OPETH
Sorceress
(Moderbolaget/Nuclear Blast/PIAS)
André Verhuysen
85
Opeth had er lange tijd een handje van om telkens met een plaat op de proppen te komen die stilistich behoorlijk verschilde met de voorafgaande. Zo stond het grotendeels akoestische ‘Damnation’ (2002) bijna haaks op ‘Blackwater Park’ (2001), het laatste ‘death metal-album’ dat de band maakte. Nog bonter maakte Opeth het pakweg tien jaar later. Net toen we dachten dat de band een enigszins stabiele sound te pakken had – op ‘Ghost Reveries’ (2005) en ‘Watershed’ (2008), twee meesterwerken – tartten de Zweden het incasseringsvermogen van hun fans met ‘Heritage’ (2011), een album vol progrockgeneuzel. Er stonden weliswaar heavy stukken muziek op, maar dat was vooral om de oude fans niet te zeer tegen het hoofd te stoten, zo leek het. Op het navolgende ‘Pale Communion’ (2014) vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Opeth had zijn progrockdraai gevonden. De nummers waren echt songs, in plaats van fragmentarische aan elkaar geplakte stukjes. Voorafgaand aan de release van ‘Sorceress’ was natuurlijk de grote vraag wat de wispelturige bandbaas Michael Åkerfeldt dit keer zou doen: wederom een stijlbreuk doorvoeren of, voor de verandering, voet bij stuk houden. Het is het laatste geworden. ‘Sorceress’ ligt lijnrecht in het verlengde van ‘Pale Communion’. Er staan elf tracks op de plaat, waarvan de eerste vijf echte songs zijn, relatief kort en to-the-point, die tot het beste behoren wat Opeth ooit heeft uitgebracht. Erg catchy ook, vanwege de geweldige hooks. Niet vanwege meezingbare refreinen, want daar doet Opeth niet aan. Vanaf track zes, „Sorceress 2” vervallen de mannen alsnog kortstondig in onnodig gefröbel, om via het moeilijk in het gehoor liggende „Strange Brew” en het bijna jazzy progpareltje „A Fleeting Glance” weer op het harde pad te belanden. Track tien, het subtiel opbouwende „Era” werkt langzaam naar een keiharde finale met een glansrol voor drummer Martin Axenrot. Afsluiter „Persephone (Slight Return)” is weliswaar een akoestisch niemendalletje, maar het doet geen afbreuk aan de klasse van ‘Sorceress’. Opeth-fans kunnen opgelucht ademhalen. Åkerfeldt heeft ze op hun wenken bediend.