10 maal Eremetaal in juni 2023
ANUBIS GATE
Interference
(No Dust Records)
Diederick RR9660
87
Net als het Italiaanse DGM is het Deense Anubis Gate een voorbeeld van een band die tijdens zijn ontwikkeling alle oorspronkelijke bandleden heeft verloren en desondanks sterker uit de evolutie is gekomen. Beide bands verschoven van melodieuze metal naar meer complex materiaal en behoren nu tot de subtop op progmetalgebied. De status van een Dream Theater hebben ze natuurlijk niet, maar laat dat geen reden zijn om de albums van deze bands links te laten liggen. En dat geldt zeker voor ‘Interference’, het nieuwe proefschrift van Anubis Gate. Want na het enigszins teleurstellende ‘Covered In Black’ uit 2017, voeren de vier Denen een succesvolle wraakoefening uit. Openingstrack „Emergence” is een pakkende powersong zoals we die van de band kennen. Daarna wordt de progkraan volledig opengedraaid op het indrukwekkende „Ignorance Is Bliss”, dat dromerig begint en stevig eindigt, met een hoofdrol voor de bas en zang van Henrik Fevre. De zeven minuten die de song duurt, zijn om voordat je er erg in hebt. Het kenmerkt de kracht van ‘Interference’; zelfs de langere nummers voelen aan als compacte liedjes. Je hoort inventieve breaks, oorwurmrefreinen, er is nergens onnodig gefreak te bespeuren en alles staat in dienst van de song. Alleen de dissonante aanpak van „Dissonance Consonance” voelt een beetje ver gezocht. Daar staat echter het supercatchy „World Of Clay” tegenover, een uptempo song waarvan je de melodie al na één keer meezingt, maar die zelfs na tig keer luisteren niet verveelt. Hierin lijkt Anubis Gate op Threshold, dat deze kunst ook tot in de puntjes beheerst. Met ‘Interference’ is de band er glansrijk in geslaagd zich weer helemaal terug op de kaart te zetten.
ELEGANT WEAPONS
Horns For A Halo
(Nuclear Blast Records)
Sjak Roks
82
De term ‘supergroep’ wordt nogal snel van stal gehaald, maar in het geval van Elegant Weapons dekt dit zeker de lading. Judas Priest-gitarist Richie Faulkner is de aanstichter van het geheel en als hij het songmateriaal voor dit debuutalbum geschreven heeft, worden Rex Brown (Pantera) en Judas Priest-maatje Scott Travis erbij gehaald om de bas- en drumpartijen te verzorgen. Als zanger heeft Faulkner niemand minder dan Ronnie Romero (onder andere Vandenberg, Lords Of Black, Rainbow) weten te strikken. Zijn ietwat rauwe stemgeluid past uitstekend bij het overwegend midtempo Elegant Weapons-materiaal. Natuurlijk is er een erg prominente rol voor het heerlijke gitaargeluid van Faulkner, maar zijn spel staat altijd in dienst van de nummers en nergens gaat hij zich te buiten aan overbodige egotripperij. Nummers zoals „Dead Man Walking”, „Do Or Die” en „Blind Leading The Blind” zijn allemaal prima voorbeelden van hoe pakkende heavy metal moet klinken. Het prijsnummer van de plaat is echter de zeven minuten durende afsluiter „White Horse”. Met „Lights Out” is er nog een UFO-cover toegevoegd, die net als het eigen materiaal bijzonder geslaagd genoemd kan worden. ‘Horns For A Halo’ laat duidelijk de potentie van deze nog jonge band horen. Het belooft veel voor de toekomst.
