MESHIAAK
Mask Of All Misery
(Mascot Records)
Diederick RR9660
83
Daar is-ie eindelijk: het tweede album van de Australische formatie Meshiaak. Het zal je waarschijnlijk niet ontgaan zijn dat het debuutalbum ‘Alliance Of Thieves’ ons erg goed beviel. De combinatie van moderne metal en thrash op die plaat klonk erg fris. Zouden Dean Wells en Danny Camilleri in staat zijn om dat te herhalen na het vertrek van meesterdrummer Jon Dette en de komst van Andrew Cameron als nieuwe bassist? Op het eerste gehoor lijkt het opruiende karakter van het debuut samen met Dette verdwenen te zijn. Het tempo ligt lager en er is meer ruimte voor melodie en melancholie; niet geheel verrassend twee belangrijke kenmerken van Teramaze, die andere band van Wells en Cameron. Ook opvallend is dat Wells nu meer cleane zangpartijen voor zijn rekening neemt en dat doet hij zeker niet onverdienstelijk. Het album zelf komt wat stroef op gang met het halfslachtige „Miasma” en het vrij standaard titelnummer, maar vervolgens toont het slepende „Bury The Bodies” met zijn machtige refrein aan dat ook de nieuwe aanpak tot prachtige songs leidt. Na meerdere draaibeurten blijkt met name het tweede deel van ‘Mask Of All Misery’ erg sterk te zijn. Daar vind je ook het beste voorbeeld van de nieuwe koers in de vorm van de semi-ballad „Dove”, waarop de stemmen van Dean en Danny mooi samen gaan. En met „In The Final Hour” en „Adrena” bewaart Meshiaak het lekkerste tot het laatst. Vooral op „Adrena” is de fusie van agressie en gevoel erg geslaagd en dit nummer gaat er dan ook met de eerste prijs vandoor. Supersong! ‘Mask Of All Misery’ is weliswaar geen directe knock-out, maar Meshiaak weet toch weer indruk te maken, zij het pas in de tweede of derde ronde en na op stoom te zijn gekomen.