IHSAHN
Arktis.
(Candlelight/Spinefarm/Caroline)
Patrick Lamberts
85
Dit is zonder meer Ihsahns toegankelijkste plaat sinds tijden, zo niet zijn toegankelijkste ooit. In het geval van de voormalige Emperor-gitarist zegt dat nog niet veel. De extreme experimenten van ‘Eremita’ (2012) en ‘Das Seelenbrechen’ (2013) staan ons nog op de trommelvliezen gebrand. Niet de taaie composities (je zou die van ‘Arktis.’ bij tijd en wijle zelfs toegankelijk kunnen noemen), maar Ihsahns schrapende scheermessenstem is deze keer het grootste struikelblok. Ik zal er wel nooit aan wennen, zeker niet in de rustigere stukken. Dan vind ik zijn cleane zang een stuk beter om aan te horen. Ook fijn dat Einar Solberg, de inmiddels veelgevraagde zanger van Leprous, een bijdrage op vocaal gebied levert („Celestial Violence”). Ihsahns goede vrienden Jorgen Mønkeby en Tobias Ornes Andersen van Shining („Crooked Red Line”) en Matt Heafy van Trivium doen ook een moppie mee. Helemaal vrij van experimentaties is deze plaat gelukkig ook weer niet. Zo houdt „South Winds” – met koortsachtig pulserende beat – je lekker bij de les met bijzondere overgangen en radicale verschuivingen in sfeer. Het Van Halen-achtige intro van „Until I Too Dissolve” had ik ook niet op een plaat van deze grillige Noor verwacht, maar wat een heerlijk gitaarwerk! Het zal me niets verbazen als ‘Arktis.’ uitgroeit tot een luisterdocument waar Vegard Sverre Tveitan, zoals Ihsahn is geboren, nog een lange tijd om geroemd zal worden. Een (nieuw) hoogtepunt in zijn illustere carrière.