10xEremetaal Januari/Februari 2016

5 februari 2016 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

 

10xEremetaal in Januari/Februari 2016

 

AVANTASIA

Ghostlights

(Nuclear Blast/PIAS)
Robert Haagsma
85

Het zevende album van het Duitse project Avantasia begin met „Mystery Of A Blood Red Rose”. Dankzij de gezwollen zang van meesterbrein Tobias Sammet, het gelikte koortje en de epische klanken herinnert het me aan het beste van Meat Loaf. De toon is daarmee gezet. ‘Ghost­lights’ is opnieuw een duizelingwekkende ervaring, die voert langs heel gevarieerde muziek, een schare gastzangers en muzikanten en een complexe verhaallijn. Om met dat laatste te beginnen: ‘Ghostlights’ is een voortzetting van de eerdere albums die verhaalden over duivelse wetenschappers die de wereld naar hun hand probeerden te zetten en de strijd die daaruit voortvloeide. De woorden vloeien over de lippen van grootheden als Dee Snider, Bob Catley, Sharon den Adel, Michael Kiske, Jorn Lande en Geoff Tate. Sommige van hen schoven natuurlijk al eerder aan. Het is opvallend hoe Sammet opnieuw precies de juiste songs voor al zijn gasten heeft geschreven, van de power metal in het titelnummer voor Mi­chael Kiske, de ballad „Isle Of Evermore” voor Sharon den Adel tot het dreigende „Seduction Of Decay” voor Geoff Tate. Alleen Dee Snider heeft met het nogal ingetogen „The Haun­ting” een afwijkend jasje aangemeten gekregen, maar hij houdt zich dapper staande. ‘Ghostlights’ bevat weer alles wat een album van Avantasia zo boeiend maakt: een goed verhaal, geweldig spel en gasten die hun beste beetje voor zetten.

 

BORKNAGAR

Winter Thrice

(Century Media/Sony Music)
Leon van Rijnsbergen
85

Je kent ze wel, van die extreme metalbands die cleane vocalen in hun muziek verwerken. Regelmatig blijft dit helaas bij goede ideeën en is de uitvoering matig of zelfs tenenkrommend. Daar is de Noorse band Borknagar absoluut geen voorbeeld van. Met ICS Vortex, Vintersorg en Lars A. Nedland heeft de band drie uitstekende zangers in de gelederen en op twee nummers worden zij bijgestaan door de originele Borknagar-zanger Kristoffer ‘Garm’ Rygg (Ulver). Het van oorsprong uit de black metalhoek afkomstige sextet onder aanvoering van songwriter Øy­stein Garnes Brun bestaat al twintig jaar en dat wordt gevierd met dit uitstekende tiende album. De band heeft altijd al een flinke dosis melodie in de muziek verwerkt. Als we ‘Winter Thrice’ echter vergelijken met de eerste paar albums, dan is er een wereld van verschil. Gedurende de jaren heeft de band steeds meer heavy metal, progressieve rock, folk en classic (hard)rockinvloeden toegevoegd aan het geluid en is de nadruk meer op cleane zang komen te liggen dan op black metalvocalen. Toch zijn de extreme metalelementen zeker niet verdwenen, die zorgen voor de spreekwoordelijke kers op de taart. Anno 2016 horen we een zeer professionele en unieke band, die gedurende acht lange nummers de aandacht moeiteloos vast kan houden.

 

THE CULT

Hidden City

(Cooking Vinyl/V2)
Robert Haagsma
82

Volgens de band zelf is ‘Hidden City’ het laatste deel van een trilogie die verder bestaat uit de albums ‘Born Into This’ uit 2007 en ‘Choice Of Weapon’ uit 2012. Wat betreft muziek, sfeer en teksten ligt het ook sterk in het verlengde van die voorgaande albums, terwijl The Cult opnieuw met producer Bob Rock de studio indook. Deze laatste is natuurlijk de klankentovenaar waarmee onder andere ook het klassieke ‘Sonic Temple’ uit 1989 werd gemaakt. ‘Hidden City’ is daarmee vooral een vertrouwd klinkend album, waarop de ruimte keurig verdeeld is tussen rocksongs en rustige nummers. Gitarist Billy Duffy bewijst opnieuw zijn immense talent als slaggitarist in stevig werk als „Dark Energy”, „No Love Lost”, „Hinterland”, „G O A T” en „Avalanche Of Light”. Ian Astbury excelleert op zijn beurt in een broeierige ballad als „In Blood”. Zijn beste moment is echter „Sound And Fury”, een bijna acht minuten durende pianoballad aan het eind van het album waarop hij zichzelf binnenstebuiten keert. Astbury mag dan niet zo soepel meer zingen als dertig jaar geleden, de zeggingskracht is alleen maar groter geworden. Het is het slotakkoord van een album vol goede songs en met een nog altijd uit duizenden herkenbaar geluid.

