10xEremetaal in Juni 2012
JOE BONAMASSA
Driving Towards The Daylight
(Provoque/Bertus)
www.jbonamassa.com
Stan Novak
82
James Brown mocht jarenlang de eervolle titel ‘hardest working man in showbusiness’ met zich meesleuren, maar een huidige kandidatuur voor Joe Bonamassa is zeker op zijn plaats. Want wat die man de afgelopen vijf jaar allemaal heeft neergezet is verbluffend en grenst aan het ongeloofwaardige. Maar liefst vijf soloalbums, twee albums met Black Country Communion en een coverplaat met Beth Hart zagen het daglicht. En alles topkwaliteit, zonder zwakke momenten of vullertjes. Indrukwekkend, te meer daar de goede man ook nog zo’n 250 keer per jaar op de planken staat. Om van de bewerkelijke en superieure DVD-registraties nog maar te zwijgen. Het heeft ertoe geleid dat Smoking Joe reeds op zijn 35e een cv heeft waar het gros der concurrentie nimmer aan zal kunnen tippen. Een natuurtalent, een wonderkind, een intellectueel bovendien, die ook zakelijk de touwtjes stevig in handen houdt. Hij praat er openlijk over op zijn recente ‘Live In New York’-DVD. Inzake ‘Driving Towards The Daylight’, zijn tiende soloplaat, pas ik ervoor om opnieuw dezelfde superlatieven van stal te halen. Want er is nagenoeg niets veranderd. Het is nog steeds hetzelfde ‘winning team’ met Kevin Shirley aan het technische roer. Je weet dan ook wat je kunt verwachten. Daarmee is de grote verrassing er inmiddels definitief vanaf, al blijft het natuurlijk reuze interessant om te zien welke covers Bonamassa ditmaal heeft verbouwd. En dat is weer smullen, want alleen al voor het fenomenale ”A Place In My Heart“ (origineel Bernie Marsden) en het megageile ”Lonely Town Lonely Street“ van Bill Withers zou ik de beurs trekken. Bonamassa’s netwerk blijft zich overigens verder uitbreiden, getuige participaties van artiesten als Brad Whitford (Aerosmith), Pat Thrall en Jimmy Barnes (die zijn eigen hit ”Too Much Ain’t Enough Love“ opnieuw mocht inzingen). Wat het vijftal eigen songs betreft kan ik kort zijn: adel verplicht. Nu maar hopen dat Bonamassa zichzelf niet voorbij rent en dat een burnout uitblijft. Andre Rieu kan er over meepraten.
CANDLEMASS
Psalms For The Dead
(Napalm/Rough Trade)
www.facebook.com/candlemass
André Verhuysen
75
Candlemass kapt ermee. Althans met het maken van platen. De kosten wegen niet meer op tegen de baten. Dit is de laatste. Moeten we er rouwig om zijn? Ja en nee. Candlemass is natuurlijk een instituut. Een nieuw album is elke keer weer van harte welkom en telkens iets om naar uit te kijken. De eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat de fut bij Candlemass er ook wel een beetje uit is. ‘Psalms For The Dead’ is met afstand het minst sterke album van de drie en een halve die Candlemass heeft gemaakt met Robert Lowe achter de microfoon. De plaat opent weliswaar voortvarend met het afwisselende en voor Candlemass-begrippen redelijk complexe en bij vlagen zelfs snelle ”Prophet“. Bij het navolgende ”The Sound Of Dying Demons“ heb ik vervolgens de grootste moeite om niet keihard ‘I am Iron Man…’ mee te brullen. Plagiaat of oprecht gemeend eerbetoon? Hoe het ook zij, het getuigt in elk geval niet van een overdaad aan inspiratie bij Candlemass-componist Leif Edling. Ik heb sterk het vermoeden dat hij zijn kruit al heeft verschoten op het fantastisch derde Krux-album, eind vorig jaar. Gaandeweg ‘Psalms For The Dead’ bekruipt me namelijk wel vaker het idee dat ik stukken van songs al eerder heb gehoord. Zeg nou zelf: de rustige gedeeltes van ”Waterwitch“ lijken toch als twee druppels… eh, water inderdaad, op het openingsnummer van de allereerste Candlemass-plaat ooit: ”Solitude“? Natuurlijk, muzikaal staat ‘Psalms For The Dead’ weer als een bunker. Lowe’s zang is wederom buitenaards goed. Kortom, Candlemass-fans worden op hun wenken bediend. Maar ‘Psalms For The Dead’ bestaat toch vooral uit een herhaling van zetten. Candlemass heeft een patstelling bereikt. Dan is het inderdaad beter om ermee op te houden. Al geloof ik er eerlijk gezegd helemaal niks van!
