10 maal Eremetaal in maart 2025
AVANTASIA
Here Be Dragons
(Napalm Records)
Liselotte Hegt
88
Twee jaar na de release van het geweldige ‘A Paranormal Evening With The Moonflower Society’ brengt Tobias Sammet met zijn Avantasia het tiende studioalbum uit. Ook ‘Here Be Dragons’ is weer in zijn geheel geschreven, opgenomen en geproduceerd door Sammet zelf, waarvoor hij uiteraard samenwerkte met zijn vaste wingman, gitarist/producer Sascha Paeth en Felix Bohnke zit achter de drumkit. Het album opent met het ultrapakkende „Creepshow”, voor de verandering (en verrassing) door Sammet in z’n eentje gezongen, wat ook geldt voor de intrigerende banger „Unleash The Kraken”, waarin hij vocaal alle remmen losgooit. In de overige acht nummers gaan crème-de-la-crème vocalisten maar al te graag een spetterend duel met Sammet aan. Sommigen zijn inmiddels niet meer weg te denken uit het Avantasia-concept, zoals Geoff Tate in het epische titelnummer van bijna negen minuten. Het zal ook niemand verbazen dat Michael Kiske (Helloween) een rol heeft in de power metalkraker „The Moorland At Twilight” en Ronnie Atkins (Pretty Maids) op de juiste plek zit in de vette recht-voor-zijn-raap rocker „Phantasmagoria”. Ook Bob Catley (Magnum) ontbreekt niet en zorgt met „Bring On The Night” voor een Meat Loaf-achtig theatraal sausje. Verrassende nieuwkomer is Kamelot-zanger Tommy Kavarik, die uitblinkt in het spannende „The Witch”. Ook H.E.A.T.-frontman Kenny Leckremo maakt zijn debuut en windt snelheidsduivel „Against The Wind” met gemak om zijn vinger. Terug van lang weggeweest is Conception- en voormalig Kamelot-zanger Roy Kahn, die in de afsluitende anthem „Everybody’s Here Until The End” een adembenemend rustpunt weet te creëren. Daarnaast is het natuurlijk heel tof dat tourzangeres Adrienne Cowan (Seven Spires) niet alleen meeslepende koorzang mag doen, maar ook haar zangtalent kan laten horen in het filmisch gesausde „Avalon”. Alles bij elkaar opgeteld is er meer dan genoeg dynamiek, afwisseling en nostalgie te beleven en de creatieve en inmiddels herkenbare visie van Tobias Sammet zit in iedere porie van ‘Here Be Dragons’. En op 26 maart eindelijk weer eens live te beleven in Tilburg. Ga dat zien!
BRAINSTORM
Plague Of Rats
(Reigning Phoenix Music)
Renée van der Ster
80
Stijlvast, oerdegelijk en vooral uniek. Dat is Brainstorm in drie woorden. De band experimenteerde in z’n drie decennia tellende bestaan op verschillende manieren met de kaders van hun stijl. Power, heavy en een vleugje thrash metal vormen de hoofdmoot met hier en daar een forse dosis bombast en/of een sporadisch etnisch uitstapje. Toch verschilt ‘Plague Of Rats’ van zijn elf voorgangers. We horen namelijk beduidend meer (gedoseerde) agressie, zeg maar iets meer Brainstorm ten tijde van het buitenbeentje ‘Downburst’ (2008) en de sporadisch ingezette, etnische deuntjes zijn weer terug (denk aan ‘Soul Tempation’, 2003). Met name verrassend zijn de gastbijdragen, allebei afkomstig uit het Leaves Eyes-kamp. Zo zingt Elina Siirala mee in het stoere „Your Soul That Lingers In Me”. Minstens zo stoer is de ferme grunt van Alexander Krull in „From Hell”. In contrast daarmee klinkt Andy B. Franck op sommige momenten als Jorn Lande, wat het uiterst krachtige nummer van een interessante balans voorziet. „Masquerade Conspiracy”, „False Memories” (met Jon Schaffer-uithalen) en „Curtains Fall” zijn nummers volgens het bandboekje, maar allemaal nét iets sneller dan je gewend bent. De gebruikelijke ballad ontbreekt deze keer en dat is maar goed ook, want die zou de vaart er behoorlijk uit halen. Brainstorm stelt nooit teleur, componeert altijd met precisie en zet op ‘Plague Of Rats’ een welkom tandje bij.
