10 maal Eremetaal in november 2023
ANGELUS APATRIDA
Aftermath
(Century Media Records)
Stephan Gebédi
80
Ik moet eerlijk bekennen dat ik me tot nu toe niet echt heb verdiept in het wel en wee van deze Spaanse thrashers. Uiteraard heb ik Angelus Apatrida wel eens voorbij zien komen op diverse festivals en is het me niet ontgaan dat ze hard aan de weg timmeren. ‘Aftermath’ is alweer het achtste album van de band die in 2006 debuteerde met ‘Evil Unleashed’. De invloeden van de Sepultura-klassiekers ‘Beneath The Remains’ en ‘Arise’ alsmede de eerste vier Metallica-platen zijn nog steeds goed hoorbaar, maar uiteraard heeft het kwartet in de afgelopen jaren aan een eigen geluid gewerkt. In het verder sterke „Cold” hoor je bijvoorbeeld wat gladde, metalcore-achtige refreintjes doorsijpelen. Over het algemeen spelen de Spanjaarden echter lekker snelle, pure thrash metal, en worden ze af en toe vocaal bijgestaan door mensen als Jamey Jasta en Pablo Garcia. Meest opvallende nummer is het lange „To Whom It May Concern”, dat zowel ballad-achtige stukken, melodieuze zang als furieuze thrash bevat. Een prima productie, strak spel en lekkere moshparts zorgen ervoor dat ‘Aftermath’ een uitstekend, eigentijds thrash-album is geworden, dat desondanks stevig in de jaren tachtig is geworteld.
ANGRA
Cycles Of Pain
(Atomic Fire Records)
Ivar de Koning
75
Sinds jaar en dag is Angra één van de boegbeelden van de Braziliaanse melodieuze metalscene. Sterker nog, het is alweer dertig jaar geleden dat het debuutalbum ‘Angels Cry’ het levenslicht zag. Oude rotten dus, al klinkt de band op het tiende album ‘Cycles Of Pain’ best fris en fruitig. Het is voor Angra een bijzonder album, waarmee de band de herinnering koestert aan voormalig zanger André Matos, die in 2019 overleed. Terug naar de muziek. „Ride Into The Storm” en „Gods Of The World” gelden als absolute uitschieters. Beide nummers nodigen uit om de volumeknop wat verder open te draaien. „Vida Seca” is een buitenbeentje en grijpt terug op de Braziliaanse roots van de band. Het geeft dit album daarmee wat meer smoel en dat is hard nodig, want verschillende nummers klinken nogal inwisselbaar. Achter de microfoon vinden we nog altijd Fabio Leone, die eerder naam en faam maakte met Rhapsody Of Fire en Vision Divine, maar inmiddels alweer tien jaar zijn stem gunt aan Angra. Dat doet hij – zoals altijd – met verve. Mede dankzij hem valt het kwartje op ‘Cycles Of Pain’ voor Angra de goede kant op.
RONNIE ATKINS
Trinity
(Frontiers Music)
Renée van der Ster
90
De Deense zanger Ronnie Atkins kreeg in 2019, op 54-jarige leeftijd, de diagnose longkanker. Stadium vier. Oftewel: daar valt niets meer aan te doen. De mid-vijftiger heeft het vervelende nieuws echter weten te vertalen naar een andere, optimistische kijk op zijn resterende leven. Atkins heeft besloten het ervan te nemen en dus alles te doen waar hij zin in heeft. Dit resulteert in een hyperproductieve laatste levensfase op muzikaal gebied. En misschien zelfs wel zijn beste. Bekend als zanger van Pretty Maids, gastzanger bij Avantasia en sinds een paar jaar ook als overtuigend soloartiest. ‘Trinity’ is Atkins’ derde, hardste en vooralsnog beste album onder eigen naam. Qua stijl balanceert de vocale alleskunner tussen AOR en popmetal met een stevige hardrockfundering. Zo opent „Ode To A Madman” met een „Dynamite”-riff (Scorpions) en wordt er fors geflirt met AC/DC in het nummer „If You Can Dream It” om daarna te switchen naar respectievelijk Ozzy-achtige zang en een refrein dat van Def Leppard had kunnen zijn. Zelfs de stem van Bryan Adams wordt aangetikt, luister maar eens naar „Shine” en de potentiële pophit „Paper Tiger”. Ook Queen krijgt er van langs in de vorm van „Via Dolorosa” (gitaar) en „What If” (piano). Luistertips zijn „Godless” vanwege de ongekende kracht en „Paper Tiger” vanwege de hitpotentie, maar eigenlijk moet je alle nummers een kans geven, want ‘Trinity’ is jaarlijstmateriaal. Sterker nog: het is misschien wel het beste popmetalalbum van het afgelopen decennium!
