10maal Eremetaal juli 2019

26 juli 2019 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10 maal Eremetaal in juli 2019

BARONESS

Gold & Grey

Abraxan Hymns
Matthijs Kropff
88

In het interview in de vorige Aardschok vergeleek frontman John Baizley ‘Gold & Grey’ met een caleidoscoop, die bij elke keer draaien een ander beeld oplevert. Een treffende vergelijking. De stijlen van alle voorgaande albums zijn in de blender gegaan: het rauwe, sludgy punkrandje van de eerste twee EP’s, de riffs en drive van ‘Red’ en ‘Blue’, de ingetogenheid van ‘Yellow & Green’ en de sound en feel van ‘Purple’. Maar niet alles op het album is herkenbaar of herleidbaar, er is ook veel nieuws. Zo is er ruimte voor piano, zoals in het ingetogen „I’d Do Anything” en het eveneens rustige, verder akoestische „Emmett-Radiating Light”. Hier tegenover staan ook veel stevigere nummers, zoals „Seasons” met een geweldige riff en heerlijk, tegendraads drumwerk en „Throw Me An Anchor”, dat diverse tempowisselingen kent. En dan is daar natuurlijk de nieuwe troef, de uitstekende gitariste Gina Gleason, die ook nog eens beschikt over een prettige zangstem, waar in diverse nummers op subtiele wijze gebruik van wordt gemaakt. Het best komt de dubbele zang van Baizley en Gleason uit de verf in de eerste helft van het geweldige „Cold Blooded Angels”, één van de mooiste Baroness-songs ooit. De nummers op het album zijn met elkaar verbonden middels terugkerende muzikale thema’s, bruggetjes en/of stukjes tekst. ‘Gold & Grey’ vormt daardoor, ondanks de dubbele titel, toch één indrukwekkend geheel.

TYLER BRYANT & THE SHAKEDOWN

Truth And Lies

Snakefarm/Caroline
André Verhuysen
80

‘Truth And Lies’ is het derde album van Tyler Bryant & The Shakedown. Het sluit naadloos aan op het in 2013 verschenen debuut ‘Wild Child’ en de titelloze opvolger uit 2017. Grote kans dat je Tyler en co al eens live aan het werk gezien hebt, de band stond immers al in het voorprogramma van grootheden als AC/DC en Guns N’ Roses. Dan weet je dat we hier praten over een onweerstaanbare liveband die het beste uit de bluesy kant van de Amerikaanse classic rockgeschiedenis in zich verenigt: ZZ Top, Aerosmith, The Black Crowes, Lynyrd Skynyrd enzovoorts. Het is natuurlijk onmogelijk om nog een nieuwe draai aan die traditie te geven, maar de band gooit wel een flinke dosis jeugdige energie in de strijd. Tyler Bryant is ook nog eens een zeer verdienstelijke zanger, zijn stem doet me geregeld denken aan Lenny Kravitz. Bovendien is Bryant een smaakvolle gitarist en een begenadigd songschrijver; tussen het koren zit erg weinig kaf. Of het nu hardrockend of semi-akoestisch is, ‘Truth And Lies’ boeit dertien nummers lang zonder ook maar een moment in te kakken. Zoek je de ideale zomerplaat voor in de auto? Dit is ‘m!

