com
Patrick Lamberts
85
‘I’ll react, but I’m not gonna give up this heart attack’. Deze woorden uit het nummer “React”, met misschien wel het meest aanstekelijke refrein van een (progressieve) rockgroep dit jaar, zingen al weken door mijn hoofd. Zou 3 (of Three) daarmee ook Within Temptation hebben overtuigd? De Canadese band – die bijvoorbeeld eerder met Dream Theater mee op pad ging – stond namelijk dit jaar bij onze metalbroeders en -zuster in het voorprogramma. Bijna onbegrijpelijk, de muziek van Within Tempation wordt in hapklare brokken gepresenteerd, terwijl je ‘The Ghost You Gave To Me’ met finesse moet ontleden, net als het fileren van een verse vis. Het akoestische intro, het aanstekelijke “React”, het progressieve “Numbers”, het radiovriendelijke “The Barrier”, sommige nummers op deze schijf staan qua stijl zó ver uit elkaar dat je haast niet kunt geloven dat ze van dezelfde band zijn. Toch worden de verschillende smaken met gemak bijeengehouden door de typische 3-sound. Progressief, maar niet geforceerd. Origineel, maar met respect voor klassieke genres. Groot in kleine dingen, en vice versa. Recenseren is leuk, maar dit album is met geen pen te beschrijven. Ga dit luisteren.