BERZERKER LEGION
Chaos Will Reign
(Listenable Records)
Gerrit Mesker
83
Toen dit internationale gezelschap drie jaar geleden het debuut ‘Obliterate The Weak’ uitbracht, was meteen duidelijk dat er een ervaren band aan het werk was. Het vakmanschap droop van de nummers af. De opvolger, ‘Chaos Will Reign, doet er nog een schepje bovenop. Hoewel er op het debuut weinig aan te merken was, is te horen dat de opvolger op meerdere facetten beter is. Dat begint met de werkelijk sublieme productie. Hoewel de death metal van Berzerker Legion een muur van geluid opwerpt is elk instrument goed te horen. Alles klinkt helder maar toch stevig. Dit komt de veelvuldige melodieuze gitaarpartijen ten goede en daardoor valt op dat Berzerker Legion qua schrijfstijl ook een kleine verbeterslag heeft gemaakt. De nummers zijn zonder uitzondering origineel en gevarieerd. Het eerste nummer laat dat meteen goed horen met een gitaarriff als een oorwurm. Met doorlopend wisselende tempo’s blijft dit album de volle vijftig minuten boeien. Berzerker Legion is erin geslaagd te verbeteren wat al bijna perfectie was.
KINGS CROWN
Closer To The Truth
(Frontiers Music)
Ron Willemsen
80
Kings Crown is het geesteskind van de Zweedse gitarist Martin Kronlund, die een plaat met jaren-zeventig-hardrock wilde maken, voorzien van een moderne productie. Als zanger wist hij de geweldige Lee Small (Shy, Phenomena, Lionheart) te strikken. De elf songs op ‘Closer To The Truth’ staan als een huis en doen denken aan Europe („It’s Too Late”), Rainbow („Servant”) en bij momenten aan Glenn Hughes („Stay The Night”). De eerste single „Still Alive” bevat een fraaie Hammond-solo en is pakkend. Het orgel neemt sowieso een belangrijke rol in op deze plaat en dat zorgt ook voor dat authentieke jaren-zeventig-geluid. „Standing On My Own” is een vrij standaard, mooi opgebouwde ballad, gevolgd door het uptempo „Stranger” en krachtige „Down Below”. „Darkness Of Days” is een stevige, melodieuze rocker en een waardige afsluiter van een meer dan degelijke plaat.
SERENITY
Nemesis A.D.