 

DISQUIET

The Condemnation

(Soulseller/Bertus)
André Verhuysen
80

Het Utrechtse Disquiet maakte drie jaar geleden al behoorlijk indruk met ‘Scars Of Undying Grief’. Aangezien de CD in eigen beheer werd uitgebracht, zal ie ongetwijfeld aan het gros van onze lezers voorbij zijn gegaan. Hopelijk is deze opvolger een ander lot beschoren. De voortekenen zijn in elk gunstig. ‘The Condemnation’ verschijnt bij een heus platenlabel, het sympathieke Soulseller. Maar belangrijker: ‘The Condemnation’ is nóg beter dan zijn voorganger. Voor wie het nog niet weet: Disquiet speelt re-te-strak-ke thrash metal. Geen retro-thrash volgens de doodgekauwde Bay Area-formule die talloze collegabands hanteren. Nee, Disquiet klinkt hartstikke modern. Denk voor het gemak aan een hutspot van Arch Enemy en Machine Head met een vleugje Testament en een mespuntje Trivium. ‘The Condemnation’ heeft dankzij een puike productie ook nog eens de glasheldere sound die het verdient, waardoor alle muzikanten maar met name de twee gitaristen uitstekend uit de verf komen. Enige puntje van kritiek: het gebrek aan dynamiek. ‘The Condemnation’ raast en blaast van voor naar achter in de hoogste versnelling. Even rustig ademhalen is er niet bij. Het is slechts een klein smetje op een verder uitstekend werkstuk. Beste Nederlandse thrashplaat ooit? Het zou zomaar kunnen!

 

DREAM THEATER

The Astonishing

(Roadrunner/Warner Music)
Robert Haagsma
75

Zouden de heren van Dream Theater een begerige blik hebben geworpen op Trans-Siberian Orchestra en dan vooral de miljoenen die dat orkest jaarlijks in de Amerikaanse stadions bij elkaar harkt? Die gedachte be­kroop mij bij het ondergaan van het epos ‘The Asto­nishing’. Natuurlijk worden de mouwen een paar keer opgestroopt en wordt er soms voluit gerockt, maar wat staan er toch een hoop meezingers op waarbij het glazuur gestaag van mijn tanden bladdert. „A Life Left Behind”, „Losing Faythe” en „Hymn Of A Thousand Voices” zijn lichtvoetige liedjes die uitnodigen tot luidkeels meezingen en zo uit een musical weggelopen lijken te zijn. Of uit een voorstelling van T.S.O. Het dubbelalbum met liefst 34 nummers bevat nog veel meer van dergelijke luchtige momenten. ‘The Astonishing’ wordt overigens gepresenteerd als een conceptalbum, dat tijdens de komende tournee ook integraal vertolkt zal worden. Het gegeven is verre van verrassend. De mensheid zucht onder een dictatoriaal regime. Een kleurrijk clubje mensen bindt daar de strijd mee aan en roept de hulp in van… muziek. Het ontbreekt de band niet aan ambitie. Alles is uit de kast gehaald om er iets bijzonders van te maken. Gitarist John Petrucci en toetsenist Jordan Rudess leverden heel wat mooie melodieën aan. Ze werden voor de vele orkestrale partijen bijgestaan door componist David Campbell, die eerder werkte met grootheden als Michael Jackson, Adele, Linkin Park, Beck en Evanescence. De band presteert ook in muzikaal opzicht uitstekend, al speelt iedereen wel erg in dienst van de liedjes. Vooral Mike Mangini lijkt soms op halve kracht te drummen. Ik mis echter de metal. En ik mis de epossen waarin de band zich – letterlijk – eindeloos kon uitleven. Het is allemaal te lief, vooral door de voortdurend opduikende koortjes. Het is de combinatie van vakmanschap, bevlogenheid en mooie melodieën waarmee Dream Theater me toch weer om krijgt. Nog een keer. Maar als de band op deze weg doorgaat, hebben we over een paar jaar alleen wel een kerstplaat in handen.

