In de Aardschok van Juni 2013 lees je alles over:
MEGADETH — CHILDREN OF BODOM — ANVIL — BLACK STAR RIDERS — AIRBOURNE — QUEENSRŸCHE — SKID ROW — HEAVEN’S BASEMENT — THE POODLES — U.D.O. — TIMO TOLKKI’S AVALON — JON OLIVA — KYLESA — WISDOM OF CROWDS — LACRIMAS PROFUNDERE — TEARS OF MARTYR — TRISTANIA — SUIDAKRA — THE DEVIL’S BLOOD — WHITE WIZZARD — GRASPOP – FORTAROCK — BUMA ROCKS — A PALE HORSE NAMED DEATH — LEPROUS — ASG — DARK TRANQUILLITY — TESSERACT — THE BLACK DAHLIA MURDER
MEGADETH
SUPERPLAAT VAN EEN MEGABAND
Het dertigjarige Megadeth houdt er de vaart flink in. Amper een half jaar na het verschijnen “Th1rt3en” sijpelden de eerste berichten over de nieuwe schijf “Super Collider” al naar buiten. Voor Dave Mustaine, die de touwtjes strak in handen hield, verliep het proces op rolletjes. Zelfs al moest hij onder het mes en leverden enkele gepeperde uitspraken hem veel hoon op. In wat voor een bui zou het enfant terrible vandaag zijn? De zanger/gitarist belt Aardschok en vertelt honderduit over “Super Collider”, de perikelen rond zijn operatie en de gevolgen van zijn grote smoel. De verslaggeving van zijn verhuizing nemen we op de koop toe.
CHILDREN OF BODOM
BAND IN PROGRESSIE
Children Of Bodom ging de wereld aan het eind van de jaren negentig te lijf met een verfrissende bevlogenheid. Het bleef niet onopgemerkt, de majestueuze melodeath met neoklassieke invloeden bracht liefhebbers op het puntje van de stoel. Het flitsende gitaarspel van bandleider Alexi Laiho klonk indrukwekkend, het samenspel met toetsenist Janne Warman adembenemend. De afgelopen jaren schaafde het Finse kwartet stukje bij beetje aan hun sound en stijl. Het gevolg was een steeds groter gapende kloof met de eerste vier platen. De achtste langspeler “Halo Of Blood” slaat weer een brug naar die oude, opwindende tijden. Een gesprek met zanger/gitarist Laiho en bassist Henkka Blacksmith.
ANVIL
EIGENWIJSHEID KOMT MET DE JAREN
Op 27 mei verschijnt in de vorm van “Hope In Hell” het vijftiende studioalbum van metallegende Anvil. Met officieel veertig jaar op de teller kan het album als een mijlpaal worden gezien, ware het niet dat het werkstuk gemengde gevoelens oproept. Productioneel staat “Hope In Hell” als een huis en klinkt het beter dan alle oude albums samen. Daarvoor kan de band Bob Marlette bedanken, de producer die een aantal jaren geleden de krasse knarren van Lynyrd Skynyrd een topgeluid bezorgde en dat nu (voor de tweede keer op rij) flikt met de amicale veteranen uit Canada. Muzikaal voegt “Hope In Hell” echter nauwelijks iets toe aan het bandoeuvre, daartoe klinken de songs te zeer als replica’s uit het verleden. Voor bandleider Steve ‘Lips’ Kudlow is “Hope In Hell” – vanzelfsprekend – echter de beste plaat die hij ooit uitbracht.
BLACK STAR RIDERS
THIN LIZZY 2.0
Het zal je maar gebeuren dat je op 62-jarige leeftijd nog debuteert met een nieuwe band. Dat is precies wat de sympathieke Thin Lizzy-gitarist Scott Gorham overkomt met zijn Black Star Riders. Samen met voormalig The Almighty-zanger/gitarist Ricky Warwick, gitarist Damon Johnson, bassist Marco Mendoza en drummer Jimmy DeGrasso brengt hij het eerste album van Black Star Riders uit, getiteld “All Hell Breaks Loose”. Gorham en Warwick vertellen onafhankelijk van elkaar over het hoe en waarom.