(Napalm Records)
Laura Waalboer
80
Serenity is toe aan z’n zevende muzikale geschiedenisboekje. ‘Nemesis A.D.’ heeft als hoofdrolspeler de veelzijdige Duitse renaissancekunstenaar Albrecht Dürer. Dat leven leent zich natuurlijk niet zo voor theatrale meezingers als de avonturen van een Richard Leeuwenhart of een veldslag van Germanen tegen Romeinen waar Serenity zo patent op heeft. Best jammer, want één van mijn guilty pleasures (als echte pacifist) zijn die opzwepende, aan Manowar schatplichtige ‘battlehymns’. Valt ‘Nemesis A.D.’ dan tegen? Welnee. Daarvoor is dit kwintet te professioneel, zijn de muzikanten te goed en is frontman Georg Neuhauser te gedreven. De verhalende songteksten blijven natuurlijk een groot pluspunt. Het gebrek aan vrouwelijke vocalen vind ik een gemis, maar voor de afwisseling niet noodzakelijk. Nut Pastorino een groter aandeel in de zang heeft horen we in opener „The Fall Of Man” meteen al Roy Khan (ex-Kamelot, nu Conception) in duet met Neuhauser. Neuhausers karakteristieke stemgeluid domineert uiteraard nog op het leeuwendeel van de tracks. Ook dominant en vertrouwd zijn de supersnelle drums en de bombastische, orkestrale elementen, af en toe afgewisseld met zware gitaarriffs. Zoals volop te horen in het navolgende „Ritter, Tod Und Teufel (Knightfall)”. Iets te snel komt de onvermijdelijke ballad, want „Soldiers Under The Cross” is helemaal in de lijn van de doorgaans dramatische albumafsluiters van de Oostenrijkers. En dit nummer verdwijnt niet meer uit je hoofd. Het acht minuten durende „Reflections (Of A.D.)” is ook nog het vermelden waard omdat daar alle soorten zang in zitten die symfonische metal zo geweldig maakt: duozang, koorzang, rockzang, noem maar op. De overige nummers bevatten geen verrassingen. Kortom, wederom een heerlijk album van onze geschiedenisdocenten uit Oostenrijk.
COREY TAYLOR
CMF2
(BMG)
André Verhuysen
77
Dat Corey Taylor een veelzijdig muzikant is behoeft geen nadere toelichting. Slipknot, Stone Sour, een solocarrière, ontelbare gastbijdrages, bijna had hij zelfs een album van Anthrax ingezongen; de 50-jarige zanger is van vele markten thuis. Zijn tweede soloalbum is andermaal het bewijs, want het vliegt stilistisch alle kanten op. Van furieuze metal („Post Traumatic Blues”, „All I Want Is Hate”), punk („We Are The Rest”), catchy folkdeuntjes („The Box”, „Starmate”) en semi-ballads („Breath Of Fresh Smoke”, „Someday I’ll Change Your Mind”) tot het onheilspellende „Midnight”, dat zo op een later Slipknot-album had kunnen staan. Rappen, zoals op zijn eerste soloalbum ‘CMFT’, doet Taylor gelukkig niet meer. Waarom ook, de man heeft een fantastische zangstem. Vanwege die stem doet ‘CMF2’ meer dan eens denken aan Stone Sour, maar die band is voltooid verleden tijd, zoveel wordt wel duidelijk uit het interview met Taylor elders in deze Aardschok. Is dat erg? Welnee, solo is Corey Taylor zeker niet slechter dan Stone Sour, al blijft hij bij Slipknot toch op z’n best.
THEOCRACY
Mosaic
(Atomic Fire Records)
Ivar de Koning
87
Voor een nieuw Theocracy-album mag je mij ’s nachts wakker maken. De Amerikanen spelen bovengemiddeld goede power metal, voorzien van een vleugje prog. Hoewel de band nooit wist door te breken, lijken dit keer alle seinen op groen te staan. Zo heeft de band onderdak gevonden bij het redelijk grote Atomic Fire Records. En met de nieuwe gitarist Taylor Washington (Paladin) boekt Theocracy ook muzikaal serieuze vooruitgang. Wel heeft ‘Mosaic’ tijd nodig om te landen, het kostte mij drie à vier luisterbeurten voordat het kwartje viel. Ik betrapte mezelf ineens op het neuriën van enkele nummers onder de douche. Nog een paar afspeelbeurten later kon ik hele stukken meezingen, genoot ik extra van de vette gitaarriffs en moest ik concluderen dat Theocracy z’n meest volwassen album tot nu toe heeft afgeleverd. Opener „Flicker” hakt er meteen lekker in en dat tempo houdt Theocracy vast met het sterke „Anonymous”. Uiteraard ontbreekt het zoetsappige randje niet, zoals in titelnummer „Mosaic”. En wat een geweldige gitaarpartijen en klasse singalong kent „Sinsidious (The Dogs Of War)”! Fans van Stratovarius, Sonata Arctica en Symphony-X kunnen toeslaan en krijgen als bonus „Red Sea” mee, een fraai epos dat zanger Matt Smith reeds op 19-jarige leeftijd schreef en dat tot besluit van dit album bijna twintig minuten klokt. Theocracy is klaar voor een grote sprong vooruit.