EXTREME
Six
(earMUSIC)
Liselotte Hegt
88
Extreme is geen band die overuren draait als het gaat om het maken van albums. De uit Boston afkomstige band heeft er namelijk sinds de formatie in 1985 slechts vijf uitgebracht. Letterlijk op een hand te tellen dus. Trouwens, de laatste inspanning ‘Saudades De Rock’ stamt ook alweer uit 2008. Daarom is het des te verrassender dat Extreme ineens met een spiksplinternieuwe, zesde plaat voor de dag komt. Met opener „Rise” zit je er meteen lekker in. Wat een energie! Ook met de felle opvolger „#Rebel” blijf je in die modus hangen en we kunnen meteen ook concluderen dat zowel Gary Cherone als Nuno Bettencourt qua stem nog hartstikke fit zijn. De magnifieke vocale chemie tussen deze twee is als vanouds en het levert heel fraaie samenzang op. Laat ik dan ook meteen noemen dat het gitaarspel van Bettencourt om te smullen is en zijn solo’s van zeldzame kwaliteit zijn. Qua repertoire levert Extreme een gevarieerd album af met vlotte, krachtige tracks, zoals de net genoemde nummers, maar ook „Mask” en Save Me” hebben een stevige drive. Meer funky geladen is „Banshee”. Extreme is altijd sterk geweest in zwoele, (semi)ballad-achtige songs en we krijgen ze in maar liefst vier mooie variaties: „Other Side Of The Rainbow”, „Small Town Beautiful”, „Hurricane” (prachtig zangwerk) en „Here’s To The Losers”. Positief verrassend zijn de moderne en experimentele tracks „Thicker Than Blood” en „X Out” (erg gaaf). Extreme gaat nog altijd graag zijn eigen gang en dat maakt ‘Six’ afwisselend, verfrissend en ook eigengereid. Alleen de funky reggaetrack „Beautiful Girls” is echt niet aan mij besteed.
LEGION OF THE DAMNED
The Poison Chalice
(Napalm Records)
Wim Strijbosch
75
De Limburgers van Legion Of The Damned komen vier jaar naar na de release van ‘Slaves Of The Shadows Realm’ met ‘The Poison Chalice’. Het is voor het eerst dat de band een album als vijfmansformatie heeft opgenomen, want naast Twan van Geel treffen we nu ook Fabian Verweij aan op gitaar. Heeft dat voor grote veranderingen gezorgd? Nee, niet echt. Ook met vier man had de band op plaat altijd al een vette, volle sound; het verschil zal vooral live te horen zijn. De muziek is feitelijk ook hetzelfde gebleven. We horen de gemene, knijpende (en herkenbare) zang van Maurice Swinkels, die zijn teksten uitbrult over moddervette riffs die de ene keer doen denken aan Slayer („Progressive Destructor”) en de andere keer aan Kreator („Beheading Of The Godhead”). De altijd aanwezige vlijmscherpe solo’s zijn eveneens gebleven, alsook het retestrakke fundament dat drummer Han Fleuren neerzet. Legion Of The Damned doet waar het goed in is, niet meer en niet minder. Fans weten genoeg.
METAL CHURCH
Congregation Of Annihilation
(Reaper Entertainment)
Sjak Roks
80
Metal Church heeft gedurende zijn lange carrière al menig tegenslag moeten overwinnen, maar elke keer is het bandleider Kurdt Vanderhoof weer gelukt om de band in leven te houden. Nadat zanger Mike Howe in juli van 2021 besloot uit het leven te stappen, dachten velen dat dit het einde van Metal Church zou betekenen, maar ook dit tragische voorval werd door het grenzeloze doorzettingsvermogen van Vanderhoof omgezet in een nieuwe doorstart. Met Ross The Boss-zanger Marc Lopes werd de opengevallen positie ingevuld. Stilistisch gezien grijpen de negen nummers op ‘Congegration Of Annihilation’ terug naar de beginperiode van de band en de geest van de legendarische eerste platen ‘Metal Church’ en ‘The Dark’ is duidelijk aanwezig. Dat is in eerste instantie te danken aan nieuwkomer Lopes, wiens stemgeluid veel overeenkomsten vertoont met wijlen David Wayne. Daarnaast is de aggresiviteit die zo kenmerkend was voor Metal Church in de jaren tachtig weer helemaal terug en vliegen de meest fraaie en imposante riffs je om de oren. Het extreem hoge kwaliteitsniveau van de eerste twee albums wordt weliswaar nergens gehaald, maar ‘Congregations Of Annihilation’ komt een aardig eind in de goede richting. Een felheid als in „Another Perfect Day”, „Congregations Of Annihilation” en „Say A Prayer With 7 Bullets” heb ik heel lang niet meer gehoord van Metal Church. Het mooiste is dat dit gedurende de gehele plaat moeiteloos wordt doorgetrokken. Opnieuw is Kurdt er in geslaagd om een enorme tegenslag om te zetten in een zeer geslaagde comeback. Respect!