CRYPTOSIS
Celestial Death
(Century Media Records)
Gerrit Mesker
80
Het is alweer vier jaar geleden dat het uitstekende album ‘Bionic Swarm’ door deze Overijsselse heren werd uitgebracht. Met dat album namen ze op meedogenloze wijze afscheid van de bandnaam Distillator en werd de enigszins traditionele thrash metal vervangen door een uitermate progressieve variant op het genre. Cryptosis was geboren en de wereld mocht het weten. Het was een debuutplaat om door een ringetje te halen, dus de verwachtingen voor de opvolger waren hooggespannen. Die verwachtingen worden met ‘Celestial Death’ waargemaakt. Qua composities sluit dit album naadloos aan op de voorganger. Met andere woorden: Cryptosis laat ook op dit album retesnelle progressieve thrash metal horen met bijzondere wendingen en brute breaks. Maar het is goed te horen dat het trio de afgelopen jaren goed benut heeft om zich significant te verbeteren. Want alles wat ze op ‘Bionic Swarm’ lieten horen doen ze op ‘Celestial Death’ beter. De nummers steken doordachter in elkaar, de gitaarpartijen zijn warempel nóg vakkundiger en de productie is ronduit subliem. Frank te Riet is niet alleen een puike bassist, maar weet met synthesizers en notabene een mellotron de nummers van een dikke sfeervolle laag te voorzien. Juist die bak met elektronica zorgt ervoor dat Cryptosis zich weet te onderscheiden in het metalgenre. Verplichte kost!
DAYS OF JUPITER
The World Was Never Enough
(Reigning Phoenix Music)
Diederick RR9660
83
Eind vorig jaar maakte Metal Mike me attent op de nieuwe single van Days Of Jupiter, een Zweedse band die een vorm van Amerikaanse rock/metal speelt zoals we die graag horen. Denk aan Alter Bridge, Shinedown en soortgelijke bands. Die song, met de titel „Desolation”, is een fantastische ballad zoals je ze maar zelden hoort en geldt zeker als één van de hoogtepunten van dit nieuwe album. Het smaakvolle gitaarwerk van Marcus Lindman en Johnny Grenwald is al prachtig, maar het is zanger Janne Hilli die op dit kalme rustpunt van het album alle aandacht naar zich toetrekt en een wereldprestatie neerzet. Ook op de versterkte songs maakt Hilli flink indruk met zijn krachtige en melodieuze stem en omdat hij daarnaast nog eens met pakkende zanglijnen op de proppen komt is ‘The World Was Never Enough’ een indrukwekkende comeback. Want daar mag je wel van spreken aangezien het laatste album ‘Panoptical’ alweer uit 2018 dateert. Bassist Janne Karlsson en drummer Magnus Larsson leggen trouwens eenzelfde indrukwekkend fundament als hun collega’s bij eerdergenoemde bands en dragen daarmee meer dan hun steentje bij aan deze luid toegejuichte terugkeer van Days Of Jupiter.
DESTRUCTION
Birth Of Malice
(Napalm Records)
Stan Novak
88
Petje af: Destruction laat zich anno 2025 zowaar van z’n meest veelzijdige en beste kant zien. Het serene intro dat deze zestiende studioplaat opent fungeert als titeltrack en zet de toon voor „Destruction”, een machtige thrashgranaat die niet zonder reden de bandnaam lijkt te hebben meegekregen; een instant klassieker die ongetwijfeld de setlist gaat sieren. De Slayer-invloeden zijn wederom niet van de lucht, inclusief hoge Araya-gil, maar dat ligt nu eenmaal in het DNA van Destruction besloten. ‘Birth Of Malice’ heeft echter veel meer te bieden. Zo knalt er, op momenten dat de gitaristen hun vingers laten wapperen, een heerlijke bak melodieus gitaarvenijn uit de speakers. Op melodieus vlak overtreft de Duitse band zich ditmaal, waarmee de vergelijking met grote broer Kreator zich opdringt. Een met kwieke partijen doordrenkt snelheidsmonster als „Cyber Warfare” had met enige fantasie zelfs uit de koker van Vicious Rumors kunnen komen. Qua klankkleur bereikt Destruction dus nieuwe hoogten en aangezien dit niet ten koste gaat van de intensiteit (getuige tracks als „God Of Gore”, „No Kings No Masters, „Dealer Of Death” en „Greed”) kan gesteld worden dat Destruction zichzelf artistiek heeft overtroffen. De strategisch geplaatste midtempo beukers weten de aandacht ook vast te houden en de Accept-cover „Fast As A Shark” zorgt na elf overtuigende songs zowaar voor een lekker toetje. Maar ook zonder dit eerbetoon is ‘Birth Of Malice’ een bijzonder vette aanvulling op een reeds rijk oeuvre. Danke schön!
