
Wij hebben deze maand weer eens een gedeelde eerste plaats: SANCTUARY met The Year The Sun Died en THRESHOLD met For The Journey
SANCTUARYThe Year The Sun Died(Century Media/Universal) Een album waar maandenlang reikhalzend naar wordt uitgekeken; in de huidige tijd van overdaad komt dat iets minder vaak voor dan pakweg twintig, dertig jaar geleden. Maar toch… het derde album van Sanctuary is er in elk geval zo eentje. De band uit Seattle maakte in de tweede helft van de jaren tachtig een snelle opmars. Sanctuary leek met zijn stevige, melodieuze heavy metal een gouden toekomst tegemoet te gaan, maar zoals zo vaak kwamen de verwachtingen uiteindelijk niet uit. Wel wisten drie van de vijf bandleden vanaf 1992 onder de naam Nevermore alsnog een redelijk succesvolle band uit de grond te stampen. Toen Nevermore enkele jaren geleden begon te wankelen, werd de roep om een Sanctuary-reünie snel luider. Het siert zanger Warrel Dane en bassist Jim Sheppard dat ze desondanks rustig de tijd hebben genomen voor het maken van een nieuwe plaat. Ondanks de enorm lange tussenliggende periode is ‘The Year The Sun Died’ een waardige opvolger van de eerste twee Sanctuary-platen geworden. Ongetwijfeld is dat ook mede te danken aan oorspronkelijk drummer Dave Budbill en gitarist Lenny Rutledge, die na zo’n 25 jaar ook gewoon weer zijn ingestapt. Het nieuwe album bevat een hoop mooie, soms wat dramatisch aandoende melodieuze metal. Muziek met veel ruimte voor de zang en af en toe een mooie slepende gitaarlijn of -solo. De riffs zijn strak en afgemeten. De tempo’s variëren van midtempo tot stuwend en dreigend. De plaat opent met aantal goede tracks die je direct beet pakken. Met name de langzamere tracks op de plaat moeten eerst wat groeien, maar zijn van een vergelijkbare kwaliteit. Natuurlijk zijn er veel muzikale parallellen met Nevermore. En zeker ook met het soloalbum dat Warrel Dane in 2008 maakte. Het klinkt allemaal erg fraai, gebalanceerd en goed doordacht, al had de gitaar naar mijn smaak soms wat prominenter in de muziek vertegenwoordigd mogen zijn. Feit blijft dat Warrel Dane na al die jaren nog steeds uitstekend zingt en dat de band na jaren van afwezigheid een prachtig album met spannende muziek heeft afgeleverd. De hooggespannen verwachtingen zijn ingelost. |
|