AIRBOURNE
BEESTACHTIG GOED
Onversneden, no-nonsense rock-‘n’-roll doordrenkt met dubbelzinnige teksten over vrouwen, drugs en drank. Zo serveren de heren van Airbourne hun muziek. Wat tien jaar geleden begon als een hobby van een stel jonge Australische honden met een fascinatie voor de Judas Priests, Iron Maidens en – bovenal – AC/DC’s van deze wereld, is door twee ijzersterke albums en ontelbare hyperenergieke optredens uitgegroeid tot een waar begrip. In 2012 was het echter opmerkelijk stil rond de doorgaans zo luidruchtige formatie. Niet zonder reden, want er werd hard gewerkt aan een opvolger van “No Guts. No Glory.” uit 2010. Naast bloed, zweet en tranen kostte het de heren zelfs hun kerst en nieuwjaar. Volgens zanger Joel O’Keeffe was het het offer meer dan waard.
QUEENSRŸCHE
VERSCHEURD KONINKRIJK
Zelfs een scenarioschrijver van een soapserie met een ongebreidelde fantasie had niet kunnen bedenken wat er zich het afgelopen jaar in en rond Queensrÿche voltrok. Wat ooit het bastion van goede smaak was, ontpopte zich tot een waar slangennest. Nu de rook enigszins opgetrokken is, krijgen we zicht op de brokken. De bittere strijd heeft twee versies van Queensrÿche opgeleverd. Later dit jaar zal blijken wie zich de winnaar van de bittere broedertwist mag noemen. Nu alvast een gesprek met de baas van één van de bands: Geoff Tate. Hij komt met “Frequency Unknown” als eerste voor de dag met een nieuw album.
SKID ROW
ZEG NOOIT NOOIT
Het was de laatste jaren verdacht stil rondom Skid Row. Het tweede leven van de sleazeband, die sinds 1999 met zanger Johnny Solinger door het leven gaat, leverde slechts twee schamele en bovendien matig ontvangen werkstukken op: “Thickskin” uit 2003 en “Revolutions Per Minute” uit 2006. Zeven jaar later geven de hardrockers daar eindelijk een vervolg aan. Een voortzetting die niet uit een reguliere langspeler bestaat, maar uit drie EP’s. De eerste heet “United World Rebellion: Chapter One”. Een gesprek met gitarist Dave Sabo en Johnny Solinger.
HEAVEN’S BASEMENT
ANGRY YOUNG BAND
Ben je net begonnen aan een Europese avontuur als support-act van Black Veil Brides, wordt de tournee gestopt omdat de headliner een gezondheidsprobleempje heeft. Dat overkwam het Engelse Heaven’s Basement begin april. In plaats van wekenlang onderweg te zijn, zat de trip er na vier optredens al op. Bassist Rob ‘Bones’ Ellershaw is inmiddels over de teleurstelling heen en richt zijn blik op de toekomst.
THE POODLES
ÉÉN VOOR ALLEN…
Sinds The Poodles in 2006 meedeed aan de voorrondes van het Eurovisie Songfestival, heeft de achtbaan waarin de glamband zich plotseling bevond nauwelijks stilgestaan. In thuisland Zweden werd de ene na de andere hit gescoord en zanger Jakob Samuel en drummer Christian Lundqvist werden ware tv-persoonlijkheden. Eind 2011 kondigde de band dan ook een pauze aan om de batterijen weer te kunnen opladen. Inmiddels zijn The Poodles ‘back in business’ met het nieuwe, zesde studioalbum “Tour The Force”. Aardschok praat bij met bassist Pontus Egberg.
U.D.O.