CIRCUS MAXIMUS
Nine
(Frontiers/Rough Trade)
www.myspace.com/officialcm
Liselotte Hegt
86
In 2005 werd de Noorse progressieve formatie Circus Maximus bejubeld om het debuutalbum ‘The 1st Chapter’ en ook de opvolger, het conceptuele ‘Isolate’ uit 2007 viel bijzonder goed in de smaak. Haast om de gang er in te houden had de band kennelijk niet, want pas vijf jaar later komt Circus Maximus met een nieuwe CD. Na beluistering van ‘Nine’ wordt duidelijk dat het een geslaagd rijpingsproces is geweest. De nieuwe nummers zijn goed opgebouwd en voorzien van lekkere hooks en muzikaal vakmanschap, waarin het melodieuze aspect en een wat hardere benadering mooi op elkaar zijn afgestemd. Duidelijk is ook dat de band voor een meer verfijnde sound heeft gekozen en technische, complexe hoogstandjes ditmaal achterwege laat. Het progressieve element zit er zeker nog in, maar de nieuwe nummers zijn toch een stuk toegankelijker gearrangeerd, met melodieën die lekker in het gehoor liggen. Dat laatste is ook een verdienste van de uitstekende zanger Michael Eriksen, die vorig jaar met zijn solo-uitstapje The Magnificent een meer commercieel geluid liet horen. Luister maar eens naar ”Reach Within“, dat ook nog eens aangenaam en atmosferisch begint. Vet, complex en groovy daarentegen is ”Namaste“ en ook ”Used“ heeft zijn heftige momenten. Eigenlijk bevat elk nummer wel de contrasten tussen melodieus en hard, met als belangrijke schakel het sublieme gitaarwerk van Mats Haugen. Circus Maximus levert met ‘Nine’ een fraai staaltje muzikaal vakmanschap en compositorisch talent af.
THE CULT
Choice Of Weapon
(Cooking Vinyl/V2)
www.facebook.com/officialcult
André Verhuysen
84
Een jaar of vier geleden liet The Cult-zanger Ian Astbury, gefrustreerd als hij was met de hedendaagse downloadcultuur, weten nooit meer een regulier album te zullen maken. The Cult ging het voortaan anders doen. Twee jaar later werd duidelijk wat dat dan zou zijn: een serie eigenbeheer-releases onder de naam ‘Capsule’. Welnu, de serie stokte al na precies één 12-inch-single, die alleen online te bestellen was en dus voor geen meter verkocht. Gelukkig maar, ben ik achteraf geneigd te zeggen. Anders was ‘Choice Of Weapon’ er waarschijnlijk nooit gekomen. En waren we dus verstoken gebleven van een ouderwets goede Cult-plaat; eentje die het beste van alle voorgaande in zich verenigt: het zweverige U2-achtige gitaargeluid uit de begindagen (”Honey From A Knife“, ”The Wolf“), de rechttoe rechtaan rock-’n-roll van ‘Electric’ (”For The Animals“) en het hypnotiserende, ”Edie“-achtige van ‘Sonic Temple’ (”Elemental Light“, ”Wilderness Now“). Tien songs in totaal. Alle tien voltreffers. En dankzij de glasheldere mix van de teruggekeerde knoppentovenaar Bob Rock knallen ze werkelijk uit de speakers. The Cult is terug. En hoe!