WAYFARER
American Gothic
(Century Media Records)
Martijn Busink
85
Tien jaar zijn deze vier mannen uit Denver, Colorado bezig. Driekwart van de band speelt ook in het meer Noors getinte black metalgezelschap Stormkeep en drummer Isaac Faulk speelt ook nog in Blood Incantation. Geen belabberd cv dus en Wayfarer stelt dan ook zeker niet teleur. Ook op hun vijfde album tonen de Amerikanen prima stukken muziek te kunnen componeren, maar als ware kameleons steeds in een andere stijl. Zoals de titel suggereert zit er inderdaad een onmiskenbare ‘western’ sound in Wayfarers catchy black metal verweven, een beetje zoals het Franse Glorior Belli deed in hun latere werk. Een bottleneckgitaar kan dan uiteraard niet ontbreken. Elementen die ook al aanwezig waren in eerder werk, maar op ‘American Gothic’ is het allemaal verder doorgevoerd en meer gestroomlijnd. Ik zou de metalscene momenteel geen ‘ghost town’ willen noemen, maar de vlotte nummers, het juicy gitaarspel en de vette productie zouden wel wat stof moeten doen opwaaien.
WITHIN TEMPTATION
Bleed Out
(Force Music)
Anita Boel
83
Within Temptation bestaat inmiddels ruim een kwart eeuw en is al jarenlang één van de meest succesvolle Nederlandse rock/metalbands in het buitenland. Een band waar we trots op mogen zijn en dat wordt door dit achtste studioalbum nog eens onderstreept. Niet alleen is ‘Bleed Out’ muzikaal een sterke plaat, ook tekstueel scoort Within Temptation wat mij betreft hoge ogen. Lieten ze zich in het verleden nog inspireren door sprookjes en legendes, anno 2023 staan ze echt ergens voor. Deze weg werd op voorganger ‘Resist’ al vol ingezet. Op ‘Bleed Out’ nemen ze onder meer een duidelijk standpunt in als het gaat om de oorlog in Oekraïne. Het album wordt dan ook nadrukkelijk geopend met het dampende nummer „We Go To War”. Maar er zijn meer songs die draaien om dit onderwerp, zoals het logge, intense „Cyanide Love” en het beladen „Wireless”. Naast de oorlog in Oekraïne zijn het onderwerpen als de onderdrukking van vrouwen, gerechtigheid en vrijheid die worden aangekaart. Thema’s die er toe doen en allemaal verpakt zijn in een passend muzikaal jasje. Want ook dat mag duidelijk zijn na het horen van ‘Bleed Out’: Within Temptation is (nog steeds) een ster in het schrijven van catchy melodielijnen. Ze slagen er in om heavy, ronkend en duister te klinken en tegelijkertijd poppy, toegankelijk en modern. Daarbij heeft frontvrouw Sharon den Adel nog nooit zo zelfverzekerd en krachtig geklonken. De vette productie door Daniel Gibson maakt het plaatje compleet. Als we dan toch een puntje van kritiek moeten hebben, is het dat het album behoorlijk wat oudere singles bevat, zoals „The Purge” en „Entertain You” uit 2020, „Shed My Skin” (in samenwerking met Annisokay) uit 2021 en „Don’t Pray For Me” uit 2022. Maar ach, aan de andere kant is het ook tof om deze songs nu samen met alle nieuwe nummers op één album te hebben. Ik neem er in ieder geval mijn petje voor af!