HELL
Human Remains
(Nuclear Blast/PIAS)
www.myspace.com/helluk
André Verhuysen
85
Het toverwoord in de rockscene van vandaag de dag is ‘occult’. De occulte bands schieten de laatste twee jaar als paddestoelen uit de grond: The Devil’s Blood, Blood Ceremony, Ghost et cetera. Hell kan ook aan dat rijtje worden toegevoegd, met twee belangrijke kanttekeningen. Ten eerste is Hell meer ‘metal’ dan alle bovengenoemde bands bij elkaar en daarnaast was Hell al occult toen de mannen en vrouwen van diezelfde bands nog in hun broek plasten. Hell dateert namelijk van 1982! Voor de tragische levensloop van de Engelse band verwijs ik je graag naar het artikel elders in dit blad, laten we ons hier beperken tot de muziek. Hell mag dan oud zijn, ouderwets klinkt de band geenszins. Althans, qua geluid. Andy Sneap heeft ‘Human Remains’ voorzien van een hedendaagse, knallende sound; ongetwijfeld digitaal, maar je hoort het er – gelukkig! – niet aan af. De muziek zelf is overduidelijk geworteld in de vroege jaren tachtig. Logisch, de songs zijn immers zonder uitzondering bijna dertig jaar geleden al geschreven. De New Wave Of British Heavy Metal klinkt aan alle kanten door, maar Hell is meer, véél meer. Hell is NWOBHM, doom en prog ineen. Hells muziek is complex en zeker niet in één enkele luisterbeurt te bevatten. Het best laat Hell zich vergelijken met een vroege Mercyful Fate; de breaks en tempowisselingen vliegen je om de oren. Bovendien wordt Hell net als Mercyful Fate aangevoerd door een frontman wiens stem niet voor iedereen is weggelegd, laat staan voor tere zieltjes. De messcherpe en snoevende zang van David Bower behoeft enige gewenning, maar is dan ook met die van helemaal niemand te vergelijken. Een origineel en niet eerder gehoord geluid in de metal; hallelujah! Briljant zijn ook de onverwachte zijstapjes die Hell zich veroorlooft. Neem bijvoorbeeld de Status Quo-boogie die onder de openingsriff van „The Oppressors” ligt. Zoiets avontuurlijks hoor ik geen enkele jonge band van nu verzinnen. Hulde aan Hell. Het geeft natuurlijk te denken dat een stel late veertigers de beste metalplaat van het nog prille jaar gemaakt hebben, maar moeten we daarom malen? Welnee, op een ouwe fiets moet je het leren. Hopelijk wijst Hell hiermee heel veel jonge gastjes de juiste weg. Jammer alleen van het misplaatste, veel te moderne, dertien-in-een-dozijn artwork dat de plaat ontsiert. ‘Human Remains’ had beter verdiend.