DELAIN
We Are The Others
(CNR)
www.facebook.com/delainmusic
Robert Haagsma
78
Het verhaal dat ten grondslag ligt aan ‘We Are The Others’ is indrukwekkend. In 2007 werd Sophie Lancaster in Engeland doodgeschopt door een stel dronken tieners. Vanwege haar gothic uiterlijk, naar later bleek. Haar vriend overleefde de aanval ternauwernood. Deze tragedie raakte zangeres Charlotte Wessels diep en inspireerde haar tot het schrijven van het titelnummer. Het laat zich beluisteren als een steunbetuiging voor iedereen die afwijkt, in gedachten of uiterlijk. Het is een mooi thema, dat ze prachtig vertolkt. Ze krijgt bovendien hulp van een kinderkoor – verrassend. Haar vocalen vormen ook op de rest van het album de grote attractie. Zo schittert ze in ”Where Is The Blood“, waarin ze een fraai duet zingt met Burton C. Bell, zanger van Fear Factory. Het zijn uitschieters op een verder erg melodieus album, waarin keyboards domineren en de gitaren wat omfloerst klinken. De songs zijn ook, zelfs voor Delain-begrippen, erg catchy. Een wat rauwere klank had iets beter bij de thematiek gepast. Los van deze kanttekening is ‘We Are The Others’ een goede plaat, vol afwisseling, sterk spel, overtuigende zang en intrigerende teksten.
GOTTHARD
Firebirth
(Nuclear Blast/PIAS)
www.myspace.com/gotthard
Metal Mike
75
Verbazingwekkend hoe snel deze Zwitsers de draad weer hebben opgepakt na het overlijden van hun frontman Steve Lee, eind 2010. In Nic Maeder is al snel een landgenoot gevonden die perfect bij de Amerikaanse rocksound van Gotthard past. Zijn Engelse uitspraak is uitstekend, hij heeft dan ook het grootste deel van zijn leven in Australië doorgebracht. ‘Firebirth’ zal oude Gotthard-fans gewoon blijven bekoren. Smeuïge hardrocksongs in het straatje van Bon Jovi, Mr.Big en Dokken worden afgewisseld met mooie ballads, zoals het afsluitende, aan Lee opgedragen, ”Where Are You“. De emoties zullen tijdens de opnamen ervan in het rond gegierd hebben. Petje af dat Maeder die uitstekend tot uiting heeft weten te brengen. Mis het niet tijdens een van de vele festivaloptredens.
FIREWIND
Few Against Many
(Century Media/EMI)
www.facebook.com/firewindofficial
Renée van der Ster
80
Firewind is al bijna vijftien jaar de band van de Griekse gitarist Gus G. (eigenlijk: Kostas Karamitroudis). Sinds een jaar of twee is hij beter bekend als ‘gitarist van Ozzy Osbourne’, maar kenners zullen hem nog altijd net zo goed kunnen waarderen om de fijne heavy/power metal die hij met Firewind neerzet. Door de bijzonder herkenbare stem van Apollo Papathanasio en het spannende, bijna strijdige schouwspel dat gitaar en toetsen geregeld opvoeren, creëert de band een behoorlijk uniek geluid. Toch hebben de heren een flinke ommezwaai gemaakt. Op ‘Few Against Many’ behoren de extreem catchy nummers, waar het album ‘The Premonition’ (2008) nog mee vol stond, tot de verleden tijd. De koers die op ‘Days Of Defiance’ (2010) werd ingezet, wordt aangehouden en kenmerkt zich door een veel steviger, heavy geluid. Op dit album vind je dus niet zo zeer over-the-top meezingers, maar een veel degelijker geluid, zonder dat afbreuk is gedaan aan de herkenbaarheid van de muziek. Daarnaast is er (natuurlijk) ook nog een ballad om werkelijk stil van te worden: ”Edge Of A Dream“, met cello’s van Apocalyptica’s hand.
JORN
Bring Heavy Rock To The Land
(Frontiers/Rough Trade)
www.myspace.com/realjorn
Martijn Busink
80
De zangkwaliteiten van Jorn staan buiten kijf. Een flexibele stem – het ene moment ruig als schuurpapier, even later zwoel en fluweelzacht – waarmee hij in het verleden diverse bands tot grote hoogten zong. Jorns solowerk blinkt echter uit in degelijkheid. Hardrock van klassieke snit en ‘Bring Heavy Rock To The Land’ verschilt daarin niet van de voorgangers. Veel songs hebben een lome, heavy groove, maar soms gaat het gas erop, zoals in ”Chains Around You“. Sleutelwoord blijft traditie, wat ook tot uiting komt in de vorm van een remake van een ‘oudje’ uit eigen oeuvre, een vaste prik inmiddels. Ditmaal werd het ”Time To Be King“ van Masterplan. Helemaal volgens verwachting een tikkie heavier, wat helemaal geldt voor ”Ride Like The Wind“, origineel van Christopher Cross. Prima hardrock kortom, maar misschien mogen we van iemand met zo’n strot toch net iets meer verwachten.