VAN GELUK GESPROKEN
Udo Dirkschneider is met U.D.O.’s “Steelhammer” al aan het veertiende studioalbum toegekomen en dat zijn er toch aanzienlijk meer dan de tien met zijn vorige band Accept. De zanger, inmiddels al enkele jaren op Ibiza woonachtig, geniet van een Chinese maaltijd in het Kerkraadse Panda Cafee, gelegen naast het promotiekantoor van AFM Records. Tussen de bami en babi pangang draait de recorder mee.
TIMO TOLKKI’S AVALON
OPERA VOL ONHEIL
Twee jaar geleden nam de Finse gitarist Timo Tolkki afscheid van de wereld van de metal. Voortaan zou hij zijn talent in dienst stellen van de klassieke muziek. We wisten natuurlijk allemaal dat zijn terugkeer slechts een kwestie van tijd was. Niets is immers grilliger dan een mens, zeker wanneer die Timo Tolkki heet. Wat blijkt? Met zijn nieuwste project Avalon probeert hij zelfs de gloriejaren van Stratovarius te laten herleven. En hij komt een heel eind.
JON OLIVA
DE MOZART VAN DE METAL
De parallellen zijn groot. Als Criss Oliva in oktober 1993 sterft staat de toekomst van Savatage op losse schroeven. Jon Oliva schrijft als eerbetoon aan zijn overleden broer zowat in zijn eentje het album “Handful Of Rain” en verzorgt behalve de zang ook eigenhandig de bas-, toetsen- en gitaarpartijen. Van het Savatage na Criss verschijnen vier albums. De band lijkt een langzame dood te sterven, als de bandleden door de optredens met Trans-Siberian Orchestra in hun levensonderhoud kunnen voorzien en geen uitstapjes met Savatage mogen maken. Jon Oliva start naast TSO de band Jon Oliva’s Pain, waarmee hij regelmatig in Europa te zien is. Het is inmiddels 2013 – vier JOP-albums later – en opnieuw zit Jon Oliva alleen in de Morrisound Studio’s en hangt de toekomst van JOP door de dood van gitarist Matt LaPorte, vijftien maanden ervoor, aan een zijden draadje. En weer heeft hij een compleet album geschreven en zijn naast alle leadzang de gitaar-, bas-, toetsen- en zelfs een groot aantal drum-partijen door Jon zelf opgenomen. Aardschok is in de studio aanwezig tijdens de opnamen van het eerste Jon Oliva-soloalbum.
KYLESA
BOVEN VERWACHTING
Grenzeloze bezieling, onophoudelijk toeren en de strak opeenvolgende releases “Static Tensions”(2009) en “Spiral Shadow” (2010) hebben het Amerikaanse Kylesa in korte tijd naar de top van de sludge metalscene gekatapulteerd. Samen met hun streekgenoten Baroness, Mastodon en Black Tusk, hebben de heren en dame de wereld bewezen dat Savannah, Georgia een ideale broedplaats is voor zware, semi-psychedelische metal. Drie jaar is er gewerkt aan een nieuwe release en de verwachtingen waren, zeker na het succes van “Spiral Shadow”, niet gering. Met “Ultraviolet” overtreft Kylesa echter alles: de streekgenoten, de verwachtingen en bovenal zichzelf. Aardschok spreekt erover met zanger/gitarist en mastermind Philip Cope.
WISDOM OF CROWDS
SAMEN STERKER
Wisdom Of Crowds, de spectaculaire samenwerking tussen The Pineapple Thief-leider Bruce Soord en Katatonia-zanger Jonas Renkse, gaat stof doen opwaaien. Misschien niet zoals Korns laatste album met dubstepinvloeden (“The Path Of Totality”, 2011) dat deed, maar de lijn tussen metal en elektronische muziek was zelden zo dun als op het debuutalbum van Wisdom Of Crowds.
LACRIMAS PROFUNDERE
TERUG NAAR DE METAL!