 

PRIMAL FEAR

Rulebreaker

(Napalm/PIAS)
Metal Mike
78

Dat Primal Fear betere Judas Priest-songs maakt dan Judas Priest zelf is al jaren een publiek geheim. Niet voor niets is ‘Primal Priest’ hier op kantoor een gevleugelde uitdrukking. Maar op ‘Rulebreaker’ valt me voor het eerst ook op dat Primal Fear betere Accept-songs maakt dan Accept zelf. Op het gebied van originaliteit zal Primal Fear dus nooit of te nimmer een prijs in de wacht slepen, maar qua uitvoering valt er geen speld tussen te krijgen. De band musiceert op het allerhoogste niveau, de productie klopt tot in de puntjes en in de persoon van Ralf Scheepers beschikt het vijftal over misschien wel de beste zanger in het power metalgenre. Liefhebbers van dat genre kunnen ‘Rulebreaker’ dan ook zonder vooraf te luisteren in huis halen. Satisfaction guaranteed.

 

PRONG

X – No Absolutes

(Steamhammer/SPV/Suburban)
Stan Novak
80

Prong beleeft zijn productiefste fase in jaren. Na de verleden jaar met gemengde gevoelens onthaalde coverplaat ‘Songs For The Black Hole’ verschijnt met ‘X – No Absolutes’ het vierde studioalbum in dik drie jaar tijd en het twaalfde in totaal. De hoogtijdagen van Tommy Victor en zijn wisselende medestrijders liggen echter al weer twee decennia achter hen. Head­liner op Dynamo Open Air voor een kolkend veld, het zal Prong niet meer overkomen. Artistiek kan de band echter nog jaren mee. Prong heeft immers een volkomen uniek geluid en je kunt het Victor dan ook onmogelijk kwalijk nemen dat ‘No Absolutes’ vooral daarop voortborduurt. Het album vormt dan ook een mooi nieuw hoofdstuk in het Prong-boek. Het materiaal heeft niet de oerkracht van een ‘Carved In Stone’, maar de kwaliteit is zeker geborgd op ‘X – No Absolutes’. Frag­men­tatie­bom­men als „Ultimate Authority”, „Sense Of Ease” en „Cut And Dry” zijn krakers in spe die zich aangenaam laten afwisselen met meer gematigd werk als „Belief Sys­tem” en „Worth Pursuing”. Door de variatie laat het album zich prima verteren en dat komt zeker ook door Victors zang die melodieuzer dan ooit is. „Do Nothing” is zowaar zelfs een poging tot een ballad, maar dat had voor mij nu ook weer niet ge­hoeven. We hebben het immers wel over Prong. Het maakt ‘X – No Ab­so­lutes’ er echter niet minder interessant op. Zorg wel dat je de versie met bonustrack scoort, want „Universal Law” is een lekker lomp extraatje.

 

THE TEMPERANCE MOVEMENT

White Bear

(Earache/ADA/Warner)
Robert Haagsma
81

Het Britse label Earache vestigde in een grijs verleden zijn naam met verschillende baanbrekende death metal- en grindcorebands. De laatste jaren is het vooral het warme nest van Rival Sons, een Amerikaanse bluesrockband die zich als een ware goudader openbaarde. Zoiets smaakt natuurlijk naar meer, en met ‘White Bear’ levert The Temperance Movement alweer de tweede plaat voor het label af. Opnieuw brengt de in Londen gevestigde formatie een mix van rock, blues en andere invloeden. Hoewel het kwartet het robuuste werk niet schuwt, zorgen speelse ritmen, elektronische accenten en psychedelische uitstapjes ervoor dat het nooit oubollig wordt – een gevaar dat in deze sector altijd op de loer ligt. In dat geval zal de bijdrage van Nick Fyffe, ooit bassist bij de funkband Jamiroquai, bepalend zijn. Los daarvan is ‘White Bear’ gewoon een heel lekker album. De songs steken goed in elkaar. De klank is heel natuurlijk en de band klinkt bevlogen. De perfecte tweede plaat.