DARKTHRONE

Old Star

Peaceville/Suburban
Stephan Gebédi
84

Daar is ie dan eindelijk, de nieuwe Darkthrone. Het was de band er veel aan gelegen om het album niet eerder vrij te geven aan de pers dan aan de fans. Dus vandaag, op 31 mei 2019, kan iedereen het album voor het eerst horen. Is het dan misschien een heel speciaal en verrassend album geworden? Nee hoor, want Darkthrone kabbelt gewoon vrolijk verder op de weg die ze een aantal albums terug zijn ingeslagen. De rauwe mengeling van NWOBHM, doom/death en black metal en een lichte punk-vibe wordt nog steeds overgoten met een dikke Hellhammer/Celtic Frost-saus. En daar is natuurlijk helemaal niets mis mee, vooral niet als het zo overtuigend wordt gebracht als hier. ‘Old Star’ klinkt wat donkerder en iets langzamer dan zijn voorganger. Ook is de productie en vooral de mix nét iets zwaarder en effectiever dan op ‘Arctic Thunder’. Fans van stoner rock zouden ook best uit de voeten kunnen met een nummer als „Alp Man”. Na enkele luisterbeurten valt al op dat Darkthrone erin is geslaagd om een groot aantal memorabele riffs te schrijven, waardoor de over het algemeen vrij lange nummers geen moment vervelen. Ondanks alle kille killer-riffs en getergde zangpartijen, klinkt ‘Old Star’ bij vlagen vrij melodieus, zoals goed te horen is in „Duke Of Gloat” en het afsluitende „The Key Is Inside The Wall”, dat sowieso een beest van een nummer is. Wat mij betreft het beste album dat Darkthrone de afgelopen tien jaar heeft uitgebracht.

HATE

Auric Gates Of Veles

Metal Blade/PIAS
Wouter Dielesen
85

Met ‘Tremendum’ maakte Hate in 2017 een ruk naar een meer black metalgeoriënteerd geluid. Die trend zet de Poolse band door op elfde studioplaat ‘Auric Gates Of Veles’. Direct bij albumopeners „Seventh Manvantara” en „Triskhelion” valt op dat de gelaagde en melodieuze gitaarpartijen van bandbrein Adam ‘ATF Sinner’ Buszko en gitarist Dommik ‘Domin’ Prykiel genadeloos snijden. Ook zorgen ze voor een muur van geluid. Die wordt versterkt door dark ambient- en industrial-elementen en het imposante drumwerk van Paweł ‘Pavulon’ Jaroszewicz. Zijn spel sluit aan op de nieuwe aanpak, maar ook op het eerdere death metalwerk van platen als ‘Erebos’ (2010), ‘Solarflesh: A Gospel Of Radiant Divinity’ (2013) en Crvsade:Zero (2015). Hate buldert, groovet en dondert en de vocalen hebben haast net zo dwingend karakter als die van Behemoths Nergal. Met teksten vol Slavische mystiek werkt de plaat toe naar centraal punt „Sovereign Sanctity”, een van de sterkste nummers die Hate in zijn achtentwintigjarige bestaan opnam. Geen wonder dat juist die track geldt als eerste single. Maar ook in de overige vier songs gaan intensiteit, furie en overtuiging hand in hand. Om met afsluiter „Generation Sulphur” de ruk naar black metal nog eens te onderstrepen.

HOLLYWOOD VAMPIRES

Rise

EarMUSIC/Edel/V2
Stan Novak
80

Toen Hollywood Vampires zich enkele jaren geleden aandiende was ik sceptisch. Wat hadden grootheden als Alice Cooper en Joe Perry immers nog te melden en in hoeverre viel de gitaristenrol van Hollywood-icoon Johnny Depp serieus te nemen? Het Graspop-optreden in 2018 deed mijn gevoel niet kantelen, want er stond gewoon een veredelde coverband op het podium. Hoe anders is dat na beluisteren van ‘Rise’, het tweede album van de veteranen. Anders dan het debuut dat er vol mee stond, bevat ‘Rise’ slechts drie covers tegenover tien eigen songs en drie korte instrumentale intermezzo’s. Het eigen werk is echter zeer de moeite waard en op momenten zelfs verbluffend goed. Qua chemie zit het hoorbaar goed tussen de heren. De band klinkt tamelijk duister en zelfs een tikkeltje gemeen. ‘Rise’ kent meerdere gezichten en dat is ongetwijfeld ingegeven door het feit dat iedere muzikant ideeën heeft aangedragen. Zoals gezegd heeft het album donkere, a-commerciële klanken. Zo ontvouwt de heerlijke opener „I Want My Now” zich vanuit een organische jam tot een dik zeven minuten durend rockfeest waarbij smaakvol wordt gerefereerd aan bands als Stone Temple Pilots en Guns N’ Roses. „Good People Are Hard To Find” en „Who’s Laughing Now” zijn in alle vuigheid al even sterk. Het album bevat echter ook wat meer luchtige stukken die het leven vieren, zoals het melancholieke „You Can’t Put Your Arms Around A Memory” en de uptempo punkrocker „People Who Die”, dat gevallen helden eert. „Mr Spider” is dan weer een naargeestige semi-ballad met sfeervol strijkersarrangement en „Git From Round Me” een logge rocker met vervormde zang en ontregelende gitaarklanken. Het heeft allemaal geleid tot een geïnspireerd klinkend album. De term supergroep is er dubbel en dwars mee gerechtvaardigd.