HAZZERD
The 3rd Dimension
(M-Theory Audio)
Horst Vonberg
85
Mocht je op zoek zijn naar een goede kruising van op Amerikaanse leest geschoeide moderne thrash metal en meer Duits georiënteerde vocalen (denk aan Mille en/of Schmier), dan heb je aan het Canadese Hazzerd een winnaar. De band is toe aan z’n derde langspeler en ik durf wel te zeggen dat het hun beste tot nu toe is. Het viertal onder leiding van de zingende drummer Dylan Westendorp is er in geslaagd om binnen de kaders van het genre een zeer onderhoudende plaat te maken, die niet alleen technisch prima in elkaar zit, maar ook dusdanig gevarieerd gearrangeerd is dat het gedurende de hele rit blijft boeien. ‘The 3rd Dimension’ gonst van slim uitgedachte leads, breaks en tempowisselingen, waarbij invloeden uit het verleden (Iron Maiden, Megadeth, Annihilator) naadloos samengaan met elementen uit de huidige eeuw (DragonForce) zonder het eigen geluid te verliezen, en dat is best knap te noemen. Luister maar eens naar het negen minuten durende instrumentaaltje „A Fell Omen”. Geluidstechnisch valt er ook helemaal niets op aan te merken. Alle elementen binnen de band krijgen genoeg ruimte zonder dat de boel helemaal dichtgesmeerd is, en met een koptelefoon is het eenvoudigweg smullen geblazen bij hoe de boel bij je binnenkomt. Een must-have derhalve voor fans van gevarieerde moderne thrash metal, waarbij invloeden uit zowel het heden en verleden op organische wijze met elkaar samensmelten.
KILLSWITCH ENGAGE
This Consequence
(Metal Blade Records)
Elvira van Noort
80
Het was Killswitch Engage dat in 2002 handen en voeten gaf aan metalcore als genre met „Alive Or Just Breathing”. Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en is daar nu het puike negende album „This Consequence”. Toegegeven, het duurde even voor de vonk oversloeg. Veel nummers zitten vol energie in de eerste minuut, maar zwakken af in snelheid na het eerste cleane refrein. Als je die teleurstelling te boven bent en nog een keer luistert, valt er toch veel plezier uit te halen. Zo is Jesse Leach uitermate goed bij stem. Er is niets te merken van de operatie aan zijn stembanden vijf jaar terug. Leach verdient een pluim voor zijn niet-cleane zang die bij vlagen vuig en agressief is. Drummer Justin Foley kleurt af en toe buiten de lijntjes en laat horen meer te kunnen dan standaard metalcoreritmes wegtikken. Op opener „Abandon Us” horen we de eerste halve minuut haast Slipknotiaanse drums en later in „Forever Aligned” een lekkere thrash en groovy afwisseling. Doe van Foley maar een onsje meer. Het is jammer dat de uptempo drums gedurende de nummers aan kracht moeten inboeten ten overstaan van langgerekte meezingrefreinen. Het zal de KsE-fans niet boeien. Die zullen meer genieten van een typische KsE-song en meezinger als „Aftermath”. Sowieso zijn de teksten, zoals vaker in het genre, niet sterk. „I Believe” is wat dat betreft een dieptepuntje. Zoetsappig, op het jankerige af, met een tenenkrommende hoopvolle boodschap: ‘I believe there is hope for better days, I believe we will conquer what we face’. Gelukkig maken de heren daarna veel goed in „Where It Dies”, „The Fall Of Us” en „Broken Glass”. Allemaal nummers met een donkerder thematiek en hier en daar blastbeats onder de cleane zang. Vooral „The Fall Of Us” beklijft hierdoor. Die gaat op het favorietenlijstje. Het zit ‘m ook in de break halverwege en de emotie in de verstaanbare rauwe schreeuw ‘it is never enough’. Daarna blijft het donkere randje met veel grunts doorzetten tot het bittere einde. Lekker. Na 35 minuten is het klaar. Dit is metalcore zoals metalcore bedoeld is, plus een creatief schepje afwisseling erbovenop. Van Killswitch Engage is de houdbaarheidsdatum nog niet overschreden.