Lacrimas Profundere bestaat twintig jaar. Voor Oliver Nikolas Schmid, gitarist en oprichter van de Duitse band, een bijzonder moment: “Ik heb er geen woorden voor om uit te leggen hoeveel dit voor mij betekent. Ik voel me bevoorrecht dat ik dit mag meemaken.” Het jubileum wordt onder meer gevierd met de release van het nieuwe album “Antiadore”, maar later dit jaar volgt nog meer.
TEARS OF MARTYR
VERHALENVERTELLERS
Wat doe je als je als metalmuzikant op de Canarische Eilanden woont? Volgens Berenice Musa, frontvrouw van de symfonische gothic metalband Tears Of Martyr, heb je dan pech en is er maar één optie: verhuizen. Samen met gitarist Miguel Ángel Marqués en drummer Doramas Párraga pakte ze in 2007 de koffers en vertrok naar Madrid. “Hier hebben we meer kansen om verder te komen”, aldus de zangeres.
TRISTANIA
TEAMWERK
Wie Tristania een beetje volgt, weet dat de Noorse band het niet gemakkelijk heeft gehad. Het was de afgelopen jaren een komen en gaan van bandleden. Sinds 2010 lijkt de rust wedergekeerd. Als een hecht team is vervolgens aan het nieuwe album “Darkest White” gewerkt. De samenwerking heeft een heerlijk, rauw album opgeleverd. Gitarist/zanger Anders Hidle, sinds de oprichting betrokken bij Tristania, praat ons bij.
SUIDAKRA
DE GRENZEN VOORBIJ
Sinds Suidakra halverwege de jaren negentig op stoom kwam, zijn de Keltisch getinte albums van deze Duitsers niet meer weg te denken uit de folkmetal. De laatste jaren breidt het succes zich ook buiten het Europese continent uit, met onder meer shows in Brazilië en India. Op de lauweren rusten zit dan ook niet in de genen van Suidakra. Nauwelijks twee jaar na “Book of Dowth” komen de Duitsers binnenkort met het elfde album “Eternal Defiance”. We spreken zanger/gitarist Arkadius Antonik over het nieuwe album, de verre reizen en – enigszins onverwacht – Star Wars.
THE DEVIL’S BLOOD
HET PERFECTE SLOTAKKOORD
Dankzij een reeks intense optredens en twee alom bejubelde albums groeide The Devil’s Blood in een paar jaar uit tot een van de meest veelbesproken rockbands van Nederland. Het leek nog maar het begin voor de groep rond zangeres Farida en haar broer, gitarist Selim Lemouchi. Ook in het buitenland groeide de belangstelling voor de donkere, mysterieuze klanken van de band uit Eindhoven snel. Eind januari verscheen echter vanuit het niets het bericht dat The Devil’s Blood per direct zou ophouden te bestaan. Selim Lemouchi blikt terug op de voorgeschiedenis van deze dramatische beslissing.
WHITE WIZZARD
NU OF NOOIT!
White Wizzard is het geesteskind van bassist/componist Jon Leon, die in 2007 besluit om de muziek te gaan maken die hem het meeste aanspreekt: traditionele heavy metal met een vleugje prog. In de jaren die daarop volgen passeert de ene na de andere bezettingswisseling de revue, maar slaagt hij er wel in om nog twee EP’s en twee albums af te leveren. Inmiddels lijkt de band in een rustiger vaarwater terechtgekomen te zijn en is het derde album een feit. Op “The Devil’s Cut” lijkt het alsof Leon definitief zijn richting heeft gevonden. Tijd voor een update met de gedreven muzikant.
GRASPOP – FORTAROCK
Na een winter waar geen einde aan leek te komen staat eindelijk het festivalseizoen weer voor de deur. Wanneer je dit leest staan we aan de vooravond van twee van de grootste metalhappenings in de Benelux sinds de millenniumwisseling: Fortarock XL in Nijmegen op 1 juni en de Graspop Metal Meeting in het Belgische Dessel van 28 tot en met 30 juni. Aardschok bezocht de organisatoren van beide evenementen om de stand van zaken door te nemen.