MOTIONLESS IN WHITE

Disguise

Roadrunner/Warner Music
Metal Mike
80

In Amerika rijgt Motionless In White de successen aaneen. In Europa moet de band eigenlijk nog doorbreken ondanks een bezoek aan Graspop in 2017. Misschien dat het de mannen rond frontmonster Chris ‘Mo­tio­n­less’ Cerulli dit jaar wel lukt. Met ‘Disguise’, het vijfde album van het vijftal uit Scranton, Pennsylvania, hebben ze in ieder geval het juiste vuurwerk in de bagage om de massa’s voor zich te winnen. De muziek is bom­bastisch, vooral door de supervette productie. Motion­less In White is niet origineel, maar speelt hun muziek wel stukken krachtiger dan hun voorbeelden. Het Lin­kin Park-achtige „<Cøde>” zou het hardste nummer op ‘[Hybrid Theory]’ geweest zijn. Het Korn-achtige „Headache” zou een topper in hun oeuvre zijn. Marilyn Manson zal model hebben gestaan voor „Broadcasting From Beyond The Grave: Death Inc.” Bij „Thoughts & Prayers” hoor je vooral Slipknot en het melodieuze titelnummer had zo door Breaking Benjamin geschreven kunnen zijn, omdat het veel wegheeft van hun grootste hit „The Diary Of Jane”. Zoals gezegd, origineel is het absoluut niet, maar je ziet bij beluistering gewoon de massa fans voor je springen, want het materiaal is allemaal heel pakkend gecomponeerd en vernuftig in elkaar gestoken. Deze maand staan ze weer op Graspop.

RAMMSTEIN

Rammstein

Universal
André Verhuysen
78

Deze recensie komt natuurlijk als de spreekwoordelijke mosterd na de maaltijd. Wanneer je dit leest heb je het titelloze comebackalbum van Rammstein immers al lang gehoord. Je weet inmiddels dus dat de Duitse schuinmarcheerders geen nieuwe paden betreden, of het zou het superpakkende Kraftwerk-refreintje moeten zijn van „Radio”. Of het kerkkoor à la Ghost in „Zeig Dich”. Het zijn slechts minieme frisse kwinkslagen op een verder heel erg vertrouwd klinkend Rammstein-album. Zelfs met een vergrootglas moet je goed zoeken naar nieuwe invalshoeken en nog zul je ze niet vinden. De riffs zijn feitelijk exact dezelfde als die op de zes eerdere studioalbums. De teksten ook. Oude wijn in nieuwe zakken. Meer van hetzelfde. Maar omdat we er tien jaar op hebben gewacht, toch heel erg welkom. Sie sind wieder da. Und es ist gut so.