 

TEXTURES

Phenotype

(Nuclear Blast/PIAS)
Bastiaan Tuenter
85

Bijna vijf jaar na ‘Dualism’ maakte Textures bekend niet één, maar twee langspelersuit te gaan brengen. Naast dit ‘Phe­notype’ is namelijk nóg een album opgenomen, ‘Genotype’, dat één lang nummer van 45 minuten bevat en volgend jaar verschijnt. Het is iets om naar uit te zien, zeker omdat ‘Phe­no­type’ met ‘gewoon’ tien tracks één van de betere albums van Textures is. Vanaf de eerste seconden van opener „Oce­ans Collide” klinkt de groep onmiskenbaar als Textures. De liefhebbers van mathcore, djent en andere moeilijke genres komen met dit werkstuk volop aan hun trekken; het vertrouwde hoge niveau wordt schijnbaar moeiteloos gehaald, maar meeknikken gaat ook steeds beter. Het heeft naast een verbeterde songwriting en ritmesectie ook deels te maken met de progressieve en atmosferische kant die de band altijd heeft gehad en die per plaat, ook hier, beter in het geweld wordt verwerkt. Vanwege het constante niveau is het lastig om hoogtepunten aan te wijzen, maar de instrumentale songs zijn te goed om niet te vermelden, vooral omdat de heren in deze nummers, het geweldige sfeervolle „Meander” – hoofdrol voor drummer Stef Broks – en het prachtige pianonummer „Zman” – hoofdrol Uri Dijk, van het onlangs opgedoekte Ethereal – een nieuw soundtrack-achtig smoelwerk laten zien. En dan heeft de sowieso al niet misselijk zingende Daniel de Jongh ook nog eens een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt. Het levert meerdere kippenvelmomenten op. Iedereen die Textures een warm hart toedraagt zal djenthousiast van ‘Phenotype’ worden.

 

TOOTHGRINDER

Nocturnal Masquerade

(Spinefarm/ADA/Warner)
Jordan Stael
85

New Jersey. Het staat nou niet echt bekend als het meest levendige stukje Amerika. Maar wie wat dieper graaft komt er wel achter dat grenzendoorbrekers als The Dillinger Escape Plan en – wat minder bekend – Catch 22 er vandaan komen. En Toothgrinder. Al een tijdje bezig, maar nu dan klaar met een plaat. Eentje waar wel wat luisterbeurten voor nodig zijn. Maar als het kwartje valt, valt het lekker. De mannen kwakken weliswaar aardig wat stijlen door elkaar, maar wel zonder dat het neurotisch wordt – zoals soms/vaak bij Dillinger. De tandenknarsers pakken ook veel geluid van nu mee. Vaak doen gitaren en schreeuw denken aan oud Slipknot-werk, wat dan meteen weer wordt gelogenstraft door (inderdaad) Dillinger-achtige gitaarriffjes. Ondersteund door drumwerk dat bijna onnavolgbaar is. Kortom: lekker agressieve plaat. Maar niet altijd. De band laat zich af en toe verleiden tot te simpel gebeuk. Iets dat niet lekker past in het best wel progressieve zoeken naar een nieuw metalgeluid. Geen idee waarom, maar soms doen de mannen in hun stacato opbouw ook denken aan een jarennegentigband als Ultraspank. In „Dance Of Damsels” bijvoorbeeld. Maar als je dan weer wat doorluistert komt er zelfs een Tool-achtige opbouw voor in de song. Meestal onderlaags, maar wel degelijk aanwezig. Net als de gitaar van Jason Goss. Die net het extra laagje aanbrengt waardoor ‘Nocturnal Masquerade’ een licht hypnotiserende plaat wordt. Eentje waar je, ook door de optimistische en lekkere refreinen in songs als „Diamonds For Gold”, naar blijft luisteren. En waar je steeds lekkere dingetjes in blijft ontdekken!