BUMA ROCKS
KLEIN MAAR FIJN
In de kantlijn van het inmiddels immense Fortarock XL vindt – één dag eerder en eveneens in Nijmegen – een nieuw, kleinschalig evenement plaats dat luistert naar de naam Buma Rocks. Nota bene georganiseerd door een voormalig medewerker van Aardschok, Frank Helmink. In zijn tegenwoordige hoedanigheid als directeur van de stichting Buma Cultuur wil hij met Buma Rocks een lans breken voor heavy Nederlands talent. Een nobel initiatief dat om toelichting vraagt.
A PALE HORSE NAMED DEATH
DOEMDENKERS
Sal Abruscato, voormalig drummer van Type O Negative en Life Of Agony, legt zijn muzikale ei tegenwoordig met A Pale Horse Named Death. Daar kan hij zijn liefde voor doom, sludge en jarentachtig-gothic kwijt. Het tweede album “Lay Your Soul To Waste”, dat Abruscato wederom produceerde met Matt Brown (o.a. Lou Reed), is donkerder dan zijn voorganger. Er is dan ook weinig reden tot optimisme.
LEPROUS
RUWE DIAMANT
Steenkool is zwart en viezig, maar verschilt qua samenstelling weinig van diamant, de helderste en meest schitterende edelsteen op aarde. De albumtitel “Coal”, van de Noorse avant-garde metalgroep Leprous, is op dit scheikundige gegeven gebaseerd. Je maakt je handen echter zeker niet vuil aan deze schijf, eerder zullen je ogen ervan gaan twinkelen. Het is namelijk een van de meest geslaagde en originele uitgaven uit de recente progressieve metalhistorie. Tijd voor een monoloog van zanger/toetsenist Einar Solberg.
ASG
ALLE REMMEN LOS
Dé verrassing van deze maand is zondermeer ASG. De eerste drie platen van de band uit North Carolina zijn aan ons voorbijgegaan, maar de overstap van het kleine Volcom-label naar het veel grotere Relapse brengt daar nu verandering in. Een goede zaak, want “Blood Drive” is een album dat een groter publiek verdient. Aan de lijn hangt zanger/gitarist Jason Shi, die alle plotselinge aandacht nog een plaatsje moet geven. De sympathieke dertiger heeft echter het nodige uit te leggen. De bandnaam bijvoorbeeld.
DARK TRANQUILLITY
DE COMFORT ZONE
Waar Mikael Stanne met Dark Tranquillity al ruim twintig jaar melodeath van de hoogste kwaliteit maakt, is hij in het dagelijkse leven een groot liefhebber van meer riff-georiënteerde bands. Zo is hij kind aan huis bij Roadburn, waar Aardschok de sympathieke frontman spreekt naar aanleiding van Dark Tranquillity’s tiende studioalbum “Construct”.
TESSERACT
STRIJDVAARDIG
TesseracT trok in 2010 de aandacht van de metalscene met een fris geluid. Het Britse kwintet was zo slim om zware Meshuggah-achtige djent metal te combineren met poppy zangmelodieën. Met alle ogen in hun nekken brandend werd “Altered State” geschreven, een album waarop de zojuist genoemde kenmerken zijn uitvergroot. Dat het album (eind mei) verschijnt mag een klein wonder heten, want keer op keer vertrok de zanger van de band. Aardschok haalt verhaal.
THE BLACK DAHLIA MURDER
ZWARTER DAN ZWART
In 2012 stapten bassist Ryan ‘Bart’ Williams en drummer Shannon Lucas op bij The Black Dahlia Murder. Ze konden het niet langer opbrengen om steeds opnieuw zes tot acht maanden per jaar op toer te zijn. In plaats van bij de pakken neer te zitten, stelde de groep uit Michigan twee meer dan deugdelijke vervangers aan en herpakte zich. Met het zesde album “Everblack” versterkt de band zijn positie in de toplaag van melodieuze death metal.