TURILLI/LIONE RHAPSODY

Zero Gravity (Rebirth And Evolution)

Nuclear Blast/PIAS
Robert Haagsma
70

Is er iemand die het nog kan volgen? Het begon ooit allemaal met Rhapsody, een Italiaanse band die met de symfonische metal het begrip bombast van een nieuwe betekenis voorzag. In 2006 moest vanwege een juridische kwestie met een Amerikaanse muziekprovider de bandnaam veranderd worden in Rhapsody Of Fire. In 2011 zorgde een binnenbrandje ervoor dat de band in tweeën brak: gitarist Luca Turilli ging verder met zijn eigen Rhapsody, met als kern zanger Fabio Lione en toetsenist Alex Staropoli ging Rhapsody Of Fire ook doodleuk verder. Turilli’s versie ondernam vorig jaar een afscheidstournee, waar zanger Lione aan meedeed. Het begrip afscheid bleek nogal rekbaar, want terwijl er onlangs nog een album van Rhapsody Of Fire verscheen (‘The Eight Mountain’), melden de zanger en gitarist zich met de zoveelste incarnatie: Turilli/Lione Rhapsody. Het grappige is dat die hoofdpijnopwekkende stoelendans in muzikaal opzicht geen bliksem uitmaakt. Wie er ook aan het roer staat bij Rhapsody, de uitkomst is altijd hetzelfde. Dus staat ‘Zero Gravity (Rebirth and Evolution)’ weer vol grillige, barokke metal met songs waarin de band, zangers, koren en orkesten vechten om de aandacht van de luisteraars. Opnieuw zit alles uitstekend in elkaar. Het geluid is overweldigend. Alles wordt met een vanzelfsprekend vakmanschap neergezet. Typisch een album dat goed zal landen bij de trouwe fans, maar waarmee geen nieuwe doelgroep aangeboord gaat worden.

SWEET OBLIVION

Sweet Oblivion Feat. Geoff Tate

Frontiers/PIAS
Diederick RR9660
77

Frontiers en gitarist/producer Simone Mularoni (slaapt die man wel eens?) bedachten dat het wel aardig zou zijn om Geoff Tate nog een keer een album te laten inzingen met muziek die teruggrijpt naar wat Queensrÿche deed in de jaren tachtig. Mularoni (gitaar en bas) vormt samen met zijn DGM-maatje Emanuele Casali (keyboards) en drummer Paolo Caridi (Hollow Haze) de ruggegraat van dit project. Onder de naam Sweet Oblivion brengen de drie Italianen en Tate het er prima vanaf zonder dat het trouwens ook maar in de buurt komt van de kwaliteit van ‘Operation: Mindcrime’ of de vernieuwing van ‘Rage For Order’. Toch luisteren de tien nummers lekker weg en niet onbelangrijk: Tate klinkt vitaler dan op zijn eigen werk van de laatste jaren. De nummers zijn compacte, frisse metalsongs zonder fratsen die allemaal rond de vier à vijf minuten klokken. Daar staat tegenover dat ze ook een beetje onopvallend zijn doordat Mularoni te veel op veilig heeft gespeeld. Daarom is het extra jammer dat een langer, meer episch nummer ontbreekt, want dat had het album nog een niveautje hoger kunnen tillen.

WALKWAYS

Bleed Out, Heal Out

Nuclear Blast/PIAS
Robert Haagsma
80

We volgen allemaal onze eigen weg en de keuzes die we daarbij maken hebben consequenties. In heel kort bestek is dat de gedachte achter de naam van deze Israëlische formatie. Op het eerste gezicht een beetje een obligate filosofie, maar in het licht van de complexe en explosieve situatie in het Midden-Oosten is het toch ook heel betekenisvol. Veel songs van Walkways gaan dan ook over de ontwikkeling naar een meer humane mensheid. Woorden die kracht bijgezet worden door een moderne, alternatieve vorm van metal. Het is vooral heel intens werk, schurend tegen de metalcore aan, waarbij vooral de veelzijdige zanger Ran Yerushalmi zich laat gelden. Progressieve metal heeft ook zijn sporen nagelaten, terwijl het bombastische, deels met een falset gezongen „Hell Born Shove (Impossible)” laat horen dat de heren ook wel eens naar Muse geluisterd hebben. Linkin Park, Disturbed en In Flames zijn ook referenties die voorbijschieten. Walkways weet toch iets eigens te maken van die combinatie van invloeden, waarbij de interessante thema’s van de teksten ook een grote plus zijn. Een belangrijk album van een meer dan veelbelovende band.