NEPHYLIM
Circuition
(Eigen Beheer)
Martijn Busink
80
Het Brabantse Nephylim werd door vrienden en gitaristen Kevin van Geffen (ex-Breaking The Monolith) en Rens van de Ven opgericht in 2015. Na de nodige bezettingswisselingen en het tragische fatale ongeluk van zanger Cézary van der Veen is de band weer compleet en stabiel, al speelt Van de Ven inmiddels bas. ‘Circuition’ is het tweede album. Na een groots en filmisch intro barst de hel los met een soepele, (old-school) Opeth-achtige sound. De orkestrale sound keert ook regelmatig terug in de stevigere stukken, zoals de koren in „Travail Pt. II – Animus”. De muziek was altijd geïnspireerd door de oorspronkelijk Zweedse maar inmiddels meer internationaal te noemen Gotenburgsound. Death metal dus, maar soepel en melodieus, niet in het minst door de catchy dubbele gitaarmelodieën. Daarnaast is Nephylim gepolijst en vooral bombastisch, al is er ook tijd voor ingetogen stukken met melodieuze zang en stemmingsverhogende keyboardklanken. Een beetje glossy allemaal (zeker voor eigenbeheermaatstaven) en dat moet je smaak zijn, maar getuige het succes van bands als Arch Enemy en Amon Amarth zijn daar genoeg liefhebbers van.
WARBRINGER
Wrath And Ruin
(Napalm Records)
Gerrit Mesker
75
Het is ze dan eindelijk gelukt: twee keer een album uitbrengen in dezelfde bezetting. Dat die mijlpaal pas na meer dan twintig jaar bereikt is, zegt genoeg over de uitdagingen die dit Amerikaanse gezelschap gedurende die jaren heeft gehad. Dit album sluit dan ook naadloos aan op de puike voorganger ‘Weapons Of Tomorrow’. Supersnelle gitaarsolo’s en krijsend zangwerk. Thrash metal zoals thrash metal hoort te zijn. Vergeleken met het vorige album is de productie nipt beter. De mix klinkt breder en laat maar weer eens goed horen waarom stereo zoveel beter is dan mono. Ook de instrumenten zijn onderling net even beter te onderscheiden. Het verschil zit ‘m dus in de details. Warbringer tracht wederom niet het wiel opnieuw uit te vinden. Dit is op klassieke leest geschoeide thrash metal. Leuk detail is dat dit album verkrijgbaar is als dubbel-CD. Het tweede schijfje bevat live-uitvoeringen van nummers die zijn opgenomen tijdens de ‘Ravaging Europe’-tour uit 2023. Het is een prettige bonus. Vond je ‘Weapons of Tomorrow’ goed, dan kan je dit nieuwe album blind aanschaffen.
WHITECHAPEL
Hymns in Dissonance
(Metal Blade Records)
Elvira van Noort
80
Whitechapel kiest er met ‘Hymns In Dissonance’ voor om terug te keren naar de deathcoreroots van weleer. Geen cleane zang meer of death metaluitstapjes, maar hop, gas op die lollie. Er zijn vast fans die hadden verwacht dat het progressieve geluid van ‘t vorige album ‘Kin’ (2021) en recente voorgangers zou worden doorgezet. Heb je juist die albums links laten liggen? Maak dan je borst(en) maar nat voor een portie zwartgallig deathcorelawaai met heerlijke riffs. Maar eerst dit: de Amerikanen hebben een onderliggend verhaal bedacht. Op de eerste twee nummers maken we kennis met een cultleider die volgelingen zoekt. Vervolgens krijgen we per nummer één van de zeven hoofdzonden voorgeschoteld. De geheimzinnige, gemaskerde leider (het masker is op de hoes te bewonderen) stapt tijdens de door drumsoftware gemaakte interlude in een portal. En blablabla – laat ook maar, vergeet het verhaal. Laat je door zanger Phil Bozeman een helse diepte inslepen. Als hij op opener „Prisoner 666” na een dikke minuut zijn strot opent is er geen weg terug. Zijn uitgerekte ‘Goddamn…’ op het einde! En dan deinst hij er in „Hymns In Dissonance” niet voor terug zijn vocale bereik te showcasen met laag grommende dieptepunten en dodelijk keffende schreeuw. Pak ook de tekst erbij, er zitten pareltjes tussen, zoals ‘I masticate the throats of your lambs – As I masturbate to the sound of them choking’. We duiken de hoofdzonden in met gestrekt been. Hoogtepunten zijn „A Visceral Retch” en „Hate Cult Ritual”. Die laatste heeft geen breakdowns. Het is een spervuur van donkere riffs en duivels gezang. Maar Whitechapel weet wat afwisseling is: „The Abysmal Gospel” en „Bedlam” zijn veel melodischer. Bij die eerste staat het gitaarspel op de voorgrond en in de tweede dik groovende drums. En dan is daar nog „Mammoth Goth”. Is dit deathcore? Het is in ieder geval snel. En de afsluitende heavy solo van gitarist Ben Savage is leuk bedacht. Het had hier wel mogen eindigen. Met hekkensluiter „Nothing Is Coming For Any Of Us” duurt ‘Hymns In Dissonance’ net te lang. Al met al legt Whitechapel de lat wel hoog. Welkom terug, heren!