KATATONIA
City Burials
(Peaceville Records)
Anita Boel
92
Ken je dat gevoel? Dat je bij de eerste paar tonen van een nieuw album direct al hoort, dit is er één. Dat je direct wordt overvallen door zo’n speciale, euforische gemoedstoestand, voelbaar van top tot teen. Het gevoel dat je doet beseffen, dat je echt nooit zonder muziek zou kunnen? Ik had het onder meer bij ‘Blackwater Park’ van Opeth, ‘Wildhoney’ van Tiamat, ‘Irreligious’ van Moonspell, ‘Weather Systems’ van Anathema en ‘Wishmaster’ van Nightwish. Stuk voor stuk platen die nog steeds geregeld uit mijn speakers knallen. ‘City Burials’ kan hier nu aan toegevoegd worden. Ik volg Katatonia al jaren, maar niet eerder is de band erin geslaagd mij zo in extase te brengen. Blijkbaar heeft de ingelaste pauze na ‘The Fall Of Hearts’ de band erg goed gedaan. Om te beginnen zijn het de briljante zangpartijen die Jonas Renske op dit album laat horen die meer dan overtuigen. Niet eerder klonk hij zo indringend, breekbaar en tegelijkertijd krachtig als op ‘City Burials’. Als je daaraan ook nog eens zang van Anni Bernhard toevoegt, levert dat simpelweg iets geniaals op. Luister maar naar „Vanishers”, wat mij betreft het mooiste nummer van dit album. Het overige materiaal doet er overigens nauwelijks voor onder. Neem bijvoorbeeld opener „Heart Set To Divide”, waarmee de band direct enorm veel indruk maakt. Het biedt dan ook alles wat je van een band als Katatonia mag verwachten. Wat verder positief opvalt aan dit album zijn de uitermate verfijnde songstructuren en de perfecte uitwerking daarvan. Naast de pauze heeft ook de inbreng van gitarist Roger Öjersson erg goed uitgepakt. ‘City Burials’ is het eerste Katatonia-album waaraan hij actief heeft bijgedragen en dat brengt de band simpelweg naar een hoger niveau. Voortdurend word je op dit album weer verrast. Zijn het niet de indrukwekkende gitaarsolo’s en progressieve hoogstandjes (o.a. „Behind The Blood” en „Flicker”), dan is het wel de juiste emotionele, melancholische snaar die de band weet te raken („Lachesis” en „Lacquer”) of zo’n heerlijk, pakkende melodielijn die je compleet opzuigt („City Glaciers”). En als je dan bedenkt dat de heren de boel ook nog eens zelf hebben geproduceerd… Als je al dertig jaar bestaat en dan een album als ‘City Burials’ weet uit te poepen, is dat echt bewonderenswaardig.