MARILYN MANSON
Born Villain
(Cooking Vinyl/V2)
www.marilynmanson.com
Robert Haagsma
81
Shockeren doet Marilyn Manson al jaren niet meer. We kennen zijn show. Zijn obsessies zijn bekend. De artiest zelf leek daar een paar jaar geleden de enige logisch conclusie aan te verbinden en zinspeelde op een einde van zijn muzikale carrière. Hij kwam daar op terug. ‘Born Villain’ is het eerste album waarop Marilyn Manson ook echt als herboren klinkt. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat dit zijn eerste album is voor Cooking Vinyl, na decennia bij Interscope/Universal gezeten te hebben. Uit recente interviews blijkt ook dat de Amerikaan zelf dit als een belangrijke plaat beschouwt, al is van de door hem aangekondigde death metal en hardcore niets terug te vinden. ‘Born Villain’ is juist een vrij traditioneel, basaal album. Titels als ”Hey, Cruel World“, ”Lay Down Your Goddamn Arms“ en ”Murderers Are Getting Prettier Every Day“ spreken boekdelen. Muzikaal speelt Marilyn Manson als in zijn beste dagen met verschil in dynamiek. Pompende tempo’s zetten de toon. Zelf kermt, sneert, gilt en fluistert hij zijn teksten. Wel een verschil met eerdere albums is de productie. Songs als ”Pistol Whipped“ en ”The Flowers Of Evil“ klinkt open en transparant, waar vroeger alles steevast dichtgesmeerd werd. Met de weinig geïnspireerde cover ”You’re So Vain“ van Carly Simon probeert hij net iets te opzichtig terug te grijpen op het succes van ”Sweet Dreams (Are Made Of This)“, maar die overbodige bonustrack doet niets af aan het feit dat ‘Born Villain’ de meest geïnspireerde plaat van Marilyn Manson in jaren is.
SLASH
Apocalyptic Love
(Roadrunner/CNR)
www.facebook.com/Slash
Robert Haagsma
85
Na een lange loopbaan als gitarist van Guns N’ Roses en Velvet Revolver, met tussendoor zijn eigen Snakepit-project, verscheen in 2010 de eerste soloplaat van Slash. Het titelloze album was een feestje waarvoor louter beroemdheden waren uitgenodigd. Met een sterbezetting als Ozzy Osbourne, Lemmy, Iggy Pop en Dave Grohl kon er natuurlijk weinig mis gaan. De gitarist nam op de tournee echter alleen Myles Kennedy van Alter Bridge mee, die ook met twee liedjes op ‘Slash’ te horen was. Een prima keuze, zo bleek tijdens de optredens. Zo zal Slash daar ook over gedacht hebben, want Kennedy zingt op deze tweede soloplaat alle nummers. Hij had ook een hand in de muziek en schreef alle teksten. Het resultaat is een homogeen album, omdat we ditmaal maar één stem horen. Ook de muziek heeft meer samenhang. Terwijl het spel van Slash vanzelfsprekend uit duizenden herkenbaar is, klinkt in de songs zelf toch het compacte, typische Amerikaanse geluid van Kennedy’s eigen band door. Geweldige voorbeelden daarvan zijn ”Halo“ en ”Anastacia“. Toegankelijke songs zijn het, die toch ruig en opwindend klinken. En elk gezegend met heerlijk gitaarwerk. Kennedy bewijst eens te meer een superieure zanger te zijn, zowel in harde als rustige songs. ‘Apocalyptic Love’ bevat meer moois. Zoals het heavy titelnummer, waarmee de plaat opent. Of ”One Last Thrill“, een energieke rock-’n-rolldeun, die later op het album een vervolg krijgt met ”Hard & Fast“. ”No More Heroes“ valt op dankzij het prachtige gitaarintro. Het hoge niveau wordt tot de laatste songs, waaronder het tot meezingen uitnodigende ”Shots Fired“, vastgehouden. ‘Apocalyptic Love’ is een van de beste albums die Slash buiten Guns N’ Roses gemaakt heeft. \uf7e2