MYSTIC PROPHECY
Hellriot
(Rock Of Angels Records)
Patrick de Sloover
88
Mystic Prophecy heeft een patent op prima releases die voorzien zijn van gedetailleerde hoesontwerpen en een productie die klinkt als een klok. Hun mix van heavy metal en power metal is altijd tot in de puntjes afgewerkt. Ook de stabiele bezetting werpt daarbij zijn vruchten af. De lichthese en krachtige stem van de charismatische zanger Roberto Dimitri Liapakis past perfect bij de uitgebalanceerde songs die deze keer vooral ‘de hel’ als onderwerp hebben. Een nimmer versagende creativiteit zorgt voor elf nummers met een hoog meezinggehalte zonder ook maar een moment melig te klinken. Gitarist Evan Koukoularis liet op ‘Metal Division’ (2020) al stevig van zich horen, op dit nieuwe album duelleert hij nog vaker én beter met oudgediende Markus Pohl. Deze gitaartandem zorgt voor een constante drive in de songs. Waar de vorige albums meestal openden met een traag en pompend nummer is het nu meteen alle hens aan dek. Titelsong „Hellriot” schiet namelijk in de hoogste versnelling uit de startblokken. De nummers die volgen zijn stuk voor stuk opgebouwd rond aangename refreinen en bevatten interessante arrangementen. Verplichte kost voor fans van Primal Fear en Brainstorm, en vanzelfsprekend die van Mystic Prophecy. Topplaat!
THE OCEAN
Holocene
(Pelagic Records)
Diederick RR9660
90
The Ocean onderstreept met ‘Holocene’ z’n status van unieke band nog maar eens. Het collectief is altijd op zoek naar nieuwe invalshoeken voor z’n progressieve postmetal en ‘Holocene’ is hier geen uitzondering op. De grootste kracht is echter de sfeer en het bezwerende karakter die de Duitsers keer op keer aan hun muziek weten mee te geven. De band richt zich tekstueel nog steeds op de evolutie van onze planeet en is nu aanbeland bij het laatste tijdvak, het holoceen. Dit is de periode die de afgelopen 12.000 jaar vormt. Van het holoceen krijgt elke individuele chronozone – een kleinere eenheid van zo’n geografisch tijdvak – een eigen song op ‘Holocene’. Ze zijn zo consequent en krachtig in hun boodschap, dat de muziek van de mannen een soort soundtrack van de aarde is geworden. Het zou dan ook verplicht moeten worden om The Ocean als muzikaal decor te gebruiken bij items over het verschuiven van aardplaten, globale opwarming, globale afkoeling, vulkanisme en ga zo maar door. De muziek is op ‘Holocene’ wellicht wat ingetogener dan voorheen, de impact is er niet minder om. Veel songs bevatten akoestische en elektronische elementen, maar naarmate het album vordert, voegt The Ocean daar steeds meer heftige uitbarstingen aan toe. Een goed voorbeeld hiervan is „Unconformities”, dat na een sfeervolle introductie met mooie vocalen van de Noorse zangeres Karin Park halverwege omslaat in een schreeuwpartij tegen een kakofonische achtergrond om vervolgens rustig af te bouwen naar het volgende pareltje genaamd „Parabiosis”. Elke keer hoor je weer nieuwe details in de songs, zoals de subtiel verwerkte blazers die overal opduiken en de sound nog zwaarder en voller maken. En nog is de lofzang niet voorbij, want met de keuze voor de Zweedse producent/engineer Karl Daniel Lidén – waar de groep in het verleden al eerder mee samenwerkte – is het The Ocean gelukt om de diversiteit en intensiteit van de songs soundtechnisch perfect vast te leggen. Daarmee is ‘Holocene’ niet alleen een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van The Ocean, maar ook van het muziekjaar 2023!
SAVAGE EXISTENCE
Savage Existence
(Eigen beheer)
Metal Mike
80
In de vorige Aardschok staat een uitgebreid interview met Savage Existence, de band uit Costa Rica die onlangs in Europa te zien was als openingsact van Ross The Boss. Het debuutalbum ‘Animals’ had mede door de productie van Logan Mader (ex-Machine Head, Once Human), veel weg van Machine Head. Die invloeden zijn op het titelloze tweede album naar de achtergrond verdrongen en nu heeft de muziek van het vijftal meer weg van Pantera en Damageplan, mede door de southern feel die Anton Darusso aan het gezongen materiaal heeft toevoegd. „Steady Blows To The Head” en „Standing In Flames” zijn daar mooie voorbeelden van. Gary Holt heeft voor sommige nummers wat gitaarsolo’s aangeleverd. Vooral het veel lompere, met grunts doorspekte „Matricide” is door zijn bijdrage lekker afwisselend. Origineel is het allemaal niet, we hebben de meeste riffs al gehoord bij de band uit Arlington, Texas. Uitzondering is „Dumpster Water”, dat Slipknot-fans zullen weten te waarderen. Al met al een loodzwaar plaatje dat lekker wegdraait.
SCAR SYMMETRY
The Singularity Phase II – Xenotaph
(Nuclear Blast Records)
Robbie Woning
82
Met de snelle opmars die artificial intelligence de laatste jaren doormaakt, wordt er ook steeds meer gewaarschuwd tegen de gevaren van de nieuwe technologische ontwikkeling. De Zweedse band Scar Symmetry maakte zich in 2014 al zorgen en besloot een serie van drie albums aan het thema te wijden. ‘Phase II’ is daarvan het tweede deel. De opnames voor de plaat begonnen al in 2016, maar het eindresultaat is nu pas te beluisteren. Corona zal vast voor wat vertraging hebben gezorgd, maar aan ‘The Singularity Phase II – Xenotaph’ is ook goed te horen dat de band lang aan de muziek heeft geschaafd en er nog extra lagen aan heeft toegevoegd. Gedreven melodieuze death metal vormt nog altijd de basis van de muziek, maar daarnaast komen er op de plaat ook veel progressieve en futuristisch klinkende geluiden voorbij. Er zijn momenten dat Scar Symmetry flink de kant van Dream Theater op gaat. Op andere plekken moest ik geregeld denken aan Steve Vai of de latere albums van Marty Friedman. Het gitaar- en toetsenwerk en de sfeer in de muziek zijn echt van hoog niveau. En de soepelheid waarmee er de hele tijd tussen agressieve en spannende melodieuze stukken wordt geschakeld, is echt indrukwekkend. Dit is typisch zo’n plaat waarin je na honderd luisterbeurten nog altijd nieuwe dingen ontdekt. Tegelijkertijd kan ik me ook voorstellen dat de vele sfeeromslagen, het volgepropte muzikale spectrum en de voortdurende afwisseling tussen melodieuze en woeste vocalen voor sommige luisteraars wat veel van van het goede zullen zijn. Dat besef wordt nog eens sterker wanneer de band op het einde van „Reichsfall” ineens lange tijd dezelfde instrumentale riff blijft hakken en ook heel vet klinkt.
VOMITORY
All Heads Are Gonna Roll
(Metal Blade Records)
Wouter Dielesen
90
Begin 2013 kondigde Vomitory het einde van de groep aan. Na een laatste reeks shows was het in december van dat jaar gedaan. Vier jaar later deed de Zweedse death metalband een optreden op Summer Breeze Open Air, als eerbetoon aan de overleden oud-labelmanager en festivalorganisator Michael Trengert. In 2019 maakte het gezelschap definitief zijn rentree, met dezelfde lineup als voor de break. Directe aanleiding was het dertigjarige bestaan van de groep. Nu is er ook een nieuwe plaat, de negende sinds de oprichting in 1989. De tien nummers vinden zonder problemen aansluiting op het sterkste werk van de heren, zoals ‘Revelation Nausea’ (2001), ‘Blood Rapture’ (2002), ‘Carnage Euphoria’ (2009) en ‘Opus Mortis VIII’ (2011). Aan de geslaagde combinatie van snelle en bulderende death metal, elementen uit d-beat en grindcore en aan Slayer schatplichtige riffs veranderde niet veel. Ook de horrorthematiek bleef behouden, zoals blijkt uit het artwork en songtitels als „Ode To The Meat Saw” en „Piece By Stinking Piece”. Wel besteedde Vomitory meer aandacht aan onderscheidende refreinen en achtergrondvocalen, met titelsong „All Heads Are Gonna Roll” en het melodieuze „Raped, Strangled, Sodomized, Dead” als meest treffende en geslaagde resultaten. Welkom terug Vomitory!